இது உண்மையாகவே நடந்த ஒரு கதை.

          கேரள அரசாங்கம் ஏழைகளுக்கென்று அமைத்துக் கொடுத்த இலட்சம் வீடுகள் திட்டத்தின் கீழ் கட்டப்பட்ட அந்தச் சிறு வீட்டில் பவித்ரன் என்ற பெயரைக் கொண்ட ஒரு திருடனும் அவனுடைய குடும்பமும் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். தன்னுடைய குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் எந்தவித கவலையும் இல்லாமல் வாழ வேண்டும் என்பதற்காக மிகவும் கஷ்டப்பட்டான் பவித்ரன். கண்ணில்படும் பொருள் எதுவாக இருந்தாலும் அவன் திருட ஆரம்பித்து விடுவான் என்பதற்காகத் தான் அவனுக்கு கள்ளன் பவித்ரன் அல்லது திருடன் பவித்ரன் என்ற பெயர் எல்லோராலும் தரப்பட்டது.

அவன் சம்பாதித்ததே அந்த ஒரு பெயரைத்தான். கணக்கே இல்லாமல் சிறு சிறு திருட்டுக்களைச் செய்ததன் மூலம் அவன் பெரிதாக சம்பாதித்து விட்டான் என்று கூறிவிடுவதற்கில்லை. அப்படிச் சம்பாதித்து தன்னுடைய மனைவிமார்களுக்கும் பிள்ளைகளுக்கும் எதிர் காலத்திற்காக சேர்த்து வைத்திருக்கிறான் என்றும் சொல்வதற்கில்லை.

அந்தக் கவலை பவித்ரனின் மனதில் இருக்கவே செய்தது.

தனக்கென்று சொந்தமாக ஒரு வீடு வந்து சேர்ந்தபிறகு பெரிய அளவில் இருக்கிற திருட்டை மட்டுமே இனி மேல் செய்வது என்று அவன் தன் மனதிற்குள் தீர்மானம் செய்து வைத்திருந்தான்.

இருந்தாலும் திருடன் பவித்ரன் என்ற பட்டப்பெயர் அவனை விட்டு நீங்காமலே இருந்தது. கழுவினாலும் மறைக்க முயற்சித்தாலும் போகாத அளவிற்கு ஒரு கறையைப் போல தன்னுடைய பெயருக்கு முன்னால் ஒரு அடைமொழியைப் போல ஒட்டிக் கொண்டிருந்த திருடன் என்கிற அந்தப் பட்டத்தை நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்கு மனதில் வருத்தமும் இனம்புரியாத முன் கோபமும் உண்டானதென்னவோ உண்மை.

பவித்ரனுக்கு இரண்டு மனைவிகளும், அவர்கள் மூலமாக ஆறேழு பிள்ளைகளும் இருந்தார்கள். இரண்டு மனைவிகளும் தனித்தனியாக வெவ்வேறு வீடுகளில் வசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். முதல் மனைவி இலட்சம் வீடுகள் திட்டத்தில் கட்டப்பட்ட வீட்டில் குடியிருந்தாள். இரண்டாவது மனைவி அவளுக்குச் சொந்தமான ஒரு வீட்டில் இருந்தாள். பாதி எல்லோருக்கும் தெரிந்தும் பாதி யாருக்கும் தெரியாமல் ரகசியமாகவும் பவித்ரன் அவ்வப்போது அவளைப் போய் பார்த்துவிட்டு வருவான். கையில் பணமிருக்கும்போது, அவள் கையில் ஏதாவது தருவான்.

பவித்ரன் பொதுவாக திருடுவதற்காகப் போவதில் அவன் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த யாருக்கும் சிறிது கூட விருப்பம் இல்லைதான். இருந்தாலும் அவன் போகாவிட்டால், அவர்களுக்குத் தேவையான எதையும் வாங்க முடியாது என்ற உண்மை அவர்களுக்கு நன்கு தெரிந்திருந்ததால், அவர்கள் அவனது திருட்டுத் தொழிலை ஆதரிக்கவே செய்தார்கள்.

பெரும்பாலும் அவன் சிறு சிறு திருட்டுக்களைத்தான் செய்து கொண்டிருந்தான். ஐந்து தேங்காய்களைத் திருடுவான். இல்லாவிட்டால் ஒரு குலை முற்றாத நிலையில் இருக்கும் பாக்கைத் திருடுவான். நாற்றுகள் இருந்தால் பத்து பிடி நாற்றுகளைப் பிடுங்கி எடுத்துக் கொண்டு போய் விற்பான். நெற்கதிர் நன்றாக முற்றியிருந்தால், நான்கைந்து கட்டுகளைத் திருடிக் கொண்டு போய் விற்று, அதை வைத்து தன்னுடைய குடும்பத்தை அவன் காப்பாற்றுவான்.

பொதுவாக திருடும் பொருட்களை விற்று கள்ளு குடிப்பதில்லை என்ற கொள்கையைப் பவித்ரன் வைத்திருந்தான். யாரோ ஒருவருக்குச் சொந்தமான பொருளைத் திருடுவது தப்பான ஒன்று என்பதையும், அதை விற்றுக் கிடைக்கும் பணத்தில் கள்ளு குடிப்பது என்பது அதைவிட மிகப்பெரிய பாவச் செயல் என்பதையும் சிறு வயது முதற்கொண்டே பவித்ரன் நன்கு அறிந்திருந்தான். அதனால் திருட்டுப் பொருட்களை விற்றுக் கிடைக்கும் பணத்தைக் கொண்டு வேறு எதையும் வாங்காமல் நேராக அதைத் தன்னுடைய வீட்டில் கொண்டு போய் கொடுப்பதை அவன் வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான்.

பவித்ரனின் இந்தத் தனித்துவ குணத்தை அவனின் வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களும் ஊர்க்காரர்களும் மட்டுமல்ல- போலீஸ்காரர்களும் கூட நன்கு தெரிந்திருந்தார்கள். அதனால்தான் பாத்திரங்களைத் திருடியது நிச்சயம் பவித்ரனாக இருக்காது என்று போலீஸ்காரர்கள் நினைத்தார்கள். அவன் அந்தப் பாத்திரங்களைத் திருடியிருந்தால், அதை விற்ற பணம் கட்டாயம் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்திருக்குமே! கடைசியில் அவனும் வீடு வந்து சேர்ந்திருப்பானே!

அன்று பகல் முழுவதும் பவித்ரனைத் தேடி எல்லா இடங்களிலும் அலைந்து திரிந்தார்கள் போலீஸ்காரர்கள். ஆனால், அவன் அவர்கள் கண்களிலேயே படவில்லை. அவனுடைய வீட்டிலும் அவர்கள் ஒரு கண் வைத்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். முதல்நாள் மதிய நேரத்தில் வீட்டை விட்டுக் கிளம்பிய பவித்ரன் அதற்குப் பிறகு இப்போதுவரை திரும்பி வரவில்லை. அவன் வீட்டிற்கு வந்தவுடன், அந்தத் தகவலை உடனே தங்களுக்குத் தெரிவிக்க வேண்டுமென அவனுடைய எதிரியும், அதே ஊரைச் சேர்ந்தவனுமான ஒரு ஆளிடம் கூறிவிட்டு, அவன் சாதாரணமாக இருக்கக்கூடிய மற்ற இடங்களைத் தேடி அவர்கள் புறப்பட்டனர்.

ஆனால், பவித்ரன் எங்குமே தென்படவில்லை. அவனுக்கு நெருங்கிய நண்பர்கள் என்று யாருமே இல்லாததால், யாரிடமும் அவனைப் பற்றி விசாரிப்பதே வீண் என்றெண்ணினார்கள் போலீஸ்காரர்கள்.

திருட்டுப் போன பாத்திரங்களின் சொந்தக்காரனான மாமச்சனைப் பொறுத்தவரை, அவற்றைத் திருடியது நிச்சயம் திருடன் பவித்ரன்தான் என்பதில் எவ்வித சந்தேகமும் இல்லாமல் இருந்தான். அவன் அப்படி நினைத்ததற்கு காரணங்கள் இருந்தன. பவித்ரன் தன்னிடம் கடுமையாக நடந்து கொள்ள இரண்டு சம்பவங்கள் காரணமாக இருக்கலாம் என்று அவன் நினைத்தான்.

அந்த ஊரில் ஒரு சிறு நெல் அரைக்கும் மில்லைச் சொந்தமாகக் கொண்டிருந்தான் மாமச்சன். ஒரு நாள் பிற்பகல் நேரத்தில் அலைந்து திரிந்து வந்த பவித்ரன் யாருமில்லாமல் தனியாக மில்லில் அமர்ந்திருந்த மாமச்சனிடம் தனக்கு ஒரு வேலை உடனடியாக வேண்டுமென்று கேட்டான். என்ன வேலையாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை, அவ்வளவுதான் தனக்குத் தேவை, சம்பளம் எவ்வளவு குறைவாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை என்றான் அவன்.

"இங்கே எந்த வேலையும் காலி இல்லையே!" - மாமச்சன் சொன்னான், "சம்பளத்துக்கு ஆள் வைக்கிற அளவுக்கு என்கிட்ட வசதி இல்லையே!"

"சம்பளம் இல்லேன்னா பரவாயில்ல... எனக்கு ஏதாவது வேலை போட்டு கொடுங்க போதும்"- பவித்ரன் சொன்னான்.

பவித்ரனைப் பொறுத்தவரை தன்னுடைய பெயருக்கு முன்னால் இருக்கும் 'திருடன்' என்ற அடைமொழியை எப்படியாவது இல்லாமற் செய்ய வேண்டும். அது ஒன்றுதான் அப்போதைய அவனுடைய ஒரே எண்ணமாக இருந்தது. ஆனால், மாமச்சனின் மனதிற்குள்ளோ அவனைப் பற்றி வேறுவிதமாக சிந்தனை ஓடிக் கொண்டிருந்தது. சம்பளம் வேண்டாம் என்று அவன் கூறுகிறானென்றால், வேறு வகையில் ஏதாவது வருமானம் வரும்படி செய்து கொள்ளலாம் என்று அவன் தனக்குள் கணக்குப் போடாமலா இருப்பான் என்று அவன் நினைத்தான்.

"இங்கே... நான் மட்டும் செய்யிற அளவுக்குத்தான் வேலையே இப்போ இருக்கு"- மாமச்சன் சொன்னான். "இப்போ நீ கிளம்பு,  பவித்ரன். அப்படி வேலை எதுவும் இருந்துச்சுன்னா நான் பிறகு சொல்றேன்."

அடுத்த நிமிடம் அந்த இடத்தை விட்டு பவித்ரன் கிளம்பினான்.

அதற்குப் பிறகு சிறிது நாட்களாக இரவு நேரங்களில் ஒரு சிறு அசைவு கேட்டால் கூட சரி... பக்கத்திலிருக்கும் சிறு கம்பையும் டார்ச் விளக்கையும் உடனடியாகக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு ஆவேசமாக எழுந்திருப்பது என்பது மாமச்சனின் அன்றாட நடவடிக்கையாகிவிட்டது. நாட்களும் வாரங்களும் செல்லச் செல்ல அவனுடைய அந்த பயம் சிறிது சிறிதாகக் குறைந்தது.

திருட்டு நடப்பதற்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு, பவித்ரன் மாமச்சனின் வீட்டிற்கு மீண்டுமொருமுறை வந்தான். "எனக்கு அவசரமா பத்து ரூபா வேணும்"- என்றான் பவித்ரன். "ஒரு வாரத்துக்குள்ள நான் அதைத் திருப்பித் தர்றேன்" என்றான்.

"பத்து ரூபாவா?"- மாமச்சன் மனதிற்குள் அதிர்ச்சி அடைந்தவாறு, வேண்டுமென்றே ஒரு சிரிப்பை வரவழைத்துக் கொண்டு சொன்னான்: "இன்னைக்கு ஞாயிற்றுக்கிழமை. மில்லுக்குக் கூட இன்னைக்கு விடுமுறை."

"நாளைக்குக் கிடைக்குமா?"- பவித்ரன் சிரிக்காமல் கேட்டான்.

"நாளைக்கு..." - மாமச்சன் ஏதோ சிந்தித்தவாறு சொன்னான்: "ரெண்டோ மூணோன்னா நாளைக்கு சாயங்காலம் பார்க்கலாம். பத்து ரூபாய்ன்னா... எப்படி முடியும் பவித்ரா? ராத்திரியும் பகலும் நெல் அரைச்சாலும் பத்து ரூபாய் கிடைக்க மாட்டேங்குதே பவித்ரா..."

அவ்வளவுதான் - எதுவுமே பேசாமல் பவித்ரன் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தான். மறுநாள் காலையில் அவருடைய வீட்டிலிருந்த மூன்று பாத்திரங்கள் காணாமல் போய்விட்டன.

பொழுது புலரும் நேரத்திற்கு முன்பு ஒரு சைக்கிள் 'கிடு கிடு'வென ஓசை எழுப்பிக் கொண்டு போனதை தேனீர் கடைக்கு முன்னால் வராந்தாவில் படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தவர்கள் கேட்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் நல்ல தூக்கத்தில் இருந்ததால் அதற்கு அந்த அளவிற்கு முக்கியத்துவம் தராமல் இருந்து விட்டார்கள். இப்போதுதான் அவர்களுக்கே தெரிகிறது தாங்கள் அப்போது பாதி தூக்கத்தில் கேட்டது செம்பு பாத்திரங்கள் உண்டாக்கிய சத்தம்தான் என்று.

எல்லாவற்றையும் சேர்த்து வைத்து பார்க்கும் போது திருட்டைச் செய்தது பவித்ரன்தான் என்ற முடிவுக்கு போலீஸ்காரர்கள் வந்து விட்டார்கள். ஆனால் அதற்கான ஆதாரங்கள் எதுவுமே இல்லையே!

தற்போது சப்-இன்ஸ்பெக்டராக இருக்கும் கோபிநாத குரிக்கள் ஒவ்வொரு சைக்கிள் கடையாக ஏறி இறங்கி விசாரணை செய்தார். எந்த இடத்திலும் யாரும் வாடகைக்கு சைக்கிள் எடுத்ததாக தகவல் இல்லை. சில கடைக்காரர்களைப் பற்றி தனிப்பட்ட முறையில் குரிக்களுக்கு சந்தேகம் இருக்கவே செய்தது. அவர்களில் சிலர் எட்டு அல்லது ஒன்பது சைக்கிள்களைச் சொந்தத்தில் வைத்திருந்தனர். பவித்ரன் ஏதாவது செய்து விடுவானோ என்ற மனபயம் காரணமாகக்கூட அவர்கள் உண்மையைச் சொல்லாமல் இருந்திருக்கலாம் என்று அவர் சந்தேகப்பட்டார். தான் சந்தேகப்படும் கடைகள் இருக்கும் பகுதிகளில் அதற்கென ஆட்களை நிறுத்திவிட்டு நகரத்தில் இருக்கும் பாத்திரக்கடைகளை நோக்கி குரிக்கள் போனார். பழைய பொருட்களை விலைக்கு வாங்கக்கூடிய சில பாத்திரக்கடைக்காரர்கள் நகரத்திலும் மார்க்கெட்டிலும் இருக்கும் விஷயம் போலீஸ்காரர்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அவர்கள் கையில் பாத்திரங்கள் மட்டும் கிடைத்தால், அதற்குப் பிறகு அதைப்பற்றி கேட்கவே வேண்டாம்.

சப்-இன்ஸ்பெக்டர் குரிக்களையும் அவருடன் வந்த போலீஸ்காரர்களையும் பார்த்து பயந்து நடுங்கிய கடைக்காரர்கள் தங்களின் கடைகளையும் அதற்குள் இருக்கும் அறைகளையும் தாராளமாகத் திறந்து காட்டினார்கள். இது ஒரு புறமிருக்க, மாமச்சன் தனிப்பட்ட முறையில் பின்னால் நின்றவாறு நீண்ட நேரம் கடைக்குள் சோதனை நடத்திப் பார்த்தார். ஆனால், திருட்டுப் போன பொருட்கள் அங்கிருப்பதற்கான அடையாளமே இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். திருடன் பவித்ரனைப் பார்த்தே எவ்வளவோ நாட்கள் ஆகிவிட்டன என்று அங்கிருந்த கடைக்காரர்கள் ஒவ்வொருவரும் சத்தியம் பண்ணி சொன்னார்கள். திருடிய பொருட்களுடன் தங்கள் கடைகளுக்கு வருவதற்கு பொதுவாகவே அவனுக்கு பயம் என்றார்கள் அவர்கள். முன்பு ஒன்றிரண்டு தடவைகள் திருடிய பொருட்களுடன் பவித்ரன் அங்கு வந்த நேரங்களில், அவனைப் பற்றி போலீஸுக்குத் தகவல் தந்ததே தாங்கள்தான் என்றார்கள் அவர்கள்.

இப்படி அவர்கள் சொன்னாலும், அவர்களை போலீஸ் முழுமையாக நம்பத் தயாராக இல்லை என்பதே உண்மை.

அதே நேரத்தில், இந்தப் பகுதியில் இதற்கு மேலும் சுற்றித்திரிவதால் எந்தவித பிரயோஜனமும் இருக்கப் போவதில்லை என்பதை இருபத்து ஏழு வருடங்களாக காவல் துறையில் பணியாற்றி வரும் குரிக்கள் நன்கு அறிந்தே இருந்தார்.

மாமச்சனிடமிருந்து கிடைக்க வேண்டிய லஞ்சப்பணம் கைக்கு வந்ததும், குரிக்களும் பவித்ரனைத் தேட வேண்டிய வேலையை விட்டு விட்டார் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

மாமச்சனுக்குச் சொந்தமான மில்லிற்குள் சாக்குகளுக்கப் பின்னால் மறைந்து உட்கார்ந்து கொண்டு மதுவை அருந்திக் கொண்டிருந்த குரிக்கள் சொன்னார்: "மாமச்சன், தேவையில்லாம ஏன் கவலைப்படுறீங்க? பவித்ரனை நாங்க பார்த்துக்குறோம். இன்னைக்கு இல்லேன்னாலும் நாளைக்கு அவன் இந்த ஊருக்குள்ள வந்துதான் ஆகணும். என்ன, நான் சொல்றது சரிதானா?"

"நிச்சயமா..."- மாமச்சன் கண்களில் நீர்வழிய, கைகளால் தொழுதவாறு சொன்னார்.

மாமச்சனின் முகத்தைப் பார்த்து குரிக்களுடன் நின்றிருந்த ஒரு போலீஸ்காரன் அவரைச் சமாதானப்படுத்தும் வேலையில் இறங்கி விட்டான். அவன் சொன்னான்: "நீங்க ஏன் வீணா கவலைப்படணும்? பவித்ரன் வர்றதா இருந்தா, நேரா போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு வருவான். திருடனா இருந்தாலும், நேர்மையான ஆளு அவன்!"

2

அப்படியென்றால் திருடன் பவித்ரனுக்கு என்னதான் நேர்ந்தது?

குரிக்களும் மற்ற போலீஸ்காரர்களும் எங்கெல்லாம் தன்னைப் பற்றி விசாரிப்பார்கள் என்பதைப் பற்றி அவர்களை விட அவனுக்கு நன்றாகத் தெரியுமே! அதனால் அவர்கள் போகக்கூடிய எந்த இடத்திற்கும் அவன் போகவில்லை.

பொழுது புலரும் நேரத்தில் ஆரம்பித்த சருவம், கிண்டி, பானை ஆகியவை சைக்கிளுக்குப் பின் பக்கத்தில் இருந்து ஓசை எழுப்பிக் கொண்டிருந்த விஷயம் ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. அன்று மதிய நேரம் தாண்டிய பிறகுதான்.

தனக்குப் பின்னால் போலீஸ்காரர்கள் விரட்டிக் கொண்டு வருகிறார்கள் என்பது மாதிரி தான் ஏறிவந்த சைக்கிளை படுவேகமாக மிதித்தான் பவித்ரன். இடையில் சிறுநீர் கழிப்பதற்காக கொஞ்சம் சைக்கிளை நிறுத்தினான், அவ்வளவுதான். அதற்குமேல் சைக்கிளை அவன் நிறுத்தவேயில்லை.

படுவேகமாக சைக்கிளை ஓட்டிய அவன், வெகு தூரத்தில் இருந்த மார்க்கெட்டை அடைந்தான்.

இருந்தாலும், மார்க்கெட்டை அடைந்துவிட்டோம் என்பது மட்டும் பவித்ரனைப் பொறுத்தவரை மகிழ்ச்சியடையக்கூடிய ஒரு விஷயமாக இருக்கவில்லை. மார்க்கெட்டை விட்டு எப்படி திரும்பப் போகிறோம் என்பது தெரிந்தால்தானே மார்க்கெட்டை அடைந்தது சந்தோஷமான ஒரு விஷயமாக இருக்க முடியும்?

பவித்ரனின் கெட்ட நேரம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். மார்க்கெட்டுக்குள் நுழைந்த அவன் அங்கேயே மாட்டிக் கொள்ள வேண்டிய சூழ்நிலைக்கு ஆளாகிவிட்டான்.

யாருக்கும் தெரியாமல் மறைந்து மறைந்து போயும் கடைசியில் அவன் தானாகவே போய் மாட்டிக் கொண்டான் என்றுதான் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

திருட்டுப் பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டு செல்பவனும் சரி, அவற்றை வாங்குபவனும் சரி, அது திருட்டுப் பொருள்தான் என்பதைப்பற்றி பெரிதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை. எடுத்துக் கொள்ள வேண்டிய அவசியமும் இல்லை.

ஒன்றிரண்டு சிறு வியாபாரிகள் தன்னைப் பார்த்து சந்தேகப்பட்டு கேள்வி கேட்டதைப் பார்த்த பவித்ரன் கோணியைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு அந்த இடத்தை விட்டே நகர்ந்து விட்டான். ஆனால், இந்த வியாபாரியிடம் ஏனோ அவனால் அப்படி நடக்க முடியவில்லை. தன்மீது அந்த வியாபாரிக்கு கொஞ்சம் கூட சந்தேகம் உண்டாகவில்லை என்று அவன் தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டது கூட ஒரு முட்டாள்தனம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். பிறகு தேவையில்லாமல் இவ்வளவு பணமும் செல்வாக்கும் நான்கு பக்கங்களிலும் வெண்கல பாத்திரங்களையும் கொண்டிருக்கும் இந்த வயதான மனிதர் இப்படியெல்லாம் தன்னிடம் நடப்பார் என்று அவன் எதிர்பார்த்திருப்பானா என்ன?

அவர் அண்டாவையும், கிண்டியையும், குடத்தையும் வெளியே எடுத்து இப்படியும் அப்படியுமாய் பார்த்தார். மனதில் எந்தவித சந்தேகமும் உண்டாகாத மனிதரைப் போல் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார், "எவ்வளவு கிலோ இருக்கும்?"

அவன் முகத்தைச் சிறிது கூட பார்க்காமலே அவர் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டார்- முகத்தில் எந்தவித உணர்ச்சி வேறுபாடும் இல்லாமல்.

"பத்து பதினைஞ்சு கிலோ வரும்னு நினைக்கிறேன்"- திருடன் பவித்ரன் சொன்னான்.

"பத்து, பதினைஞ்சா?"- அவர் ஒரு மாதிரியாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு பவித்ரனையே பார்த்தார்.

அப்போதுதான் பவித்ரன் அந்த மனிதரின் முகத்தை முதல் தடவையாக முழுமையாகப் பார்த்தான்.

ஒரு தடிமனான முகம். சதைப்பிடிப்பான கழுத்திற்கு மேல் ஒரு பெரிய தக்காளிப் பழத்தைப்போல அந்த முகம் இருந்தது.

உண்மையிலேயே பவித்ரன் பயந்து போனான்.

"கைமள்..."- வியாபாரி அழைத்தார்.

கைமள் அங்குவர, வியாபாரி கிண்டியை எடுத்து அவன் முன்னால் வைத்தார்.

"இதைக் கொண்டு போய் எடை போட்டுப் பாருங்க."

கைமள் கிண்டியையும், மற்ற பாத்திரங்களையும் கையில் எடுத்தார். அவர் பவித்ரனின் முகத்தை ஏறிட்டு பார்க்கவேயில்லை.

வியாபாரம் செய்வதாக இருந்தால் அதற்குரிய உயர்ந்த தகுதிகள் கொண்டவர்களுடன்தான் செய்ய வேண்டும் என்று பவித்ரனுக்கு அப்போது தோன்றியது. அப்படி இல்லாமல் கண்ட கண்ட வியாபாரிகளிடமெல்லாம் தான் கொண்டு வந்த பொருட்களை கொண்டு போய் காட்ட, அவர்கள் ஒருவித சந்தேகத்துடன் அவனையே ஏறிட்டு நோக்க... இதெல்லாம் தேவையா என்று அவன் அப்போது நினைத்தான்.

ஆனால், அந்த நினைப்பு அதிக நேரம் நீடித்து நிற்கவில்லை. உள்ளே போன கைமள் அதற்குப் பிறகு நீண்ட நேரமாகியும் வெளியே வருவதாகத் தெரியவில்லை. வியாபாரி கூட பவித்ரனை முழுமையாக மறந்தேவிட்டார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அவர் ஒரு பெரிய புத்தகத்தில் சிறு சிறு எழுத்துக்களால் என்னவோ கணக்கு போட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

பொதுவாக எல்லோரும் செய்வதைப் போல பவித்ரனும் தான் அங்கு நின்றிருப்பதை அந்த மனிதருக்கு உணர்த்தும் பொருட்டு இருமவும் செருமவும் செய்தான். வியாபாரி அதைத் தன்னுடைய காதுகளில் வாங்கியதாகவே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. கடைசியில் பொறுமையை இழந்த பவித்ரன் சொன்னான், "பாத்திரம் எவ்வளவு எடை இருக்குன்னு சொல்லவே இல்லையே!" தான் சொன்னதையே திரும்பவும் இன்னொரு முறை சொல்ல வேண்டிய கட்டாயம் அவனுக்கு உண்டானது.

"பாத்திரத்தின் எடையா?"- அவர் பவித்ரனை புதிதாக பார்க்கும் ஒரு ஆளைப் போல பார்த்தார்.

அதைப்பார்த்து உண்மையிலேயே பவித்ரன் பயந்து போனான். தான் எங்கே அவனிடமிருந்து அப்படி பாத்திரங்கள் எதையும் வாங்கவே இல்லை என்று அந்த மனிதர் கூறிவிடப் போகிறாரோ என்று கூட அவன் பயந்தான். இருந்தாலும் மனதிற்குள் உண்டான அந்த பயத்தை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல், இலேசாக சிரித்தவாறு பவித்ரன் கேட்டான்,

"எடை பார்க்குறதுக்காக உள்ளே பாத்திரத்தை ஒருவர் எடுத்திட்டுப் போனாரு. பாத்திரத்தையும் காணோம். ஆளையும் காணோமே!"

வியாபாரி அவனையே வைத்த கண் எடுக்காது ஒரு நிமிடம் உற்று பார்த்தார். தொடர்ந்து அழைத்தார், "கைமள்..."

அடுத்த சில நிமிடங்களுக்கு அங்கு யாரும் வரவில்லை. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு உள்ளேயிருக்கும் வெங்கலப் பாத்திரங்களை மிதித்து ஓசை எழுப்பியவாறு ஒரு மெலிந்து போய்க் காணப்பட்ட கிழவன் வெளியே வந்தான்.

"கைமள் கடைக்குப் போயிருக்காரு..."- கிழவன் சொன்னான்.

வியாபாரி அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை. அவர் மீண்டும் கணக்கு புத்தகத்தில் தன் கவனத்தைச் செலுத்தினார்.

கிழவன் பாத்திரங்களின் ஒலிகளுக்குள் தன்னை மறைத்துக் கொண்டதும், மீண்டும் அங்கு பழைய சூழ்நிலையே உண்டாக ஆரம்பித்தது. அப்படியொரு சம்பவமே அங்கு நடக்காதது போலவும், அப்படி ஒரு கிழவனே அங்கு வராதது போலவும் சூழ்நிலை தொடர்ந்தது.

மின்னல் வெட்டியதைப் போல அப்போதுதான் பவித்ரனுக்கே தோன்ற ஆரம்பித்தது... தான் வந்து சரியாக மாட்டிக் கொண்டதாக அவன் நினைத்தான்.

"கைமள் எப்போ கடையில இருந்து வருவாரு?" அவன் ஆர்வத்துடன் விசாரித்தான்.

"அது எப்படி எனக்குத் தெரியும்?"- வியாபாரி முணுமுணுக்கும் குரல் அவன் காதில் விழுந்தது.

தொடர்ந்து அவர் சற்று உரத்த குரலில் கோபம் தொனிக்க சொன்னார்,

"இவ்வளவு அவசரம்னா திருடின இந்தப் பொருள்களோட எதற்காக இங்கே வரணும்? சாமான்களை நாங்க இங்கே கட்டாயம் வாங்கிக்கிறோம்னு ஏதாவது முன்கூட்டியே சொல்லியிருக்கோமா என்ன?"

வியாபாரி இவ்வாறு சொன்னதைக் கேட்டு திருடன் பவித்ரன் செயலற்று நின்றுவிட்டான். ஆனால், அவன் தன் மனக்கலக்கத்தை வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் வெறுமனே அவன் நின்றிருந்தான்.

"இங்கேயே நில்லு..."- மனதிற்குள் உண்டான கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு வியாபாரி தாழ்ந்த குரலில் சொன்னார்: "கைமள் வரட்டும்..."

பவித்ரன் எல்லாவற்றையும் புரிந்து கொண்டதைப் போல பவ்யமாக நின்று கொண்டு தலையை ஆட்டினான்.

வியாபாரிக்கு மிகவும் அருகில் இருந்த செம்பு, பித்தளைப் பாத்திரங்களுக்கு நடுவில் எங்கோயிருந்து ஒரு தொலைபேசி திடீரென்று ஒலித்தது. தான் அங்கு இருப்பதை ஞாபகப் படுத்துவதைப் போல அந்த மனிதரின் முகத்துக்கு நேராக தொலைபேசி இருந்த இடத்தை விட்டு எடுக்கப்பட்டதை அவன் பார்த்தான். அதற்குப் பிறகு எந்த சத்தத்தையும் அவனால் கேட்க முடியவில்லை. அவர் ஏதாவது பேசுகிறாரா இல்லையா என்பதைக் கூட அவனால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. காரணம்- அந்த அளவிற்கு மிகவும் மெதுவான குரலில் அவர் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

தொலைபேசியைத் திரும்பவும் அதற்குரிய இடத்தில் வைக்கும் போது, வியாபாரியின் நடவடிக்கையில் லேசான தடுமாற்றம் தெரிந்தது.

"உண்ணி..."- அவர் உரத்த குரலில் அழைத்தார்.

உள்ளே பாத்திரங்களின் சத்தம் கேட்டது. தொடர்ந்து உண்ணி வெளியே வந்தான்.

உண்ணிக்கு வயது கிட்டத்தட்ட எழுபது தாண்டியிருக்கும். கிழவனின் வளைந்து போன உடம்பைப் பார்த்து தனக்குள் என்னவோ முணுமுணுத்தான் பவித்ரன்.

"மற்ற பணம் போச்சுடா"- வியாபாரி சொன்னார்.

அதைக்கேட்டு உண்ணியின் முகத்தில் ஒரு அதிர்ச்சி வெளிப்பட்டது.

"என்ன?  தெற்கே இருந்து வரவேண்டிய பணமா?"- அந்த மனிதனின் குரலில் ஒருவித நடுக்கமும் பயமும் தெரிந்தன.

"இல்ல... தெற்கே நாம வச்சிருந்த பணம்..."

உண்ணி மேலும் கொஞ்சம் அதிகமாக அதிர்ச்சியடைந்து போய் நின்று கொண்டிருப்பதை பவித்ரனால் உணர முடிந்தது. அவன் தன் நெஞ்சின் மீது கையை வைத்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து சற்று நேரத்தில் மீண்டதைப் போல் அவன் கேட்டான்,

"வச்சிருந்த பணம் எவ்வளவு? எழுபத்தி ஏழா? எண்பத்தி ஏழா?"

"எண்பத்தி..."- வியாபாரி வெறுப்பு கலந்த குரலில் சொன்னார்,  "எல்லாம்தான் போயிருச்சே! அது எண்பத்தி ஏழாயிரமா இருந்தா என்ன, எழுபத்தி ஏழாயிரமா இருந்தா என்ன?"

அதற்கு உண்ணி எந்த பதிலும் கூறவில்லை. நீண்ட நேர மவுனத்திற்குப் பிறகு வியாபாரி தாழ்ந்த குரலில் தனக்கு மட்டும் கேட்கும் வண்ணம் சொன்னார். "ஹா... அதைப் பற்றி இப்போ நினைச்சுப் பார்த்து என்ன பிரயோஜனம்? என் பணம் போனது போனதுதான்..."

அதைக்கேட்டதும் உண்ணியின் கண்கள் கலங்கியதை பவித்ரன் பார்த்தான். அதற்குப் பிறகு அங்கு நின்று கொண்டிருக்க மனமில்லாததைப் போல கிழவன் உள்ளே சென்றான்.

வியாபாரி மீண்டும் பென்சிலை எடுத்தார்.

அந்த மனிதரைப் பற்றி பவித்ரனின் மனதிற்குள் ஒருவித மதிப்பு அப்போது உண்டாக ஆரம்பித்தது. எண்பத்தேழாயிரம் ரூபாயை இழந்துவிட்டு எந்த அளவிற்கு திடமான மனதுடன் அந்த மனிதர் உட்கார்ந்திருக்கிறார் என்பதை அவன் ஒரு நிமிடம் நினைத்துப் பார்த்தான். 'சரியான திருடன்!' என்று தன் மனதிற்குள் அவன் கூறிக் கொள்ளவும் செய்தான்.

இந்தச் சூழ்நிலையில் தான் ஒரு கிண்டியையும் அண்டாவையும் சிறிய ஒரு குடத்தையும் பெரிதாக நினைத்துக் கொண்டு கேட்டது எவ்வளவு முட்டாள்தனமான ஒரு காரியம் என்பதை அவன் அப்போது நினைத்துப் பார்த்தான்.

