கீழே அவளைச் சூழ்ந்து நின்று கொண்டிருந்த கூட்டத்திற்கு நடுவிலிருந்த வெற்றிடத்தில் நின்றிருந்த அந்த சுந்தரியின் பிரகாசமான கண்கள் எனக்கு நேராக உயர்ந்தன.

 ‘‘ஆக்ஷன்!’’ - நான் சொன்னேன்.

சுந்தரி காமவயப்பட்ட புறாவைப் போல நடனமாடினாள். அவளின் அற்புதங்கள் கலந்த மார்பகங்கள் க்ரேனில் கீழே இறங்கிக் கொண்டிருந்த என்னுடைய கேமரா கண்ணுக்கு நேராக வியர்வை கலந்த பவுடருடன் எம்பி எம்பி குதித்துக் கொண்டிருந்தன.

‘ஓ...’ - நான் சொன்னேன்: ‘ஓ.... ஓ...’

அவற்றிற்கு நேராக ஒரு இரும்பு பட்டாம்பூச்சியைப் போல பறந்து தாழ்ந்தவாறு நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்: ‘ஓ சுந்தரியே, நான் உன்னைக் காதலிக்கிறேன்! விரும்புகிறேன்!’

என் சுந்தரி! வெண்ணெய்யைப் போல் அவள் என்னை மூடுகிறாள். பஞ்சைப் போல அவள் என்னைக் கிளுகிளுப்பூட்டுகிறாள். குளிர்ச்சியும் கனவுகளும் நிறைந்த பெண் அவள். எனக்கு சுந்தரியைத் தவிர வேறு யாருடன் காதல் இருக்கிறது? என்னுடைய கேமராவால் வெளிச்சத்தில் நான் அவளைப் படம் பிடிக்கிறேன். என் கைகளால் இருட்டில் அவளை நான் வாரி தூக்குகிறேன்... ஒ... என் சுந்தரி!

எனக்கு மேலே மின்னிக் கொண்டிருக்கும் வானத்தில் இடி, மின்னல்கள் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் கார்மேகங்கள் திரண்டு நிற்கின்றன. அவற்றை தலையை உயர்த்திப் பார்த்த நான் அற்புதமான ஒரு வார்த்தையைச் சொன்னேன். போடா! இந்தப் பகலின் சொந்தக்காரன் நான்தான். உன்னுடைய கறுப்பு முகத்துடனும் வெளிறிப் போன மின்னல்களுடனும் மேற்கு கடலில் போய் குதி. ஃப! என்னுடைய கலைக்கு உன்னுடைய கறுப்பு வேண்டாம். நான் வெளிச்சத்தின் மகன். லூஸிஃபர்! ஹா! ஹா! ஹா!

இப்போது சந்தரியின் துள்ளி குதித்துக் கொண்டிருக்கும் தொப்புள் குழியில் இருக்கிறது என்னுடைய கேமரா கண்கள். கேமரா மேன்! கேமராமேன்1 பறந்து கீழே இறங்கும்போது நான் முணுமுணுத்தேன் - ‘‘அந்த இடையின் அற்புதத்தை முழுமையாக நீ கேமராவால் முத்தம் கொடு...’’

ஓ!

இரக்கமற்ற கரங்களால் வ்யூ ஃபைன்டரில் கேமராமேனின் கண்களை நான் தள்ளிவிட்டேன். என்னுடைய ஆர்வம் பொங்கும் இடது கண்ணை வ்யூ ஃபைன்டரில் ஒட்டினேன். ஹாய்!

சபாஷ்!

ஆகாயத்திலிருந்து வெயிலில் மின்னிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு அற்புத இயந்திரத்துடன் கீழே இறங்கும் ஒரு வேற்று கிரக உயிரினத்தைப் போல நான் பிரகாசமாக ஒளிர்ந்து கொண்டே கீழே இறங்கினேன். ஹா, சுந்தரியின் அருகில்! என்னுடைய கையிலிருந்த திரைக்தை தாள்கள் காற்றில் தலையை உயர்த்திக் கொண்டு சுந்தரியை எட்டிப் பார்த்தன. நில்லுங்கள். நில்லுங்கள். இந்த சுந்தரியை வர்ணிக்க உங்களால் முடியாது. உங்களை கிழித்தெறிந்து விட்டு நானொரு புதிய அலையடித்து உயரும் திரைக்கதை எழுதுவேன்... ஃபா!

ஓ! சுந்தரி!

க்ரேன் தரைக்கு வந்தது. சிவப்பு சரளைக் கற்கள் சத்தம் உண்டாக்கின.

‘கட்!’ - நான் சொன்னேன். போதும். போதும். இதுவரை செய்ததெல்லாம் வீண். என் பேனாவில் மை ஊற்றச் சொல்லு... தூய வெள்ளைத் தாள்களைக் கொண்டு வந்து என்னுடைய மேஜை மீது அடுக்கக் கூறு. நான் காமமும் குரோதமும் கவிதையும் கொண்ட இதயத்தில் இடம் பிடிக்கிற ஒரு கதையை சுந்தரிக்காக உருவாக்குகிறேன்.

கட்! கட்!

ஆட்களுக்கு மத்தியில் என்னுடைய கண்கள் சுந்தரியைத் தேடி ஓடின. அதோ காற்சலங்கைகள் சத்தம் உண்டாக்க சுந்தரி டச் அப் செய்ய போய்க் கொண்டிருக்கிறாள். சலங்கைகளுக்கு கீழேயிருக்கும் அவளின் பாதங்களில் வரையப்பட்டிருக்கும் மருதாணி கோடுகள் என்னைப் பார்த்தன. தைரியமாக அவை புன்னகை செய்கின்றன! ஓ! நான் சொன்னேன்: ‘நன்றாக புன்னகை செய். இன்று இரவு என்னுடைய உதடுகள் உங்களை ஒன்றுமில்லாமல் ஆக்கும். இரவின் உள்ளறைகளில் உங்களைத் தள்ளி விடுகிறேன். அப்போது...?

நான் என்னுடைய இருக்கையைத் தேடினேன்.

எங்கே என்னுடைய நாற்காலி? எங்கே இந்த நோய்வாய்ப்பட்ட கலைஞனின் இருக்கை? யார் என்னுடைய பார்வையிலிருந்து அதை மறைத்தது! எங்கே இந்த காதலனின் ஓய்வெடுக்கும் சிம்மாசனம்? நான் மக்கள் கூட்டத்திற்குள் ஆவேசத்துடன் கால் வைத்தேன் மக்கள் கூட்டம் எனக்காக பிரிந்தது. நீல குடைக்குக் கீழே இருக்கும் வெள்ளை நிற நாற்காலிக்கு நேராக நான் நடந்தேன்.

ஹா! என்னுடைய பிரியத்திற்குரிய நாற்காலி!

நாற்காலியில் சாய்ந்து, கால்களை நீட்டிக் கொண்டு, கண்களை மூடியவாறு, இரண்டு கைப் பாதங்களையும் முகத்தில் வைத்துக் கொண்டு நான் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டேன். நீலக்குடையின் நிழல் என்னைச் சுற்றிலும் ஒரு இருண்ட வட்டத்தை உண்டாக்கியது. அதற்குள் இருந்தவாறு நான் சூரியனிடம் சொன்னேன்: ‘ஹே சூரியா, உனக்கு நன்றி. நீ இல்லாமலிருந்தால் இந்த நிழல் இருக்கப் போவதில்லையே! நானில்லாமலிருந்தால் உனக்கு நன்றி சொல்ல யார் இருக்கிறார்கள்? உண்மையைச் சொல். சுந்தரி உனக்கும் காதலிதானே?’’

என்னுடைய உதவியாளர்களின் கூட்டம் என்னைச் சுற்றிலும் அமைதி பூண்டு நின்றிருக்கிறது.

என்னுடைய மூடப்பட்ட கண்களுக்கு முன்னால் வெளிச்சம் பரவியிருக்கும் இருட்டினூடே நான் சுந்தரி டச் ப் செய்து கொண்டிருக்கும் இடத்தை நோக்கி நடந்தேன். ஒ, சுந்தரி! சுந்தரி இப்போது உடை மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறாள். மஞ்சள், பொன் நிற ஆடைகளை மாற்றி அவள் வெள்ளை, சிவப்பு நிற ஆடைகளை அணிகிறாள்.