"உன் சாமான்களுக்கு நானே ஒரு விலையைப் போட்டு தரவா? இல்லாட்டி சரியான எடையைப் பார்த்துட்டு அதற்குப் பிறகு விலையைப் பற்றி பேசலாமா?"- திடீரென்று வியாபாரி பவித்ரனைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

"உங்களுக்குத் தெரியாததா?"- பவித்ரன் எதையும் யோசிப்பதற்கே நேரம் ஒதுக்காமல் சொன்னான், "உங்களுக்கு என்ன தரணும்னு தோணுதோ அதைக் கொடுங்க. நீங்க என்ன தந்தாலும் எனக்கு சந்தோஷம்தான்."

வியாபாரி பவித்ரனை தலையிலிருந்து கால்வரை ஒருமுறை அலசிப் பார்த்தார். அவரின் நெற்றியின் நரம்புகள் துடித்துக் கொண்டிருப்பதை பவித்ரன் கவனித்தான். தன்மீது அந்த மனிதனுக்கு ஏதோ ஒரு விதத்தில் ஈடுபாடு உண்டாகியிருப்பதை அவனால் உணர முடிந்தது. அப்படி நினைத்துப் பார்ப்பதே அவனுக்கொரு சுகமான விஷயமாக இருந்தது.

"ஏதாவது தந்து உன்னை அனுப்பி வைக்க எனக்கு மனசு வரல..."- வியாபாரி மீண்டும் பேசத் தொடங்கியபோது, அவரின் குரலில் ஒரு வித்தியாசம் இருப்பதை உணர்ந்தான் பவித்ரன். அன்போ, பாசமோ...ஏதோ ஒன்று- "ஆனா நான் அதைச் செய்ய மாட்டேன். நேர்மையில்லாத வியாபாரம் செய்ய என்னால முடியாது. எவ்வளவு எடைன்றதை தெரிஞ்சு, மார்க்கெட்ல அந்தப் பொருளுக்கு என்ன விலை இருக்கோ, அந்த விலையைக் கணக்குப் போட்டு நான் தர்றதுதான் முறை. திருடிட்டு வந்த பொருள்தானேன்னு நினைச்சுக்கிட்டு வேணும்னே பொருளோட விலையைக் குறைச்சுத் தர்ற நாய் புத்தி நமக்கு வேண்டாம். நான் சொல்றது புரியுதா?"

அதைக் கேட்டு திருடன் பவித்ரன் தலையை ஆட்டினான். இந்த அளவிற்கு உண்மையான, நேர்மையான ஒரு மனிதரை இதற்கு முன்பு அவன் வாழ்க்கையில் எந்தச் சமயத்திலும் சந்தித்திராததால், இனிமேல் தான் எப்படி நடந்து கொண்டால் நன்றாக இருக்கும் என்பதைப் பற்றிய சிந்தனையில் அவன் ஆழ்ந்தான்.

3

பவித்ரன் அந்த இடத்திலேயே சிறிதும் அசையாமல் நின்றிருந்தான். தான் சொன்னதைக் கேட்டு, எந்தவிதமான பதற்றமும் இல்லாமல் அவன் நின்று கொண்டிருந்தான். தான் அதைக் கவனித்ததை அவன் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக அவனிடம் அவ்வப்போது ஏதாவது ஒரு கேள்வியை வியாபாரி கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். இப்படிப் பல கேள்விகளையும் கேட்டுக் கேட்டு பவித்ரனின் பெயர், ஊர், குடும்பம் - எல்லா விஷயங்களையும் அவர் தெரிந்து கொண்டார். எப்போதும் உண்மை பேசக்கூடிய மனிதன் என்பதால், வியாபாரி கேட்ட கேள்விகளுக்கெல்லாம் எந்தவிதமான மறைவுமில்லாமல் பதில் சொன்னான் பவித்ரன். தான் ஒரு திருடனாக இருந்தாலும், இந்த மாதிரி விஷயங்களைச் சொல்வதற்கு அவன் எப்போதும் தயங்கியதேயில்லை.

நேரம் கடக்கக் கடக்க, அந்த இடத்தைப் பற்றி ஒருவித நம்பிக்கையும், பாதுகாப்பு உணர்வும் அவன் மனதில் உண்டானாலும், தன்னுடைய பாத்திரங்களை எடுத்துக் கொண்டு போன கைமள் இதுவரை திரும்பி வரவேயில்லையே என்ற சிந்தனையும் அவன் மனதில் ஆட்சி செய்து கொண்டுதான் இருந்தது.

மாலை மயங்கத் தொடங்கிய நேரத்தில் வியாபாரி தன்னுடைய இருக்கையில் இலேசாக அசைந்தார். மெதுவாகத் தான் அமர்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து, கடைக்கு முன்னால் வந்து நின்று ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டார். மார்க்கெட்டில் அப்போதும் கூட்டமிருந்தது. கடந்து போய்க் கொண்டிருப்பவர்களில் சிலர் வியாபாரியைப் பார்த்து மரியாதை நிமித்தமாக சலாமிட்டார்கள்.

வெளியே வெளிச்சம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைந்து கொண்டிருப்பதை சிறிது நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வியாபாரி தனக்குத்தானே கூறிக் கொள்வதைப் போல சொன்னார்.

"ம்... சாயங்காலம் ஆயிடுச்சே!"

பவித்ரன் அதற்கு எந்த பதிலும் கூறாமல் அமைதியாக இருநதான்.

"கைமளை இன்னும் காணோமே!"

அதற்கு பவித்ரன் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.

"நீ வேணும்னா போயி காப்பியோ வேற எதாவதோ சாப்பிட்டு வாயேன். எவ்வளவு நேரமாத்தான் நட்சத்திரத்தைப் போல ஒரே இடத்துல அசையாம நின்னுக்கிட்டு இருப்பே!"

பவித்ரன் அதற்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை. அவன் அமைதியாக இருப்பதற்கான காரணத்தைத் தெரிந்து கொண்டதைப் போல் வியாபாரி கேட்டார்.

"என்ன, கையில காசு எதுவும் இல்லையா?"

அதற்கும் பவித்ரன் எந்த பதிலும் கூறாமல் மௌனமாக நின்றிருந்தான். வியாபாரியின் முகத்தில் அன்பு கலந்த ஒரு கள்ளத்தனமான புன்சிரிப்பு தோன்றி மறைந்ததை அவன் பார்த்தான்.

"பாத்திரங்களை விற்ற பிறகுதான் எல்லாமே... அப்படித்தானே?"

பவித்ரன் 'ஆமாம்' என்பது மாதிரி தலையை ஆட்டினான்.

வியாபாரி தன் பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு ரூபாயை எடுத்து நீட்டினார்.

"இந்தா... போயி காப்பி குடிச்சிட்டு வா..."

சொல்லப்போனால் அப்போதுதான் பசி என்ற ஒன்றையே பவித்ரன் உணர ஆரம்பித்தான். நேற்று அவன் என்னவோ சாப்பிட்டான். அதற்குப்பிறகு ஒரு வாய் தண்ணீர்கூட அவன் குடிக்க வில்லை.

பவித்ரன் வியாபாரி தந்த பணத்தை வாங்கிக் கொண்டான். அவனுக்கு வியாபாரி மீது இனம்புரியாத ஒரு ஈடுபாடு உண்டானது. தன்னுடைய சொந்த தந்தையிடமோ வேறு யாரிடமோ தோன்றக்கூடிய ஒருவகை நெருக்கம் அந்த மனிதரிடம் தனக்கு உண்டாவதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. சைக்கிளை எடுப்பதற்காக அவன் நகர்ந்தபோது வியாபாரி அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

"இந்த சைக்கிள் உன் சைக்கிளா?"

"ஆமா..."- பவித்ரன் பயத்துடன் பதில் சொன்னான்.

"அப்படின்னா...?"

"சொந்தம் மாதிரிதான்... வாடகைக்கு எடுத்துட்டு வந்தேன்."

"ம்... அப்படிச் சொல்லு! அதனாலதான் கேட்டேன். சைக்கிள் சொந்தமானதா இல்லையான்னு."

பவித்ரன் பவ்யமாக அவரைப் பார்த்து சிரித்தான்.

"இது திருடினதா இருக்குமோன்னு நான் நினைச்சேன்."

பவித்ரன் காப்பி குடித்துவிட்டு திரும்பி வரும்போது கடையில் ஒரு பல்ப் எரிந்து கொண்டிருந்தது. மிகவும் குறைவான வோல்ட் டேஜ் கொண்ட பல்ப் அது. அந்த பல்ப் அங்கிருந்த செம்பு பாத்திரங்களில் பட்டு ஆங்காங்கே பிரகாசம் தெரிந்தது.

யாரோ இரண்டு பேர் கடையில் பாத்திரம் வாங்குவதற்காக வந்து நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் திரும்பிப் போகும்வரை பவித்ரன் சற்று தூரத்தில் யாருக்கும் தெரியாமல் மறைந்து நின்றிருந்தான். அவர்கள் அங்கிருந்து நகர்ந்ததும், அவன் மீண்டும் முன்பு அவன் நின்றிருந்த இடத்திலேயே வந்து நின்று கொண்டான்.

வியாபாரி யாரோ ஒரு புதிய மனிதனைப் பார்ப்பது போல அவனைப் பார்த்தார். பிறகு என்ன நினைத்தாரோ, மீண்டும் கணக்குப் புத்தகத்தில் அவர் ஆழ்ந்து போனார்.

மேஜை மேல் ஒரு காலியான தேநீர் க்ளாஸ் இருந்தது. அதற்குள் இரண்டு மூன்று ஈக்கள் இருந்தன.

"கைமள் வந்துட்டாரா?"- பவித்ரன் மரியாதையான குரலில் கேட்டான்.

"இல்ல பவித்ரா..."- முதல் முறையாக அவன் பெயரைச் சொல்லி அழைத்தார் வியாபாரி. தங்கள் இருவருக்குமிடையில் இருக்கும் உறவுநேரம் அதிகமாக அதிகமாக பலப்பட்டு வருவதை பவித்ரன் நன்றாகவே உணர்ந்தான்.

"ஆமா... எந்தக் கடைக்கு அவர் போயிருக்காரு?"- பவித்ரன் கேட்டான்.

"நம்ம கடைதான்... ஆனா, எந்தக் கடைக்கு அவர் போயிருக்காருன்னு தெரியலையே...!"- வியாபாரி தாடையில் கையை ஊன்றியவாறு உட்கார்ந்திருந்தார்.

"நம்ம கடைன்னு நீங்க சொல்றீங்க..."- பவித்ரன் தான் மேலும் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டவன் போல் கேட்டான்.

"எந்த கடைன்னு யாருக்குத் தெரியும்?"- வியாபாரி கேட்டார். "மொத்தம் நமக்கு பதினாறு கடைகள் இருக்கு. எல்லா கடைகளோட கணக்கும் மற்ற விஷயங்களும் கைமளுக்கு மட்டும்தான் தெரியும். அவர் எங்கே போறார்ன்றதும் எதற்காக போறார்ன்றதும் அவருக்கு மட்டுமே தெரியும்."

அதைக் கேட்டு பவித்ரனுக்கு கைமளைப் பற்றி மேலும் மதிப்பு அதிகமாகத் தொடங்கியது. வியாபாரியின் எல்லையையும் தாண்டி உள்ள மனிதர் கைமள் என்பதுதானே இதற்கு அர்த்தமாகிறது!

"எது எப்படியோ நீ ஒரு காரியம் செய்..." என்னவோ மனதில் நினைத்த வியாபாரி சொன்னார். உள்ளே நுழைஞ்சு பார். உள்ளே இருக்குற பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் உன்னோட பாத்திரங்கள் இருந்தா, அதை உன்னால கண்டுபிடிக்கமுடியுமா?"

"நிச்சயமா..."

"அப்படின்னா வா..."

இப்படித்தான் கடைக்குள் என்ன இருக்கிறது என்பதையே பவித்ரனால் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

உள்ளே அழைத்துக் கொண்டு செல்லும்போது, வியாபாரி சொன்னார்:

"இதுக்கு முன்னாடி உள்ளே யாரையும் நான் விட்டதேயில்ல."

உள்ளறை முழுவதும் பாத்திரங்கள் நிறைந்திருந்தன. தலைக்கு மேலே உயரத்தில் குவிக்கப்பட்டு நிறைந்திருந்த பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் வளைந்தும் நெளிந்தும் நடந்து போவதற்கான பாதைகள் இருந்தன.

அதைப் பார்த்ததும் உண்மையிலேயே திகைத்துப் போய் நின்று விட்டான் பவித்ரன். வெளியே நின்று கொண்டிருந்தபோது பாத்திரக் கடைக்குள் இவ்வளவு பாத்திரங்கள் இருக்கும் என்று அவன் சிறிது கூட எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. இருட்டில் நின்றவாறு "கொஞ்சம் நில்லு" என்று கூறியவாறு பவித்ரனைப் பார்த்து சொன்ன வியாபாரி ஒரு ஸ்விட்ச்சைப் போட்டார்.

திடீரென்று வந்து விழுந்த விளக்கு வெளிச்சத்தில் கண்ணில் தெரிந்த காட்சியைப் பார்த்து பவித்ரன் ஆச்சரியத்தின் எல்லைக்கே சென்றுவிட்டான் என்றுதான் கூறவேண்டும்.

பாத்திரங்களின் குவியல்கள்- புதிய- பழைய செம்பு, பித்தளை, பீங்கான், ஸ்டீல் பாத்திரங்களின் குவியல்கள்- கரி பிடித்த, பாசி படர்ந்த பழைய பாத்திரங்கள், ஒளி வீசிக் கொண்டிருக்கும் புதிய பாத்திரங்கள், ஒடிந்தவை, சப்பிப்போனவை, என்ன என்று கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்கு உருவம் பாதிக்கப்பட்டவை- இப்படிப் பல்வகைப்பட்ட பாத்திரங்களும் அங்கு இருந்தன.

இன்னொரு விஷயத்தையும் பவித்ரன் கவனிக்காமலில்லை. அந்த அறையில் இருந்த ஒரு வகையான வெளிச்சம்தான் அது முன்பக்கத்தில் மெழுகுவர்த்தி அளவிற்கே வெளிச்சம் இருக்கின்ற அந்தக் கடைக்குள் இவ்வளவு வெளிச்சம் தேவைதானா என்று அவன் நினைத்தான். சூரியன் எரிவதைப் போல ஒரு பல்ப் உள்ளே எதற்கு என்று அவன் சிந்தித்தான்.

அந்தப் பக்கம் பார்த்தபோது பவித்ரனின் கண்கள் கூசின. அவனுடைய கண்களில் நீர் அரும்பியது.

"என்ன, பவித்ரன்?"- வியாபாரி கேட்டார்.

"கண்கள் கூசுது"- பவித்ரன் உண்மையைச் சொன்னான்.

"அப்படித்தான் இருக்கும். இந்த பல்ப் விலை உயர்ந்ததாச்சே!"- வியாபாரி சொன்னார்.

"பாம்பு! உள்ளே நான் ஒரு பாம்பைப் பார்த்தேன்."

அவன் ஒரு மூலையை விரலால் சுட்டியவாறு சொன்னான்.

"நம்ம கைமளோட மாமா அதோ அந்த இடத்துலதான் ஒரு பாம்பு கடிச்சு செத்தாரு. இந்த மாதிரி எத்தனையோ பேர் இறந்திருக்காங்க. எங்கப்பாக்கிட்ட இருந்து நான் கடையோட பொறுப்பை ஏத்துக்கிட்ட பிறகு தான் இந்த பல்பே வந்துச்சு. அதற்குப் பிறகு பாம்பு கடிச்ச சம்பவம் எதுவும் இதுவரை சொல்லிக்கிற மாதிரி நடக்கல. ஒண்ணு ரெண்டு தடவைகள் சாதாரணமா கொத்தியிருக்கும் அவ்வளவுதான்..." மிகப் பெரிய காரியத்தைச் செய்ததைப் போல் வியாபாரி சொன்னார். மீண்டும் பல்பைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு அவர் சொன்னார்; "இதைப் பார்த்துக்கிட்டே இருந்தா பிரகாசம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா அதிகமாகுறது மாதிரி தோணும்..."

பவித்ரன் அந்த வினோதமான விளக்கையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேளையில் வியாபாரி திடீரென்று வெளியே நடந்தார். போகும்போது அவர் சொன்னார். "உன்னோட அண்டாவும், குடமும் இந்தப் பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் தான் எங்கேயோ இருக்கணும்.

அது எங்கே இருக்குன்னு நீயே தேடி எடு. கெடைக்கலையின்னா என்கிட்ட வந்து சொல்லு. இதை மாதிரி வேற ரெண்டு கொடவுனுகளும் இருக்கு. எங்கே அந்தப் பாத்திரங்கள் கொண்டு போகப்பட்டிருக்குன்ற விஷயம் கைமளுக்கு மட்டும்தான் தெரியும்."

அவரின் குரல் அங்கிருந்த உலோகப் பாத்திரங்கள் மேல் மோதி எதிரொலித்தது.

என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்வதற்கு முன்பே பவித்ரன் யாருமில்லாத ஒரு தனி மனிதனாக ஆகியிருந்தான்- அதுவும் இதற்கு முன்பு சிறிது கூட அறிமுகமே ஆகியிராத சில பாத்திரங்களின் உலகத்தில்.

4

பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் தான் சிக்கிக் கொண்டதன் அதிர்ச்சி மாறியபோது, பவித்ரனின் அறிவு இன்னொரு குறுக்கு வழியை நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்தது. ஆனால்,  அவன் அதை உடனுக்குடன் செயல்படுத்தவும் தொடங்கினான்.

அவன் மனதில் தோன்றியது வேறொன்றுமில்லை. அங்கிருந்த பாத்திரங்களில் சிலவற்றைத் திருட வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவனுடைய மூளையில் உதித்தது. கண்ணில் கண்ட பாத்திரங்கள் அனைத்தையும் ஒரு மூட்டையாகக் கட்டிக் கொண்டு ஏதாவதொரு திருட்டுப்பாதை வழியாக ஓடி மறைய வேண்டும் என்று அவன் மனதிற்குள் திட்டம் போட்டான்.

என்னதான் நேர்மையானவனாகவும், உண்மையானவனாகவும் இருந்தாலும், உள்ளுக்குள் பவித்ரன் கரை கடந்த ஒரு திருடன் என்பதுதானே உண்மை!

மாமச்சனின் பாத்திரங்கள் தன்னை எந்த அளவிற்கு கற்பனை பண்ணி பார்க்க முடியாத ஒரு மிகப் பெரிய உலகத்திற்குக் கொண்டு போய் சேர்த்த அதிர்ஷ்ட டிக்கெட்டுகளாக இருந்திருக்கின்றன என்பதை ஒரு நிமிடம் நினைத்துப் பார்த்தான் பவித்ரன்.

பிறகு, என்ன நினைத்தானோ, மனதில் தோன்றிய எண்ணத்தை அவன் அடக்கிக் கொண்டான். அப்படியொரு திருட்டுக் காரியத்தில் ஈடுபட்டால் தன்னுடைய உடம்பில் இருக்கும் ஒரு எலும்பு கூட மீதமிருக்காது என்ற விஷயம் அவன் இரண்டாவது முறையாக சிந்தித்துப் பார்த்தபோது, புரிய வந்தது. எண்பத்தேழாயிரம் ரூபாய் கையை விட்டுப்போன பிறகும், ஒரு பாறையைப் போல அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்த வியாபாரியை நினைத்துப் பார்த்தான் பவித்ரன். அப்படிப்பட்ட ஒரு மனிதருக்கு பவித்ரனின் உயிர் என்பது பெரிய விஷயமா என்ன? அவனை எங்கிருந்தாலும் அந்த மனிதர் தேடிக் கண்டுபிடித்து ஒரு வழி பண்ணிவிட மாட்டாரா? நிச்சயமாக அப்படி செய்யக்கூடிய மனிதர்தான் அவர்.

தேவையில்லாத செயலில் ஈடுபடாமல் ஒதுங்கி இருப்பதே புத்திசாலித்தனம் என்று பவித்ரன் அந்த நிமிடத்தில் நினைத்தான்.

அதே நேரத்தில் இந்த பாத்திரங்களின் குவியல்களுக்கு மத்தியில் தன்னுடைய கிண்டியையும், அண்டாவையும், குடத்தையும் தேடி எடுப்பது என்பது உண்மையிலேயே சாத்தியமில்லாத ஒரு காரியம்தான் என்பதையும் அவன் புரிந்து கொள்ளாமல் இல்லை. அவற்றை எங்கே தேடுவது? தேடினாலும், அவை கிடைக்கும் என்பது சந்தேகமே.

இருந்தாலும், தேடித்தான் பார்ப்போமே என்றெண்ணிய பவித்ரன் அந்தப் பாத்திரங்களின் கூட்டத்திற்கு மத்தியில் சில பாத்திரங்களை எடுத்து அவற்றைத் தட்டிப் பார்ப்பதும், தடவிப்பார்ப்பதுமாய் இருந்தான்.

தூக்கமுடியாத அளவிற்கு கனமாக இருக்கும் பெரிய பாத்திரங்கள், சின்னச் சின்ன பாத்திரங்கள், செம்பு பாத்திரங்கள், பழைய கோவில்களிலோ வேறெங்கோ இருந்திருக்கும் என்று எண்ணக்கூடிய அலங்கார வேலைப்பாடுகளமைந்த கலைச்சின்னங்கள், தூண்களின் துண்டுகள், சிலைகள், பாசி பிடித்த சிலம்புகள், பித்தளையால் ஆன கைப்பிடிகள் மட்டுமே எஞ்சியிருக்கும் துருப்பிடித்த வாட்கள், குத்துவிளக்குகள், வடக்கன்பாட்டு வீரர்கள் கையில் கொண்டு செல்லும் சில ஆயுதங்கள்... இப்படி பல்வேறு வகைப்பட்ட பொருட்களும் அங்கிருந்தன.

விதவிதமாக பாத்திரங்கள் அங்கு இருந்த விஷயம் பவித்ரனை மிகவும் ஆச்சரியப்பட வைத்தது. அவன் அந்தப் பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் இருந்த இடைவெளி வழியாக பாத்திரங்கள் மேல் தட்டுத்தடுமாறியவாறு நடந்தான்.

ஒன்றிரண்டு திருப்பங்களைத் தாண்டியவுடன், ஒரு உண்மை அவனுடைய மனதில் உளியைப் போல குடைய ஆரம்பித்தது. இன்னொரு ஆளின் உதவி இல்லாமல், தன்னால் தான் வந்த பாதையைச் சரியாகக் கண்டுபிடித்து திரும்பிப் போக முடியுமா என்ற சந்தேகம் அவன் மனதில் எழுந்தது. பாத்திரங்கள் மட்டுமே நிறைந்திருக்கும் இந்த உலகத்தை விட்டு அவன் தப்பிக்க வேண்டுமென்றால், கட்டாயம் அவனுக்கு இன்னொருவரின் உதவி அவசியமே.

உண்ணியையோ இல்லாவிட்டால் அந்த ஆளைப் போல வேறு யாராவது வேலைக்காரர்களோ தன்னுடைய கண்களில் அங்கு படாதது குறித்து ஒருவித பதைபதைப்பு அவனுக்கு உண்டானதென்னவோ உண்மை. கூப்பிட்ட குரலுக்கு உடனே ஓடிவரும் அளவிற்கு அவர்களை அந்த வியாபாரி எங்கு மறைத்து வைத்திருக்கிறார் என்பதை அவன் ஆச்சரியத்துடன் நினைத்துப் பார்த்தான். ஒருவேளை அவர்கள் எல்லோரும் இதைப்போல வேறொரு அறைக்குள் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருப்பார்களோ என்று அவன் சந்தேகப்பட்டான். வயதாகிப் போன கிழவர்கள் நிறைந்திருக்கும் அறையாக இருக்கும் அது.

எது எப்படியோ, தன்னை அந்தக் கிழவர்கள் இருக்கும் அறைக்குள் கொண்டு போய் விடாத ஒரே காரணத்திற்காக வியாபாரியை பவித்ரன் நன்றியுடன் நினைத்துப் பார்த்தான்.

பல்ப் வெளிச்சம் திடீரென்று சற்று குறைந்தது. சில நிமிடங்களில் மீண்டும் பழைய நிலைக்கு வந்தது. அதாவது - சற்று அதிக பிரகாசத்துடன் அது ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது.

அந்தப் பாத்திரங்களின் கூட்டத்திலிருந்து ஒரு பழைய உலோகத்தால் ஆன சிலையை பவித்ரன் தேடி எடுத்தான். ஒரு நீளமான கம்பை ஊன்றிக் கொண்டு செல்வதைப் போல் அந்தச் சிலையைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு அவன் ஊன்றியபடி நடக்கலாம். தூசி, அழுக்கு எல்லாம் படிந்த ஒரு பெண்ணின் சிலை அது. அதன் முன்னோக்கி நீட்டியிருந்த இரண்டு கைகளும் ஒடிந்து போய் காணப்பட்டன. மார்புப் பகுதியில் கரையான் புற்று இருந்தது.

பவித்ரன் அந்தச் சிலையைத் தரையில் தள்ளிவிட்டான். உலோகப் பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் அதன் ஓசை பயங்கரமாகக் கேட்டது. அதே நேரத்தில் அதற்குள்ளிருந்து ஒரு பாம்பு வேகமாக வெளியே வந்தது. ஒரு நிமிடம் பவித்ரனை நோக்கிப் படம் விரித்து நின்ற அந்தப் பாம்பு படுவேகமாக பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் ஓட ஆரம்பித்தது.

வியாபாரி சொன்னது பொய்யல்ல என்பதை பவித்ரன் புரிந்து கொண்டான். பாம்புகள் அங்கு சர்வ சாதாரணமாக ஓடிக் கொண்டிருக்கும் என்பதும் அவனுக்குத் தெரிந்தது. அதை நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்கு நடுக்கம் உண்டானது.

எப்படியாவது இந்த குகைக்குள் இருந்து தான் தப்பிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் பவித்ரனுக்கு உண்டானது. கிண்டியும், குடமும், அண்டாவும் கிடைக்காமற் போனால் கூட பரவாயில்லை என்று அவன் நினைக்க ஆரம்பித்து விட்டான்.

மனதிற்குள் உயிரைப் பற்றிய பயம் எழ, பவித்ரன் உரத்த குரலில் அழைத்தான்.

"சார்..."

பதில் குரல் எதுவும் வராமற் போகவே, பவித்ரன் மேலும் உரத்த குரலில் அழைக்க ஆரம்பித்தான். தொண்டையே கிழிந்து போகும் அளவிற்கு தான் உரத்த குரலில் அழைத்தும், பாத்திரங்கள் மேல் அந்தச் சத்தம் மோதி பெரிதாக எதிரொலித்தும், வியாபாரி என்னவென்று ஒரு வார்த்தை கேட்கவில்லையே என்பதை எண்ணிப் பார்த்தபோது அவனுக்கே வியப்பாக இருந்தது. இருந்தாலும் அவன் அழைப்பதைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான்.

கூப்பிட்டுக் கூப்பிட்டு பவித்ரனுக்கு தொண்டையே போய் விட்டது. திரும்பத் திரும்ப, பலமுறை அழைத்தும், யாரும் அந்தப் பக்கம் திரும்பிக் கூட பார்க்கவில்லை. சிறிது நேரம் சென்றதும் பவித்ரனுக்கு ஒரு உண்மை புரிந்தது. யாரும் அவன் அழைப்பதைக் கேட்டு அங்கு வரப் போவதில்லை. இந்த உண்மையைப் புரிந்து கொண்டதும் அவன் தான் அழைத்துக் கொண்டிருப்பதை நிறுத்தினான். அடுத்த நிமிடம் மூலையில் இருந்த ஒரு பெரிய பாத்திரத்தின் மீது போய் அவன் அமர்ந்தான்.

அப்படியே எவ்வளவு நேரம் உட்கார்ந்திருந்தோம் என்று பவித்ரனுக்கே தெரியவில்லை. இடையில் சிறிது நேரம் தூங்கிவிட்டோமோ என்ற சந்தேகம் கூட அவனுக்கு இருந்தது. அதற்குப் பிறகு அவன் அந்த இடத்தை விட்டு திடுக்கிட்டு எழுந்தது பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் யாரோ தட்டுத் தடுமாறியபடி ஓடிவரும் சத்தத்தைக் கேட்டுத்தான்.

ஓடி வந்தது வியாபாரிதான். அவர் யாரையோ பார்த்து பயப்படுவதைப் போல அடிக்கொருதரம் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தபடி வந்து கொண்டிருந்தார். ஓடிவரும் போது மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வேறு விட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

"பவித்ரா!"- ஓடி வரும்போதே மெதுவான குரலில் வியாபாரி சொன்னார். "நாம பிரச்சினையில மாட்டிக்கிட்டோம்..."

"என்ன ஆச்சு?"- பவித்ரன் பதைபதைப்புடன் கேட்டான்.

"போலீஸ் இப்போ நம்ம கடையை வளைக்கப் போறாங்க."

அவ்வளவுதான் - திருடன் பவித்ரனுக்கு நாக்கே வறண்டு போய்விட்டது. போலீஸ்காரர்களுக்கு பயந்துதான் அவன் நேரடியாக திருட்டு பொருட்களுடன் வேறெங்கும் செல்லாமல் இவ்வளவு தூரம் தாண்டி வந்ததே. அதற்குப் பிறகும் இப்படியென்றால்...

"நான் முன் பக்கத்தை மூடிட்டேன். விளக்கையும் அணைச்சாச்சு."

"அவங்க வந்துட்டாங்களா?"

"இல்ல... வந்துக்கிட்டு இருக்காங்க"- முதலாளி சொன்னார்.

"அதிர்ஷ்டம்னுதான் சொல்லணும். என்னவோ மனசில தோணுச்சு. அதுனாலதான் முன் பக்கத்தையே அடைச்சேன்."

அவர் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு தட்டுத்தடுமாறி நடந்து சென்று, ஸ்விட்சைக் கண்டுபிடித்து, விளக்கை அணைத்தார்.

நல்ல பாம்புக் கூட்டமொன்று தனக்கு நேராக ஊர்ந்து கொண்டிருப்பதைப் போல் உணர்ந்தான் பவித்ரன். ஆனால், மனதில் தோன்றிய அந்த விஷயம் மாறுவதற்கு முன்பே சாலையில் ஜீப்பொன்று வேகமாக வந்து நிற்கும் ஓசையும், அதிலிருந்து பூட்ஸ் அணிந்த கால்கள் கீழே இறங்கும் சத்தமும் அவன் காதில் விழுந்தது.

பரபரப்பாக தன்னையே மறந்து நான்கு பக்கங்களிலும் கைகளை வீசிய பவித்ரனின் தோள்மீது வியாபாரியின் கைவந்து விழுந்தது. இந்த அடர்ந்த இருட்டில் தன்னை அவர் எப்படி கண்டுபிடித்தார் என்று பவித்ரன் மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டான்.

"நமக்குச் சொந்தமான மூணு கடைகளையும் அவங்க ஏற்கனவே ரெய்டு பண்ணிட்டாங்க"- வியாபாரி பவித்ரனின் காதில் மெதுவாகச் சொன்னார். "கைமளைப் பிடிச்சிட்டாங்கன்னு செய்தி வந்தது..."

கைமளைப் போலீஸ்காரர்கள் பிடித்துவிட்டார்கள் என்றால், பவித்ரனின் பாத்திரங்களையும் சேர்த்துப் பிடித்து விட்டார்கள் என்றுதானே அர்த்தம்? ஆனால், அந்த நிமிடத்தில் பவித்ரனுக்கு அந்தத் தகவல் எந்தவித அதிர்ச்சியையும் தரவில்லை.

புதிது புதிதாக பலவிதப்பட்ட எண்ணங்களும் அவன் மனதில் வந்து அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தன. இந்த வியாபாரி சரியான ஒரு மனிதனல்ல- பவித்ரனை மிகவும் ஆச்சரியத்திற்குள்ளாக்கிய எண்ணம் இதுதான்.

அரசாங்கம் உருவாக்கிய இலட்சம் வீடுகள் திட்டத்தில் கட்டப்பட்ட ஒரு வீட்டில் வசித்துக் கொண்டிருப்பவன் என்ற நிலையிலும், தினந்தோறும் திரைப்படம் பார்ப்பதை வாடிக்கையாகக் கொண்டிருக்கும் மனிதன் என்ற முறையிலும் வியாபாரி எப்படிப்பட்ட ஆளாக இருப்பார் என்பதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஒருவேளை இந்த மனிதன் ஒரு கொள்ளைக் கூட்டத்தின் தலைவனாக இருக்கலாம். குவிந்து கிடக்கும் இந்தப் பாத்திரங்களுக்குக் கீழே தங்கக் கட்டிகளை இந்த மனிதர் மறைத்து வைத்திருக்கலாம்... - இப்படியெல்லாம் நினைத்தான் பவித்ரன்.

வெளியே வாசல் கதவை யாரோ பலமாகத் தட்டிக் கொண்டிருப்பது கேட்டது. தடிமனான குரலில் யாரோ தொடர்ந்து கெட்ட வார்த்தைகளில் திட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். கதவைத் திறக்கும்படி யாரோ உரத்த குரலில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். கதவைத் திறக்காவிட்டால், அவர்கள் அதை உடைத்துக் கொண்டு உள்ளே வந்தாலும் வரலாம்.

பவித்ரன் பயத்தில் நடுக்கம் உண்டாக வியாபாரியை இறுகப் பற்றியவாறு நின்றிருந்தான். வியாபாரியின் முகம் அவனுக்குச் சரியாகத் தெரியவில்லை. இருந்தாலும் அப்படியொன்றும் அவர் பயப்படவில்லை என்பதையும் அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஒரு விரலால் அவ்வப்போது அவர் சமாதானப்படுத்துவது மாதிரி அவனின் தோள் மீது தட்டிக் கொண்டிருந்தார். அவர் அப்படி அமைதியாக இருந்தது அவனிடம் இலேசான ஒரு தைரியத்தை உண்டாக்கியதென்னவோ உண்மை.