ஓ என் சுந்தரி! உன்னை நான் வணங்குகிறேன்.

‘ஷாட் ரெடி, சார்’ - உதவியாளர் மெதுவான குரலில் சொன்னான்.

நான் கண்களைத் திறக்கவில்லை.

நான் சுந்தரியின் கன்னங்களையும், கழுத்தையும், நாடியையும், மூக்கின் நுனியையும், உதடுகளின் ஓரத்தையும், நெற்றியையும் காது மடலையும் டச் அப் செய்கிறேன். அவளின் கண்களிலிருந்து என்னுடைய நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் கைகளில் கனவுகள் கழன்று விழுகின்றன. அவை என்னுடைய விரல்களை நனைக்கின்றன. ஓ!

‘சார்’ - உதவியாளர் மீண்டும் மெதுவான குரலில் சொன்னார்.

‘‘ஷாட்... விலகி நில்லுங்கள்’’ - நான் கட்டளையிட்டேன். என்னுடைய உணர்ச்சிபூர்வமான காதல் பார்வைக்கு இடைஞ்சலாக இருப்பது யார்? நான் கண்களை இலேசாக திறந்து என்னுடைய உதவியாளர்களை நெருப்பு பறக்கும் ஒரு பார்வை பார்த்தேன். அவ்வளவுதான் - அவர்கள் வெயிலில் பனி மறைவதைப் போல மறைந்து போனார்கள்.

எனக்கு திருப்தி வந்தபோது நான் கண்களைத் திறந்தேன். என்னுடைய ஆறடி ஏழு அங்குல உயரத்திற்கு நான் உயர்ந்தேன். இரத்தினம் பதித்த மோதிரங்களை அணிந்த விரல்களால் நரை விழுந்திருக்கும் தாடியைத் தடவியவாறு சிறிது நேரம் அசையாமல் இருந்தேன். தலையில் தூய வெள்ளை நிற வெயில் தொப்பியை அணிந்தேன். ஆடையிலிருந்த சுருக்கங்களை விரலால் தடவி நீக்கினேன். ‘‘சரி...’’ நான் சொன்னேன்.

கூடியிருந்த கூட்டத்திற்கு மத்தியில் நீளமான என்னுடைய கால்களால் அடியெடுத்து வைத்து தூரத்தில் பார்வையைப் பதித்தவாறு நான் நடந்தேன். கூடியிருந்த ஆட்களின் கண்கள் என்னையே பார்த்தன. ஹா, இந்த வெறும் நான்! வெள்ளித் திரையின் இணையில்லாத தலைவன்! ஹா, மக்களே, உங்களுக்காக மட்டுமே நான் இந்த சூரியனைச் சகித்துக் கொண்டும் இந்த கார்மேகங்களுடன் கோபம் கொண்டும் இந்த இயந்திரங்களின் உள் அவயங்களை இயக்கிக் கொண்டும் இருக்கிறேன். நீங்கள் சிரிக்கும்பொழுது நான் மெய் சிலிரித்துப் போகிறேன். நீங்கள் அழும்போது நான் நோய் வாய்ப்பட்ட ஒரு மனிதனின் நிலையில் ஆகிவிடுகிறேன்.

ஆனால், என்னுடைய கறுப்பு விழிகள் தூரத்தில் தெரியப் போகிற சுந்தரியின் அழகு உருவத்தைத் தேடின. மக்கள் கூட்டம் எனக்காக கருங்கடலைப் போல பிளந்தது. பிறகு மீண்டும் ஒன்று சேர்ந்து நெருக்கினார்கள்.

‘ஹோஸானா’ - நான் சொன்னேன். ‘ஹோஸானா! குருத்து ஓலைகளும் பட்டாடைகளும்  எங்கே? கன்றுகளே, வாருங்கள். காலத்தின் விருந்து தெருவில்! என்னுடைய காமத்தின் காவலர்களாக ஆகுங்கள்!’’ - திடீரென்று யாரோ என்னைத் தொட்டார்கள்.