வெளியே இதுவரை இருந்த ஆரவாரம் கொஞ்சம் அடங்கியிருந்தது. போலீஸ்காரர்கள் தங்களுக்குள் என்னவோ 'குசுகுசு' வென்று பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இடையில் அவர்களின் கையிலிருந்த லத்தி கதவில் பட்டு சத்தம் வந்தது. இன்னும் அவர்கள் அங்கே இருக்கிறார்கள் என்பதை அதை வைத்து தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

"இந்த சைக்கிள் யாரோடதுடா?"- உரத்த ஒரு சத்தம் கேட்டது. யாரும் எந்த பதிலும் கூறவில்லை. பவித்ரனின் நெஞ்சு பயங்கரமாகத் துடித்தது.

"இது யாரோடது?"- மீண்டும் அந்தக் கேள்வி ஒலித்தது.

வியாபாரியின் கை அடுத்த நிமிடம் பவித்ரனின் வாய் மேல் பட்டது. எங்கே தன்னைமீறி அவன் ஏதாவது வாய் திறந்து உளறிவிடப் போகிறானோ என்ற பயம் அவருக்கு.

"இந்த சைக்கிளை வேன்ல ஏத்துடா"- மீண்டும் அந்த கட்டளைக்குரல் கேட்டது.

யாரோ சைக்கிளைத் தூக்கியெடுத்து வேனிற்குள் எறியும் சத்தம் கேட்டது.

"அவங்க கார்ல ஏறி வேகமா போயிட்டாங்க எஜமான்"- கூட்டத்திலிருந்த யாரோ ஒரு வயதான மனிதனின் குரல் கேட்டது.

"அப்படி போறதா இருந்தா, அவங்கள்ல ஒருத்தன் சைக்கிளையும் எடுத்துட்டுல்ல போயிருக்கணும்..."

"அதுவும் சரிதான்" இன்னொரு மனிதனின் குரல்.

"உள்ளே ஒருவேளை ஆள் இருந்தா..." இன்னொரு மனிதன் கேட்டான்; "வேணும்னா கதவை உடைச்சு உள்ளே பார்ப்போம்."

"போடா... முட்டாள்தனமா ஏதாவது பேசிக்கிட்டு இருக்காம" - இப்படிச் சொன்னது அனேகமாக ஒரு இன்ஸ்பெக்டராக இருக்க வேண்டும். அதிகாரத் தொனியில் அவர் சொன்னார்; "பிறகு எப்படி வெளியே பூட்டியிருப்பாங்க?"

அதற்குப் பிறகு இன்னொரு மனிதனின் குரலே கேட்கவில்லை.

பவித்ரன் கூட அப்போது அதைப்பற்றித்தான் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான். ஒருவேளை வியாபாரி உள்ளே இருந்து கொண்டே வெளியே இருந்து யாரையாவது பூட்டும்படி சொல்லியிருக்கலாம். அல்லது உள்ளே இருந்து கொண்டே பூட்டு போடும் அளவிற்கு ஏதாவதொரு வசதி இருக்க வேண்டும் என்று அவன் நினைத்தான். இவற்றில் ஏதாவதொன்று தான் உண்மையாக இருக்க வேண்டும் என்று அவன் மனம் நினைத்தது. இல்லாவிட்டால் இவை இரண்டுமே இல்லாமல் வேறு ஏதாவது வசதி கூட இருந்தாலும் இருக்கலாம் என்று கூட அவன் நினைத்தான். எது எப்படி இருந்தாலும் வியாபாரியின் புத்திசாலித்தனமான செயலைப் பார்த்து அவர் காலடியில் விழுந்து வணங்க வேண்டும் போல் அவனுக்குத் தோன்றியது.

திருடர்களென்றால் இப்படி இருக்க வேண்டும். அப்படி இல்லாமல் தானெல்லாம் ஒரு திருடனா என்று தன்னைப் பற்றியே அவன் தாழ்வாக நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.

வெளியே வேன் மெதுவாக நகர்வது கேட்டது. அதற்கு முன்பு இறுதியாக ஒரு எச்சரிக்கை விடுவதைப் போல இன்ஸ்பெக்டர் சொன்னார்.

"கதவை உடைச்சு உள்ளே பார்க்கலாம்னா... அப்பன் பேர் தெரியாத இந்தத் தேவிடியா மகன் சங்கத்தோட தலைவனாம். மேலிடத்துல இருந்து உத்தரவு இல்லாம எப்படி கடையை உடைக்கலாம் அது இதுன்னு பெரிய பிரச்சினையை உண்டாக்கினான்னா, தேவையில்லாம அவன் பின்னாடி நான் அலைஞ்சுக்கிட்டு இருக்கணும். ம்... பரவாயில்ல... நாம வேற எங்கேயாவது இவனைப் பிடிப்போம்!"

வேன் அந்த இடத்தை விட்டு நீங்கியது.

சிறிது நேரம் சென்ற பிறகுதான் வியாபாரி பவித்ரனின் வாயில் வைத்திருந்த தன்னுடைய கையையே எடுத்தார்.

வெளியே யாராவது நடக்கும் அல்லது பேசும் சத்தம் கேட்கிறதா என்று அவர் சிறிது நேரம் காதுகளைத் தீட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.

எந்த சத்தமும் வராமல் இருக்கவே, வியாபாரி விளக்கைப் போட்டார்.

மீண்டும் மூச்சு வந்ததைப் போல் உணர்ந்த பவித்ரன் கேட்டான்.

"ஆமா எப்படி வெளியே பூட்டினீங்க?"

"போடா முட்டாள்..."- வியாபாரியின் வாய் பிளந்த சிரிப்பில் ஒரு மிகப்பெரிய சாதனை செய்த திருப்தி தெரிந்தது.

"நான் பூட்டவே இல்ல..."

"பிறகு?"- பவித்ரனால் அதை நம்பவே முடியவில்லை.

"பார்த்தா கடை அடைக்கப்பட்ட மாதிரி இருக்கும். ஆனா, அடைக்கப்பட்டிருக்காது. இலேசா தட்டினா கதவு திறந்திடும்."

"அப்படியா?"- பவித்ரன் மூக்கில் விரலை வைத்து ஆச்சரியமாகப் பார்த்தான்.

"ஹ! ஹ! ஹ!"- வியாபாரி மீண்டும் சிரித்தார். "வாடா முட்டாள்..."

மகிழ்ச்சிப் பெருவெள்ளத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்த வியாபாரி பவித்ரனுக்குப் பின்னால் நின்றிருந்தார். பவித்ரனின் கழுத்தைப் பிடித்து பாத்திரங்களுக்கு மத்தியில் இருந்த இடைவெளி வழியாக அவனை மெதுவாக அவர் தள்ளிக் கொண்டே போனார். எந்த வழியாக அவர் தன்னைக் கொண்டு போகிறார் என்பதைப் புரிந்து கொள்வதற்கு முன்பே அவன் வெளியே இருக்கும் வாசல் கதவுக்குப் பக்கத்தில் நின்றிருந்தான்.

வியாபாரி பவித்ரனை வேகமாக முன் பக்கமாகத் தள்ளிவிட்டார். பவித்ரன் ஏற்கனவே தான் நின்றிருந்த உயரம் குறைவான மேஜைக்கு அருகில் போய் நின்றான். வியாபாரி அங்கிருந்த விளக்கைப் போட்டார்.

பவித்ரன் நான்கு பக்கங்களிலும் கண்களை ஓட்டினான். முன்பு அவன் பார்த்தவை எல்லாமே அப்படியே இருந்தன. உயரம் குறைவான மேஜை, மங்கலாக எரிந்து கொண்டிருந்த பல்ப், பின்னால் சுவரில் இருந்த கடவுள்கள், மேஜை மேல் இருந்த தடிமனான பேரேடு புத்தகம்...

வியாபாரி தான் எப்போதும் அமரும் இடத்தில் போய் அமர்ந்தார். தனக்குப் பின்னாலிருந்த ஒரு உருளையான தலையணையை எடுத்து அதைக் கொடுத்தவாறு அவர் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தார். ஒரு மிகப்பெரிய நிம்மதி தனக்கு வந்திருப்பதை வெளிக்காட்டும் வண்ணம் அவர் அடிக்கொருதரம் "ஹோய்! ஹோய்!” என்று கூறிக் கொண்டிருந்தார்.

சில நிமிடங்கள் இந்த விஷயமே தொடர்ந்தது.

பிறகு இருந்த இடத்தில் அமர்ந்து கொண்டே ஏதோ ஒரு நினைப்புடன் காலால் அங்கிருந்த ஒரு பலகையை இலேசாகத் தட்டினார் வியாபாரி.

பவித்ரனே ஆச்சரியப்படும் வகையில் அந்தப் பலகை நகர்ந்து உட்பக்கமாக வந்தது. மிகவும் சிறியதாக இருந்தது அந்தப் பலகைத் துண்டு. கண்ணுக்குத் தெரியாத ஏதோ ஒரு ஸ்ப்ரிங்கால் கட்டியிருப்பதைப் போல் அது ஆடிக் கொண்டிருந்தது. வியாபாரி அதன் அடிப்பகுதியைப் பிடித்து, அதை மேல் நோக்கித் தள்ளினார். அப்போது அந்த நீளமான பலகை இலேசாக நகர்ந்தது. அந்த இடைவெளி வழியாக பவித்ரன் வெளியே இருக்கும் சாலையைப் பார்த்தான்.

"பார்த்தியா?"- வியாபாரி பவித்ரனைப் பார்த்து கேட்டார்; "என் கடைக்குப் பூட்டு இருக்கான்னு பார்த்தியா?"

பவித்ரன் தன் கண்களில் வழிந்த நீராலும், அப்போது உண்டான பதைபதைப்பாலும் எதுவுமே பேசமுடியாமல் மவுனமாக இருந்தான். காக்காவலிப்பு வந்தவனைப் போல நெடுஞ்சாண் கிடையாக அவன் தரையில் விழுந்து வியாபாரியைத் தொழுதான்.

பவித்ரனின் செயலைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியடைந்த வியாபாரி அவனைக் கையால் பிடித்துத் தூக்கினார்.

"எழுந்திரு பவித்ரா"- அவர் சொன்னார். "நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் ஏதோ அதிர்ஷ்டம் இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்."

"அதிர்ஷ்டமும் கிடையாது, ஒண்ணும் கிடையாது..."- பவித்ரன் சொன்னான், "புத்திசாலித்தனத்தோட விளைவு இது!"

வியாபாரியை மனம்போனபடி புகழ்வதில் பவித்ரனுக்கு அப்போது எந்த கஷ்டமும் இருக்கவில்லை.

"இப்படியொரு வாசல் கதவும் பூட்டும்... அடக்கடவுளே!"- அவன் கைகூப்பி ஆச்சரியப்பட்டான்.

அதைப் பார்த்து வியாபாரி மீண்டும் உரத்த குரலில் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்.

அவருக்கு தன்னை மிகவும் பிடித்துவிட்டது என்பதை பவித்ரனால் புரிந்து கொள்ள முடிநத்து. அவனும் அதற்கேற்றபடி நடந்து கொண்டான்.

"சரி..."- சிறிது நேரம் சிரித்துக் கொண்டிருந்த வியாபாரி சிரிப்பை நிறுத்திவிட்டு திடீரென்று சொன்னார். "இனிமேல் நீ போகலாம்."

அவர் அப்படிச் சொன்னதும் அதுவரை பவித்ரனின் மனதிற்குள் இருந்த மகிழ்ச்சி இருந்த இடமே தெரியாமல் போனது. காரணமே இல்லாமல் அவனிடம் உண்டான அச்சம் கலந்த உணர்வு அவன் கண்களை மேலும் இருள்படியச் செய்தது.

வியாபாரி அதைக் கவனிக்காமலில்லை.

அவர் மேஜையின் ட்ராயரைத் திறந்து இரண்டு நூறு ரூபாய் நோட்டுக்களை எடுத்து மேஜை மேல் வைத்தார். "சைக்கிள் போயிருச்சேன்னு கவலைப்படாதே" அவர் பவித்ரனைப் பார்த்துச் சொன்னார். "இந்தா... இதை வைச்சுக்கோ!"

பவித்ரன் அந்த ரூபாய் நோட்டுக்களை எடுத்து தன்னுடைய பாக்கெட்டினுள் வைக்காமல் கையில் வைத்தபடி நின்றிருந்தான்.

"அந்த சைக்கிள் கடையில் இதைக் கொடுத்திடு. வண்டி தொலைஞ்சு போச்சுன்னு சொல்லு. ஒரு கடை முன்னாடி நிறுத்தியிருக்கிறப்போ, யாரோ எடுத்துட்டாங்கன்னு சொல்லு."

பவித்ரன் தலையை ஆட்டினான். சைக்கிள் சொந்தக்காரனிடம் என்ன சொல்ல வேண்டும் என்று எவ்வளவு அழகாகவும் விளக்கமாகவும் இந்த வியாபாரி சொல்லித் தருகிறார் என்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்கு ஆச்சரியம்தான் உண்டானது.

திடீரென்று என்ன நினைத்தாரோ, தன் பாக்கெட்டிற்குள் கையை நுழைத்த வியாபாரி இன்னொரு நூறு ரூபாய் நோட்டை வெளியே எடுத்தார். அது பாத்திரத்திற்கான விலை என்பதை இருவரும் ஒருவரையொருவர் சொல்லிக் கொள்ளாமலே புரிந்து கொண்டார்கள்.

"இது போதுமா?"

"போதும்"- பவித்ரன் மரியாதையுடன் தலையை ஆட்டினான். உண்மையைச் சொல்லப் போனால் பாத்திரத்திற்கு இவ்வளவு ரூபாய் கிடைக்கும் என்பதை அவன் எதிர்பார்க்கவில்லைதான்.

வியாபாரி மேலும் ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டை பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து எடுத்தார். அதை பவித்ரனிடம் நீட்டினார். மற்ற ரூபாய் நோட்டுக்களை மேஜை மேல் வைத்த வியாபாரி இந்த நோட்டை மட்டும் பவித்ரனின் கையிலேயே நேரடியாகத் தந்தார். பவித்ரன் அதை கவனித்தான்.

"இந்தா... இதையும் வச்சுக்கோ"- அவன் கையில் அந்த ரூபாய் நோட்டை அவர் திணித்தார். கையை மடக்கியவாறு வியாபாரி சொன்னார். "உன்னோட ஒருநாள் உழைப்புக்கான பணம் இது..."

உண்மையாகச் சொல்லப்போனால் இந்தப் பணமெல்லாம் தனக்குக் கிடைக்கும் என்று அவன் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை. தன்னுடைய ஒவ்வொரு தேவையையும் மனதில் சிந்தித்துப் பார்த்துச் செயல்படும் இந்த வியாபாரி ஒரு கொள்ளைக் கூட்டத்தின் தலைவனாக இருந்தாலும், இவர் ஒரு நல்ல மனிதரே என்று நினைத்தான் பவித்ரன்.

"எல்லாம் சரியாயிடுச்சா?"- ஒரு விஷயத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதைப் போல வியாபாரி அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

பவித்ரன் சொன்னான். "சரியாயிடுச்சு..."

வியாபாரி திறந்து பிடித்திருந்த பலகை வழியாக பவித்ரன் வெளியில் இறங்கினான். சாலையில் அவன் கால் வைத்தான்.

மார்க்கெட் ஆள் அரவமே இல்லாமலிருந்தது. எல்லா கடைகளும் அடைக்கப்பட்டிருந்தன. நள்ளிரவு நேரமாகியிருக்கம் என்று பவித்ரனுக்குப் பட்டது.

பவித்ரனை இறக்கிவிட்ட அதே வழியின் மூலமாக வியாபாரியும் கடையை விட்டு வெளியே வந்தார். அவர் மீண்டும் அந்தப் பலகையை பழைய இடத்தில் சரி பண்ணி வைத்தார்.

பவித்ரன் சிறிது தள்ளி நின்று பார்த்தான். தாழ்ப்பாள் போட்டு பூட்டியிருப்பதைப் போலவே வெளியிலிருந்து பார்க்கும் போது தெரிந்தது. எளிதில் கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்கு மிகவும் சரியாக அந்தப் பலகை அந்த இடத்தில் பொருந்தியிருந்தது. வியாபாரியின் புத்திசாலித்தனத்தை மீண்டுமொருமுறை புகழ்ந்தால் என்ன என்று கூட நினைத்தான் பவித்ரன். இருப்பினும், இந்த நேரத்தில் அது எதற்கு என்று மவுனமாக இருந்துவிட்டான்.

பணத்தைத் தந்ததுடன் இதுவரை இருந்த எல்லா உறவுகளும் முடிந்துவிட்டன என்பது மாதிரி வியாபாரி நடந்து கொள்வது போல் பவித்ரனுக்குத் தோன்றியது.

இனிமேலும் அங்கு தான் நின்றிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று அவன் மனம் அவனிடம் சொல்லியது. நின்றிருப்பதால் என்ன பிரயோஜனம் என்றும் அவன் நினைத்துப் பார்த்தான்.

அடுத்த நிமிடம் நேரத்தை வீணாக்காமல் வியாபாரியிடம் கூறிவிட்டு பவித்ரன் அங்கிருந்து நடக்க ஆரம்பித்தான். சம்பவங்கள் இப்படி வந்து முடிந்ததில், ஒரு பக்கம் அவனுக்கு மகிழ்ச்சியே உண்டானது. கடவுளின் கருணை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

5

திருடன் பவித்ரனுக்கு இரண்டு மனைவிமார்களாயிற்றே! மூத்த மனைவியின் பெயர் ஜானகி. அவன் சட்டபூர்வமாகத் திருமணம் செய்தது ஜானகியைத்தான்.

அடுத்தவள் தமயந்தி. திருடன் பவித்ரனின் இரண்டாவது மனைவி என்பதற்கு மேலாக தனக்கென்று ஒரு பெயரைச் சம்பாதித்து வைத்திருந்தாள் தமயந்தி. பவித்ரனுக்குக் குழந்தை பெறுவதற்கு முன்பே அவள் ஊர் முழுக்க எல்லோருக்கும் தெரிந்தவளாக இருந்தாள். அதற்கு முன்பே அவளுக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்திருந்தது. ஒன்றுக்குப் பின் இன்னொன்று என்று பவித்ரனுக்கு இரண்டு குழந்தைகளைப் பெற்ற பிறகும் அவளின் பெயருக்கு ஊரில் எந்தவித குறையும் உண்டாகவில்லை என்பது தான் உண்மை. இந்த உண்மையை பவித்ரனும் நன்கு உணர்ந்திருந்தான். பல விஷயங்களைப் பார்ப்பதில்லை, கேட்பதில்லை என்பது மாதிரி காட்டிக் கொண்டு இத்தனை நாட்களும் தன்னுடைய வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தான் பவித்ரன்.

இருந்தாலும், வியாபாரியிடமிருந்து முந்நூற்றுப் பத்து ரூபாயை வாங்கிக் கொண்டு ஊர் பக்கம் திரும்பிய பவித்ரன் அந்த உறவுக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்தான். தமயந்தியின் கரை கடந்த கெட்ட பெயருக்கு பலம் சேர்ப்பது போல் இருந்தன அவன் கண்கூடாகக் கண்ட காட்சிகள்.

திருடன் பவித்ரன் வீட்டில் கால் வைக்கும் போது, உள்ளே 'குசு குசு'வென்று மெதுவான குரலில் யாரோ பேசுவது கேட்டது. அவிழ்ந்த முடியை வாரிக் கட்டியவாறு தமயந்தி உள்ளேயிருந்து வந்தபோதே பவித்ரனுக்குப் புரிந்துவிட்டது, உள்ளே யாரோ மறைந்திருக்கிறார்களென்ற உண்மை.

"யார்டி உள்ளே இருக்குறது?"- பவித்ரன் உரத்த குரலில் கேட்டான். அதற்கு தமயந்தி எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. அதைப் பார்த்ததும் பவித்ரனுக்கு வந்த கோபம் இரு மடங்காகியது. அவன் தன்னுடைய கேள்வியை இன்னொரு முறை கேட்டான்.

"உள்ளே வந்து பாரு"- தமயந்தி சொன்னாள். "கட்டாயம் அதை தெரிஞ்சுக்கிணும்னா..."

பவித்ரன் உள்ளே நுழைந்து பார்த்தான். அங்கு மாமச்சன் இருந்தார்.

விரோதிகள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தனர். பவித்ரனின் உதடுகள் நடுங்கின. கண்களில் நீர் அரும்பியது.

"இருந்தாலும் மாமச்சன்..."- பவித்ரன் சொன்னான்; "நீங்க இப்படிப்பட்ட ஆளுன்னு நான் நினைக்கவே இல்ல. ரொம்பவும் கவுரவமான மனிதர் நீங்கன்னு இதுவரை நான் நினைச்சிருந்தேன்."

அவன் அப்படிச் சொன்னதைக் கேட்டதும் மாமச்சனுக்கு வெட்கமும், கோபமும் உண்டானது. திருட்டு போன பொருட்களைத் திரும்ப பெறுவதற்கு வேறு எந்த வழியும் தோன்றாததால், அவர் இந்த வீட்டைத் தேடி வந்தார் என்பதே உண்மை.

"என் கிண்டியையும், அண்டாவையும் குடத்தையும் திருடிட்டுப் போனேல்ல...?"- அவர் கேட்டார்.

"இந்தா இருக்குது உங்க கிண்டியும், அண்டாவும், குடமும்..."- பாக்கெட்டிலிருந்து நூறு ரூபாய் நோட்டை உருவி மாமச்சனின் முன்னால் எறிந்தவாறு பவித்ரன் கத்தினான். "இனிமேல் இந்தப் பக்கம் வந்தா, நடக்குறதே வேற. போக்கிரித்தனத்துக்கும் ஒரு எல்லை இருக்கு."

மாமச்சன் அந்த ரூபாய் நோட்டை எடுத்துக் கொண்டு வேகமாக வெளியேறினார். பவித்ரனின் பாக்கெட்டிலிருந்து வெளியே வந்த நூறு ரூபாய் நோட்டைப் பார்த்து அவர் ஒரு மாதிரியாக ஆகிவிட்டார். எங்கேயோ நடக்கக்கூடாத ஒரு காரியம் நடைபெற்றிருக்கிறது என்பதை மட்டும் அவரால் தெளிவாக உணர முடிந்தது.

பவித்ரன் பின்னால் நின்றவாறு உரத்த குரலில் அழைத்து சொன்னான்;  "போற வழியில ஒரு உதவி செய்யணும். அந்தப் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குள்ள நுழைஞ்சு, திருட்டுப் போன சாமான்கள் முழுசா கிடைச்சுடுச்சுன்னு சொல்லிடணும்..."

மாமச்சன் அதற்கு 'சரி' என்று தலையை ஆட்டினார்.

"சொல்லலைன்னா..."- பவித்ரன் முன்னெச்சரிக்கை விடுகிற மாதிரி சொன்னான்."உங்க குடலை நான் எடுப்பேன்." இதற்கு மேல் அங்கு இருந்தால் நடக்கக்கூடாதது ஏதாவது நடந்துவிடும் என்று அஞ்சிய மாமச்சன் வேகமாக அந்த இடத்தை விட்டு ஓடி மறைந்தார். மூன்று பாத்திரங்களுக்கும் சேர்த்து நூறு ரூபாய் தனக்குக் கிடைத்தது எந்த வகையில் பார்த்தாலும், அது ஒரு நல்ல விலைதான் என்று அவர் மனதிற்குப் பட்டது.

பொதுவாக இந்த விஷயத்திற்காக தன்னுடைய மனைவியை அவன் கடுமையாக தண்டிக்க வேண்டும். இதைவிட சிறு குற்றங்களுக்குக்கூட அவளுக்குக் கடுமையான தண்டனைகளை அவன் தரவே செய்திருக்கிறான். ஆனால், என்ன காரணத்தினாலோ இந்த முறை அவன் அவளை ஒன்றுமே செய்யவில்லை. சிறிது நேரம் அமர்ந்து நகத்தைக் கடித்தவாறு என்னவோ சிந்தித்தான். அப்போது அவனுக்குப் பின்னால் வந்து நின்ற தமயந்தி வாய்விட்டு அழுதாள். எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் பவித்ரன்தான் என்றாள் அவள்.

"நீங்க பாத்திரத்தைத் திருடினதுனாலதான் அவர் அதிகாரமா வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சாரு..."- அவள் சொன்னாள்.

"புருஷன் திருடினதுக்கு பரிகாரம் செய்றதுக்காக, மனைவி அவன் கூட படுக்கணுமா என்ன?"

திரும்பத் திரும்ப அவன் மீது அவள் குற்றம் சுமத்தவே, அவளைப் பார்த்து கேட்டான்; "சரி... அப்படியே வச்சுக்குவோம். ஆனா, அந்த ஆளுக்கு என் இன்னொரு பொண்டாட்டிக்கிட்ட போகணும்னு தோணலியே! அப்போ, அதோட அர்த்தம் என்ன? நீ ஒரு தேவிடியா... அதுதானே அர்த்தம்?"

அவன் அப்படிச் சொன்னதும் உரத்த குரலில் அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள் தமயந்தி. அவள் அழுவதை ஒரு பொருட்டாகவே எடுத்துக் கொள்ளத் தயாராக இல்லாத பவித்ரன் வெளியே செல்வதற்காக, இருந்த இடத்தைவிட்டு எழுந்தான். அன்றைய உழைப்பிற்காக வியாபாரி தந்த பத்துரூபாய் நோட்டை எடுத்து சுருட்டி அவளின் திறந்த வாய் மீது எறிந்து விட்டு அவன் அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறினான். வாசலில் நின்றவாறு அவன் உரத்த குரலில் சொன்னான்.

"நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல இருந்த உறவு இதோட முடிஞ்சிடுச்சு. இந்த ரூபாயை பிள்ளைங்க செலவுக்கு வைச்சுக்கோ."

அதற்கு தமயந்தி சொன்ன பதிலைக் கேட்பதற்கு அங்கு நிற்க விரும்பாத பவித்ரன் நேராக ஜானகியின் வீட்டை நோக்கி நடந்தான்.

அவனுடைய அமைதியான முதல் மனைவியான ஜானகி, பவித்ரன் அங்கு சென்றபோது தான் அரிசி விற்ற கணக்கை எழுதிக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் நடத்தையைப் பற்றி பவித்ரனுக்கு துளி அளவு கூட சந்தேகமில்லை. கணவன் வேலைக்குச் செல்லும் போது, அவன் உயிர் அவனுடைய மனைவியின் கற்பு களங்கமடையாமல் இருப்பதில்தான் இருக்கிறது என்பதை அந்தத் திருடனின் மனைவி நன்றாகவே அறிந்திருந்தாள்.

அவள் பவித்ரனைப் பார்த்ததும் அழ ஆரம்பித்து விட்டாள். கண்ணீருடன் ஓடி கடவுள் படத்தின் முன்னால் போய் நின்று கற்பூரம் ஏற்றத் தொடங்கினாள்.

அதைப் பார்த்ததும் பவித்ரனின் கண்கள் கலங்கிவிட்டன.

சாதாரணமாக இந்த மாதிரியான சந்தர்ப்பங்களில் தான் இதுவரை எங்கிருந்தேன் என்பதை பவித்ரன் தன் மனைவியிடம் கூறும் பழக்கமே இல்லை. அதனால் இந்த முறையும் அவன் வாய் திறக்கவே இல்லை. ஜானகியும் அதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட அவனிடம் கேட்கவில்லை.

குளித்து முடித்து சாப்பிட்ட பவித்ரன் நிம்மதியாக உறங்கினான். சாயங்காலம் ஆனதும் சைக்கிள் கடையைத் தேடிப் போனான்.

பவித்ரனைப் பார்த்ததும் சைக்கிள் கடைக்காரன் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான். அவனைத்தான் பார்க்கவே இல்லை என்று போலீஸ்காரர்களிடம் அவன் சொல்லியிருந்தான். போலீஸ்காரர்களின் கவனம் இப்போதும் தன் கடையைச் சுற்றி இருக்கவே செய்யும் என்ற நம்பிக்கையில் இருந்தான் அவன்.

"இருந்தாலும், பவித்ரா... நீ செய்தது சரியா?" என்றான் சைக்கிள் கடைக்காரன்.

அதற்கு எந்த பதிலும் கூறாமல் தன்னுடைய பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து நூற்றைம்பது ரூபாயை எடுத்து கடைக்காரனிடம் கொடுத்தான் பவித்ரன். சைக்கிள் கடலுக்குள் மூழ்கிப் போய்விட்டதென்றும் அதற்கு நஷ்டஈடாக இந்தப் பணத்தை வாங்கிக் கொள்ள வேண்டுமென்றும் சொன்னான் அவன்.

கடைக்காரன் பொதுவாக அதை நம்பவில்லை. தன்னுடைய சைக்கிள் காணாமல் போய் விட்டதென்பதையும், பவித்ரனுக்கு நூற்றைம்பது ரூபாய் வேறெங்கோயிருந்து கிடைத்திருக்கிறது என்பதையும் மட்டும் அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவன் பவித்ரன் தந்த பணத்தை வாங்கிக் கொண்டான். அதற்கு மேல் அவன் வேறு எதுவும் கேட்கவில்லை. பவித்ரன் உடனடியாக அந்த இடத்தைவிட்டு நீங்கினால் நன்றாக இருக்கும் என்ற ஒரே சிந்தனைதான் அப்போது அவனுடைய மனதில் இருந்தது.

இப்படித்தான் பவித்ரன் பாத்திரங்கள் திருடிய சம்பவமும் அவனின் வேறுபல திருட்டு சம்பவங்களில் ஒன்றாக ஆகிப் போனது. மாமச்சன் இது பற்றி மேலும் எதுவும் வற்புறுத்தாமல் இருக்கவே, போலீஸ்காரர்களும் இந்த விஷயத்தை அதற்கு மேல் குடைந்து கொண்டிருக்கவில்லை. ஒன்றிரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு பவித்ரனே ஹெட் கான்ஸ்டபிளைப் பார்த்து விஷயத்தைச் சொன்னான்.

பவித்ரனுக்கு இந்த சம்பவத்தால் ஒரு லாபம் கிடைக்கவே செய்தது என்று அவனுடைய எதிரிகள் கூட சொன்னார்கள். இதன் மூலம் தமயந்தியை அவனால் தலை முழுக முடிந்தது. அதோடு அவளுடைய மூன்று குழந்தைகளைக் காப்பாற்ற வேண்டிய மிகப்பெரிய பொறுப்பும் அவனுக்கு இல்லாமற்போனது.

மாமச்சனின் நிலைமையும் இப்போதும் மிகவும் மோசமடையத் தொடங்கயிது. அவருடைய மில்லுக்குத் தனியாக நெல் அரைக்கப் போக பெண்கள் உண்மையாகவே பயந்தார்கள்.

'அவர், மில்லுக்கு நெல் அரைக்க இனிமேல் நாம போகக்கூடாது' என்று பெண்கள் தங்களுக்குள் பேசிக் கொள்ள ஆரம்பித்தார்கள்.

தமயந்தி தன்னை விட்டு நீங்கியது நிச்சயமாக தனக்கு ஒரு நல்ல விஷயமே என்று பவித்ரனும் நினைத்தான். இந்தச் சம்பவத்தின் மூலம் தனக்கு ஐம்பது ரூபாய் கிடைத்தது என்பது ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், இந்தச் சம்பவத்தால் தனக்கு இருந்த சுமை எவ்வளவு தூரம் குறைந்திருக்கிறது என்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்கே ஒருவிதத்தில் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

"இங்கே பாருங்க..."- கள்ளு குடித்துக் கொண்டிருக்கும் போது, பவித்ரன் எல்லோரையும் பார்த்துச் சொன்னான்."அந்தத் தேவிடியா போனது என்னோட நல்ல நேரம்னுதான் நான் சொல்லுவேன்..."

6

ஆனால், பவித்ரன் அப்படிச் சொன்னதை ஊர்க்காரர்கள் பெரிய ஒரு விஷயமாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. எந்தப் பெண் தன்னை விட்டுப் போனாலும் ஆணொருவன் சாதாரணமாகச் சொல்லக்கூடிய வார்த்தை இதுதான் என்பதைத் தாண்டி அவர்கள் எந்த முக்கியத்துவத்தையும் தரவில்லை. கள்ளு குடித்துவிட்டு இப்படி எல்லோரும் ஏதாவது சொல்லிக்கொண்டுதான் இருப்பார்கள் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள்.

ஆனால், பவித்ரன் விஷயத்தைப் பொறுத்தவரை அவன் என்ன சொன்னானோ அதன்படி தான் அவன் அதற்குப் பிறகு நடந்தான். மாமச்சன் சம்பவத்திற்குப் பிறகு திருடன் பவித்ரனின் வாழ்க்கையைப் பொறுத்தவரை படிப்படியான வளர்ச்சி என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

முதலில் அந்த மாற்றத்தை யாரும் சரியாகக் கவனிக்கவில்லை. பவித்ரன், அவனுடைய ஐந்து குழந்தைகள், ஜானகி ஆகியோரின் தோற்றத்தில் தான் முதலில் மாற்றம் உண்டானது. அவர்களின் ஒட்டிப்போன கன்னங்களில் சதை பிடிக்க ஆரம்பித்தது. பவித்ரனின் பிள்ளைகள் விலை உயர்ந்த ஆடைகளை அணிந்து பள்ளிக்கூடம் போகத் தொடங்கினார்கள். பெரும் வசதி படைத்த வீட்டைச் சேர்ந்த பிள்ளைகளைப் போல பார்ப்பதற்கு அவர்கள் தோன்றினார்கள். பவித்ரனையும் அவன் மனைவியையும் பார்க்கும் போதே பணவசதி படைத்த தம்பதிகளாகத் தோன்றினார்கள். அவர்களைப் பார்க்கும் போதே ஐஸ்வர்யம் அவர்களிடம் குடி கொண்டிருப்பதை உணர முடிந்தது.

வெளித் தோற்றத்தில் உண்டான இந்த மாற்றங்களுக்கப் பொதுவாக ஊர்க்காரர்கள் ஆரம்பத்தில் பெரிய முக்கியத்துவம் எதுவும் தரவில்லை. நான்கு வேளையும் நல்ல சாப்பாடு சாப்பிட்டால் யாரும் சற்று தடித்துத்தான் காணப்படுவார்கள் என்று அவர்கள் சாதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டார்கள். நல்ல ஆடைகளை யார் அணிந்தாலும் பார்ப்பதற்கு கொஞ்சம் அழகாகத்தான் இருப்பார்கள் என்பதும் அவர்களுக்குப் புரியாமல் இல்லை. தமயந்தியை வெறுப்படையச் செய்ய வேண்டும் என்ற ஒரே காரணத்திற்காக பவித்ரன் இந்தப் பாடுபடுகிறான் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். படிப்படியாக பவித்ரன் வளர்ந்து கொண்டிருக்கிறான், அதன் வெளிப்பாடுதான் இந்தத் தோற்றங்களெல்லாம் என்பதை அவர்கள் கவனிக்கவில்லை.

அதற்குப் பிறகு தமயந்தியும் பவித்ரனைத் தேடிச் செல்லவில்லை. ஒரு பீடை தன்னைவிட்டு ஒழிந்தது என்று அவள் எல்லோரிடமும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். முன்பு என்றால் அவளும் அவளின் குழந்தைகளும் சாப்பிட்டு உயிர்வாழ கடுமையாகக் கஷ்டப்பட்டு உழைக்க வேண்டியிருந்தது. திருடன் பவித்ரன் திருடிக் கொண்டு வருவதை மட்டும் வைத்து அவர்களால் வாழமுடியுமா என்ன?

"நான் போடுற கண் மைக்குத் தேவையான காசைக்கூட அந்த ஆளால தரமுடியாது" என்று அவள் பார்ப்பவர்களிடமெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். "எது எப்படியோ, நாங்க இப்போ கொஞ்சம் கூட பயமில்லாம வாழறோம். எதுக்குமே லாயக்கில்லாத அந்த மனிதன் கூட வாழ்றதை விட அப்பப்பா!" என்றாள் அவள்.

இது ஒருபுறமிருக்க, மாமச்சனை தமயந்தி அவ்வப்போது ரகசியமாகச் சென்று பார்ப்பது உண்டென்றும், என்னென்னவோ காரணங்களைச் சொல்லி அந்த மனிதரை மிரட்டி அவள் பணம் வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறாளென்றும் ஊரில் உள்ளவர்கள் பேசிக் கொண்டார்கள்.

மாமச்சன்-தமயந்தி உறவைப் பற்றி ஊருக்குள் கதை கதையாகப் பேசிக் கொண்டார்கள். பவித்ரனின் வளர்ச்சியை நினைத்துப் பார்ப்பதைவிட அவர்களுக்கு இந்தப் புதிய விஷயத்தைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்வதில்தான் ஆர்வம் அதிகமிருந்தது.

மாமச்சனின் மில்லுக்கு அவ்வப்போது தமயந்தி போய்வருவதை ஊர்க்காரர்கள் கவனித்துக் கொண்டுதானிருந்தார்கள். தலையில் கூடையை வைத்துக் கொண்டு, முடிந்தால் முகத்தை மூடியவாறு நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு நடந்து அங்கு போகும் அவளைப் பார்த்தவர்களுக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. எல்லாம் மாமச்சனின் கெட்ட நேரம்தான் என்று ஊர்க்காரர்கள் தங்களுக்குள் ரகசியமாகப் பேசிக் கொண்டார்கள்.

மனைவியைப் பறிகொடுத்து, மரியாதைக்குரிய ஒரு நபராக இதுவரை வாழ்க்கையை நடத்தி, தன்னுடைய மகளுக்குத் திருமணம் செய்து முடித்து- சொல்லப் போனால்- ஊர் மக்களிடம் நல்ல ஒரு பெயரைப் பெற்று வைத்திருக்கும் மாமச்சன் தற்போது மோசமான ஒரு வலையில் மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதை உணர்ந்து ஊர்க்காரர்கள் எல்லோரும் அவருக்காக வருத்தப்பட்டார்கள்.

மாமச்சனிடமோ தமயந்தியிடமோ இந்த விஷயத்தைப் பற்றி வாய் திறந்து கேட்பதற்கு பொதுவாக யாருக்குமே தைரியம் வரவில்லை. மாமச்சனிடம் அவர்கள் எப்படி இதைப்பற்றி கேட்பார்கள்? இந்த மாதிரியான விஷயங்களை பாவம் அந்த அப்பிராணி மனிதர் எப்படி மற்றவர்களிடம் பேசுவார்?

"என்ன, இப்படித்தான் மனம் போனபடி நடக்குறதா?" என்று ஒரு வாயாடியான பெண் தமயந்தியைப் பார்த்து ஒரு நாள் கேட்டுவிட, அடுத்த நிமிடமே, "நான் எப்படி வேணும்னாலும் நடப்பேன். அதைக் கேட்க நீ யாரு?" என்று கோபத்துடன் கேட்டாள் தமயந்தி.

எது எப்படியோ, மாமச்சன்- தமயந்தி உறவைப் பற்றி தெரிந்து கொள்வதில் ஊர்க்காரர்கள் மிகவும் ஆர்வம் காட்டினார்கள். அவர்கள் கிட்டத்தட்ட பவித்ரனை முழுமையாக மறந்து விட்டார்கள் என்றே சொல்ல வேண்டும். புதிய திருட்டு சம்பவங்கள் எதுவுமே இல்லாமல் இருக்கிற சூழ்நிலையில் அவர்கள் எதற்காக திருடன் பவித்ரனைப் பற்றி தேவையில்லாமல் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்?

மாமச்சனின் உண்மையான மனநிலை என்ன என்பதைப் பற்றி யாராலும் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. தமயந்தி அந்த மனிதரை மிரட்டி பணம் பறித்துக் கொண்டிருக்கிறாள் என்பதை மட்டும் அவர்களால் யூகிக்க முடிந்தது. ஆனால், மாமச்சன் தமயந்தியின் மிரட்டலுக்குப் பயப்படக்கூடிய ஒரு மனிதரா? அதுவும் இவ்வளவு மாதங்கள் கழிந்தும் இன்னும் அவர் அப்படியேவா இருப்பார்? இப்படிப் பல விஷயங்களையும் தங்களின் மனதில் போட்டு குழப்பிக் கொண்டிருந்தனர் ஊர்மக்கள்.

மாமச்சனுக்கு தமயந்தி மீது தீராத காதல் என்று சிலர் சொன்னார்கள். தமயந்தியின் வலையில் விழுந்தவர்கள் அவ்வளவு எளிதாக அவளை விட்டு மீள முடியாது என்று பலவித சான்றுகளுடன் சிலர் சொன்னார்கள்.

இப்படியொரு குற்றச்சாட்டு தனக்கு எதிராக ஊர்மக்கள் மத்தியில் எழுந்திருப்பதைப் பார்த்து மாமச்சன் 'துரோகிகள்' என்று அவர்களைத் திட்டினார்.

உண்மையாகச் சொல்லப்போனால் தமயந்தியை எப்படி உதறிவிடுவது என்பதுதான் மாமச்சனுக்கு ஆரம்பத்தில் ஒரு பெரிய பிரச்சினையாகவே இருந்தது. "என் வாழ்க்கையையே நாசமாக்கிட்டீங்க?" என்று உரத்த குரலில் கூப்பாடு போடுகிற அவளின் உருவம் ஒவ்வொரு நாளும் அவர் கனவில் வந்து அவரை தூங்க விடாமல் செய்து கொண்டிருந்தது. தன்னுடைய மானத்தைக் காப்பாற்றிக் கொள்வதற்காக கையில் இருப்பதை அவளிடம் கொடுப்பது - என்பதைத்தான் அரம்பத்தில மாமச்சன் செய்து கொண்டிருந்தார்.

அதற்குப் பிறகு ஒரு விஷயம் அவருக்குப் புரிந்தது. அதாவது எதைக் கொடுத்தாலும், தமயந்தி அதை வாங்கிக் கொண்டு போய்விடுவாள் என்பதுதான். அது எவ்வளவு பணம் கொடுத்தாலும், அதில் எவ்வளவு இருக்கிறது என்பதைக் கூட அவள் பார்ப்பதில்லை என்பதே உண்மை.

எது எப்படியோ, தன்னையுமறியாமல் மாமச்சன் அவளின் வலையில் விழுந்துவிட்டார். ஐம்பதுபைசா வீதம் காகிதத்தில் பொட்டலம் கட்டி மடித்து வைத்து, அதை மேஜை ட்ராயருக்குள் எப்போதும் மாமச்சன் வைத்திருப்பார். வேறு யாருக்கும் தெரியாமல் ரகசியமாக வந்து அதை தமயந்தி அவரிடம் வாங்கிச் செல்வாள். எப்போது வந்தாலும் நன்றி நிறைந்த ஒரு புன்சிரிப்புடன்தான் தமயந்தி வீடு திரும்புவாள்.

உண்மையாகச் சொல்லப்போனால் தமயந்திக்குத தேவையாக இருந்தது பெயர் மட்டும்தான். அதாவது- 'மாமச்சனோட ஆள்' என்ற பெயர். திருடன் பவித்ரனின் ஆள் என்பதைவிட இப்படி அழைப்பதில் மதிப்பும், மரியாதையும் அதிகமாக இருப்பதாக உணர்ந்தாள் தமயந்தி. அதனால்தான் அவள் மாமச்சனிடமிருந்து பெரிதாகப் பணமெதையும் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஒவ்வொருதடவை அவள் வரும்போதும் வெறும் பத்து பைசவீதம் அவர் அவளுக்குத் தந்திருந்தாலும் அவள் அதைப் பெற்றுக் கொள்ளவே செய்திருப்பாள். அதற்காக அவர் எதுவுமே தராமல் இருந்தாலும், அவள் அதை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கமாட்டாள். எதுவுமே தராமல் இருந்தால் அதற்கு என்ன அர்த்தம்? மாமச்சன் அவளுடன் கொண்ட உறவை முழுமையாக மறுக்கிறார் என்று அர்த்தம் ஆகிவிடாதா? எவ்வளவு மோசமான பெண்ணாக இருந்தாலும், பெயர் பெற்ற ஒரு ஆண் உடனிருந்தால் ஊர்க்காரர்கள் அந்தப் பெண்ணை மதிக்கவே செய்வார்கள் என்பதைத் தன்னுடைய வாழ்க்கை அனுபவத்தில் நன்றாகவே அறிந்திருந்தாள் தமயந்தி.

ஒரு நாள் வாங்க வேண்டியதை வாங்கிக் கொண்ட பிறகும் தமயந்தி அந்த இடத்தை விட்டுப் போகாமல், மில்லுக்குள்ளேயே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தாள். யாருமே இல்லாதிருந்த அந்த இடத்தில் ஒரு துடைப்பத்தைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்த உமியையும் தவிட்டையும் பெருக்கியவாறு நின்றிருந்த அவளைப் பார்த்ததும், மாமச்சனுக்கு என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. என்ன விஷயம் என்று அவர் விசாரித்ததற்கு அவள் மாமச்சனைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "கண்ணுல இரத்தமே இல்லாம இப்படித்தான் என்கிட்ட நீங்க நடக்குறதா?"

"நீ தான் கண்ணுல இரத்தமே இல்லாம நடந்துக்கிட்டு இருக்கே?"- மாமச்சன் சொன்னார்.

"அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல..." தமயந்தி தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள். "பிறகு எதற்கு நான் உங்களைத் தேடி அடிக்கடி வந்துக்கிட்டு இருக்கேன்? உங்களைப் பார்க்காம என்னால இருக்க முடியலைன்றதுதான் உண்மை."

அவளின் கண்ணீர் மாமச்சனின் இதயத்தை என்னவோ செய்தது.

"ஒரு நாளாவது என்னைப் பார்க்கணும்னு உங்களுக்குத் தோணியிருக்கா?"- தமயந்தி மனக்குறையுடன் கேட்டாள்.

"நான் உன்னை பார்த்துக்கிட்டுத்தானே இருக்கேன்!"

"அதென்ன பார்க்குறது? என் வீட்டுக்கு ஒரு தடவை என்னைப் பார்க்க வந்தால் என்ன? செருப்பு தேய்ஞ்சு போய்டுமா?"

மாமச்சன் அதற்கு ஒரு பதிலும் கூறவில்லை.

"வழி தெரியாது அது இதுன்னு ஏதாவது சொல்ல வேண்டியது தானே?"

அதற்கும் மாமச்சன் எந்த பதிலும் கூறவில்லை. மில்லில் அப்போது வேறு யாரும் இல்லை. தமயந்தி மாமச்சனை இறுகக் கட்டிப் பிடித்து, முத்தமொன்றைக் கொடுத்தவாறு சொன்னாள்; "இன்னைக்கு மட்டும் நீங்க வராம இருந்தீங்க...?"

காலியாக இருந்த கூடையைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு அவள் வெளியே நடந்தாள். வாசலை அடைந்ததும் ஒரு நிமிடம் நின்ற அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்.

"என் வாழ்க்கையில இதுவரை யார்கிட்டேயும் இந்த மாதிரி காலைப்பிடிச்சு நான் சொன்னதே இல்லை. நீங்க மட்டும் இன்னைக்கு வீட்டுக்கு வரலைன்னா, நாளைக்குக் காலையில பொழுது விடியிறப்போ என் பிணம் கிணத்துல கிடக்கும். அவ்வளவுதான் நான் சொல்லுவேன்."

இதைச் சொல்லிவிட்டு அவள் வேகமாக அங்கிருந்து நடந்தாள்.

அன்று இரவு மாமச்சன் யாருக்கும் தெரியாமல் மறைந்து ஒளிந்து தமயந்தியின் வீட்டைத் தேடிச் சென்றார். தமயந்தி கோழிக்கறி சமைத்து அவருக்காக அங்கு காத்திருந்தாள். அவருக்காகக் கடையிலிருந்து ஒரு புதிய படுக்கை விரிப்பை வாங்கி வைத்திருப்பதைப் பார்த்த மாமச்சனுக்கு அது ஒரு மறக்க முடியாத சம்பவமாக இருந்தது. பல விஷயங்களையும் பேசிக் கொண்டிருந்த அவர்கள் இருவரின் கண்களும் நீரால் நிறைந்தன.

தன் மீது விருப்பம் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், அடிக்கடி மில்லுக்கு வந்து தன்னைப் பார்ப்பதை அவள் நிறுத்த வேண்டும் என்று கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டார் மாமச்சன். அதற்குப் பதிலாக வாரத்திற்கொருமுறை தான் தமயந்தியின் வீட்டுக்கு வருவதாக அவர் வாக்களித்தார்.

தமயந்தியும் அதற்கு 'சரி'யென்று சம்மதித்தாள்.

அன்று அவர்கள் இருவரும் மகிழ்ச்சிக் கடலில் மூழ்கிக் திளைத்தார்கள்.

7

அன்று இரவுதான் மாமச்சன்- தமயந்தி இருவருக்குமிடையிலான உறவு ஆரம்பித்தது என்ற உண்மையை பொழுது புலரும் நேரத்தில் மாமச்சனே உணர்ந்தார். மற்ற விஷயங்களெல்லாம் வெறுமனே ஊரில் உள்ளவர்கள் கற்பனை பண்ணி பேசிக் கொண்ட விஷயங்களே.

பொழுது விடிந்ததும் அவர் தமயந்தியைப் பார்த்து அந்த விஷயத்தைச் சொன்னார்.

"அப்போ அன்னைக்கு நாம இருந்தது...?" என்று இழுத்தாள் தமயந்தி.

"ஓ... அதைச் சொல்றியா? அது சும்மா...”- மாமச்சன் கண்களைச் சிமிட்டியவாறு சொன்னார்.

அண்டாவும், கிண்டியும், குடமும் காணாமல் போனதற்காக உண்டான மனவருத்தத்தில், அதை ஈடுகட்டுவதற்காக நடத்திய ஒரு பொய்யான விளையாட்டுதான் அது என்பதை காலையில் உட்கார்ந்திருந்தபோது மாமச்சன் நினைத்துப் பார்த்தார். இருந்தாலும் வேண்டாத அந்த விளையாட்டில் தனக்கொன்றும் நஷ்டமுண்டாகி விடவில்லை என்பதையும் அவர் எண்ணாமல் இல்லை. அதனால் தனக்கு நல்லதே நடந்திருக்கிறது என்று அவர் நினைத்தார்.

அன்று காலையில் இன்னொரு ஆச்சரியமான சம்பவமும் நடைபெற்றது. தமயந்தி தொடக்கூடாதவளாகத் தன்னைக் காட்டிக் கொண்டாள். அப்போத தீட்டு வந்திருப்பது ஒரு நல்ல காரியத்துக்கான அறிகுறி என்றாள் தமயந்தி. அதைச் சொல்லும் போது அவளிடம் நாணம் கலந்த அழகு கொப்பளித்துக் கொண்டிருப்பதை மாமச்சனால் உணர முடிந்தது.

காலையில் எழுந்ததும் குளித்து, துவைத்த முண்டைக் கட்டிக் கொண்டு உடம்பைத் தொட அனுமதிக்காமல், தேநீரைக்கூட நேரடியாகத்தராமல் தூரத்தில் வைத்து, அவர் தொட முயன்றபோது பிடியில் அகப்படாமல் "அய்யே! அய்யே!" என்று பாய்ந்தோடிய தமயந்தி மாமச்சனைத் தன்னுடைய இந்த நடவடிக்கைகளின் மூலம் கிட்டத்தட்ட அடிமைப்படுத்திவிட்டாள் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

அங்கு பார்க்கும் எல்லா விஷயங்களும் மாமச்சனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. தமயந்தியின் குழந்தைகள், வாசலில் இருந்த வாழைகள், அவளின் தங்கை, அவளின் தம்பி, இலேசாகத் தொட்டவுடன் ஓடிய அவள் செயல்- எல்லாமே அவருக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன.

அந்த வீட்டில் இருந்த எல்லாவற்றுக்குமே சுத்தமும், திட்டமும், ஒரு சீரான நிலையும் இருப்பதைப் பார்த்து அவருக்கு ஆச்சர்யம்தான் உண்டானது. தமயந்தியின் துறுதுறுப்பைப் பார்த்து அவருக்குப் பெருமையாக இருந்தது.

அந்த வீட்டிற்குள் நுழையும் போது இருந்த மாமச்சனுக்கும் இப்போதிருக்கும் மாமச்சனுக்கும் நிறையவே வித்தியாசமிருக்கிறது.

ஊர் மக்கள் முன்னால் தான் இதுவரை காப்பாற்றி வந்த நல்ல பெயர் இப்படி ஒரே நாளில் காற்றில் பறப்பதைப் பார்த்து மாமச்சனின் மனதில் சிறிது கூட வருத்தம் உண்டாகவில்லை என்பதுதான் உண்மையிலேயே ஆச்சர்யமான விஷயம்.

மாமச்சனின் தற்போதைய நடவடிக்கைகளை ஊர்மக்களால் எந்த விதத்திலும் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

எந்த விஷயத்திலும் வாக்களித்தபடி நடந்து கொள்ளும் மாமச்சன் தமயந்திக்குக் கொடுத்த வாக்குறுதியையும் தவறாமல் காப்பாற்றினார். ஒவ்வொரு வாரமும் தவறாமல் இரவு நேரத்தில் அவளை அவள் அவர் நேரில் போய்ப் பார்த்தார். அப்போது எதுவும் அவள் கையில் தராமல் அவர் திரும்பி வந்ததேயில்லை. அவர் தருவது பெரிதாக இல்லாமற்போனலுங்கூட, தமயந்தியைப் பொறுத்தவரை அவளுக்கு அது பெரிதுதான்.

தன்னைப் பார்த்து இந்த விஷயத்தைப் பற்றி கேள்விகள் கேட்ட தலைமுடி நரைத்த சில மனிதர்களிடம் மாமச்சன் சொன்னார், "எல்லாம் கடவுளோட விளையாட்டுன்றதைத் தவிர வேறு நான் என்னத்தை சொல்றது? என்னை வச்சு கடவுள் பல காரியங்களையும் செய்ய வைக்கிறாரு. நான் என்ன செய்ய முடியும்?"

தமயந்தி மாமச்சனின் தலைமீது ஏறி உட்கார்ந்திருக்கிறாள் என்று பலரும் சொன்னபோது, திருடன் பவித்ரன் உண்மையாகவே அதை நம்பவில்லை. மாமச்சன் அப்படியெல்லாம் நடக்கக்கூடிய ஒரு மனிதரில்லை என்று அவன் நினைத்ததே அதற்குக் காரணம்.

ஒரு நாள் பவித்ரன் மாமச்சனை நேரில் பார்த்தான். அப்போது இரவு நேரம். மாமச்சன் தன்னுடைய கடையைப் பூட்டிவிட்டு நீளமான டார்ச் விளக்கைக் கையில் பிடித்தவாறு தமயந்தியின் வீட்டை நோக்கி போய்க் கொண்டிருந்தார். அப்போது பவித்ரன் கொஞ்சம் கள்ளை உள்ளே ஏற்றியிருந்தான்.

திருடன் பவித்ரனைப் பார்த்ததும் மாமச்சன் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார். தமயந்திக்கும் அவனுக்கும் தற்போது எதுவுமே இல்லையென்றாலும் சில நாட்களாவது அவளுடன் படுத்துப் புரண்ட ஒரு மனிதனாயிற்றே அவன்!

மாமச்சன் பதறிப் போய் நிற்பதைப் பார்த்து பவித்ரனுக்கு சிரிப்புத்தான் வந்தது.

"என்ன காரியம் செய்றீங்க நீங்க?"- அவரின் செயல் பிடிக்காதது மாதிரி முகத்தை வைத்துக் கொண்டு அவன் கேட்டான்; "ஊருக்கே தெரியிற மாதிரி எல்லா காரியங்களையும் செஞ்சுக்கிட்டு இருக்கீங்களா?"

அவன் அப்படிக் கேட்டதும் மாமச்சனுக்கு சுருக்கென்று கோபம் வந்து விட்டது. "ஆமா... அதுக்கென்ன? ரகசியமா யாருக்கும் தெரியாம நான் ஏன் நடக்கணும்?"- அவர் சொன்னார். "எல்லாம் விதி, பவித்ரா. இதுல நாம திட்டம் போட்டு செயல்படுறதுக்கு என்ன இருக்கு? நடக்குறது நடக்கட்டும். வேறென்ன சொல்ல முடியும்?"

அவர் சொன்னது சரிதான் என்பதை பவித்ரனும் ஒப்புக் கொண்டான்.

இருவரும் பிரியும் போது ஒரு விஷயத்தை மாமச்சன் கவனித்தார். பவித்ரன் முன்பை விட பளபளப்பு ஏறி காணப்பட்டான். சலவை செய்த வெள்ளை வேஷ்டியும் சட்டையும் அணிந்திருந்தான். காலில் புதிய செருப்பு போட்டிருந்தான். மணிக்கட்டில் ஒரு கைக்கடிகாரம் அழகு காட்டியது.

தமயந்தி வாழ்க்கையை விட்டு நீங்கியபிறகு பவித்ரன் நல்ல நிலையை நோக்கி உயர்ந்திருக்கிறான் என்று ஊரில் உள்ளவர்கள் சொல்லிக் கொண்டிருப்பது உண்மைதான் என்பதை மாமச்சனும் புரிந்து கொண்டார். அப்படியென்றால், தமயந்தி வந்தபிறகு தன்னுடைய வாழ்க்கையிலும் ஏதாவதொரு விதத்தில் வீழ்ச்சி உண்டாகி இருக்க வேண்டுமல்லவா என்பதையும் அவர் நினைக்காமலில்லை. அப்படியொன்றும் தனக்கு வீழ்ச்சி உண்டானதாக மாமச்சனுக்கு தெரியவில்லை. மில்லுக்கு வருகின்ற பெண்களின் எண்ணிக்கை குறைந்திருக்கிறது. பெண் பித்தனாக மாறியிருக்கும் மாமச்சனுக்கு பயந்துதான் தாங்கள் அவரின் மில் பக்கம் போவதில்லை என்று எல்லோரிடமும் பெண்கள் சொல்வதை நன்றாகவே அறிந்திருந்தார் மாமச்சன். மிகவும் திறமையாகத் தன்னுடைய வியாபாரத்தை நடத்தியதன் மூலம் காலணா கூட கடன் என்று தனக்கு இல்லாமல் இருந்த தான் எப்படி தமயந்தியின் வலையில் நேராகப் போய் மாட்டிக் கொண்டோம் என்பதை நினைக்க நினைக்க அதற்கான காரணமே புரியாமல் தவித்தார் மாமச்சன்.

திருடன் பவித்ரனைப் பற்றியும் அவனிடம் தான் கண்ட பளபளப்பைப் பற்றியும் மாமச்சன் தமயந்தியிடம் சொன்னார்.

தமயந்தி அதைக் கேட்டதும் வாயைப் பொத்திக் கொண்டு சிரித்தாள். "அய்யோ... எல்லாம் திருடனதுனால வந்தது"- அவள் சொன்னாள்; "கடிகாரம், செயின்னு எதையாவது பெரிசா திருடியிருப்பாரு அந்த ஆளு. அதுனாலதான் அந்த மினுமினுப்பு. என்னைக்காவது ஒரு நாளு போலீஸ்காரங்க வந்து எல்லாத்தையும் எடுத்துக்கிட்டு போகப் போறாங்க."

திருடன் பவித்ரன் முன்பு ஒரு முறை ஒரு வைரமாலையைத் திருடிக் கொண்டு வந்த விஷயத்தை மாமச்சனிடம் தமயந்தி சொன்னாள். அந்த மாலையைத் தன் வீட்டில் வைக்க தான் சம்மதிக்கவேயில்லை என்றாள் அவள்.

அவள் சொன்ன கதையை மாமச்சன் முழுமையாக நம்பினார். ஆனால், பவித்ரனிடம் இப்போது இருக்கும் பளபளப்பிற்குக் காரணம் வேறு ஏதோ ஒன்று என்று மட்டும் மாமச்சனுக்குப் புரிந்தது. வெளித் தோற்றத்தில் மட்டுமல்ல, பவித்ரனின் கண்களின் ஆழத்தில்கூட என்னவோ மாற்றங்கள் உண்டாகியிருந்தன. அங்கு முன்பிருந்தஆர்வம் கலந்த பரபரப்பு இல்லை. அதற்கு மாறாக வேறென்னவோ அங்கு நிழல் பரப்பி இருப்பதை மாமச்சனால் உணர முடிந்தது. திருப்தி கலந்த ஒரு அதிகார பாவனை அவனிடம் குடி கொண்டிருப்பதை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

டார்ச் விளக்கைக் கையில் வைத்தவாறு தலையில் துணியை மூடிக்கொண்டு மாமச்சன் தமயந்தியின் வீட்டை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்த காட்சியை அன்று இரவு பார்த்த திருடன் பவித்ரனுக்கு தூக்கமே வரவில்லை. எது எப்படி இருந்தாலும், தன்னுடைய இரண்டு குழந்தைகளைப் பெற்ற ஒரு பெண்ணைத் தேடி இன்னொரு அன்னிய மனிதர் போகிறாரென்றால்...?

பவித்ரன் தூக்கம் வராமல் இப்படியும் அப்படியுமாய் புரண்டு கொண்டிருப்பதைப் பார்த்ததும், அவன் மனதிற்குள் என்னவோ பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன என்பதைப் புரிந்து கொண்டாள் அவனுடைய மனைவி ஜானகி. இருந்தாலும், பவித்ரனிடம் அவள் அதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட கேட்வல்லை. 'அப்படி ஏதாவது கேட்டு, புதிதாக ஏதாவது பிரச்சினை உண்டாகிவிட்டால்...' என்று நினைத்து அவள் அமைதியாக இருந்தாள். சமீபகாலமாக தன்னாலேயே புரிந்து கொள்ள முடியாத ஏதோ சில காரியங்களில் தன் கணவன் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதை மட்டும் ஜானகியால் உணர முடிந்தது. ஒரு பொறுப்பான மனைவி என்ற முறையில் இம்மாதிரியான விஷயங்களைப் பற்றி தெரிந்து கொள்வதில் பொதுவாக அவள் ஆர்வம் காட்டுவதில்லை.

ஒரு விஷயத்தை மட்டும் ஜானகி நன்கு கவனித்தாள். முன்பு சிறு சிறு திருட்டு காரியங்களைச் செய்வதற்காக இரவு நேரங்களில் வெளியே செல்லும் தன் கணவன் இப்போதெல்லாம் திருடுவதற்கே செல்வதில்லை என்பதுதான் அது. முன்பு திருடிய பொருட்களையோ, அவற்றை விற்று கிடைத்த பணத்தையோ எடுத்துக் கொண்டு பாதி இரவில் வேகமாக ஓடிவரும் அந்தப் பழைய பவித்ரனில்லை இப்போதைய பவித்ரன். இப்போது அவன் கையில் பணம் எப்போதும் இருந்த வண்ணம் இருக்கிறது. இந்த விஷயம் மட்டும் அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

ஒருவேளை ஏதாவது புதையல் அவன் கையில் கிடைத்திருக்குமோ என்று அவள் நினைத்தாள். அவள் இந்த விஷயத்தை வேறு யாரிடமும் சொல்லவில்லை. அவள் சொல்லாமலே மற்றவர்கள் இதே விஷயத்தை தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

எது எப்படியோ ஜானகி தன்னுடைய அரிசி வியாபாரத்தை சிறிதும் நிறுத்தவில்லை. தனக்கும் தன் பிள்ளைகளுக்கும் தேவைப்படுவதை முடிந்தவரை தானே சம்பாதித்துக் கொள்வதுதான் நல்லது என்று அவள் முழுமையாக நம்பினாள்.

தொழில் சம்பந்தமாக ஏதோ வெளியே கூற முடியாத சில பிரச்சினைகளில் பவித்ரன் உழன்று கொண்டு உறங்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்று ஜானகி நினைத்தாள். ஆனால், பவித்ரனின் மனதிற்குள் அவனைப் பாடாய்ப் படுத்திக் கொண்டிருந்தது தொழில்ரீதியான பிரச்சினைகள் இல்லை.

அவனுடைய மனதில் வேறொரு அமைதியைக் குலைக்கக்கூடிய சிந்தனை ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

தமயந்தியின் தங்கை பாமா என்றழைக்கப்படும் பாமினியைப் பற்றிய எண்ணம்தான் அப்போது பவித்ரனின் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. மாமச்சனின் கண்கள் பாமாவின் மீது விழுந்திருக்கக் கூடாதே என்று பயந்தான் பவித்ரன்.

திருடன் பவித்ரன் தமயந்தியை விட்டுப் பிரிவதற்கு மூன்று, நான்கு மாதங்களுக்கு முன்புதான் பாமினி பூப்பெய்தினாள். அதற்குப் பிறகு அவளுடைய உடம்பில் உண்டான வளர்ச்சி நல்ல உரம் போட்டு வளர்த்த செடியைப் போல படுவேகத்தில் இருந்தது என்பதை பவித்ரன் நினைத்துப் பார்த்தான். தமயந்திக்கே சவால் விடுகிற அளவிற்கு அவளின் அழகு பலமடங்கு கூடுதலாக இருக்கும் என்று அப்போதே பவித்ரன் கணக்குப் போட்டான். அவளால் ஏதாவது நடக்கக்கூடாதது நடந்துவிடுமோ என்று உண்மையாகவே பயந்தான் பவித்ரன்.

சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் மாமச்சன் துணியைத் தலையில் கட்டியிருந்ததும், கையிலிருந்த டார்ச் விளக்கும், பாமினியின் உருவமும் எல்லாம் சேர்ந்து பவித்ரனைத் தூங்கவிடாமல் செய்து கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு நாளும் பாமினி வளர்ந்து கொண்டிருக்கின்ற இந்த நேரத்தில் தமயந்தியை விட்டுத் தான் பிரிந்து வந்தது கூட முட்டாள்தனமான ஒரு காரியம்தானோ என்று கூட அவன் சிந்திக்க ஆரம்பித்து விட்டான். ஒவ்வொரு நேரத்திற்கும் ஒவ்வொரு மனப்போராட்டம்! பொழுது புலரும் நேரத்தில் பவித்ரன் தனக்குள் ஒரு முடிவெடுத்தான். பிரச்சினைகள் இல்லாமல் அவர்களை நிம்மதியாக வாழ விடக்கூடாது என்ற முடிவே அது.

8

தூரத்திலிருக்கும் நகரத்திலிருந்து வியாபாரி கொடுத்த முந்நூறு ரூபாயை வாங்கிக் கொண்டு ஒரு முட்டாளைப் போல ஊர் திரும்பிய பவித்ரன்  எப்படி ஒரு வசதியான மனிதனாக ஆனான் என்பது யாருக்குமே தெரியாத ஒரு ரகசிய விஷயமாயிற்றே! இந்த ரகசியம் ஜானகிக்குக் கூட தெரியாது என்பதுதான் உண்மை.

இந்த ரகசியம் ஒரு புறம் அப்படியே இருக்க, திருடன் பவித்ரன் திருட்டு வேலைகளை முழுமையாக விட்டுவிட்டு, நாளடைவில் ஊரில் ஒரு பெரிய மனிதனாக மாறினான் என்பதுதான் எல்லோரும் ஆச்சரியப்பட்டு பார்த்த ஒரு விஷயம். யாருக்கும் தெரியாமல் ஜானகியின் பெயருக்கு பவித்ரன் ஐந்து ஏக்கர் நிலமும், பதினேழு செண்ட் வீட்டு மனையும் வாங்கிய நாளன்று ஜானகி கூட அதிர்ந்து போய்த்தான் நின்றாள். லட்சம் வீடு திட்டத்தில் வீடு வாங்கி வசித்துக் கொண்டிருந்த யாருக்குமே ஒரு வார்த்தைகூட சொல்லாமல்தான் பவித்ரன் அந்தக் காரியத்தைச் செய்தான். முன்கூட்டியே விஷயத்தைச் சொன்னால், அவனை ஒரு மாதிரி அவர்கள் பார்ப்பார்கள். பீடி பிடிப்பதற்குப் பதிலாக சிகரெட் பிடிப்பதையே மிகப்பெரிய விஷயமாக அவர்கள் அனைவரும் பேசிக்கொண்டு திரிந்தார்கள். புதிதாக நிலமும், இடமும் வாங்கிய விஷயம் தெரிந்தால், அவ்வளவுதான்- சொல்லவே வேண்டாம்.