ஹோ! யாரது? என்னைத் தொடுவதற்கான தைரியம் யாருக்கு இருக்கிறது? யார் என் சக்தியைக் குறைக்க பார்ப்பது? யார் என் பயணத்தைத் தடை செய்வது? நான் ஒரு புயலைப்போல திரும்பி நின்றேன். என் கண்ணாடியைக் கழற்றி மங்கலான பார்வையுடன் என் கண்களில் நீர் மல்க நான் கேட்டேன்: ‘என்னைத் தொட்டது யார்? யார்?’

உண்மை மட்டும்! எனக்கு உண்மை வேண்டும்! உண்மையைத் தவிர வேறு எதனாலும் நான் திருப்தி அடைய மாட்டேன். இந்த மேகங்கள் சாட்சி. இந்த மணல் சாட்சி. சீக்கிரம் சொல். எனக்கு முன்னால் நின்றிருந்த மக்கள் கூட்டம் செயலற்று நின்றிரந்தது. அவர்களின் சிரிப்பு முழுமையாக நின்று போய் விட்டிருந்தது. அவர்களின் குரல்கள் அடங்கிப் போயிருந்தன.

என்னை யாரோ தொட்டார்கள். நான் மீண்டும் சொன்னேன். இதோ என்னுடைய உடல் நடுங்குவது தெரியவில்லையா? என் உடலை நடுங்கச் செய்தது யார்? யார் அதை கொடுமைப்படுத்தியது? இது ஒரு கலைஞனின் துன்பம் அனுபவிக்கும் உடல். இதை ஒரே ஒரு ஆள்தான் தொட முடியும். இதை நான் உங்களுக்காக தரவில்லை.

அப்போது மக்கள் கூட்டத்திலிருந்து கறுத்து பிரகாசமாக இருக்கும் ஒரு கை கறும்பாம்பைப் போல நீண்டு வந்து என் சட்டையின் கைப்பகுதியை மெதுவாக பிடித்தது. தூரத்திலிருந்து பறந்து தளர்ந்து வந்ததைப் போல ஒரு குரல் மெதுவாக கேட்டது: ‘சார், என்னை ஞாபகம் இல்லையா? நான்தான் சார்.’

ங்ஹே! யார்? யார் அது?

நான் இதயம் துடிக்க நின்று கொண்டு என்னைச் சுற்றிலும் இருந்த தலைகளுக்கு மத்தியில் என் கண்களை ஓட்டப் பந்தயப் போட்டியில் இருப்பதைப் போல் ஒட்டினேன்.

அந்த குரல்!

என்னைச் சுற்றிலும் விழித்துக் கொண்டிருந்த தலைகளுக்கு மத்தியில் ஒளிவதும் தெரிவதுமாக இருந்த அந்த புன்னகை ததும்பும் உதடுகளை நான் அடையாளம் தெரிந்து கொண்டேன். மேலுதடின் சிறு ரோமங்களுக்கு மேலே வியர்வைத் துளிகள். அவற்றுக்குக் கீழே வெள்ளைப் பற்களின் எதிர்பார்ப்புகள் மலர்கின்றன.

மின்னல் கொடி!

ஓ, மின்னல்கொடி!

அவள் ஆட்களுக்கு நடுவில் ஒரு கறுத்த மீனைப் போல எனக்கு நேராக தோன்றினாள். ஒளிமயமான பற்களுடனும் எண்ணெய் தடவி பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் நெற்றியில் இருக்கும் செந்தூரப் பொட்டுடனும் மின்னல் கொடி எனக்கருகில் வந்து நின்றாள். அவள் சிரித்தாள். கூர்மையும் காதலும் உள்ள அந்த வெள்ளைப் பற்கள் எனக்கு நேராக மந்திரத்தனமான அடையாளங்களை வெளிப்படுத்தின.

அவள் சொன்னாள்: ‘நான் போகட்டுமா சார்? வேலைக்குப் போகிற வழியில் மக்கள் கூட்டத்தைப் பார்த்ததும்... சார், நான் ஓடி வந்துட்டேன்’ - அவள் என் விரல்களைத் தொட்டாள். விரல்களில் இருந்த இரத்தினக் கற்கள் அதிர்ச்சியடைந்து சிரித்தன.