ஒருநாள் ஜானகியே தனித்திருக்கும் வேளையில் அவனைப் பார்த்து கேட்டுவிட்டாள். இவ்வளவு பணம் எங்கேயிருந்து அவனுக்குக் கிடைத்தது என்று. அதற்கு "போடி முட்டாப் பய மகளே...!" என்று சிரித்துக் கொண்டே சொல்லி சமாளித்து விட்டான் பவித்ரன். அமைதியாகப் போய்க் கொண்டிருக்கும் குடும்ப வாழ்க்கையில் எதற்கு தேவையில்லாத கேள்விகளைக் கேட்டு குழப்பங்களை உண்டாக்க வேண்டும் என்று எண்ணிய ஜானகி அதற்குமேல் எதுவும் கேட்காமல் இருந்து விட்டாள். அதற்குப் பிறகு இந்த விஷயத்தைப் பற்றி அவள்  ஒருநாளும் அவனிடம் கேள்விகள் கேட்டதே இல்லை.

ஜானகியின் எல்லா நடவடிக்கைகளும் பவித்ரனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. ஒரே ஒரு விஷயம் தான் பிடிக்கவில்லை.

இப்போதும் தன்னுடைய மனைவி அரிசி வியாபாரம் பண்ணுவதில் அவனுக்குச் சிறிதுகூட விருப்பமில்லை. மற்ற எந்த விஷயத்தைச் சொன்னாலும், தான் கூறியபடி நடக்கத் தயாராக இருக்கும் ஜானகி இந்த ஒரு விஷயத்தில் மட்டும் பிடிவாதமாக தான் செய்து கொண்டிருப்பதே சரி என்று நின்று கொண்டிருக்கிறாள்.

தன் கணவன் வேண்டாம் என்று சொன்னான் என்பதற்காக ஒரே ஒரு காரியம் மட்டும் அவள் செய்தாள். மாமச்சனிடம் நெல் அரைப்பதற்காகப் போவதை அவள் நிறுத்திக் கொண்டாள். ஏதாவது அரைக்க வேண்டுமென்றால் வேறு யாரையாவது அவள் மில்லுக்கு அனுப்பி வைப்பாள்- ஆனால், மனமே இல்லாமல் காரணம் யார் போனாலும் ஜானகிக்கு முழுமையாக நம்பிக்கை இல்லாததே! மில்லில் இருந்து திரும்பக் கொண்டு வரப்படும் அரிசியில் விரலை ஓட்டியவாறு தன் கணவன் காதுகளில் விழும் வண்ணம் அவள் கூறுவாள்; "யார் யாரையோ அனுப்புறதைவிட நான் போறதுதான் சரியா இருக்கும்."

அவள் இப்படி திரும்பத் திரும்ப பல நாட்கள் சொல்லிக் கொண்டிருப்பதைக் கேட்ட பவித்ரன் ஒருநாள் அவளைப் பார்த்து சொன்னான்; "நீ அங்க போகவே கூடாது. எனக்கு அதுல விருப்பமில்ல. அதுவும் அந்த நாசமாப் போன மனிதனோட மில்லுக்கு..."

"அதைவிட்டா இங்கே வேற மில்லு இருக்கா என்ன? நீங்க என்ன சொந்தத்துல மில்லா வச்சிருக்கீங்க, நான் கொடுத்து அனுப்பாம இருக்குறதுக்கு?"- ஜானகியும் அந்த விஷயத்தை விட்டுக் கொடுக்காமல் பேசினாள்.

இருவருக்கும் இந்த ஒரு விஷயத்தில் பயங்கர வாக்குவாதம் உண்டானது. யாரோ ஒரு கீழ்த்தரமான குணத்தைக் கொண்ட ஒரு பெண் காரணமாக ஆண்களுக்கு இடையில் உண்டான சண்டை இப்போது தன் தொழிலுக்கே தடையாக வந்து நிற்கிறதே என்ற உண்மையை அவள் தெளிவாக எடுத்துரைத்தாள். பவித்ரனும் அதை ஓரளவு புரிந்து கொண்டான் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

அவர்களுக்கிடையே நடைபெற்ற அந்த உரையாடல் பவித்ரனை ஒரு புதிய முடிவு எடுக்க வைத்தது. அவசரத்தில் எடுத்த முடிவு என்பது ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், அந்த முடிவால் நிறைய பலன்கள் இருந்தன என்பதென்னவோ உண்மை. பவித்ரனை ஒரு திருடன் என்ற எண்ணமில்லாமல், அவனை வேறு மாதிரி பார்க்க வைத்த சம்பவம் கூட அதுதான்.

பவித்ரன் சொந்தத்தில் தானே ஒரு மில் தொடங்கத் தீர்மானித்தான். மாமச்சனின் மில்லைவிட எந்தவிதத்தில் பார்த்தாலும் சிறந்த ஒரு மில்லாக அது இருக்க வேண்டும் என்பதில் திடமாக இருந்தான் அவன்.

ஜானகி அவனுடைய அந்த தீர்மானத்தைக் கேட்டதும் மூக்கில் விரல் வைத்து நின்று விட்டாள். "இது நடக்கக்கூடிய விஷயமா?" என்று அவள் வியப்புடன் கேட்டாள்.

"நடக்காம பிறகு...?"- பவித்ரன் தன்னம்பிக்கையுடன் சொன்னான்.

அப்படி வெறுமனே சொன்னதோடு பவித்ரன் நின்றுவிடவில்லை. மில் ஆரம்பிப்பதற்கான வேலைகளில் அப்போதிருந்தே மிகவும் தீவிரமாக அவன் ஈடுபடவும் தொடங்கினான். மார்க்கெட்டைத் தாண்டி இருந்த ஐந்து செண்ட் நிலத்தை அவன் உடனடியாக விலைக்கு வாங்கினான். கடைகள் இருக்குமிடத்திலிருந்து பார்த்தாலும், மார்க்கெட் இருக்குமிடத்தின் முக்கியத்துவத்தை வைத்துக் கொண்டு பார்த்தாலும் மாமச்சனின் மில் இருக்குமிடத்தைவிட நிச்சயமாக பவித்ரன் வாங்கியிருக்கும் இடம் எல்லாவகைகளிலும் மிகவும் பொருத்தமான இடமே என்று எல்லோரும் சொன்னார்கள். இத்துடன் மாமச்சனை பவித்ரன் மண்ணைக்கவ்வ வைத்துவிட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பான் என்று உறுதியாக எல்லோரும் நம்பினார்கள்.

பவித்ரன் எப்படி இவ்வளவு சீக்கிரமாக பணக்காரனாக ஆனான் என்ற ரகசியத்தை அவிழ்ப்பது என்பது அப்படியொன்றும் சாதாரண விஷயமில்லை. அவரவர்கள் தங்கள் மனம்போனபடி கற்பனை பண்ணிக் கொண்டு, அவர்களகாவே ஏதாவது ஒரு கதையை உண்டாக்கிக் கொள்ள வேண்டியது£ன். அவனுக்கு எங்கிருந்தோ புதையல் கிடைத்திருக்கிறது என்று சிலர் பேசிக் கொண்டார்கள். ஆனால், எப்படி அந்தப்புதையல் அவனுக்குக் கிடைத்தது என்பதுதான் யாருக்குமே தெரியவில்லை. சிலர் கள்ளநோட்டு அடிதிததன் மூலம் பவித்ரன் பணக்காரனாகியிருப்பானோ என்று சந்தேகப்பட்டார்கள். வேறு சிலரோ அவன் பாரசீகத்துக்கு ஆட்களை அனுப்பி வைக்கும் கூட்டத்துடன் தொடர்பு இருக்கிறதென்று பேசிக் கொண்டார்கள்.

இந்த மாதிரியான கதைகளைக் கேட்டு பவித்ரன் தனக்குள் சிரித்துக் கொள்வான். தமயந்தி தன்னை விட்டு போனது எவ்வளவு நல்ல விஷயம் என்று அவன் எல்லோரிடமும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். இல்லாவிட்டால் இதே மனிதர்கள் வாய் கூசாமல் தமயந்தியையும், அவளுடைய தங்கையையும் வைத்துத் தான் தான் பணம் சம்பாதித்து பெரிய மனிதனாக ஆனதாகக் கூட சொல்லிக் கொண்டிருப்பார்கள்.

"கஷ்டப்பட்டு உழைக்கணும்"- தன்னைப் பார்க்க வந்தவர்கள் ஆர்வத்துடன் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் கூறும்போது பவித்ரன் சொன்னான். "பிறகு... கடவுளோட கருணை நம் மேல இருக்கணும்."

எது எப்படியோ ஒருநாள் மார்க்கெட்டையொட்டி பவித்ரன் புதிதாக வாங்கிய நிலத்திற்குப் பக்கத்தில் ஒரு லாரி வந்து நின்றது. அடித்தளம் அமைப்பதற்கான கருங்கற்களை அந்த லாரி ஏற்றி வந்திருந்தது.

அதே நாளன்று அதற்குப் பிறகு பல முறைகள் லாரி வருவதும், பொருட்களை இறக்குவதுமாகவே இருந்தது.

அடுத்த நாள் மில் கட்டும் வேலை தொடங்கியது.

அந்த நிமிடமே ஊர்க்காரர்கள் திருடன் பவித்ரனுக்கப் பின்னால் அணி திரண்டு நிற்க ஆரம்பித்தார்கள். மில்லுக்குத் தேவையான இயந்திரமும் மற்ற கருவிகளும் ஜப்பானிலிருந்து கப்பலில் வந்து கொண்டிருக்கின்றன என்பதைக் கேள்விப்பட்டதும் எல்லோரும் உணர்ச்சிமயமாகி விட்டார்கள். மாமச்சனின் மில்லை ஒரு வழி பண்ண வேண்டும் என்பது ஒரு பொதுத்தேவை என்பது மாதிரி நிலைமை முற்றிலுமாக மாறிவிட்டது.

நெல் அரைக்கப் போகும் பெண்கள் பவித்ரனைப் பார்த்து வெட்கம் கலந்த குரலில் கூறினார்கள்.

"அண்ணே... சீக்கிரம் மில்லைக் கட்டி முடிங்கண்ணே... அந்த மாட்டோட மில்லுக்கு அரிசி அரைக்கப் போனா, அதை ஒழுங்கா அரைச்சுத் தர்றது இல்லே. பாதி அரிசியும் பாதி தவிடுமா இருக்கும். நாங்க வேற வழியே இல்லாம அங்கே போய்ட்டு இருக்கோம். எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் மில்லைத் தொடங்கினீங்கன்னா, நாங்க எல்லோரும் இங்கே வந்துடுவோம்ணே."

மில் வேலை துரித கதியில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை அறிந்து மிகவும் ஆச்சரியத்திற்குள்ளானவள் ஜானகிதான். தன் கணவனுக்கு சித்து வேலை ஏதாவது தெரிந்திருக்குமோ என்று அவள் சந்தேகப்படத் தொடங்கினாள். இல்லாவிட்டால் இப்படியெல்லாம் காரியங்கள் நடக்குமா என்று அவள் சிந்திக்கலானாள்.

மில் என்று சொன்னவுடன் மில் உருவாகி விட்டது!

தன் கணவனிடம் தனக்கு ஏதாவது வேண்டும் என்று கேட்பதற்கே அவள் பயந்தாள்.

பவித்ரனின் மில் எல்லோரும் எதிர்பார்த்தது மாதிரியே வெற்றிகரமான விஷயமாக அமைந்தது. இவ்வளவு நாட்களும் இதற்கென்றே காத்திருந்ததைப் போல பெண்கள் அவனின் மில்லுக்கு கூட்டம் கூட்டமாகப் படையெடுக்கத் தொடங்கினார்கள். தன்னை மாரியாதை ராமனென காட்டிக் கொண்டு நடந்த மாமச்சனின் செயல்கள் நாளடைவில் அவர்கள் யாருக்குமே பிடிக்காமல் போய்விட்டது.

பவித்ரன் மில் வேலைக்காக வெளியிலிருந்து ஒரு ஆளைக் கொண்டு வந்திருந்தான். கணேசன் என்ற பெயரைக் கொண்ட அந்த இளைஞன் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவன். பெண்களிடம் விளையாட்டுத்தனமாக பேசிக் கொண்டு பொழுதைக் கழிக்கும் குணத்தைக் கொண்டவனல்ல அவன். வேலை செய்கிற நேரத்தில் அதைத்தவிர வேறு எந்த சிந்தனையும் அவனுடைய மனதில் இருக்காது.

பவித்ரனின் மில்லில் எந்தவித திருட்டுத்தனமும் இல்லை என்று அங்கு நெல் அரைக்கப் போன பெண்கள் எல்லோருமே சொன்னார்கள். அவ்வளவுதான்- மாமச்சனின் நிலைமை நாளுக்கு நாள் மோசமான கட்டத்தை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது. நெல் அரைப்பதற்காகச் செல்லும் பெண்களின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் குறைந்து, நாளடைவில் யாருமே அங்கு போவதில்லை என்ற சூழ்நிலை உண்டானது.

பவித்ரன் மில் தொடங்கப் போகிறான் என்ற செய்தியைக் கேட்டு, ஆரம்பத்தில் அதைப் பற்றி கிண்டலடித்துப் பேசிய மனிதர் மாமச்சன். 'பவித்ரன் நெல் அரைக்கப் போகும் மில்லைக் கட்டப் போகிறானா இல்லாவிட்டால் பெரிய காட்டன் மில் எதுவுமா' என்று தன்னைப் பார்ப்பவர்களிடம் கிண்டல் பண்ணி கேட்டவர் அவர். தன்னைத்தவிர வேறு யாராலும் மில்லை நடத்த முடியாது என்று உறுதியான நம்பிக்கையில் தான் அவர் இப்படியெல்லாம் பேசினார்.

பவித்ரனின் ஆச்சரியப்படும்படியான வளர்ச்சியைப் பார்த்து மாமச்சன் உண்மையிலேயே வியப்படைந்து போனார். மாமச்சனை இப்படி ஒரேயடியாக வேலையில்லாமல் உட்கார வைக்க வேண்டுமென்பதற்காகத்தானே பவித்ரன் இப்படியொரு வளர்ச்சியையே அடைந்தான்?

திருடன் பவித்ரன் எப்படி பணக்காரனானான் என்ற ரகசியத்தைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை விட ஊர்க்காரர்கள் அவன் எப்படி மாமச்சனை ஒன்றுமில்லாத மனிதராக ஆக்குகிறான் என்பதைப் பார்ப்பதிலேயே அதிக ஆர்வத்தைக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், மாமச்சன் இந்த விஷயத்தில் ஆர்வத்துடன் இருக்க முடியாதே! தான் தோற்றுக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பது நன்கு தெரிந்தபிறகும், அவருடைய சிந்தனை இன்னொரு விஷயத்தை நோக்கிப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது. பவித்ரன் எப்படி பணக்காரனாக ஆனான் என்பதைக் கண்டுபிடித்து விட்டுத்தான் மறுவேலை என்று நினைத்தார் அவர்.

இடைவிடாமல் இது விஷயமாக விசாரித்துக் கொண்டிருந்தால், நிச்சயம் அதற்கான பலன் கிடைக்கவே செய்யும் என்று முழுமையாக நம்பினார் மாமச்சன். அப்படி அவர் நினைப்பதற்கு ஒரு காரணம் கூட இருந்தது. தன்னுடைய அண்டாவையும், கிண்டியையும், குடத்தையும் திருடிவிட்டு திரும்பி வந்த பிறகுதான் பவித்ரனின் வளர்ச்சியே ஆரம்பித்திருக்கிறது என்பதை உறுதியாக நம்பினார் மாமச்சன். அப்போதுதானே பவித்ரன் வாழ்க்கையிலேயே முதல் தடவையாக நூறு ரூபாய் நோட்டுக்களை சர்வ சாதாரணமாக பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து எடுத்தான்!

எவ்வளவு கீழே போனாலும் பரவாயில்லை. மாமச்சன் உறுதியான ஒரு முடிவு எடுத்தார். அது - எப்படி பவித்ரன் பணக்காரனாக ஆனான் என்ற ரகசியத்தைக் கண்டு பிடிப்பதுதான்.

9

பவித்ரன் எப்படி பணக்காரனாக ஆனான் என்ற ரகசியத்தைக் கண்டுபிடிப்பதென்பது மாமச்சனுக்கு அவ்வளவு எளிதான ஒரு காரியமாக இருக்கவில்லை. காரணம்- அந்த ரகசியம் பவித்ரனுக்கு மட்டுமே தெரியக்கூடிய ஒன்று. அனுபவப்பட்ட ஒரு பழைய திருடன் என்ற முறையில் ரகசியத்தை ரகசியமாகவே எப்போதும் வைத்திருப்பதென்பது பவித்ரனுக்கு ஏற்கனவே நன்கு பழகிப்போன ஒன்றுதான்.

தான் பணக்காரனாக ஆனது கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்காமல் நடைபெற்றது தான் என்றாலும், அது வெறுமனே அதிர்ஷ்டத்தின் காரணமாக மட்டுமே என்பதை பவித்ரன் நிச்சயமாக ஒப்புக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை. தன்னுடைய புத்திசாலித்தனமும்,அனுபவமும் இவற்றையெல்லாம்விட தன்னிடமிருக்கும் நேர்மை குணமும் என எல்லாம் சேர்ந்துதான் தன்னை இப்படிப்பட்ட ஒரு நிலைக்குக் கொண்டு வந்திருக்கின்றன என்பதை முழுமையாக நம்பினான் அவன்.

மாமச்சனின் பாத்திரங்களைத் திருடியதன் மூலம் பவித்ரனின் கையில் மீதமிருந்தது மொத்தமே ஐம்பது ரூபாய்கள்தானே! அந்தப் பணம் செலவழியும்வரை அவன் ஒரு சிறு திருட்டு காரியத்திற்குக் கூட போகவில்லை. அப்படி எதுவுமே செய்யாமலிருந்த நாட்களில் அவன் கள்ளு குடிக்கவில்லை. திருடியது மூலம் கிடைக்கும் பணத்தில் கள்ளு குடிக்கும் வழக்கம்தான் அவனுக்கு எப்போதும் கிடையாதே!

கள்ளு குடிக்காமலே இருந்ததால் உண்டான புத்தி தெளிவும், தமயந்தி தன்னை விட்டுப் போனதால் உண்டான மனமகிழ்ச்சியும் பவித்ரனைப் பல்வேறு விஷயங்களையும் சிந்திக்கச் செய்தன.

வியாபாரியும், வியாபாரியின் பாத்திரக்கடையும் அவனுடைய மனதில் பெரிய ஒரு இடத்தைப் பிடித்துவிட்டது. எந்த நேரத்திலும் அவன் அதே சிந்தனையிலேயே உழன்று கொண்டிருந்தான். எண்பத்தேழாயிரம் ரூபாய் கையைவிட்டு போன பிறகும் அந்த மனிதர் சிறிதுகூட சலனமில்லாமல் சிலையென அமர்ந்திருந்ததையும், பாத்திரங்களுக்கு மேலே சூரியனைப் போல பிரகாசமாக எரிந்து கொண்டிருந்த பல்பையும், சிலைக்குள்ளிருந்து வேகமாக பாய்ந்தோடிய பாம்பையும் இப்போது நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்குச் சிலிர்ப்புதான் உண்டானது. தன்னால் தாங்க முடியாத அளவிற்கு ஆச்சர்யம் தரும் அதிர்ச்சிகளாக இருந்தன அவை ஒவ்வொன்றும் வியாபாரியின் சிறிய பெட்டிக்குள்ளிருந்து சர் சர்ரென்று குடலைப் போல வெளியே வந்து கொண்டிருக்கும் நூறு ரூபாய் நோட்டுக்கள் பவித்ரனுக்குப் புதிய ஒரு உலகத்தைப் பற்றிய வாசலைத் திறந்து விட்டன.

அதற்குப் பிறகு பவித்ரன் தவமிருக்கும் ஒரு மனிதனைப் போல ஆகிவிட்டான். அந்த நாட்களில் அவன் மனைவி, குழந்தைகள் யாரிடமும் சரியாகப் பேசுவது கூட இல்லை.

தமயந்தியை விட்டு பிரிந்திருக்கும் காரணத்தால்தான் தன்னுடைய கணவன் யாரிடமும் ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல் மவுனமாக இருக்கிறான் என்று நினைத்தாள் ஜானகி. தன் கணவனைப் பார்க்கும்போது அவளுக்குப் பாவமாக இருந்தது.

கையிலிருந்த ஐம்பது ரூபாய் தீருவதற்கு சரியாக ஒரு வாரம் ஆனது. சாதாரணமாக கையிலிருக்கும் பணம் கிட்டத்தட்ட செலவாகி முடியும் கட்டத்தை நெருங்குகிற போதுதான் பவித்ரன் அடுத்து பணம் சம்பாதிப்பதற்கான வழியில் இறங்குவான். இந்த முறை அதற்கான ஆர்வமே அவனிடம் உண்டாகவில்லை. ஜானகியைப் பொறுத்தவரை அவள் ஒருபோதும் இந்த மாதிரியான விஷயங்களைப் பற்றி அவனிடம் கேட்பதுமில்லை. சொல்வதுமில்லை.

ஐம்பது ரூபாய் முற்றிலுமாகத் தீர்ந்ததும் ஒருநாள் மாலையில் தன் மனைவியின் கையிலிருந்து இரண்டு ரூபாயை வாங்கிக் கொண்டு எங்கு போகிறோம் என்றே தெரியாமல் வீட்டை விட்டு பவித்ரன் வெளியேறினான்.

தன் கணவன் மது அருந்துவதற்காகப் போயிருப்பான் என்று ஜானகி நினைத்தாள். இல்லாவிட்டால் ஏதாவதொரு சிறு திருட்டுச் செயலை முடிக்கக் கிளம்பியிருப்பான் என்றும் நினைத்தாள்.

ஆனால், பவித்ரன் இந்த இரண்டு விஷயங்களுக்குமே போகவில்லை. அவன் வெறுமனே கால்போனபடி நடந்து கொண்டிருந்தான்.

நடக்கும்போது, எங்கு போவது என்பதைப் பற்றிய ஒரு தெளிவான தீர்மானமும் அவனிடம் இல்லை என்பதே உண்மை. இருந்தாலும் நடக்க நடக்க அவனையும் மீறி ஒரு இலக்கு அவனுடைய மனதில் உதயமாகவே செய்தது.

அப்படியே நடந்தும், பஸ்ஸில் ஏறியும் நள்ளிரவு நேரம் தாண்டியபோது தூரத்திலிருந்த நகரத்தில் இருக்கும் வியாபாரியின் கடையின் முன்னால் போய் நின்றிருந்தான் திருடன் பவித்ரன்.

மார்க்கெட் அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தது. தூரத்தில் காவலுக்கு இருந்த போலீஸ்காரர்களின் சத்தம் கேட்டபோது பதுங்கியும் தெருநாய்களைப் பார்த்தபோது கல்லை எறிந்தும் சிறிது நேரம் நடந்து சென்ற பிறகுதான் அவன் வியாபாரியின் கடையைக் கண்டுபிடித்தான்.

கடை அடைக்கப்பட்டிருந்தது. கடைக்கு முன்னால் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பெரிய பூட்டைப் பார்த்ததும் பவித்ரனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. அதே வேகத்தில் அவனின் நெஞ்சு அடித்துக் கொண்டது. அந்தப் பூட்டையே பார்த்தவாறு அவன் நீண்டநேரம் அங்கேயே நின்றிருந்தான். அப்போது கூட அவனுடைய மனதில் எந்தவிதமான கெட்ட எண்ணங்களும் உண்டாகவில்லை. பூட்டிக் கிடப்பதாகத் தோற்றம் தந்த அந்த பூட்டப்படாத கதவிற்கருகில் நின்று கொண்டிருந்தபோது அவனுடைய மனதில் கவலைதான் நிறைந்திருந்தது. காரணம்- வியாபாரி அப்போது அங்கு இல்லையே என்ற மனக்குறை தான். வியாபாரி மட்டும் அப்போது அங்கு இருந்திருப்பாரேயானால், தன்னுடைய பாராட்டை அவரிடம் நேரடியாகக் கூறிவிட்டு, அந்த நிமிடமே அவன் திரும்பிச் சென்றிருப்பான். அவர் மேல் அவனுக்கு அப்படியொரு பிரியம் உண்டாகியிருந்தது. அளவே இல்லாத அபிமானம் வியாபாரி மீது அவனுக்கு ஏற்பட்டிருந்தது.

ஆனால், வியாபாரி அங்கு இல்லையே! திரும்பிப் போகலாம் என்று தீர்மானித்தான் பவித்ரன்.

திடீரென்று, கடையின் ரகசியக் கதவைத் திறந்து பார்த்தால் என்ன என்று அவன் நினைத்தான். அவனையும் மீறி அவனுடைய மனதில் அப்போது அப்படியொரு எண்ணம் உதித்தது. இப்போதும் அந்தக் கதவு அப்படியேதான் இருக்கிறதா என்பதைச் சோதித்துப் பார்த்தால் என்ன என்ற குழந்தைத்தனமான ஆசை அவனிடம் உண்டானது.

முதல்தடவை வந்தபோதே அந்தப் பலகைத் துண்டு இருக்கும் இடம் பவித்ரனின் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்து விட்டிருந்தது. திட்டம் போட்டு அப்படியொரு காரியம் நடக்கவில்லை. சாதாரணமாகவே அப்படிப் பதிந்து போய்விட்டது என்பதே உண்மை. இடது ஓரத்திலிருந்து இரண்டாவது பலகையின் கீழ் பகுதிதான் அது.

பவித்ரன் அந்த இடத்தைத் தன்னுடைய காலால் இலேசாகத் தட்டினான். முதல் தடவை தட்டியபோது, பலகை அசையவில்லை. பலமாக மீண்டுமொருமுறை காலால் தட்டியவுடன், பலகைத் துண்டு மெதுவாக அசைந்தது. உள்ளே எங்கோ இழுத்து கட்டப்பட்டிருந்த ஸ்பிரிங்குடன் அது ஆடியது.

பவித்ரன் அடியில் கையை விட்டு அந்த பலகைத் துண்டைத் தனியாக எடுத்தான். இப்போது கதவு திறந்திருந்தது. சுற்றிலும் ஒரு பார்வை கூட பார்க்காமல் அவன் வேகமாக கடைக்குள் நுழைந்தான். உள்ளே போனதும், மீண்டும் பலகையை அது முன்னாலிருந்த இடத்திலேயே வைத்தான்.

பீடியையும் தீப்பெட்டியையும் தவிர பவித்ரனிடம் அப்போது வேறு எந்தக் கருவியும் இல்லை. திருட வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் அவன் அங்கு வரவில்லையே!

தீப்பெட்டியை உரசி அவன் ஸ்விட்ச் எங்கே இருக்கிறது என்பதைக் கண்டுபிடித்தான். இருட்டில் பல்ப் 'மினுக் மினுக்'கென்று எரிந்தது. பவித்ரனின் இடத்தில் வேறு எந்த அறிவில்லாத திருடனிருந்தாலும், இப்படியெல்லாம் நடந்து கொண்டிருக்கமாட்டான். இந்த மாதிரியான செயல்கள்தான் மற்ற திருடர்களிடமிருந்து பவித்ரனை முழுமையாக வேறுபடுத்திக் காட்டுவன. பவித்ரன் ஒரு தீக்குச்சியை உரசி தரையை ஆராய்ச்சி செய்தான். இப்படியே நீண்ட நேரம் அந்த ஆராய்ச்சி தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. எரிந்து முடிந்த தீக்குச்சிகளைக் கீழே போடாமல், அவை எல்லாவற்றையும் பத்திரமாக மடியில் வைத்துக் கொள்வதில் அவன் மிகவும் கவனமாக இருந்தான். வியாபாரி அமர்ந்திருக்கும் மேஜையைச் சுற்றியிருந்த தரைப்பகுதியை ஆராய்ந்தான். நீண்ட நேரத் தேடலுக்குப் பிறகு, அவன் தேடிய விஷயம் அவன் கண்களில் பட்டது.

தூசியும், அழுக்கும் படிந்த தரையில் ஒரு துளி தண்ணீர் காய்ந்து போய் இருக்கும் அடையாளம் தெரிந்தது. அதைப் பார்த்ததும் பவித்ரனின் முகத்தில் ஒரு பிரகாசம் உண்டானது. அந்தத் தண்ணீர் துளி அடையாளமாக இருந்த இடத்திலிருந்து பல பக்கங்களிலும் அவன் ஆராய்ந்து பார்த்ததைத் தொடர்ந்து பாத்திரக்குவியல்கள் இருக்கும் இடத்திற்குப் போகும் வழி அவனுக்குத் தெரிய வந்தது. காய்ந்து போன துளிகள் வளைந்தும் நெளிந்தும் போகும் ஒரு பாதை அது.

உள்ளறையிலிருந்து பவித்ரனின் கழுத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு வியாபாரி அவனை வெளியே கொண்டு வந்தாரல்லவா? பாத்திரங்கள் நிறைந்திருக்கும் அந்த அறைக்குப் போகும் பாதை பவித்ரனுக்கு இன்னொரு முறை தெரியக்கூடாது என்ற மறைமுக எண்ணமும் வியாபாரியின் அந்தச் செயலுக்குப் பின்னால் மறைந்திருந்தது. அப்போதே புத்திசாலியான பவித்ரனால் அந்த உண்மையைப் புரிந்து கொள்ளவும் முடிந்தது. அதை மனதில் வைத்துக் கொண்டு பவித்ரன் என்ன செய்தான் தெரியுமா? தன்னுடைய கழுத்தில் வியாபாரி கையை வைத்த நிமிடத்திலிருந்து மேஜைக்கருகில் தான் வந்து நிற்கும் வரை பவித்ரன் தொடர்ந்து தரையில் விழும் வண்ணம் சிறுநீர் கழித்தான்.

சிறுநீர் தரையில் விழுந்து அது காய்ந்து போய் காணப்படும் அடையாளம் பின்னால் தனக்கு ஒரு வழிகாட்டியாகப் பயன்படும் என்றெல்லாம் சிறுநீர் கழிக்கும் நிமிடத்தில் நிச்சயமாக பவித்ரன் எதிர்பார்க்கவேயில்லை. ஆனால், அவனே கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்காமல் அப்படி நிகழ்ச்சிகள் நடந்ததுதான் உண்மையிலேயே ஆச்சரியமான விஷயம்.

சிறிது நேரத் தேடலுக்குப் பிறகு பவித்ரன் அந்த சிறுநீர் காட்டிய பாதை வழியே நடந்து சென்று பாத்திரங்கள் நிறைந்து கிடந்த உள்ளறையைக் கண்டுபிடித்தான். உள்ளே இருந்த அறையில் ஆள் என்று ஒருவர் கூட இல்லை. பவித்ரனின் நல்லநேரம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அங்கிருந்த ஒவ்வொரு பொருளும் அவன் கண்களுக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்தன.

சிறுநீர் அடையாளம் தொடங்கும் இடத்துக்கு அருகில் இருந்தது. உள்ளே இருக்கும் பல்ப்பிற்கான ஸ்விட்ச். அதனால் பவித்ரனுக்கு எந்தவித கஷ்டமும் தோன்றவில்லை.

உலோக பாத்திரங்களின் குவியல் முன்பிருந்த மாதிரியே இருந்தது. அமைதியாகவும் எவ்வித ஆள் நடமாட்டமும் இல்லாமல் அங்கிருந்த பாத்திரக் குவியல் பவித்ரனை உணர்ச்சி வசப்பட செய்தது. அவனுடைய கண்களில் இனம்புரியாத ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது.

வியாபாரி அந்த இடத்தைத் தனக்குக் காட்டியது எவ்வளவு பெரிய தப்பு என்பதை அப்போது அவன் நினைத்தான். தன்னை முழுமையாக நம்பி ரகசிய வாசல் கதவு வரை தன்னிடம் சொன்ன வியாபாரியைத் தான் வஞ்சித்திருப்பதாக எண்ணியபோது, அவனுடைய மனதில் ஒரு நடுக்கம் உண்டானது. தன்னையும் மீறி இங்கிருந்து எந்தப் பொருளையும் திருடிக் கொண்டுபோய் விடக்கூடாதே என்று கடவுளிடமே வேண்டிக் கொண்டான்.

சிறிது நேரம் அங்கேயே நின்றிருந்த பவித்ரன் திரும்பிப் போவதற்கு முயன்றான். ஒரு கோவிலில் நின்று கொண்டிருக்கும் பக்தனின் மனநிலையில் அப்போது அவன் இருந்தான். திருட வேண்டும் என்ற எண்ணமோ இல்லாவிட்டால் அத்தகைய வேறு ஏதாவது கெட்ட சிந்தனையோ அவனுடைய மனதில் அந்த நிமிடத்தில் குடிகொண்டிருக்கவில்லை என்பதே உண்மை.

திரும்பிப் போக அவன் நினைத்தபோது அந்தப் பழைய பொம்மை பவித்ரனின் கண்களில் பட்டது. கைகளும், மார்புப் பகுதியும் ஒடிந்து போன அந்த பழமையான உலோக பொம்மை அவன் பாதையில் கிடந்தது.

காலால் இலேசாக உதைத்துப் பார்த்த பிறகுதான் அந்த பொம்மையைத் தொடுவதற்கான தைரியமே அவனுக்கு வந்தது. முன்பு பார்த்த மாதிரி ஏதாவது பாம்பு அதற்குள் மறைந்து இருக்கக்கூடாதே என்ற பயம்தான் காரணம்.

இருந்தாலும் இந்த முறை அவன் பயந்த மாதிரி அப்படி எதுவும் பொம்மைக்குள் இல்லை. துருப்பிடித்துக் காணப்பட்ட அந்தப் பழைய பொம்மையிடம் என்ன காரணத்தாலோ ஒரு வகையான ஈடுபாடு உண்டானது பவித்ரனுக்கு.

பாத்திரங்கள் மட்டுமே இருக்கும் இந்த தனித்துவமான உலகத்தின் ஞாபகத்திற்காக இருக்கட்டும் என்ற எண்ணத்துடன் அந்த பொம்மையைத் தன் கையில் எடுக்கத் தீர்மானித்தான் பவித்ரன்.

திரும்பிச் செல்லும்போது, மீண்டுமொருமுறை சிறுநீர் கழித்து தன்னுடைய பாதையை உறுதி செய்து கொள்ள பவித்ரன் மறக்கவில்லை. பொம்மையை ஒரு துணியில் சுற்றி கையில் வைத்துக் கொண்டு திரும்பிய பவித்ரனின் கண்கள் குற்ற உணர்ச்சி காரணமாக நனைந்தன.

10

அன்று இரவு பவித்ரனைப் பொறுத்தவரை பலவித கஷ்டங்கள் நிறைந்த ஒரு இரவாக இருந்தது.

தேவையில்லாமல் குரைத்துக் கொண்டும் மோப்பம் பிடித்துக் கொண்டும் இங்குமங்குமாய் அலைந்து கொண்டிருந்த தெருநாய்களும், தெரு சுற்றிப் பையன்களும் பவித்ரனை ஒரு இடத்தில் நிம்மதியாக உட்காரவோ, படுக்கவோ விட்டால்தானே! பொறுமை ஒரு எல்லையை மீறிப் போனவுடன், அதை இழந்த பவித்ரன் கையிலிருந்த பொம்மையைக் கோபத்துடன் வீசியெறிந்தான்.

அந்த பொம்மையை வாய்கிழிந்த ஒரு பையன் எடுத்துக் கொண்டு ஓடினான். முதலில் அந்த பொம்மையை அவனே வைத்துக் கொள்ளட்டும் என்றெண்ணிய பவித்ரன், திடீரென்று உண்டான ஒரு உள்மன உந்துதலால் தாக்கப்பட்டு அதைப் பறிப்பதற்காக வேகமாக அந்தப் பையனை விரட்டிக் கொண்டு ஓடினான். பவித்ரன் தன்னை நெருங்கி வந்ததும் அந்தப் பையன் பொம்மையை அருகிலிருந்த ஓடையில் வீசி எறிந்துவிட்டு படுவேகமாக ஓட ஆரம்பித்தான்.

பொழுது புலரும் நேரத்தில் பவித்ரன் அந்தப் பொம்மையை எடுத்துக் கொண்டான். தெரு நாய்களும் ஊர் சுற்றிப் பையன்களும் களைத்துப் போய் உறங்க ஆரம்பித்திருக்கும் நேரத்தில், பவித்ரனும் இலேசாக உறங்கத் தொடங்கினான். சுற்றப்பட்ட துணி பொம்மையை தலையணையாக வைத்துக் கொண்டு ஒரு கடைத் திண்ணையில் அவன் சாய்ந்து படுத்துக் கிடந்தான். வீசிக் கொண்டிருந்த குளிர் காற்றுடன் சேர்ந்து மெதுவாக விழுந்து கொண்டிருந்த சிறு சிறு மழைத்துளிகள் சிறிது நேரத்தில் சாரல் மழையாக உருவெடுத்தது.

பவித்ரனுக்குத் தன்னுடைய நிலைமையை நினைத்து மனதிற்குள் கவலை உண்டாக ஆரம்பித்தது. வியாபாரியின் கடையைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்து தான் செய்த காரியத்தின் பின் விளைவுகள் எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும், நிச்சயம் தான் அதைச் செய்திருக்கக் கூடாது என்று அப்போது அவன் நினைத்தான். தொடர்ந்து தான் பெரிதாக அப்படியொன்றையும் திருடிக் கொண்டு வரவில்லையே என்று தனக்குத்தானே சமாதானமும் கூறிக் கொண்டான். கையும் மார்பகமும் ஒடிந்து துருப்பிடித்திருக்கும் இந்த பாம்புப்புற்று காணாமல் போனதால் வியாபாரிக்கு பெரிய அளவில் நஷ்டமொன்றும் உண்டாகிவிட வில்லை என்று தன் மனதிற்குள் அவன் அப்போது நினைத்துக் கொண்டான்.

புதிதாக தான் பெய்த சிறுநீரை அவன் மறக்க முயற்சித்தான். இனிமேல் இந்தத் தவறை தான் செய்யக்கூடாது என்று அவன் முடிவெடுத்தான். அதற்குப் பிறகுதான் அவனால் நிம்மதியாக உறங்க முடிந்தது.

பொழுது விடிந்தபோதுதான் தன்னுடைய கையில் ஒரு தேனீர் குடிப்பதற்கான காசு கூட இல்லை என்ற விஷயமே பவித்ரனுக்குத் தெரியவந்தது. ஜானகியிடமிருந்து வாங்கிய இரண்டு ரூபாய்களும் தேநீர் குடித்த வகையிலும், பஸ்கூலி கொடுத்த வகையிலும் முற்றிலுமாகத் தீர்ந்து போயிருந்தன.

திரும்பவும் ஊருக்குப் போகும் விஷயத்தில் அப்படியொன்றும் சிரமம் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை பவித்ரனுக்கு. எப்படியாவது தான் ஊர் போய் சேர்ந்து விடுவோம் என்ற நம்பிக்கை அவனுக்கு இருந்தது. ஏதாவது லாரிக்காரர்களிடமோ ஆள் இல்லாமல் காலியாகப் போகும் பஸ்காரர்களிடமோ தன் நிலைமையைச் சொன்னால் அவர்கள் கொண்டு போய் ஊரில் சேர்த்து விடுவார்கள் என்பது அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். இருந்தாலும் காலையில் தூக்கம் கலைந்து எழுந்தவுடன் ஒரு தேநீர் குடிப்பது என்பது அவனின் அன்றாட நடவடிக்கைகளில் ஒன்றாக இருந்தது. எப்படியும் ஒரு தேநீர் குடிப்பதற்கான வழி வகை செய்தே ஆக வேண்டும் என்று அவன் முடிவெடுத்தான். அதற்காக, தேவைப்படும் பட்சம் ஒரு சிறு திருட்டு வேலை செய்வதற்குக்கூட அவன் தயாராக இருந்தான்.

ஆனால், எங்கு திருடுவது? தனக்கு இதற்கு முன்பு அறிமுகமே ஆகியிராத நகரம். ஒரு நிழல் கூட எங்குமில்லாமல் சுள்ளென்று எரிந்து கொண்டிருக்கும் காலை நேரம்.

மனதில் எந்தவித இலக்குமில்லாமல் பவித்ரன் இங்குமங்குமாய் நடந்து கொண்டிருந்தான். நடந்து நடந்து அவனுக்கு களைப்பு வந்துவிட்டது. தொண்டைக் குழியில் ஆவி கிளம்பி மேலே வருவதைப் போலவும், அங்கு ஒருவகை எரிச்சல் உண்டாவதையும் அவன் உணர்ந்தான். தனக்குப் பழக்கமான ஒரு ஆளாவது அங்கு தன் கண்களில் படும் சூழ்நிலை உண்டாகாதா என்று அவன் கண்கள் எல்லாப் பக்கங்களிலும் தேடின.

ஆனால், அவனை முழுமையாக ஏமாற்றமடையச் செய்தது அங்கு நிலவிய சூழ்நிலை. திருடுவதற்கோ, பழகுவதற்கோ எதற்குமே சரியாக வராமலிருந்த அந்த நகரத்தின் சூழ்நிலையை நினைத்து அவன் தன் மனதிற்குள் நொந்து கொண்டான்.

நேரம் செல்லச் செல்ல வெயில் அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது. கடைகள் அனைத்தும் திறக்கப்பட்டன. பவித்ரன் நடந்து கொண்டேயிருந்தான். ஒரு வேளை வியாபாரிக்கு தான் செய்த துரோகத்திற்கு கடவுள் தனக்கு அளித்த தண்டனை இதுவாக இருக்குமோ என்று கூட அவன் எண்ணினான்.

மிகவும் களைத்துப் போய் அதற்கு மேல் தன்னால் நடக்க முடியாது என்றொரு நிலை உண்டானபோது, பவித்ரன் ஒரு பாத்திரக் கடைக்கு முன்னால் போய் நின்றான்.

பழைய பாத்திரங்களை பழைய விலைக்கு வாங்குகிற ஒரு பழைய கடை அது. கடைக்காரர் கூட ஒரு பழைய மனிதர்தான். பெரிய ஒரு தராசின் முன்னால் அமர்ந்து, அதன் முள் இருக்குமிடத்தில் ஏதோ ஒரு திருட்டு வேலையை அவர் அப்போது செய்து கொண்டிருந்தார்.

சிறிது நேரம் அந்த ஆள் என்ன செய்கிறார் என்பதையே உற்று பார்த்துக் கொண்டிருந்த பவித்ரன் இலேசாகக் கனைத்தான்.

அதைக் கேட்டு கடைக்காரர் திரும்பிப் பார்த்தார். தன்னுடைய திருட்டுத்தனத்தை யாரோ தனக்குத் தெரியாமல் பார்த்துவிட்டார்கள் என்ற பதைபதைப்பு அவர் முகத்தில் தெரிந்தது.

"என்ன?"- கடைக்காரர் கோபத்துடன் கேட்டார்.

"ஒரு பழைய சாமானை விற்கணும்."

கண்களைச் சுருக்கி வைத்துக் கொண்டு கடைக்காரர் பவித்ரனையே சந்தேகக் கண்களுடன் பார்த்தார். பிறகு டிராயருக்குள் கையை விட்டு ஒரு பழைய மூக்குக் கண்ணாடியைத் தேடி எடுத்து அணிந்து கொண்டு அவர் பவித்ரனை நெருங்கி வந்தார்.

கையிடுக்கில் இருந்த துணிப் பொட்டலத்தை மேஜை மேல் வைத்த பவித்ரன் அதை மெதுவாக அவிழ்த்தான்.

கடைக்காரர் துணியால் கட்டியிருந்த பொருள் என்ன என்று ஆர்வத்துடன் பார்த்தார். "இதுதான் சாமானா?"- அவர் கேட்டார்.

அவரின் குரலில் கிண்டலோ வெறுப்போ அல்லது இரண்டுமோ கலந்திருப்பதை பவித்ரனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவன் அந்தக் கேள்விக்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை.

"என்ன வேணும்?"

கடைக்காரரின் குரலில் ஒரு வகை அலட்சியம் இருப்பதை பவித்ரனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

"ஏதாவது..."- பவித்ரன் சொன்னான்."நியாயமான விலை எதுவோ அதைக் கொடுங்க."

கடைக்காரர் ஒரு விரலால் சிலையை இப்படியும் அப்படியுமாய் உருட்டிப் பார்த்தார். தொடக்கூடாத அசிங்கமான விஷயமொன்றைத் தேவையில்லாமல் தொட்டுவிட்டதைப் போல் அவரின் முகத்திலும் விரலிலும் ஒருவகை வெறுப்பு தெரிந்தது. சிலையைத் தொட்ட விரலை தோளில் கிடந்த துணியில் அவர் துடைப்பதைப் பார்த்ததும் பவித்ரனுக்கு கோபம்தான் வந்தது.

"இதுக்கு என்ன விலை தர்றது?"- அவர் கேட்டார். "காப்பி குடிக்கிறதுக்கான காசு வேணும்னா தரலாம்."

உண்மையாகச் சொல்லப் போனால் பவித்ரனின் அப்போதைய தேவை காப்பி குடிப்பதற்கான காசுதான். ஆனால், அந்த மனிதரின் நடவடிக்கையையும் பேச்சையும் பார்த்தபோது அந்த அளவுக்குத் தான் கீழே இறங்க வேண்டுமா என்று அவன் யோசித்தான்.

"காப்பி குடிக்க காசு தர்றதுக்கு இது என்ன பாவக்காயா?"- பவித்ரன் கோபத்துடன் கேட்டான்.

கடைக்காரர் அவனையே ஒரு நிமிடம் உற்றுப் பார்த்தார். தான் மனதில் நினைத்ததைப் போல பொருள் அவ்வளவு எளிதாக தன்னுடைய கைகளுக்கு வராது போலிருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொண்ட அந்த மனிதரின் குரல் இலேசாக மாறி ஒலித்தது.

"அப்படின்னா நாம இதை எடை போட்டுப் பார்ப்போம்." அவர் சொன்னார். "ஆனா, ஒரு விஷயம். எடைக்கு ஏற்ற மாதிரி காசு தர முடியாது."

"என்ன காரணம்."

"சரக்கு ஒரிஜினல் கிடையாது..."- அவர் மீண்டுமொரு முறை சிலையை இப்படியும் அப்படியுமாய் புரட்டிப் பார்த்தார். பிறகு தனக்குத்தானே அவர் கூறிக் கொண்டார். "இதுல கலப்படம் இருக்கு..."

பவித்ரன் அவரின் கையைத் தட்டி விட்டவாறு, சிலையைத் துணியில் சுற்ற ஆரம்பித்தான்.

"இவர் எடை போடப்போற தராசுல எந்த தப்பும் இல்லைன்ற மாதிரிதான் பேச்சு..."- அவன் முணுமுணுத்தான்.

கடைக்காரர் அதற்கு எந்த பதிலும் கூறுவதற்கு இடம் கொடுக்காத வகையில் அவன் வேகமாக அங்கிருந்து நடக்க ஆரம்பித்தான்.

வேறு ஒன்றிரண்டு கடைகளில் பவித்ரன் நுழைந்து பார்த்தான். அங்கும் சரியாக வியாபாரம் நடப்பது மாதிரி தெரியவில்லை. அப்போது சாலை பயங்கரமாகத் தகித்துக் கொண்டிருந்தது. தன்னுடைய தொண்டை ஒரேயடியாக வற்றிப் போய்விட்டிருப்பதை பவித்ரன் உணர்ந்தான். அவனுக்குத் தலையைச் சுற்றிக் கொண்டு வந்தது.

கடவுளின் கோபம் என்ற ஒரே காரணத்தால்தான் அந்தச் சிலையை இன்னும் தன்னால் விற்க முடியவில்லை என்று அவன் நினைத்தான். ஐந்து, பத்து கிடைத்தால் கூட போதும் அவன் அதை விற்கத் தயாராகவே இருந்தான். இருப்பினும் ஒவ்வொரு காரணத்தால் அது விற்பனையே ஆகவில்லை.

மிகவும் களைத்துப் போய் தன்னால் இனிமேல் நடக்க முடியாது என்று உணர்ந்தபோது, இனிமேல் நடந்து ஒரு பயனுமில்லை. வெறுமனே நடந்து திரிவதை விட்டுவிட்டு வியாபாரியைப் பார்த்து தான் செய்த தவறை ஒப்புக் கொண்டு சிலையை அவரிடமே ஒப்படைத்து விடுவதுதான் சரியான செயல் என்று முடிவெடுத்தான். நிச்சயம் அவர் தேநீர் குடிப்பதற்கும் ஊருக்குப் போக பஸ் செலவிற்கும் பணம் தராமல் இருக்க மாட்டார் என்று முழுமையாக நம்பினான் பவித்ரன். அப்படி இல்லாமல் தன்னைப் போலீஸ்காரர்களிடம் அவர் பிடித்துக் கொடுப்பதாக இருந்தாலும், கொடுக்கட்டும் என்றும் அவன் நினைத்தான்.

திருடன் பவித்ரன் பாத்திரக் கடையைத் தேடிச் சென்ற நிமிடத்தில், வியாபாரி தன்னுடைய அதே பழைய இருக்கையில் தான் அமர்ந்திருந்தார். கடையில் பொருள் வாங்க வந்த ஒரு ஆணும் ஒரு பெண்ணும் ஒவ்வொரு பாத்திரமாக எடுத்து அதைத் தட்டிப் பார்ப்பதும், குலுக்கிப் பார்ப்பதும், விலை பேசுவதுமாக நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் இருவரும் கணவனும் மனைவியுமாக இருக்க வேண்டுமென்று நினைத்தான் பவித்ரன். முன்பு அவன் பார்த்திராத ஒரு கிழவன் வேலைக்காரனாக அங்கு நின்று அவர்களுக்குப் பொருளை எடுக்க உதவி செய்து கொண்டிருந்தான். அந்தக் கிழவனுக்கு வயது எழுபதோ எண்பதோ கூட இருக்கும்.

பாத்திரங்களை வாங்கிக் கொண்டு அவர்கள் போவது வரை பவித்ரன் ஒரு ஓரத்தில ஒதுங்கி நின்றிருந்தான். வேலைக்காரக் கிழவன் கடைக்குள் சென்றான். வியாபாரி மீண்டும் தடிமனான புத்தகத்தை எடுத்து தனக்கு முன்னால் வைத்தார்.

எப்படிப் பேச்சை ஆரம்பிப்பது என்பதைப் பற்றியோ என்ன பேசுவது என்பதைக் குறித்தோ ஒரு தீர்மானமான முடிவு இல்லாமலிருந்த பவித்ரன் ஒரு ஓரத்தில் பதுங்கிய மாதிரி நின்றிருந்தான். பிறகு என்ன நினைத்தானோ நடப்பது நடக்கட்டும் என்று முன்னால் வந்தான்.

நிழல் அசைவதைப் பார்த்து வியாபாரி தலையை உயர்த்திப் பார்த்தார். பவித்ரனை அடையாளம் கண்டுபிடிப்பதற்கு அவருக்கு ஒரு நிமிடம் ஆனது. அவனை அடையாளம் கண்டு பிடித்த சந்தோஷத்துடன் அவர் புன்னகைத்தவாறு கேட்டார். "யாரு? பவித்ரனா?"

வியாபாரி தன்னுடைய பெயரை இன்னும் மறக்காமல் ஞாபகத்தில் வைத்திருக்கிறார் என்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோது பவித்ரனின் மனதில் இருந்த குற்ற உணர்வு மேலும் அதிகமாகியது. நேற்று இரவு தன்னுடைய கடைக்குள் திருட்டுத்தனமாக நுழைந்து பொருளைத் திருடிச் சென்ற திருடன் ஒருவன் தனக்கு முன்னால் நின்றிருக்கிறான் என்பதை எண்ணிப் பார்க்கும் போது அவருடைய மனதில் எப்படியெல்லாம் சிந்தனைகள் அலைமோதும் என்பதை அவனால் மனதில் கற்பனை பண்ணி பார்க்க முடிந்தது. "பிறகு... என்ன விசேஷங்கள் பவித்ரா?"- வியாபாரி அவனைப் பார்த்து கேட்டார்.

பவித்ரன் அதற்கு பதில் சொல்வது மாதிரி கையிலிருந்த துணிப் பொட்டலத்தை மேஜை மேல் வைத்தான்.

"நீ சரியான ஆளுதான்."- அவனைப் பாராட்டும் வகையில் வியாபாரி சொன்னார். "பொட்டலத்தை அவிழ்த்துக்காட்டு... பார்ப்போம்."

பொட்டலத்தை அவிழ்க்கும்போது பவித்ரனின் கைவிரல்கள் நடுங்கின. இன்னும் சிறிது நேரத்தில் உண்டாகப் போகிற விபத்தை நினைத்துப் பார்த்தபோது அவன் உடம்பெங்கும் பயத்தால் நடுங்கியது. இருந்தாலும் அவன் நினைத்தது மாதிரி எதுவும் நடக்கவில்லை. பழைய துணிக்குள் இருந்த அந்த துருப்பிடித்த சிலையையே வியாபாரி சிறிது நேரம் வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அடுத்த நிமிடம் அவர் முகம் புன்னகையால் மலர்ந்தது.

"ஒவ்வொரு பொருளையும் பார்த்தா..."- பாதி தனக்குத்தானேயும் மீதி பாதி பவித்ரனுக்கும் என்பது மாதிரி வியாபாரி சொன்னார். "ஆமா... இது எங்கேயிருந்து உனக்குக் கிடைச்சது?"

அதைக் கேட்டு இடி விழுந்த மனிதனைப் போல செயலற்று நின்று விட்டான் பவித்ரன். அப்போது இரண்டு விஷயங்களை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. முதலாவது விஷயம்- தன்னுடைய கடையில் முதல்நாள் இரவு பொருள் திருடுபோன விஷயமே இந்த நிமிடம் வரை வியாபாரிக்குத் தெரியாது என்பது இரண்டாவது விஷயம்- இந்தச் சிலை தனக்குச் சொந்தமான ஒன்று என்ற உண்மையே அவருக்குத் தெரியாமலிருப்பது.

தான் தவறு செய்ததை ஒப்புக் கொள்ள வேண்டிய நேரம் இதுவல்ல என்பது பவித்ரனுக்குப் புரிந்தது. இருப்பினும், அவனுக்குப் பேச நாக்கு சரியாக வரவில்லை. "கைமள்..."- வியாபாரி உரத்த குரலில் அழைத்தார்.

உள்ளே பாத்திரங்களின் சத்தம் கேட்டது. கைமள் அங்கு வந்தார். இந்த முறையும் அவர் பவித்ரனைப் பார்க்கவேயில்லை.

கணக்கு எழுதிக் கொண்டிருக்கும்போதே வியாபாரி சொன்னார். "இதைக் கொண்டு போயி எடை எவ்வளவு இருக்குன்னு பாருங்க.."

கைமள் கட்டப்பட்ட துணியுடன் சிலையை எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே போனார்.

எதுவுமே நடக்காதது மாதிரி வியாபாரி எழுதுவதைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தார்.

வியாபாரியின் நடவடிக்கைகளிலும், நடந்து கொள்ளும் முறைகளை வைத்தும் தன்னால் எதையும் கண்டுபிடிக்க முடியாத காரணத்தால் பவித்ரனின் பயம் இன்னும் முழுமையாக நீங்காமல் அப்படியே இருந்தது. தான் கொண்டு வந்தது திருட்டுப் பொருள்தான் என்ற உண்மை தெரிந்தாலும் அவர் இப்படித்தான் நடந்து கொள்வார் என்று அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அப்படியே அவர் அதைக்கண்டு பிடிக்காமல் இருந்தாலும், ஒரு மாதிரியான அறிவைக் கொண்ட கிழவன் கைமள் ஒரு வேளை இங்கிருந்து திருடிக் கொண்டு போகப்பட்ட சிலைதான் அது என்பதைக் கண்டுபிடித்தாலும் பிடிக்கலாம். அப்படி ஒரு சூழ்நிலை உண்டானாலும் தனக்கு பிரச்சினைதான் என்று நினைத்தான் பவித்ரன்.

தான் கொண்டு வந்தது இங்கிருந்து கொண்டு போன திருட்டு பொருள்தான் என்பதை அவர்கள் கண்டுபிடிப்பதற்கு முன்னால், தான் செய்த குற்றத்தை தானே ஒப்புக் கொள்வதுதான் சரியான விஷயமாக இருக்கும் என்று நினைத்தான் பவித்ரன்.

"முதலாளி.." - பவித்ரன் என்னவோ சொல்வதற்காக வாயைத் திறந்தான்.

வியாபாரி தலையை மெதுவாக அவன் பக்கம் திருப்பினார். அவரின் பிரகாசமான கண்கள் பவித்ரனின் முகத்தை ஆராய்ந்தன.

பவித்ரனுக்கு அதற்குமேல் பேச்சே வரவில்லை. ஒரு வகையான பதைபதைப்புடன் அவன் நான்கு திசைகளிலும் கண்களை ஓட்டினான்.

அவன் வாய் திறந்து எதையாவது கூறுவதற்கு முன்பு உள்ளே பாத்திரங்களின் சத்தம் கேட்டது. வாசல் கதவோரத்தில் கைமள் வந்து நின்றார். அவரின் பார்வையில் இதற்கு முன்பு தான் பார்த்திராத ஒரு மதிப்பு தெரிவதை பவித்ரனால் உணர முடிந்தது. தன்னுடைய இதயம் படுவேகமாக அடிப்பதை அவனே கேட்டான்.

"என்ன கைமள்?"- வியாபாரி மிடுக்கான குரலில் கேட்டார்.

கைமள் பதில் சொல்வதற்குச் சிறிது நேரம் எடுத்துக் கொண்டார். அப்போது அவர் முதல் முறையாக பவித்ரனின் முகத்தை ஏறிட்டு நோக்கினார்.

எங்கேயோ ஒரு ஆபத்திற்கான அறிகுறி சூசகமாக மறைந்திருப்பதைப் புரிந்து கொண்ட வியாபாரி தான் அமர்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார். அவர் கைமள் இருக்குமிடத்தை நோக்கி நடந்தார். கைமள் மீண்டும் உள்நோக்கி நடந்தார். வியாபாரி அவருக்குப் பின்னால் நடந்து போய் பவித்ரனின் பார்வையிலிருந்து மறைந்தார்.

கால்களுக்கு ஓடும் சக்தி இருந்திருந்தால், அந்த நிமிடத்திலேயே பவித்ரன் தலை தெறிக்க ஓடியிருப்பான். மீண்டுமொரு முறை அந்த மார்க்கெட்டிற்கோ வியாபாரியின் முன்போ வராத அளவிற்கு அவன் நிரந்தரமாக உலகத்தின் எந்த மூலையை நோக்கியாவது ஓடி மறைந்திருப்பான்.

உள்ளே பாத்திரங்கள் உண்டாக்கிய சத்தம் கேட்டது. கைமள் கதவுக்குப் பக்கத்தில் வந்து நின்றார். அவர் பவித்ரனையே ஒரு நிமிடம் வெறித்துப் பார்த்தவாறு நின்றார். பிறகு அவனைப் பார்த்து கண்களால் ஜாடைகாட்டி உள்ளே அழைத்தார். அங்கே பாத்திரங்களின் குவியலை எதிர்பார்த்து நுழைந்த பவித்ரனின் கண்களில் முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு நடைபாதை தெரிந்தது. அங்கேயும் இங்குமங்குமாய் பாத்திரங்கள் சிதறிக் கிடந்தன. அவற்றின் மேல்படாமலும், மிதிக்காமலும் நடந்து செல்வதற்கு பவித்ரன் மிகவும் கஷ்டப்பட வேண்டி வந்தது. நடந்து சென்ற பாதை ஒரு பெரிய ஹாலில் போய் முடிந்தது. அங்கு சூரியனைப் போன்ற ஒரு பல்ப் பிரகாசமாக எரிந்து கொண்டிருப்பதை பவித்ரன் கவனித்தான்.

ஹாலின் பல மூலைகளிலும் பல கிழவர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களின் கைகளிலும் முன்னாலும் செம்பு, பித்தளைப் பாத்திரங்கள் நிறைந்திருந்தன. அவர்களில் சிலர் பாத்திரங்களைத் தட்டி ஓசை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தனர். பாத்திரங்களைத் திருப்பிக் கொண்டும் தடவிக் கொண்டுமிருந்தனர்.

பவித்ரன் அங்கு வந்தவுடன் அவர்கள் எல்லோரும் அவனையே வைத்த எண் எடுக்காது பார்த்தார்கள்.

ஹாலின் தூரத்து மூலையிலிருந்த கதவை கைமள் மெதுவாகத் தட்டினார். அந்தக் கதவு உள்ளேயிருந்து திறக்கப்பட்டது. கதவைத் திறந்து பிடித்திருந்த கிழவன் தான் ஏற்கெனவே பார்த்த ஆள்தான் என்பதைப் புரிந்து கொண்டான் பவித்ரன். கதவைத் தாண்டி ஒரு சிறு பாதை இருந்தது. அதன் எல்லையில் இன்னொரு கதவு.

கைமள் கதவைத் திறந்து பிடித்தவாறு நின்றார். பவித்ரன் உள்ளே நுழைந்தான். அவன் நுழைந்ததும், கைமள் கதவை வெளியே இருந்தவாறு பலமாக அடைத்தார்.

பெரிய ஒரு மேஜைக்குப் பின்னால் சிம்மாசனம் போல் காணப்பட்ட ஒரு நாற்காலியில் வியாபாரி அமர்ந்திருந்தார்.

பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த மேஜை மேல் துருப்பிடித்த அந்த சிலை இருந்தது.

"உட்காரு பவித்ரா"- எதிரில் இருந்த நாற்காலியை விரலால் சுட்டிக் காட்டியவாறு வியாபாரி சொன்னார். அவரின் குரலில் இதற்கு முன்பு அவன் கேட்டிராத உரிமையோடு கூடிய ஒரு கிண்டல் தெரிந்தது.

கால்கள் மிகவும் பலமிழந்து போயிருந்ததால், பவித்ரன் வியாபாரி சொன்ன அடுத்த நிமிடமே உட்கார்ந்தான். பயங்கரமான ஒரு விசாரணையை தான் இப்போது சந்திக்கப் போகிறோம் என்பது அவனுக்குப் புரிந்துவிட்டது.

"இதற்கு நான் எவ்வளவு விலை தரணும்?"- வியாபாரி கேட்டார்.

அவரின் குரலில் கிண்டல் பலமாக இருப்பதை பவித்ரனால் உணர முடிந்தது. அவன் எந்த பதிலும் கூறாமல் அமைதியாக இருந்தான் தலை குனிந்தவாறு. சரியாகச் சொல்லப் போனால் ஒரு திருடனைப் போலவே அவன் அமர்ந்து அந்த பொம்மையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

அப்படி அமர்ந்திருந்தபோது, பவித்ரனே அதிர்ச்சியடைகிற மாதிரி அவனுடைய தலைக்குள் ஒரு சிந்தனை புகுந்து ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

பளிச்சென்று ஒரு உண்மை அவன் கண் முன்னால் தெரிந்தது. சிலையின் மார்புப்பகுதி இலேசாகச் சிதைந்திருந்தது. அந்த சிதைந்த பகுதி முன்பிருந்த மாதிரி இல்லாமல் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது. படர்ந்திருந்த துருவை அவர்கள் உரசிப் பார்த்திருக்க வேண்டும்!

எது எப்படியோ சிலையில் தெரிந்த அந்த பிரகாசம் தங்கத்தின் விளைவால் உண்டானது என்பதைப் புரிந்து கொள்ள பவித்ரனுக்கு அதிக நேரம் ஆகவில்லை.

ஒரு பொன்னால் ஆன சிலை!

அந்த உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ள பவித்ரனுக்கு நீண்ட நேரம் ஆனது. அது தெரிந்ததும், தன்னுடைய நரம்புகள் வழியாக சூடாக ஏதோவொன்று பாய்ந்தோடுவதை அவனால் உணர முடிந்தது. பயத்தின், குற்றவுணர்வின் பாதிப்பை ஒரு பக்கம் தூக்கியெறிந்து விட்டு சுகமான அந்த வெப்பக்காற்று அவன் உடம்பெங்கும் படர்ந்து, புதுவிதமான ஒரு சந்தோஷ அனுபவத்தை அவனிடம் உண்டாக்கியது.

"எடை போடுங்க. நியாயமா என்ன தரணுமோ, அதைத் தாங்க"- பவித்ரன் சொன்னான். "என்னோட உழைப்பும் கஷ்டமும் என்னன்னு உங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன?"

அவன் அப்படி அடக்கமான குரலில் பேசியது வியாபாரிக்கு மிகவும் பிடித்துவிட்டது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சுற்றுகிற நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த அவர் இலேசாக ஆடினார்.

அவரின் நெற்றியிலிருந்த ஒரு நரம்பு துடிப்பதை பவித்ரன் கவனித்தான்.

"ஐம்பது ரூபா தர்றேன்"- அமைதியைக் கலைத்துக் கொண்டு கடைசியில் வியாபாரி சொன்னார்.

பவித்ரனுக்கு அதைக் கேட்டு நாக்கே வாயில் ஒட்டிக் கொண்டது போலாகிவிட்டது. ஐம்பதாயிரம் ரூபாய்...

மீண்டும் சுய உணர்விற்கு வந்த திருடன் பவித்ரன் சொன்னான்.

"அவ்வளவுதான் முடியும்னா..." அதற்கு மேல் அவனுக்கு என்ன பேசுவது என்றே தெரியவில்லை.

"சரி... எழுபத்தஞ்சு வச்சுக்கோ"- பவித்ரன் சிலைக்கான விலையைப் பற்றி பேரம் பேச ஆரம்பிக்கிறான் என்பதாகப் புரிந்து கொண்ட வியாபாரி அடுத்த நிமிடம் சொன்னார்.

அதைக் கேட்டு பவித்ரனின் கண்களில் நீர் நிறைந்துவிட்டது. நீர் கோர்த்திருந்ததால் மங்கலாகத் தெரிந்த பார்வைக்கு அப்பால் வியாபாரியின் கழுத்துக்கு மேலே இருந்த தலை சந்திரனைப் போல பிரகாசமாகத் தெரிந்தது பவித்ரனுக்கு.

"வியாபாரத்தை முடிச்சிக்குவோமா?"- வியாபாரி கேட்டார்.

"தாராளமா..."- கைகளால் தொழுதவாறு சொன்னான் பவித்ரன்.

11

அரசாங்கத்தின் இலட்சம் வீடுகள் திட்டத்தின் கீழ் கட்டப்பட்ட வீட்டில் இன்னும் வசித்துக் கொண்டிருக்காமல் வேறு ஏதாவது நல்ல வீடு பார்த்து போய் இருக்கும்படி பலரும் பவித்ரனுக்கு ஆலோசனை சொன்னார்கள். அரசாங்கம் இலவசமாகத் தந்த வீட்டில் இனிமேலும் இருப்பது அவனுக்குப் பொருந்தாத ஒரு விஷயம் என்பதையும், அவனுடைய தற்போதைய உயர்ந்த நிலைக்கும் அந்தஸ்துக்கும் அந்த வீட்டில் வசிப்பது கவுரவக் குறைச்சலான ஒன்று என்பதையும் அவர்கள் பலமுறை அவனிடம் சொன்னார்கள்.

அவர்களின் வாதத்தில் உண்மை இருந்தாலும், பவித்ரன் அதைக் காதில் போட்டுக் கொள்ளவே இல்லை என்பதே உண்மை. தன்னுடைய இப்போதைய வசதிக்கும், வளர்ச்சிக்கும் காரணமாக இருந்தது தன்னுடைய சிறு வீட்டில் தான் வாழ்ந்த வாழ்வுதான் என்பதை அவன் முழுமையாக நம்பினான். புதிதாக ஒரு டிரான்சிஸ்டர் ரேடியோவும் மேஜை விசிறியும் வாங்கிவைத்து வீட்டுக்கு அழகு சேர்த்தான்.

வாசலில் பூச்செடிகளும் குரைப்பதற்கு ஒரு நாயும் வந்து சேர்ந்தவுடன் அந்தக் குடியிருப்பிலேயே பவித்ரனின் வீடு தனியாகத் தெரிய ஆரம்பித்தது.