ஓ! என் மின்னல் கொடி!

என்னுடைய அனாதை காலத்தின் அழகு வேசி! என்னுடைய நோய் காலத்தின் காதல் மூச்சு. என் தரித்திர காலத்தின் பொக்கிஷம் என்னுடைய மின்னல்கொடி! என்னுடைய பூரண காம தர்ம ரத்தினம்.

மின்னகொடியின் கறுத்த கண்கள் எனக்கு நேராக மின்னின. அந்தக் கண்களின் அடி ஆழத்தில் பலமான அழைப்புகள் தோன்றி மறைந்தன. அவள் என் உள்ளங்கையை அவளின் உறுதியான விரல்களால் தொட்டாள். என் கையை அந்த விரல்களின் தழும்புகள் உராய்ந்தன.

ஒரு தீ நாக்கைப் போல உராய்வதும் உயர்வதும் கீழே நகர்வதுமாய் என்னைத் தொட்டுக் கொண்டு வெயிலில் மின்னல் கொடி நின்றிருந்தாள்.

ஒரு வியர்வைத் துளி அவளின் சுருண்ட தலை முடிகளிலிருந்து புறப்பட்டு கன்னம் வழியாக வழிந்து வேடம் மாறி கண்ணீர் துளியைப் போல கழுத்தைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்து அவளின் ப்ளவ்ஸ் வழியாக இடது மார்பகத்தின் மீது அது ஒரு ஈர ஓவியம் வரைவதை நான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். மின்னல் கொடி அவளின் கையை எடுத்துக் கொண்டாள்.

நான் சொன்னேன்: ‘மின்னல் கொடி!’

‘சார்’ - அவள் சொன்னாள். தொடர்ந்து மலர்வதும் அலை பாய்வதும் மூடுவதுமாக இருந்த தன்னுடைய கறுப்பு விழிகளால் அவள் என்னையே பார்த்தாள்.

அவள் சொன்னாள்: ‘நான் போகட்டுமா, சார்? உங்களைப் பார்க்க முடிந்ததே, சார். அது எனக்கு போதும்.’

‘சார்... ஷாட் ரெடி’ உதவியாளரின் பயம் கலந்த குரல் என் காதுக்கருகில் கேட்கிறது.

நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். கேமராவுக்கு முன்னால் வெள்ளையும் சிவப்பும் அணிந்து சுந்தரி காத்து நின்றிருக்கிறாள்.

ஓ சுந்தரி! என் காதலி!

நான் பெருவிரல் நுனிகளைச் சேர்த்து பிடித்து, சுட்டு விரல்களை உயர்த்திப் பிடித்தவாறு அந்த விரல் இடைவெளியில் சுந்தரியைப் பார்த்தேன். நான் சுந்தரியை இயக்க மட்டுமே செய்கிறேன். நான் அவளின் முகத்தை ஒன்றும் தேடவில்லை. ஹேய்!

அடுத்த நிமிடம் நான் தலையைத் திருப்பினேன்.

எனக்கு தலையைச் சுற்றுவதைப் போல் இருந்தது. வெறும் தோணல் மட்டுமே. ஃபா! சுற்றுவதைப் போல் நடிக்கிற இந்த ஒரு தலை அல்ல எனக்கு இருப்பது. நான்தான் நண்பர்களே தசாநனன். இதற்கு மேலும் எனக்கு ஒன்பது அல்ல. தொன்னூற்றொன்பது முகங்கள் இருக்கின்றன. போடா! நான் ஒரு அழகான ஒரு கெட்ட வார்த்தையை ஆகாயத்தில் வீசியெறிந்தேன். வெள்ளைத் தூவாலையால் முகத்திலிருந்த வியர்வையைத் துடைத்து, கண்களை மூடி, திறந்து நான் என் பார்வையை காதல் மேலோங்க மின்னல் கொடி மீது படரவிட்டேன்.

ஓ, மின்னல்கொடி!