வியாபார விஷயங்களில் ஒரு கண்டிப்பான மனிதனாக நடந்தான் பவித்ரன். 'சிறு சிறு திருட்டுக்கள் பண்ணும்போது பதுங்கியும் மறைந்தும் நடந்து கொண்டிருந்த பழைய திருடன் பவித்ரனா இந்த அளவிற்கு புத்திசாலித்தனத்துடனும் காரியத்தில் கண் உள்ளவனாகவும் நடப்பது' என்று எல்லோருமே ஆச்சரியப்பட்டுப் பார்த்தார்கள். ஜானகியே நெல் அரைக்க வந்தாலோ, அரிசி மாவரைக்க வந்தாலோ அதற்கான கூலியைச் சரியாகத் தர வேண்டும் என்று கறாராகச் சொன்ன பவித்ரனை எல்லாப் பெண்களுக்கும் மிகவும் பிடித்திருந்தது. ஐந்து பைசாவோ, பத்து பைசாவோ கடன் சொன்னாள் என்பதற்காக தன்னுடைய சொந்த மனைவியின் கூடையை பவித்ரன் கணேசனிடம் சொல்லி பிடித்து வைத்துக் கொண்டான் என்ற விஷயம் தெரிய வந்த போது எல்லோரும் அவனை ஒரு மகிழ்ச்சி கலந்த மரியாதையுடன் பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள்.

பவித்ரனின் இந்த உயர்வைப் பார்த்து மிகவும் அதிர்ச்சியடைந்து போனவர் மாமச்சன்தான். அவரின் மில் பக்கம் யாரும் எட்டிக் கூட பார்க்கவில்லை. அவரின் வருமானம் படிப்படியாகக் குறைந்தது. எல்லோரும் தன்னை ஒரு தவறான மனிதன் என்ற எண்ணத்துடன் பார்க்கிறார்கள் என்பதை எண்ணிப் பார்த்தபோது அவரின் மனம் மிகவும் கவலைப்பட்டது. அந்தக் கவலை காரணமாக அவரின் உடல்நலம் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டது. அவரின் கன்னங்களில் குழிவிழ ஆரம்பித்தது. கண்களில் முன்பிருந்த பிரகாசம் போய்விட்டது. இருந்தாலும் தன்னால் வேறு எதுவும் செய்ய முடியாததால், தினந்தோறும் காலை நேரம் வந்துவிட்டால் தவறாமல் மில்லுக்கு அவர் வந்துவிடுவார். அவரைத் தேடி அங்கு யாரும் வரவில்லையென்றாலும், எல்லா நாட்களிலும் அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் இயந்திரத்தை இயங்கச் செய்வார். சிறுது நேரம் ஓடிய பிறகு அதை நிறுத்திவிட்டு, அவர் வெறுமனே மில்லின் ஒரு மூலையில் போய் உட்கார்ந்திருப்பார். திருடன் பவித்ரனை எப்படி மண்ணைக் கவ்வ வைப்பது என்ற ஒரே விஷயத்தைப் பற்றி அவர் மனம் சதாநேரமும் சிந்தித்தபடியே இருக்கும். பவித்ரனை வீழ்ச்சியடையச் செய்வதற்கு தனக்கு ஒரு வழி கிடைக்காமல் போகாது என்று உறுதியாக நம்பினார் அவர்.

பணமும் வருமானமும் குறைந்து போனாலும் தமயந்திக்கு மாமச்சனிடம் உள்ள அன்பு சிறிதும் குறையவில்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். மாமச்சனின் இப்போதைய வீழ்ச்சிக்கு தான்தான் காரணம் என்பதை அவள் நன்றாகவே அறிந்திருந்தாள்.

"ஒரு நாளு நாம எல்லாத்தையும் பார்க்கத்தானே போறோம்! இருக்குற எல்லாமே காணாமப் போகப் போகுது"- அவள் மாமச்சனை சமாதானப்படுத்தும் விதமாகச் சொன்னாள். "திருடின பணம் எப்படி நிரந்தரமா ஒரு ஆளுக்கிட்ட தங்கி நிற்கும்? வந்தது போலவே ஒருநாளு அது போகத்தான் போகுது."

தமயந்தி சொன்ன வார்த்தைகள் மாமச்சனின் மனதிற்கு அப்போதைக்கு இதமாகத் தோன்றினாலும், பவித்ரன் முழுமையாக வீழ்ச்சியடைந்து கீழேவிழும் நாள்வரை காத்திருக்கும் பொறுமை அவருக்கு இல்லை. தான் இப்படி வெறுமனே உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பதில் எந்தவித அர்த்தமும் இல்லை என்பதையும், உடனடியாக ஏதாவது நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டால்தான் நல்லதாக இருக்கும் என்று மாமச்சன் மனதிற்குள் சிந்தித்தார். எதுவும் செய்யாமல் வெறுமனே உட்கார்ந்திருக்கும் போது, அவரின் மூளையில் பல்வேறு வகைப்பட்ட சிந்தனைகள் தோன்றி அலைமோதிக் கொண்டிருந்தன. பவித்ரனின் மில்லுக்கு நெருப்பு வைக்க வேண்டும்- பலவித சித்து வேலைகளைக் கற்று வைத்திருக்கும் ஏதாவதொரு மந்திரவாதியை அழைத்துக் கொண்டு வந்து பவித்ரனுக்கு எதிராக ஏதாவது செய்தாக வேண்டும்- இப்படியெல்லாம் பலவகைகளிலும் அவன் மனம் அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், இப்படிப்பட்ட மோசமான செயல்களில் ஈடுபடுவதற்கான மன தைரியம் தனக்கு இல்லை என்பதையும் அவர் அறியாமலில்லை.

மாமச்சனின் குடும்ப உறவுகள் இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில் அடியோடு தகர்ந்து போய் விட்டிருந்தன. இந்த வயதான காலத்தில் தன்னுடைய தந்தை தமயந்தி என்கிற ஒரு கீழ்த்தரமான பெண்ணுடன் உறவு வைத்துக் கொண்டு வாழ்வது அவரின் மகளுக்குக் கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை. ஒரு நாள் அவள் மில்லிற்கு நேரடியாகச் சென்று மாமச்சனுடன் இந்த விஷயத்திற்காக ஒரு பெரிய சண்டையே போட்டாள். இனிமேல் தனக்கு தந்தை என்று யாருமில்லை என்று கோபமாகச் சொன்ன அவள் மில்லை விட்டு இறங்கிப் போனவள்தான், இந்த நிமிடம் வரை அவள் அவரைத் தேடி இந்தப் பக்கம் வந்ததேயில்லை. இந்த உலகத்தில் தனக்குச் சொந்தமென்றிருந்த ஒரே ஒரு உறவும் மாமச்சனுக்கு இல்லை என்று ஆகிவிட்டது.

தனியாக அமர்ந்திருக்கும்போது தன்னுடைய மகள் தனக்கு இல்லாமற் போனதைக் குறித்த வருத்தம் மாமச்சனின் மனதிற்குள் அவ்வப்போது உண்டாகுமென்றாலும், முடிந்தவரை அந்தக் கவலை இல்லாத அளவிற்கு தமயந்தி பார்த்துக் கொண்டாள்.

"போறவங்க போகட்டும்..."- தமயந்தி மாமச்சனுக்கு ஆறுதல் கூறுகிற வகையில் சொன்னாள்."அப்பன் தனியா கிடந்து சாகட்டும்னு ஆசைப்படுகிற மகள் என்ன மகள்! போறதுன்னா அவ போகட்டுமே!"

"யாரு போனாலும் வந்தாலும் எனக்கு அதைப் பற்றி கவலையே இல்ல..."- பொறுக்க முடியாமல் மாமச்சன் சொன்னார். "அந்தச் சனியன் தலை குப்புற விழுறதை நான் பார்க்கணும். அது ஒண்ணுதான் எனக்கு வேணும்."

"அதைப் பற்றி நீங்க ஏன் உட்கார்ந்து கவலைப்படணும்?" -தமயந்தி சொன்னாள். "அந்த விஷயத்தை நான் பார்த்துக்குறேன்."

தமயந்தியின் குரலில் அசாதாரணமான தன்னம்பிக்கையும் உறுதியும் வெளிப்படுவதை மாமச்சனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஆனால், அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் அவளை வேண்டுமென்றே உசுப்பேற்றிப் பார்க்கலாம் என்ற எண்ணத்துடன் அவர் கேட்டார்.

"ஆமா... நீ என்னத்தைப் பார்க்கப் போற?"

"அது உங்களுக்குத் தெரிய வேண்டாம்"- தன்னம்பிக்கை வெளிப்படுகிற ஒரு புன்சிரிப்பு தோன்றி தமயந்தியின் முகத்திற்கு அது மேலும் மெருகு சேர்த்தது. மாமச்சனுக்கு  அதைப் பார்த்தபோது, மனதில் இனம் புரியாத ஒரு சந்தோஷம் உண்டானது.

நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு, மாமச்சன் அன்று இரவு எந்தவிதமான கவலையும் இல்லாமல் நிம்மதியாக உறங்கினார். ஆனால், தமயந்திக்கோ சிறிது கூட உறக்கம் வரவில்லை. பவித்ரன் வாழ்க்கையில் எப்படி வசதி படைத்த மனிதனாக வளர்ந்தான் என்ற ரகசியத்தை எப்படியாவது கண்டுபிடித்தே ஆக வேண்டும் என்று அவள் முடிவெடுத்தாள். அந்த உண்மையை மட்டும் தான் கண்டுபிடித்து விட்டால் மாமச்சனின் மனம் தன்னைவிட்டு எப்போதுமே நீங்காது என்பதையும் அவள் நன்றாக அறிந்தே இருந்தாள்.

குறைந்த காலமே பவித்ரனுடன் தான் வாழ்ந்தாலும், அவனுடைய பலம் என்ன என்பதைத் தெளிவாக அறிந்து வைத்திருந்தாள் தமயந்தி. முன்பிருந்த பவித்ரன் இல்லை இப்போதிருக்கும் பவித்ரன் என்பதையும் அவள் அறியாமலில்லை. மந்திரசக்தியால் என்று கூறுவதைப் போல குறுகிய காலத்திற்குள் மளமளவென்று வளர்ந்திருக்கும் பவித்ரனைப் பற்றி நினைக்கும் போது அவளுக்கே ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது. சிறு சிறு திருட்டுகளைச் செய்து கொண்டு, மது அருந்தியும் மது அருந்தாமலும் தெருக்களில் சுற்றி கொண்டிருந்த பழைய பவித்ரன்தான் இப்போது நல்ல வசதி படைத்த மனிதனாகவும், எல்லோருக்கும் தெரிந்த முக்கிய நபராகவும் இருக்கும் பவித்ரன் என்பதை உண்மையாகவே அவளால் நம்ப முடியவில்லை. அவள் எங்கு போனாலும் பவித்ரனின் வளர்ச்சி பற்றி பொறாமை இழையோடிய ஆச்சரியம் ததும்பும் கதைகள்தான் பேசப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன. குளிக்கும் இடத்திலும், கடைவீதியிலும், வயல்களிலும் கண்ணில் காணும் ஒவ்வொருவரும் பவித்ரனைப் பற்றி மட்டுமே பேசிக் கொண்டிருப்பதைக் கேட்கக் கேட்க அவனை தான் இழந்திருக்கக் கூடாதோ என்று அவள் நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள்.

இடையில் ஒருநாள் அவள் பவித்ரனைப் பார்த்தாள். மில்லின் முன்னால் ஒரு சாய்வு நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு, அவன் திருட்டுத்தனமான ஒரு புன்சிரிப்புடன் உட்கார்ந்திருந்தான். அவள் அதைப் பார்க்காதது மாதிரி நடந்து போனாள். பின்பொரு முறை, இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு ஒரு வாடகைக் காரின் பின்னிருக்கையில் சாய்ந்தவாறு உட்கார்ந்து அவன் போவதை அவள் பார்த்தாள். அவளைப் பார்த்ததும், பின்னால் திரும்பித் திரும்பி பார்த்தவாறு அவன் போய்க் கொண்டிருந்தான். அப்போதும் அவனுடைய உதட்டில் ஒரு கிண்டல் கலந்த புன்சிரிப்பு தவழ்ந்து கொண்டு இருப்பதை அவள் பார்த்தாள். தனக்குத் தெரிந்த பெண்கள் சொல்லித்தான் அவளுக்கே தெரியும். அந்த வாடகைக் காரை சமீபத்தில் பவித்ரன் சொந்தமாக வாங்கியிருக்கும் விஷயம். பஸ் நிலையத்திற்கு அருகில்தான் அந்த வாடகைக்கார் எப்போதும் நின்றிருக்கும். ட்ரான்ஸ்போர்ட் பஸ் ஓட்டிக் கொண்டிருந்த வேலாயுதகுருப்புதான் இப்போது அந்தக் காரின் ஓட்டுநர்.

பவித்ரனின் அடுத்த திட்டம் ஊரில் ஒரு திரைப்பட அரங்கு கட்டுவதுதான் என்று பரவலாக ஊரில் உள்ளவர்கள் பேசிக் கொண்டார்கள்.

இதுவரை நடந்து வரும் சம்பவங்களைப் பார்க்கும்போது அப்படியொரு காரியம் நடக்காமல் இருக்க வழியில்லை என்றே நினைத்தாள் தமயந்தி.

யார் பணக்காரனானாலும் அதைப் பற்றி தமயந்திக்கு ஒன்றுமில்லை. பணம் வரும், போகும். அதைப் பற்றி பொதுவாக அவள் எப்போதுமே பெரிதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை.

மாமச்சனின் மனதில் இருக்கும் கவலையை முழுமையாக மாற்ற வேண்டும் என்பது மட்டுமே அவளின் எண்ணமாக இருந்தது. அந்த மனக்கவலை சீக்கிரம் மாறவில்லையென்றால் அந்த மனிதர் அந்தக் கவலைகளிலேயே உழன்று உழன்று ஒருநாள் செத்துப் போனாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை என்று அவள் நினைத்தாள்.

இது ஒரு புறமிருக்க, அவளுக்கு மாமச்சனை மிகவும் பிடித்திருந்தது என்ற உண்மையையும் நாம் இங்கு தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

12

இரண்டு நாட்கள் கழித்து ஒரு பகல் பொழுது. கடுமையான வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது. வெப்பக்காற்று பலமாக வீசிக்கொண்டிருந்தது. பவித்ரன் மில்லின் வாசலில் இருந்த ஒரு புளியமரத்திற்கு அடியில் ஒரு பெஞ்சைப் போட்டு படுத்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தான். மதிய நேரமாக இருந்ததால் மில்லில் ஆட்கள் குறைவாகவே இருந்தார்கள். காலை முதல் இடைவிடாது ஓடிக் கொண்டிருக்கும் இயந்திரம் அப்போதுதான் சற்று ஓய்வெடுக்கும். மதிய உணவு முடிந்த பிறகு, கணேசன் இலேசாக கண் அயர்வது அப்போதுதான். பவித்ரன் பொதுவாக வீட்டிற்குப் போய் மதிய உணவு சாப்பிடுவதில்லை. அவன் பிள்ளைகளில் யாராவது சாப்பாடு கொண்டு வந்து தருவார்கள். சில நேரங்களில் ஜானகியும் அவர்களுடன் வருவதுண்டு.

சிறிதும் எதிர்பார்த்திராத சம்பவங்கள் தன்னுடைய வாழ்க்கையில் உண்டாக்கிய மாற்றங்களைப் பற்றி அசைபோட்டவாறு பாதி தூக்கத்தில் இருந்த பவித்ரன், சாலையில் ஒரு கார் வந்து நிற்கிற சத்தத்தைக் கேட்டு கண்களைத் திறந்து பார்த்தான்.

சாலையில் நின்றிருந்தது பவித்ரனின் கார்தான். டிரைவர் காரை விட்டு இறங்கி வேகமாக பவித்ரனை நோக்கி வந்தான். காரின் பின்னிருக்கையில் யாரோ அமர்ந்திருந்தார்கள். யார் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள் என்று பவித்ரன் பார்க்கவில்லை. வாடகைக் கார்தானே. யார் வேண்டுமானாலும் காரில் ஏறுவார்கள், உட்காருவார்கள் நாம் ஏன் அதைப் பார்க்க வேண்டும் என்று சாதாரணமாக இருந்துவிட்டான்.

தன் முன்னால் வந்து நின்ற டிரைவர் வேலாயுதகுருப்பின் முகத்தில் ஏதோ நிழலாடுவதை பவித்ரன் உணர்ந்தான். அவன் என்னவோ தன்னிடம் சொல்லத் தயங்குவதையும் அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

"என்ன குருப்பு, என்ன விஷயம்?"- ஆர்வத்துடன் கேட்டான் பவித்ரன்.

"சார், உங்களைப் பார்க்கணும்னு ஒரு பொண்ணு கார்ல உட்கார்ந்திருக்கு."

"பொண்ணா?"- பவித்ரன் எழுந்து நின்றான். அவன் அடுத்த நிமிடம் இங்கிருந்தே காருக்குள் பார்த்தான்.

அவன் பார்ப்பதை கவனித்த அந்தப் பெண் காரின் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்தவாறு, தலையை வெளியே நீட்டினாள்.

வெளியே தெரிந்த பெண்ணின் முகத்தைப் பார்த்து பவித்ரன் அதிர்ந்து போய்விட்டான். உள்ளே உட்கார்ந்திருந்தது தமயந்தியின் தங்கை பாமா என்பதைப் புரிந்து கொண்டான்.

"இது அவளோட தங்கச்சியாச்சே!"- பவித்ரன் தன்னை மறந்து கூறினான்.

"ஆமாம்..."- குருப்பு தன்னுடைய குரலைச் சற்று தாழ்த்தியவாறு நடந்த சம்பவத்தை விளக்கினான்."ஸ்டாண்ட்ல காரைப் போட்டு உட்கார்ந்திருந்தேன். அப்போ இந்தப் பொண்ணு வந்து கார்ல ஏறுச்சு. காரை ஸ்டார்ட் பண்ண சொல்லுச்சு. சரின்னு காரைக் கிளப்பினேன். கொஞ்ச தூரம் வந்தபிறகு, காரை இங்க விடச் சொல்லுச்சு. இதென்னடா வம்பாப் போச்சுன்னு நான் காரை நிறுத்திட்டேன். காரை விட்டு இறங்கச் சொன்னேன். இந்தப் பொண்ணு இறங்க முடியாதுன்னு சொல்லிடுச்சு. நானே பிடிச்சு இறக்கிடலாம்னு பார்த்தா, செஞ்சு பார், பார்க்கலாம்னு இந்தப் பொண்ணு சொல்லுது. சார், உங்கக்கிட்ட என்னவோ பேசணும்னு நினைக்குது போலிருக்கு!"

சிறிது நேரம் தான் என்ன செய்வது என்றே தெரியாமல் திகைத்துப் போய்விட்டான் பவித்ரன். பாமா தன்னை எதற்காகப் பார்க்க வந்திருக்கிறாள் என்பதைப் பற்றி எவ்வளவு நேரம் யோசித்துப் பார்த்தாலும், அவனால் அதைப் பற்றிய ஒரு முடிவுக்கும் வர முடியவில்லை. ஏதாவது தான் செய்ய வேண்டியதிருந்து, அதை உடனடியாகச் செய்யாமல் விட்டால் கூட தேவையில்லாமல் தனக்குப் பிரச்சினைதான் வரும் என்பதையும் அவன் நினைக்காமலில்லை. மில்லின் முன்னால் அவளை அதிக நேரம் காருக்குள் உட்கார வைத்திருப்பது கூட, அவ்வளவு நல்ல விஷயமில்லை என்பதையும் அவன் உணர்ந்திருந்தான்.

"சரி... ஒரு காரியம் செய்..."- பவித்ரன் சொன்னான்."அவளை இறங்கி வரச் சொல்லு. நான் மில்லுக்கு உள்ளே இருக்கேன்."

"கார்?"

"கார் அங்கேயே நிற்கட்டும். அவ விஷயம் என்னன்னு தெரிஞ்சிட்டு போனா போதும்."

மில்லுக்குள் நுழைந்து வந்த பாமினியை பார்த்த பவித்ரன் உண்மையிலேயே அசந்து போனான்.

அவள் நன்றாக வளர்ந்துவிட்டிருந்தாள். அழகோ பல மடங்கு கூடியிருந்தது.

முன்பே அவளுடைய உடல் வனப்பையும் உடல் வளர்ச்சியையும் பவித்ரன் கவனித்ததுதான். வயதிற்கு வந்த பிறகு அவளின் உடல் வளர்ச்சி நிச்சயம் படுவேகத்தில் இருக்கும் என்பது கூட அவன் ஏற்கெனவே நினைத்திருந்ததுதான். இருந்தாலும், முகத்தில் புன்சிரிப்புடன் தன் முன்னால் வந்து நின்றிருந்த பாமினியின் மார்பு கிண்ணென்று இருந்ததையும் காந்தமாக இழுத்த இடுப்புப் பகுதியையும் பார்த்தபோது அவை பவித்ரன் கற்பனை பண்ணி வைத்திருந்ததைத் தாண்டி இருந்தன. எந்த ஆணையும் மனதில் சஞ்சலம் உண்டாக்கக்கூடிய ஒரு கவர்ச்சியான சிரிப்பு பாமினியின் உதட்டிலும் கண்களிலும் குடிகொண்டிருப்பதை பவித்ரனால் உணர முடிந்தது.

"என்ன பாமா?"- பவித்ரனின் குரலில் அவனையும் மீறி ஒருவித மயக்கம் கலந்திருந்தது.

அவள் எதுவுமில்லை என்று தலையை ஆட்டினாள். பிறகு பொதுவான ஒரு வெட்கத்துடன் அவன்முன் அவள் தலைகுனிந்து நின்றாள். மேஜையின் ஒரு மூலையில் விரலால் அவள் சுரண்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

"ஏதாவது விசேஷமா?"- எதுவுமே இருக்காது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டே பவித்ரன் கேட்டான். அதற்கு அவள் எதுவுமில்லை என்று தலையை ஆட்டினாள். அதற்குப் பிறகு அவளைப் பார்த்து வேறு என்ன கேட்பது என்ற தயக்கத்துடன் அவன் நின்றிருந்தான். தாவணிக்குள் பாமினியின் ப்ளவுஸ் திடீரென்று உண்டான ஒரு பரபரப்பாலோ என்னவோ உயர்வதும் தாழ்வதுமாய் இருப்பதை அவன் கவனிக்காமலில்லை.

"நீ இப்போ படிக்கிற இல்ல?"- பவித்ரன் அவளிடம் கேட்டான்.

"டுட்டோரியலுக்கு இப்போ போய்க்கிட்டு இருக்கேன்"- பாமினி சொன்னாள். "அங்க இருந்து வர்றப்போ, அண்ணனோட காரைப் பார்த்தேன். அப்ப அதுல ஏறிப் பார்த்தா என்னன்னு ஆசை வந்திச்சு.  ஏறினேன். ஏறின பிறகுதான் கையில காசு இல்லைன்ற விஷயமே ஞாபகத்துல வந்தது. சரி... விஷயத்தை அண்ணன்கிட்ட சொல்லிட்டுப் போகலாம்னு நினைச்சுத்தான் இங்கே வந்தேன்!"

"இதுதான் விஷயமா?"- பவித்ரன் ஒரு வகை நிம்மதியுடன் வாய்விட்டு சிரித்தான். "நான் நினைச்சேன், நீயும் உங்கக்காவைப் போல ஏதோ ஒரு பிரச்சினையோடு வந்திருக்கேன்னு..."

அவன் அப்படிச் சொன்னதைக் கேட்டு பாமினியின் முகம் திடீரென்று வாடிவிட்டது. அவளின் முகத்தில் இதுவரை இருந்த சிரிப்பு எங்கேயோ போய் மறைந்து கொண்டது. கவலையும் கோபமும் அவளை மேலும் அழகியாக ஆக்கியதாக பவித்ரன் நினைத்தான்.

"நான் சும்மா விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன்" பவித்ரன் சொன்னான்.

"சரிதான். அதற்காக இப்படியா வாய்க்கு வந்தபடி பேசுறது?" - அவள் தலையை ஒரு மாதிரி வெட்டிக் கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தாள். "ஒரு வயித்துல பிறந்திருக்கோம்னா எல்லாரும் ஒரே மாதிரியாத்தான் இருக்கணும்னு ஒண்ணும் அவசியமில்லையே!"

அவள் வெளியேறி நடக்கிறாள் என்பது தெரிந்ததும் பவித்ரனுக்கு என்னவோ போலாகிவிட்டது. அவன் அவளுடன் ஓடிச் சென்று, அவளைத் தடுத்தான். ஆனால், அவள் நிற்பதாகத் தெரியவில்லை.

"அண்ணே... உங்களைப் பார்க்கணும்னு மனசுல தோணினதுனாலதான் நான் இங்கேயே வந்தேன். ஆனா, உங்களுக்கு என்னைப் புரிஞ்சுக்கவே முடியலைண்ணே..."- போகும்போது தடுமாறிய குரலில் அவள் சொன்னாள். ப்ளவ்ஸுக்குள்ளிருந்து ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டை எடுத்து, என்ன நடந்தது என்பது தெரியாமல் திகைத்துப் போய் நின்றிருந்த டிரைவரின் முகத்தில் வீசி எறிந்துவிட்டு அவள் வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தாள்.

தனிப்பட்ட முறையில் முக்கியத்துவம் எதுவும் தராமலும் அதே நேரத்தில் முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் கையாள வேண்டிய ஒரு சம்பவம் அது. இளமையின் ஆரம்ப கட்டத்தில் இருக்கும் ஒரு பெண் வெளிப்படுத்தும் கிறுக்குத்தனமான செயல்களில் ஒன்றுதான் அவளின் வரவு என்ற அளவில்தான் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. விளையாட்டுத்தனமான ஒரு பெண்ணின் நடவடிக்கையே அது. ஆனால், பவித்ரனால் சாதாரணமாக அதை எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அவன் பாமினியின் வரவை அப்படிப் பார்க்கவில்லை. மனதில் ஒரு கிளர்ச்சியை உண்டாக்கிய அந்தச் சிறு சம்பவம் அவனை ஒரேயடியாக அலைக்கழித்துக் கொண்டிருந்தது.

அதற்குக் காரணம் இல்லாமலில்லை. பெரிய மனுஷியாவதற்கு முன்பே பாமினியின் வசீகரிக்கக்கூடிய நடவடிக்கைகள் ஒவ்வொன்றும் பவித்ரனை பல நேரங்களில் காந்தமென ஈர்த்திருக்கின்றன. இந்தப் பெண் வளர்ந்து வரும்போது என்ன மாதிரி வருவாள் என்று அன்றே அவன் மனதில் கற்பனை பண்ணி மெய்மறந்து போயிருக்கிறான்.

அவளின் கருமையான கண்களின் பிரகாசத்தையும் மேலுதடும் கீழுதடும் சிரிக்கும் போது ஒன்றையொன்று தொட்டுக் கொள்ளும் அழகையும் பார்த்து பல நேரங்களில் தன்னையே இழந்துவிட்டிருக்கிறான் பவித்ரன். அவள் சீச்கிரம் பெரிய பெண்ணாக வளர்ந்து, அதைத்தான் பார்ப்பதற்கான தருணத்தை மிகவும் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான். அவன் தமயந்தியை விட்டுப் பிரிந்தபிறகு அவன் மனதில் மிகப்பெரிய இழப்பு என்று நினைத்ததே இனிமேல் பாமினியின் படிப்படியான வளர்ச்சியை தன்னால் பார்க்க முடியாமல் போய்விட்டதே என்பதுதான். மாமச்சனைப் பற்றி அவன் மனதின் அடித்தளத்தில் மறைந்திருந்த சந்தேகம் கலந்த பொறாமைக்குப் பின்னாலிருந்த சிந்தனை கூட பாமினியைக் குறித்துத்தான்.

பாமினியின் வரவும் அவள் நடந்து கொண்ட விதமும் பவித்ரனின் உஷ்ணமயமான வாழ்க்கையில் குளிர்ச்சியை உண்டாக்கியதென்னவோ உண்மை. தன்னை விட்டு முழுமையாகப் போய்விட்டது என்று நினைத்திருந்த ஒரு விஷயம் தனக்கு மீண்டும் கிடைத்துவிட்டதைப் போன்ற ஒரு உணர்வைப் பெற்று மகிழ்ந்தான் பவித்ரன்.

ஒரு வேளை என்றோ தன் மனதிற்குள் பாமினியைப் பற்றி குடிகொண்ட ஆசையின் கீற்று இப்போது அவளிடமும் தன்னைப் பற்றி உண்டாகியிருக்கலாம் அல்லவா என்று அவன் எண்ணினான். அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்வதற்காக அவள் ஏன் வந்திருக்கக்கூடாது என்றும் அவன் நினைத்தான்.

தன் கணவன் மனதில் என்னவோ சலனம் உண்டாகியிருக்கிறது என்பதை உறக்கம் வராமல் அவன் இப்படியும் அப்படியுமாக புரண்டு கொண்டு இருந்ததிலிருந்தே ஜானகி புரிந்து கொண்டாள். வியாபார விஷயமாக ஏதோ சில பிரச்சினைகளைப் பற்றி அவன் மனம் அசை போட்டுக் கொண்டிருக்கலாம் என்று அந்த அப்பாவிப் பெண் எண்ணினாள். குறிப்பிட்ட வயதைத் தாண்டிய இந்த நேரத்தில் தன் கணவன் ஒரு சிறு பெண்ணைப் பற்றி மனதில் நினைத்துக் குழம்பிக் கொண்டிருப்பான் என்று அவள் எப்படி எண்ண முடியும்?

எது எப்படியோ பவித்ரன் தூங்காமல் இருக்கும் நிலையில் தான் தூங்கினால் நன்றாக இருக்காது என்றெண்ணி தூங்காமல் படுத்திருந்தாள் அந்த நல்ல மனைவி. பிரச்சினைகளால் குழம்பிப் போன மனதுடன் கணவன் உறக்கம் வராமல் படுத்திருக்கும்போது, பொறுப்புணர்வு கொண்ட ஒரு மனைவி அருகில் எப்படி குறட்டை விட்டுக் கொண்டு தூங்க முடியும்?

அன்று இரவு தமயந்தியும் ஒரு பொட்டு கூட தூங்கவில்லை. எல்லாம் பொறுப்புணர்வால் வந்தது. அவள் மனதில் பல்வேறு வகையான கணக்குக் கூட்டல்கள் நடந்து கொண்டிருந்தன.

பாமினி மீது பவித்ரனுக்கு ஏற்கெனவே ஒருகண் உண்டு என்பதை தமயந்தி நன்றாகவே அறிவாள். அந்தப் புரிதல்தான் அவளின் கணக்குக் கூட்டல்களின் அடித்தளம்.

13

எது எப்படியோ மறுநாள் அதே நேரம் பார்த்து தன்னுடைய காரை அனுப்பி வைத்து பாமினியை வரவழைத்தான் பவித்ரன். தன்னுடைய செயலைப் பார்த்து டிரைவர் குருப்பிற்கு எந்தவிதமான சந்தேகமும் வந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காக சில விளக்கங்களையும் அவனே சொன்னான். "நேத்து எதுக்காக அவ இங்க வந்தாங்கிறதை தெரிஞ்சுக்கணும் குருப்பு. சந்தேகப்பட வேண்டிய ஆளுங்கதான். அதனாலதான்..."

"கார்ல ஏற மாட்டேன்னு அந்தப் பொண்ணு சொல்லுச்சுன்னா?"- குருப்புக்குத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது அது ஒன்றுதான். பல வருடங்கள் டிரைவராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதன் என்ற முறையில் வண்டியில் ஏறுபவர்களைப் பற்றியும், அவர்களை யார் ஏற்றுகிறார்கள் என்பதைப் பற்றியும் தெரிந்து கொள்வதில் அவனுக்கு பொதுவாக ஆர்வமே இருந்தது இல்லை.

"ஏறுவா..."-பவித்ரனுக்கு இந்த விஷயத்தில் ஒரு உறுதியான நம்பிக்கை இருந்தது. அவன் போட்ட கணக்கு தப்பாகவில்லை.

பாமினி டுட்டோரியலிலிருந்து திரும்பி வரும் வழியில் முதல் நாள் நிறுத்தியிருந்த அதே இடத்தில் காரை நிறுத்திவிட்டு அவளுக்காக காத்திருந்தான் குருப்பு. முதலில் முகத்தை உம்மென்று வைத்துக்கொண்டு அவள் நடந்து சென்றாலும், குருப்பு விஷயத்தைச் சொன்னதும் பாமினி மகிழ்ச்சியுடன் காரில் ஏறவே செய்தாள். காரில் ஏறுவதற்கு முன்பு தன்னுடனிருந்த தோழிகளைப் பார்த்து "அண்ணன் என்னை வரச்சொல்லி இருக்காரு" என்று சொல்வதற்கு அவள் எந்தவித தயக்கத்தையும் காட்டவில்லை.

தூரத்தில் கார் வருவதைப் பார்த்ததும், புளியமரத்திற்குக் கீழே உட்கார்ந்திருந்த பவித்ரன் எழுந்து உள்ளே சென்றான். அவன் இதயம் அப்போது படுவேகமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தது. பாமினியின் நெற்றியில் வியர்வை கலப்பில் தெரிந்த சிவப்பு குங்குமத்தைப் பார்த்ததும், இதயத்துடிப்பு மேலும் அதிகமாகியது.

எதற்காக தன்னை அவன் அங்கு வரவழைத்தான் என்பதை உணர்ச்சிவசப்பட்டு கேட்டாள் பாமினி. அதற்கு பதில் சொல்லும் விதத்தில் அவன் காரின் பின்கதவைத் திறந்து, அவளுக்கு வலது பக்கத்தில் உட்கார்ந்தான்.

அதற்கு மேல் எதுவும் கேட்காமல் குருப்பு காரை ஸ்டார்ட் செய்தான்.

சிறிது தூரம் கார் சென்றதும் தன்னுடைய இதயத்துடிப்பு சாதாரணமாகிவிட்டது என்பதைத் தெரிந்து கொண்ட பவித்ரன் சொன்னான். "இப்போ நாம நகரத்துக்குப் போறோம்."