இருண்ட கனவுகளை அழகான விரல்களையும் வியர்வை அரும்பிய உணர்ச்சி நிறைந்த இடங்களையும் அவளின் உடம்பை நான் வெறித்து பார்த்தேன். என்னுடைய முரட்டுத்தனமான இதயம் ஆவேசத்துடன் பறந்து உயர்ந்து ஆகாயத்திலிருந்தவாறு ஆரவாரம் செய்தது. என் இதயக் காதல் படைக் குதிரையைப் போல காற்றில் வேகமாக பாய்ந்து கொண்டிருந்தது.

ஆனால்.. என் சுந்தரி! நான் தலையை சுந்தரி இருந்த பக்கம் மீண்டும் திருப்பினேன். ஓ, ஓ... சுந்தரியின் கண்கள் எனக்கு நேராக கறுத்த வெயிலினூடே பார்த்தன.

ஹோ!

நான் மீண்டும் என்னுடைய நான்கு விரல்களையும் குறுக்காக வைத்து அப்போது உண்டான சதுரத்தை உயர தூக்கி என் கண்களை அதற்குப் பின்னால் வைத்தேன். ஹா! ஹா! ஹா!... என்னவொரு அழகான லாங் ஷாட்! அந்த விளக்குக் கம்பம் சற்று இடது பக்கம் நகர்ந்து இருக்க வேண்டும்... அந்த மஞ்சள் தூணின் நிழல் முன்னோக்கி விழ வேண்டும்... அந்த மாட்டு வண்டிச் சக்கரத்தின் நிறத்தை யார் நீலத்தாக்கியது? எனக்கு தேவை பச்சை நிறம். பச்சை! தெரியுதா? கன்னிவனங்களின் காமம் புரண்டோடிய பச்சை. என்றும் இளமையாக இருக்கும் நாயகிகளின் பசுமைப் பச்சை.

இதோ என்னுடைய விரல் சட்டத்தின் வாசலில் சுந்தரியின் கண்கள் வந்து படுகின்றன. பிச்சையெடுக்கும் ஒருவன் என்னைத் தொட்டு என்னவோ கெஞ்சினான். நான் அந்தக் கையைத் தள்ளிவிட்டு, என் கறுப்பு கண்ணாடியை மீண்டும் அணிந்தேன். மக்கள் கூட்டத்திற்குள் நான் இரண்டடி வைத்தேன். அந்தக் கூட்டம் என்னை ஆர்வத்துடன் வரவேற்றது. இப்போது சுந்தரி மின்னல்கொடியைப் பார்க்கிறாள். மின்னல்கொடி இதோ சுந்தரியைப் பார்க்கிறாள். அவர்களுக்கிடையில் எதுவுமில்லை. பரவாயில்லை! பரவாயில்லை! நான் கண்ணாடித் துண்டுக்குப் பின்னாலிருந்து சுந்தரியை உற்று பார்த்தேன். அவளின் பிரகாசமான கண்களிலிருந்து என்னைத் தேடி அலைகள் புறப்படுகின்றனவோ, ஹோ!

பிரச்சினையில்லை. பிரச்சினை இல்லை என்கிறேன். நான் மாரீசன்தான். மனதை அறியம் இயந்திரம் நான். எல்லா ஒருவித கட்டுப்பாட்டில்தான். நான் மக்கள் கூட்டத்திற்குள் மீண்டும் இரண்டடிகள் நுழைந்தேன். என்னுடைய அன்புக்குரிய மக்களின் மூச்சுக்காற்றுகள் என்னைப் பழைய நண்பர்களைப் போல தொடுகின்றன. என்னுடைய கண்ணாடியில் சூரியனின் இருண்ட வட்டம் எனக்கு அசாதாரணமான வாக்குறுதிகளைத் தருகின்றன. மக்களின் பார்வைகள்! என் கால் முதல் தலைவரை படர்கின்றன. பாருங்கள்! பாருங்கள்! இந்தப் பாதையின் திருப்பத்தில் நின்று கொண்டிருக்கும் உங்களின் அன்பிற்குரிய கலைஞனைத் தேற்றுங்கள். கள்ளங்கபடமில்லாதது இந்த கலை இதயம். எனக்கு தைரியம் தாருங்கள். ரசிகர்களே! மனிதப் பறவைகளே, உங்களுக்கு என்னுடைய நன்றியும் அன்பும், ஹா, என்ன சுகம்! எனக்கு இந்த மறைவிடத்திலிருந்து வெளியே வர தோன்றவில்லை. ஆனால், அதோ வானத்தின் விளிம்பில் பெரிய கார்மேகங்களிலிருந்து எனக்கு நேராக மின்னுகின்ற அடையாளங்கள் புறப்படுகின்றன. பிரபஞ்சமே சாட்சி! இதோ நான் வருகிறேன்.

மக்கள் கூட்டத்திலிருந்து நான் பலமாக அடியெடுத்து வைத்து இறங்கி வெயிலுக்குக் கீழே தனி மனிதனாக, கம்பீரமாக நின்றேன். என்னுடைய முதல் உதவியாளர் ஓடி வந்தார். அவரின் கண்கள் நிறைய கேள்விகள்.

நான் சொன்னேன்: ‘கவனமாகக் கேள். இந்தப் புதிய காட்சி, கேமராமேனையும் கூப்பிடு.’

கேமராமேன் ஓடி வந்தான்.

நான் கண்களை மூடிக் கொண்டு சொன்னேன்: ‘இது ஒரு புதிய காட்சி, க்ரேன் ஷாட் சூரியனிலிருந்து மெதுவாக கீழே இறங்கி வரட்டும். அந்த மேகங்களினூடே ஒருமுறை ‘பேன்’ செய். பிறகு அதோ தெரிகிற மலையையும் மரங்களையும் அவற்றுக்கு நடுவில் இருக்கும் தேவாலயத்தையும் கவர் செய்து கீழே இறங்கட்டும். தொடர்ந்து அந்த ஆள் இல்லாத பாதையை ஸும் அவுட் செய். அப்போது, அதோ அந்தப் பாதையோரத்திலிருக்கும் அந்த மரத்தின் நிழலில் கிடக்கும் என்னுடைய காருக்கு நேராக நடந்து போகும் நாங்கள் இருவரும் ஃப்ரேமில் வருவோம். கேமரா எங்களைப் பின் தொடர வேண்டும். நாங்கள் காருக்குள் ஏறி கார் முன்னோக்கி நகரும் போது க்ரேனை மேல் நோக்கி தூக்க வேண்டும். கார் அதோ தூரத்தில் - அந்த வளைவில் திரும்பி காணாமல் போகும்போது இந்த வெயிலும் வானமும் பூமிப்பரப்பும் வானத்தின் விளிம்பும் இருப்பது மாதிரி சிறிது நேரம் ‘ஹோல்ட்’ செய்ய வேண்டும். கட். பிறகு பேக் அப்.’

‘சார்...’ கேமராமேனும் உதவியாளரும் சொன்னார்கள்.

‘ரிஹேர்ஸல் இல்ல...’’ - நான் சொன்னேன்.

‘சார்...’ - அவர்கள் சொன்னார்கள்.

‘ஹோஸானா! ஹோஸானா!’ - நான் மீண்டும் மெதுவான குரலில் சொன்னேன். மின்னல் கொடியின் கைகளை நான் என் கைகளில் ஆர்வத்துடன் எடுத்தேன். சுந்தரியைக் கடைசியாக மேலும் ஒரு முறை பார்த்தேன். சுந்தரி என்னை உற்று பார்க்கிறாளா என்ன? ஆமாம்.... ஆமாம்.... அவளுடைய கண்களில் வருத்தம் இருக்கிறதா? என்னால் பார்க்க முடியவில்லை. எதற்காக வருத்தம் சுந்தரி? என்னுடைய சுந்தரி வருத்தப்படக் கூடாது. நான் விடை பெற்றுக் கொள்கிறேன். அவ்வளவுதான். மீண்டும் பார்ப்போம்.

உயர்ந்து கொண்டிருக்கும் க்ரேனை நோக்கி நான் என் கண்களை உயர்த்தினேன். சூரியன் கேமராவின் பக்கம் பிரகாசமாகத் தெரிந்தது.

‘‘ரெடி...’’ - நான் அழைத்து சொன்னேன்.

‘‘ஆக்ஷன்!’’