"அப்படியா?"- பாமினி பயத்துடன் உதட்டில் விரல் வைத்தாள்.

குறிப்பிட்ட அளவுக்கு மேல் பணம் சேரும்போது மனிதனின் மனம் பலவிதப்பட்ட குறுக்கு எண்ணங்களுடன் செயல்படுவது என்பது உலக நடப்பு ஆயிற்றே! திருடன் பவித்ரனின் வாழ்க்கையிலும் அதுதான் நடைபெற்றது. பணக்காரனாக ஆனபிறகு அவனுடைய மனதிலும் உலகத்திலுள்ள மற்ற புதுப் பணக்காரர்களின் மனதில் உள்ளதைப் போல கீழ்த்தரமான எண்ணங்கள் குடிகொள்ள ஆரம்பித்தன. அவற்றில் ஒன்றுதான் அழகாக இருக்கும் ஒரு இளம்பெண்ணை தன்னுடைய காரில் ஏற்றிக் கொண்டு போய் அவளுடன் உல்லாசமாக இருக்க வேண்டும் என்பது. ஆனால், அதை எப்படி செயல்படுத்துவது என்பது தெரியாமல் குழம்பிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில்தான் பாமினி அவனைத் தேடி வந்தாள். தான் ஒரு கொடுத்து வைத்த மனிதன் என்று பவித்ரனே நினைத்த இரண்டாவது சந்தர்ப்பம், நகரத்திற்கு அவளைத் தான் அழைத்துப் போவதாகச் சொன்னபோது அதற்குச் சிறிதுகூட எதிர்ப்பு சொல்லாமல் பாமினி தன் அருகில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்ததுதான். இன்னும் சொல்லப்போனால், தங்கச்சிலை தனக்குக் கிடைத்ததைவிட மிகப்பெரிய அதிர்ஷ்டம் இதுதான் என்று கூட அவன் மனம் நினைக்கத் தொடங்கியது.

ஆனால், மனிதன் தன் மனதில் கணக்குப் போடுவது மாதிரி எல்லா விஷயங்களும் நடக்கும் என்று கூற முடியாது அல்லவா? பவித்ரன் விஷயத்தில் அதுதான் நடந்தது. அவன் நினைத்திருந்த மாதிரி சம்பவங்கள் அடுத்தடுத்து நடக்கவில்லை.

அதற்கு இரண்டு காரணங்கள் இருந்தன. முதல் காரணம் மனதில் இருக்கும் ஆசையைச் செயல் வடிவில் கொண்டு வருவதற்கு பவித்ரனுக்கு சில தயக்கங்கள் இருந்தன.

ஒரு பெரிய ஹோட்டலுக்கு அழகாக இருக்கும் ஒரு பெண்ணை அழைத்துச் சென்று அறை எடுப்பதற்கான தைரியமும், முன் அனுபவமும் அவனுக்கு இல்லை. இரண்டாவது காரணம்- இந்த விஷயத்திற்கு பாமினி சம்மதிக்காதது. ஹோட்டலில் அறை எடுத்து தங்கிவிட்டு, சாயங்காலம் திரும்பி வரலாம் என்று பவித்ரன் அவளிடம் சொன்னபோது, பயந்து போய் அவள் அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள். தன்னுடைய மனதிற்குள்ளேயே ஒரு வகை பயத்துடன் இருந்த பவித்ரனுக்கு பாமினி இந்த விஷயத்தில் சம்மதிக்காதது ஒரு விதத்தில் நல்லதாகவே பட்டது. அழுது கொண்டிருந்த பாமினியை தட்டிக் கொடுத்து தடவியவாறு பவித்ரன் தந்திரமாக தான் சொன்னதை வாபஸ் வாங்கிக் கொள்கிற மாதிரி சொன்னான்.

"சரி... அப்படின்னா வேண்டாம். இன்னொரு நாளு பார்த்துக்கலாம்."

அடுத்த நிமிடம் பாமினி அழுகையை நிறுத்தினாள்.

இந்த ஒரு காரியம் நடக்காமல் போய்விட்டதை நீக்கிவிட்டு பார்த்தால், அந்த நாள் ஒரு மகிழ்ச்சியான நாளாகவே பவித்ரனுக்கு இருந்தது.

பாமினிக்கு அவன் இரண்டு நல்ல புடவைகள் வாங்கிக் கொடுத்தான். அதற்குப் பொருத்தமான ப்ளவ்ஸ்களையும், உள்ளாடைகளையும்கூட வாங்கித்தந்தான். அவற்றை வாங்க ஆரம்பத்தில் அவள் சிறிது தயங்குவது போல் காட்டினாலும், கடைசியில் அவற்றை அவள் வாங்கிக் கொள்ளவே செய்தாள். ஒரு ஜோடி செருப்பும் ஒரு நல்ல கைக்கடிகாரமும் அவளுக்கு வாங்கித்தர வேண்டுமென்று பவித்ரன் தீர்மானித்திருந்தான். ஆனால், எவ்வளவு வற்புறுத்தியும் பாமினி அவற்றை வாங்கிக் கொள்ள சம்மதிக்கவில்லை. இதற்கு மேல் வற்புறுத்தி பிரயோஜனமில்லை என்பது தெரிந்தவுடன் பவித்ரன் சொன்னான். "சரி... அப்படின்னா இன்னொரு நாளு பார்த்துக்கலாம்."

நகரத்திலேயே ஆடம்பரமாக இருக்கும் ஒரு ரெஸ்ட்டாரெண்ட்டில் அவர்கள் காப்பி குடித்தார்கள். ரெஸ்ட்டாரெண்ட்டின் மங்கலான வெளிச்சத்தில் பணியாள் இல்லாத நேரம் பார்த்து யாருக்கும் தெரியாமல் பவித்ரன் பாமினியின் கன்னத்தில் ஒரு முத்தம் கொடுத்தான். ஏதோ நெருப்புதான் அங்கு பட்டுவிட்டதைப் போல் நீண்ட நேரம் தன் கன்னத்தையே பாமினி தடவிக் கொண்டிருந்ததை பவித்ரன் ரசித்துப் பார்த்தான்.

திரும்பி வரும்போது பாமினிக்கும் தமயந்திக்குமிடையே இருக்கும் உறவைப் பற்றி பவித்ரன் விசாரித்தான். பவித்ரனுக்கு துரோகம் பண்ணிய அந்த நிமிடத்திலேயே தானும் தன் சகோதரியை வெறுத்துவிட்டதாகச் சொன்னாள் அவள். இப்போது அவர்கள் இருவருக்குமிடையில் சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி பேச்சு வார்த்தை கூட இல்லை என்றாள் பாமினி.

"அக்காவுக்கு பேராசை"- பாமினி வெறுப்பு கலந்த குரலில் சொன்னாள். "பேராசை அதிகமா ஆயிட்டதுனாலதான் இப்போகெடந்து கஷ்டப்படுறாங்க. ஒழுங்கா இருந்திருந்தா இப்போ மகாராணியைப் போல வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கலாம்ல..."

"அந்த அதிர்ஷ்டம் அவளுக்கு இல்ல..."- பவித்ரன் சிரித்தான். "யாருக்குத் தெரியும்? ஒருவேளை அந்த அதிர்ஷ்டம் உனக்காக இருக்கலாம்..."

பாமினி பவித்ரனின் தொடையில் இலேசாகக் கிள்ளினாள். ட்ரைவர் கேட்டுவிடப் போகிறான் என்று சைகை காட்டினாள்.

 

இதுவரையுள்ள பவித்ரனின் வாழ்க்கையிலேயே மிகச் சிறந்த காலகட்டம் என்றால் இப்போதிருப்பதைத்தான் சொல்ல வேண்டும். புதுவகையான ஒரு உணர்வும், உற்சாகமும் அவனிடம் வந்து ஒட்டிக் கொண்டிருந்தன. முகத்திலிருந்த சுருக்கங்கள் மாறி இளமையின் வெளிப்பாடு முகமெங்கும் பிரகாசித்தது.

இடையில் மதியத்திற்குப் பிறகு பவித்ரன் ஓய்வாக இருக்கும் நேரத்தில் பாமினி மில் பக்கம் வருவாள். வாரத்தில் ஒரு நாளோ இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு முறையோ பவித்ரன் அவளை அழைத்துக் கொண்டு போய் நகரத்தின் எல்லா இடங்களிலும் சுற்றினான்.

ஒவ்வொரு தடவையும் தான் செய்வது தவறு என்றும் ஏற்கெனவே திருமணமான பவித்ரன் தன்னை மறக்கவே கூடாது என்றும் பாமினி அவனைக் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டாள். ஆனால், பவித்ரன் அவள் சொன்னதைக் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ளவில்லை.

காலப்போக்கில் பவித்ரனின் இந்தப் புதிய உறவைப் பற்றிய கதைகள் ஊர் முழுக்க எல்லோராலும் பேசப்பட்டது. மாமச்சனுக்குச் சொந்தமான மில்லை தமயந்தி பூட்ட வைத்ததைப் போல் அவளின் தங்கை பவித்ரனின் மில்லை முழுமையாக மூட வைத்துவிட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பாள் என்று நெல் அரைப்பதற்காக வரும் பெண்கள் தங்களுக்குள் ரகசியமாக பேசிக் கொண்டனர்.

தன்னுடைய இந்தப் புதிய உறவைப் பற்றி ஊரில் உள்ள பலரும் பல்வேறு வகைகளில் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற விஷயம் பவித்ரனுக்கும் நன்றாகவே தெரியும். இருந்தாலும் ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். தன்னைப் பற்றி அப்படிப் பேசிக் கொண்டிருப்பவர்களிடம் அவனுக்கு சிறிது கூட கோபமோ வெறுப்போ உண்டாகவில்லை. அதையும் மீறி, ஒரு வகையான பாசம்தான் அவர்கள் மீது அவனுக்கு உண்டானது. மாமச்சன் மீது தான் அடைந்த ஒரு வெற்றியாகத்தான் பவித்ரன் இந்த புதிய உறவை நினைத்தான். மாமச்சன் சமீப காலமாக தன்னைப் பார்க்கும்போது முகத்தை ஒரு மாதிரியாக வைத்துக் கொண்டு நடந்து போகிறார் என்று ஒருமுறை பாமினி சொன்னபோது, தன்னுடைய வெற்றி ஒரு உண்மையான வெற்றி என்பதைப் புரிந்து கொண்டான் பவித்ரன்.

சமீப காலமாக பாமினி தான் இருக்குமிடத்தில் இருந்தாலே, மாமச்சன் அர்த்தமே இல்லாமல் ஏதாவது புலம்பிக் கொண்டிருப்பது வாடிக்கையாகிவிட்டது.

இந்தப் புதிய உறவைப் பற்றி ஜானகியும் அறிந்தாள். எனினும், அவள் தனக்கு இந்த விஷயம் தெரியும் என்றே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அதைப்பற்றி கேட்டு தேவையில்லாமல் சண்டையும் சச்சரவும் உண்டாவதைவிட, ஒன்றுமே பேசாமல் அமைதியாக இருப்பது நல்லது என்று புத்திசாலியாக ஜானகி எண்ணினாள். தமயந்தியைத் தூக்கியெறிந்தது போல ஒரு நாள் இந்தப் பெண்ணையும் தன் கணவன் விட்டெறிவான் என்று வம்பு பேச வந்த பெண்களிடம் சொன்னாள் ஜானகி. ஒவ்வொரு நாளும் ஊரில் பேசப்பட்டுக் கொண்டிருந்த கதைகளில் சிறிதளவு மட்டுமே உண்மை இருக்கும், மற்றவை எல்லாம் தன் கணவன் பணவசதி படைத்த மனிதனாக இருப்பதால், பலரும் பொறாமையால் உண்டாக்கிய கட்டுக்கதைகளாகத்தான் இருக்கும் என்று உறுதியாக நம்பினாள் ஜானகி.

ஒரு நாள் மில்லுக்குள் பாமினி கொண்டு வந்து கொடுத்த உண்ணி அப்பத்தை பவித்ரன் தின்று கொண்டிருப்பதை தான் கண்ணால் பார்த்ததாக நெல் அரைக்க வந்த சரஸ்வதி சொன்னாள். மதிய நேரத்திற்குப் பிறகு இருக்கும் ஓய்வு நேரத்தில் பாமினி அங்கு வருகிறாள் என்பதைக் கேள்விப்பட்டு, அது உண்மைதானா என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்காகவே அந்த நேரம் பார்த்து அங்கு போனாள் சரஸ்வதி. அப்போது பவித்ரன் சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்தவாறு உண்ணியப்பத்தைத் தின்று கொண்டிருந்தான். பாமினி தரையில் அமர்ந்து பாத்திரத்தில் இருந்து ஒவ்வொரு அப்பமாக எடுத்து பவித்ரன் கையில் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"கவனமாக இருக்கணும் ஜானகி"- சரஸ்வதி எச்சரித்தாள். "மூத்தவளோட வித்தைகள் இந்தப் பொண்ணுக்கிட்டயும் இருந்தாலும் இருக்கலாம். செய்வினை வச்சுத்தான் அவள் ஆண்களைக் கைக்குள்ள போடுறதே..."

தன்னுடைய தீட்டுத்துணியை இருபத்தேழு நாட்கள் காயப்போட்டு அதை நன்றாக தீயில் போட்டுக் கருக வைத்து, அந்தச் சாம்பலை உணவுப் பொருளில் கலக்கி அதைத் தன்னுடைய கைகளால் ஊட்டித்தான் தமயந்தி பொதுவாக ஆண்களை மயக்குகிறாள் என்று சரஸ்வதி சொன்னாள்.

"ரெண்டும் ஒரே இனத்தைச் சேர்ந்தது"- சரஸ்வதி சொன்னாள். "அதனாலதான் நான் சொல்றதே..."

அதுவரை எந்தவித கலக்கமும் இல்லாமல் இருந்த ஜானகியின் மனம் இலேசாக சலனமடையத் தொடங்கியது. செய்வினை வைக்கப்பட்டுள்ளவர்கள் தூக்கத்தில் வாய்க்கு வந்தபடி உளறுவார்கள் என்றும், அடி விழுந்தவர்களைப் போல இப்படியும் அப்படியுமாக புரண்டு கொண்டிருப்பார்கள் என்றும் அவள் கேள்விப்பட்டிருக்கிறாள். அன்று இரவு அவள் சிறிதுகூட தூங்காமல் தன் கணவனையே பார்த்தபடி படுத்துக்கிடந்தாள். பவித்ரன் ஒன்றுமே தெரியாத குழந்தைபோல அமைதியாக தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். வாயில் விரல் வைத்துச் சப்பவில்லை என்பது மட்டுமே வித்தியாசம்.

ஜானகிக்கு அதைப் பார்த்த பிறகுதான் நிம்மதியே வந்தது.

தேவையில்லாமல் தன்னுடைய மனதில் நெருப்பை அள்ளிக் கொட்டியது சரஸ்வதியின் குசும்புத்தனமான மனம்தான் என்று அவள் எண்ணினாள்.

14

இப்படி சம்பவங்கள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து மனதில் துன்பம் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்த ஒரே மனிதன் மாமச்சன்தான். தான் சொல்கிறபடி கேட்டு நடக்க வேண்டிய ஒரு பெண் கயிறை அவிழ்த்தெறிந்து விட்டு நடப்பது மாதிரி நடக்கிறாள் என்றால் அது தனக்கு எதிராக இருக்கும் ஒரு மிகப் பெரிய சவால் என்றே அவர் எண்ணினார். தமயந்தியை உட்கார வைத்து தனிப்பட்ட முறையில் அறிவுரை சொல்லியும் எந்தவித பிரயோஜனமும் உண்டானதாகத் தெரியவில்லை. அவள் அதைக் கேட்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள்.

"நீங்க என்ன சொல்றீங்கன்னே என்னால புரிஞ்சிக்க முடியல. பேசாம இருங்க..."- அவள் எப்போது பார்த்தாலும் இப்படித்தான் சொன்னாள். "சில விஷயங்களை நான் கவனிச்சிக்கிட்டுத்தான் இருக்கேன்."

"இப்படியே கவனிச்சிக்கிட்டு இருந்து... கடைசியில ஒரு நாளும் இந்தப் பொண்ணு வயிறை வீங்க வச்சிக்கிட்டு வந்து நிப்பா. அப்போ..."

அப்போதும் தமயந்தி சிரிக்கவே செய்தாள். "அப்படி முட்டாள்தனமா நடக்குறதுக்க அவ இன்னொருத்தியோட தங்கச்சியா இருக்கணும். தலைகீழா நின்னு பார்த்தும் இதுவரை உப்பு பார்க்கக்கூட அந்த ஆளால முடியல. பிறகு எப்படி வயிறு வீங்கும்?"

அதற்கு மேல் மாமச்சனுக்கு என்ன பேசுவதென்றே தெரியவில்லை. அக்காவும் தங்கையும் சேர்ந்து பெரிய அளவில் திட்டம் போட்டு ஏதோவொரு காரியத்தைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை மட்டும் அவரால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஆனால், எதற்காக அதை அவர்கள் செய்கிறார்கள் என்பதற்காக காரணத்தை மட்டும் அவரால் கண்டுபிடிக்கவே முடியவில்லை. வீட்டில் காணப்படும் உற்சாகத்தையும் ஆர்ப்பாட்டத்தையும் பார்க்கப் பார்க்க அவருக்கு மேலும் ஒரு வகை சோர்வுதான் உண்டானது. தன்னுடைய இப்போதைய வீழ்ச்சியைப் புரிந்துகொண்டு தமயந்தி என்னவோ ரகசியமாக செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்பதைப் புரிந்து கொண்டதாலோ என்னவோ அவர் தன்னுடைய நாவை அடக்கிக் கொண்டு அமைதியாக இருந்தார். என்றாவதொரு நாள் பாமினி பவித்ரனின் ரகசியத்தை தோண்டியெடுத்துக்கொண்டு வருவாள் என்ற திடமான நம்பிக்கை அவர் மனதிலும் தோன்றிவிட்டிருந்தது.

அவ்வப்போது இந்த விஷயத்தில் அவருக்கு சந்தேகம் தோன்றினாலும், தமயந்தியின் வார்த்தைகள் அவருக்கு மேலும் உறுதியையும், உற்சாகத்தையும் அளித்துக் கொண்டிருந்தன.

"எல்லாம் முடிஞ்ச பிறகு, என்னை அம்போன்னு விட்டுடமாட்டேன்னு என்ன நிச்சயம்?"- பொறுமையும் கவலையும் ஒரு எல்லையை மீறியபோது ஒரு நாள் மாமச்சன் அவளைப் பார்த்து பயமுறுத்துகிற மாதிரி சொன்னார். "ஊமத்தங்காயை அரைச்சு உனக்கும் பிள்ளைகளுக்கும் கொடுத்துட்டு, நானும் உங்களோட சேர்ந்து செத்துப் போவேன்."

அப்போது கூட தமயந்தி விழுந்து விழுந்து சிரிக்கவே செய்தாள்.

பவித்ரனை உப்பு பார்க்கக் கூட பாமினி அனுமதிக்கவில்லை என்ற தமயந்தியின் வார்த்தைகள் உண்மைதான். பவித்ரன் பாமினி தொடர்பைப் பற்றி ஊரே பேசிக் கொண்டிருந்தாலும் அவன் அவளைத் தொடவும், பிடிக்கவும்தான் முடிந்ததே தவிர, அதைத் தாண்டிச் செல்ல பாமினி அவனை அனுமதிக்கவேயில்லை. மில்லுக்குள்ளிருக்கும் சில மறைவிடங்களிலும், ஓடிக் கொண்டிருக்கும் காருக்குள்ளும், ஒரு நாள் நகரத்திலிருக்கும் திரை அரங்குக்குள்ளும் இப்படி நான்கைந்து முறைகள் மட்டுமே இலேசாக அவன் தன்னைக் கட்டிப்பிடிக்க அவள் அனுமதித்தாள். அதுவும் எரிந்தெரிந்து விழுந்தவாறு.

இப்படி அவள் நடந்து கொண்டதன் மூலம் பவித்ரனிடம் உற்சாகமும், ஆர்வமும் அதிகரித்தன என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். பாமினிக்கு தன்மீது உள்ளது வெறும் உடல் ரீதியான விருப்பம் அல்ல என்ற விஷயம் பவித்ரனை மேலும் சந்தோஷம் கொள்ளச் செய்தது. தன்னுடைய திறமை, கம்பீரம், குணம் ஆகியவற்றைப் பார்த்துத்தான் அவள் தன்னிடம் ஈடுபாடு கொண்டிருக்கிறாள் என்பதை நினைக்க நினைக்க அவனுக்கே பெருமையாக இருந்தது. அவளுடன் உடலுறவு கொள்ள தான் விரும்புவதை சூசகமாக அவள் புரிந்து கொள்ளும்படி ஒரு முறை சொன்னான் பவித்ரன். அதற்கு அவள் அவனைப் பார்த்து பயங்கரமாக கோபித்தாள். இப்படியொரு எண்ணம் அவன் மனதில் இருந்தால், இனிமேல் தான் அவனைப் பார்ப்பதற்கு வரப்போவதே இல்லை என்றாள் அவள். அன்று அவளை சமாதானப்படுத்தி மீண்டும் முன்பிருந்த நிலைக்கு கொண்டு வருவதற்கே பவித்ரனுக்கு போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது. அதற்குப் பிறகு அவன் அவளிடம் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி வாய் திறக்கவே இல்லை.

எதற்கு தேவையில்லாமல் வாய் திறந்து அவளின் கோபத்துக்கும் வெறுப்பிற்கும் ஆளாக வேண்டும் என்று அமைதியாக இருந்துவிட்டான்.

ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒரு நேரமிருக்கிறது என்ற சிந்தனைக்கு மாறியிருந்த பவித்ரன் தன் எண்ணத்தை நேரத்தின் கையில் ஒப்படைத்தான். ஒரு காரியம் நடக்க வேண்டுமென்றால் அது தானாகவே நடக்கும். அதற்கு முன்பு என்னதான் முயற்சி பண்ணினாலும், அது நடக்கவே நடக்காது. சில நேரங்களில் தேவையில்லாமல் அவசரம் காட்டும் பட்சம், அது ஆபத்தில் போய் முடிந்தாலும் முடியலாம்.

பவித்ரன் முன்பிருந்ததைவிட எதையும் சிந்தித்துச் செயல்படும் மனிதனாக மாறினான்.

மிகவும் நெருக்கமாய் பழகினால் ஆண்களின் மனதை எளிதாக ஒரு பெண்ணால் அறிந்து கொள்ள முடியும் என்றுதான் தமயந்தியும் அவள் மூலமாக பாமினியும் நினைத்திருந்தார்கள். ஆனால், அது உண்மையல்ல என்பதை தன்னுடைய அனுபவத்தின் மூலம் பாமினி புரிந்து கொண்டாள். பெண்ணின் மனதை அறிந்து கொள்வதற்கு எப்படி ஒரு ஆண் மிகவும் சிரமப்படுகிறானோ, அதே சிரமம் பெண்ணுக்கும் இருக்கிறது என்பதை பாமினி புரிந்து கொண்டாள்.

பவித்ரனின் ரகசியத்தை அவ்வளவு எளிதாக பாமினியால் தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. காரணம்- இப்போது பவித்ரன் எப்படிப்பட்ட ஆளாக இருந்தாலும் அடிப்படையில் அவன் ஒரு திருடனாக இருந்தவனாயிற்றே! எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் அவனிடம் அவள் எதையும் கேட்கக்கூடாது என்று முதலிலேயே அவனிடம் சொல்லியிருந்தாள் தமயந்தி. அதனால் பவித்ரனிடம் பாமினி எதையும் கேட்கவில்லை. அவனாகவே சொல்வான் என்று அவர்கள் எதிர்பார்த்தது பல மாதங்கள் கடந்து போன பிறகும் நடப்பதாகத் தெரியவில்லை. அவர்களுக்கே காலப்போக்கில் அந்த நம்பிக்கை போய்விட்டது. பவித்ரனுக்கு சந்தேகம் உண்டாகாத வண்ணம் விஷயத்தை அவனிடமிருந்து வாங்க வேண்டும் என்பது மிகவும் கஷ்டமான ஒரு காரியமென்றாலும், ஒருநாள் பாமினி அதைச் செய்யவும் துணிந்துவிட்டாள். அதைச் செய்வதைத் தவிர அவளுக்கும் வேறு வழியில்லாமல் போய்விட்டது. பொறுமைக்கும் ஒரு எல்லை இருக்கிறது அல்லவா?

பவித்ரனின் கார் அன்று நகரம் முழுக்க ஓடியது.

காருக்குள் எப்போதையும் விட அன்று பாமினி மிகவும் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள். பவித்ரனின் செயல்கள் ஒவ்வொன்றையும் அவள் வெறுப்புடன், சிறிதும் பிடிக்காதது மாதிரி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

பாமினியை ஏதோவொரு பிரச்சினை அலைக்கழித்துக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை பவித்ரன் புரிந்து கொண்டான். பல முறைகள் அவள் அப்படி மவுனமாக இருப்பதற்கான காரணம் என்னவென்று அவன் கேட்டும், அவள் 'ஒன்றுமேயில்லை' என்று கூறினாளே தவிர, காரணத்தைக் கூறவேயில்லை. அவள் அப்படி இருப்பதற்கான காரணத்தைத் தெரிந்து கொள்ள மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தான் பவித்ரன்.

ஒருவேளை டிரைவர் இருப்பதால் அவள் சொல்லத் தயங்குகிறாள் போலிருக்கிறது என்று நினைத்த பவித்ரன் பாமினியை ஒரு ரெஸ்ட்டாரென்ட்டின் மூலையில் கொண்டுபோய் உட்கார வைத்து காரணம் என்னவென்று விசாரித்தான். அப்போதும் "ஒரு காரணமும் இல்லை" என்றுதான் கூறினாள் பாமினி. பவித்ரன் ஆர்டர் பண்ணி கொண்டுவரச் செய்த உணவுப் பொருட்கள் எதையும் அவள் கையாலேயே தொடவில்லை. அதைப் பார்த்ததும் பவித்ரன் அவளிடம் சொன்னான், "நாம எங்கேயாவது ஒரு அறை எடுப்போம். பாமா, உன்கிட்ட நான் சில விஷயங்களை மனம் திறந்து கேட்க வேண்டியிருக்கு..."

அதற்கு பாமினி எந்த பதிலும் கூறாமல் மவுனமாக இருந்தாள்.

அவளின் அந்த மவுனத்தைப் பார்த்து ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான் பவித்ரன். திடீரென்று அவன் இதயம் வேகமாக அடிக்கத் தொடங்கியது. சாதாரணமாக அவன் நகரத்தில் அறை எடுத்துத் தங்கலாம் என்று சொன்னால் பாமினி அதை முழுமையாக மறுப்பதுதான் இதுவரை அவன் பார்த்து வந்தது.

இந்த முறை அவன் அப்படிக் கேட்டபோது அவள் எந்த பதிலும் கூறாமல் மவுனமாக இருந்தது அவன் கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்காதது.

"அறை எடுக்கட்டுமா?"- பவித்ரன் மீண்டும் அவளைப் பார்த்து கேட்டான்.

அப்போது பாமினி தலை குனிந்தபடியே உட்கார்ந்திருந்தாள். ஒரு மூலையில் உற்சாகம் பீறிட்டுக் கொண்டிருந்ததென்னவோ உண்மை.

அவன் கடைசி முறையாக ஒரு தடவை அதே கேள்வியை திரும்பக் கேட்டவுடன் அவள் இலேசாக தலையை ஆட்டினாள்.

மனதில் ஒருவித பதைபதைப்புடன் தான் பாமினியை அழைத்துக் கொண்டு ஹோட்டலில் அறை எடுக்கச் சென்றான் பவித்ரன். இதற்கு முன்பு இந்த மாதிரி ஹோட்டலில் அறை எடுத்த அனுபவம் அவனுக்கு இருந்தால்தானே!

எது எப்படியோ- நல்ல ஒரு அறை எந்தவித பிரச்சினையுமில்லாமல் அவர்களுக்குக் கிடைத்ததுதான் ஆச்சரியம். ஹோட்டலின் கவுண்ட்டரில் உட்கார்ந்திருந்த ஆள் அவர்கள் இருவரையும் மாறி மாறிப் பார்த்தவாறு ரெஜிஸ்டரை எடுத்து முன்னால் நீட்டினான்.

அறைக்குள் நுழைந்து சில நிமிடங்கள் ஆன பிறகுதான் பவித்ரனுக்கு நன்றாக மூச்சுவிடவே முடிந்தது. அவன் எழுந்து சென்று ஜன்னலைத் திறந்துவிட்டான். ஜன்னலுக்கு வெளியே தூரத்தில் சலவைத் தொழிலாளர்களின் குடியிருப்பு இருந்தது. அங்கிருந்து அவர்கள் துணிகளைத் துவைக்கும் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. பல்வேறு வண்ணங்களில் உள்ள துணிகள் காற்றில் பறந்தவாறு சமாதானம் பரப்பிக் கொண்டிருந்தன. வயதாகிப் போன கழுதைகள் வெயிலில் நின்றவாறு தூங்கிக் கொண்டிருந்தன.

சிறிதுநேரம் அதைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்த பவித்ரனுக்கு தன்னம்பிக்கை மீண்டும் வந்ததைப் போல் இருந்தது.

பாமினி அப்போது கட்டிலில் குப்புறப்படுத்தவாறு கிடந்தாள். அறைக்குள் நுழைந்ததும் அவள் அப்படிப் போய் படுத்தவள்தான். அதற்குப் பிறகு அவள் தலையை உயர்த்திக்கூட பார்க்கவில்லை. ஒரு வார்த்தைகூட பேசவும் இல்லை.

தவறான காரியத்தைச் செய்து விட்டோமோ என்று மனதிற்குள் நினைத்தான் பவித்ரன். விருப்பமில்லாத ஒரு விஷயத்திற்கு அவளை வற்புறுத்தி அழைத்து வந்துவிட்டோமோ என்று கூட அவன் நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.

பவித்ரன் அவள் அருகில் அமர்ந்து மெதுவாக அவளைத் தொட்டு அழைத்தான். அவள் சிறிதுகூட அசையவில்லை.

தலையணையில் விழுந்திருந்த அவளின் கண்ணீரை அப்போதுதான் அவன் பார்த்தான். பாமினி இவ்வளவு நேரமும் அழுதுகொண்டு இருந்திருக்கிறாள் என்பதே அப்போதுதான் அவனுக்குத் தெரிய வந்தது. கண்ணீரைப் பார்த்ததும் அவனுக்கும் அழுகை வரும் போல் இருந்தது.

"பாமினி, உனக்கு விருப்பம் இல்லைன்னா நாம இப்பவே அறையை காலி பண்ணிடுவோம்"- தடுமாறிய குரலில் சொன்னான் பவித்ரன்.

அதற்கு பதில் சொல்லும் வகையில் உரத்த குரலில் தேம்பிக் கொண்டிருந்தாள் பாமினி.

"பாமினி, உனக்கு இதுல விருப்பமில்லையா?"- பவித்ரன் கேட்டான். "என்னை உனக்கு பிடிக்கலையா?"

அடுத்த நிமிடம் பாமினி அவனைத் தலையைச் சாய்த்து பார்த்தவாறு எழுந்து உட்கார்ந்தாள்.

"எனக்குப் பிடிக்காம இல்லை..."- அவள் மூக்கைச் சிந்தியவாறு தேம்பிக் கொண்டே சொன்னாள். "எனக்கு ஏதாவது ஆயிடுச்சுன்னா..."

விஷயம் இவ்வளவுதானா என்று நினைத்த பவித்ரன் உரத்த குரலில் சிரித்தவாறு அவளின் தலையைச் செல்லமாக வருடினான். "உனக்கு ஏதாவது ஆச்சுன்னா உன்னை நான் கைவிட்டுடுவேனா என்ன? என்னை நீ இவ்வளவுதான் புரிஞ்சிக்கிட்டியா? நினைக்கவே கஷ்டமா இருக்கு பாமா..."

அவன் மனதிற்குள் எழுந்த கேள்வி அவள் மனதிற்குள்ளும் எழுந்தது.

"அதில்ல விஷயம்..."- அவனைத் தடுத்துக் கொண்டு பாமினி சொன்னாள். இவ்வளவு நேரமும் மனதில் அடக்கி வைத்திருந்த விஷயங்கள் ஒவ்வொன்றையும் வெளியே விடும் ஆவேசமும் உறுதியும் அவளின் வார்த்தைகளில் தெரிந்தன.

"அண்ணே... உங்களைப் பற்றி ஊர்ல இருக்குறவங்க என்னவெல்லாம் பேசுறாங்கன்னு உங்களுக்குத் தெரியாது. எல்லாரும் என்ன சொல்றாங்க தெரியுமா? கள்ள நோட்டு அடிச்சுத்தான் நீங்க பணக்காரரா ஆயிட்டீங்களாம். அவங்க இப்படிப் பேசுறத உங்களுக்குத் தெரிஞ்சா நீங்க மனசு சங்கடப்படுவீங்கன்னுதான் இதுநாள் வரை நான் இந்த விஷயத்தை உங்ககிட்ட சொல்லல."

அதைக் கேட்டதும் பவித்ரன் ஒருமாதிரி ஆகிவிட்டான். அவள் முன்னால் தான் சிறுத்துப் போய் நிற்பது போல் அவன் உணர்ந்தான்.

"அப்பன் பேரு தெரியாத ஒரு குழந்தையைப் பெத்துக்க எனக்கு ஒண்ணும் தயக்கம் இல்ல. நான் யாரைப் பார்த்தும், ஏன் என் அக்காவைப் பார்த்துக் கூட பயப்படுறதுக்கு தயாரா இல்ல. ஆனா, என் குழந்தையோட அப்பன் ஒரு கள்ள நோட்டுக்காரன்னு சொன்னா அதை என்னால எப்படி சகிச்சிக்க முடியும்?"

அதைச் சொல்லிவிட்டு அவள் தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தாள். தான் பணக்காரனாக ஆனது கள்ள நோட்டு அடித்ததன் மூலம் அல்ல என்ற உண்மையை பலமுறை பவித்ரன் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லியும், அவள் அதைக் காதிலேயே வாங்கிக் கொள்ளவில்லை. அவன் சொல்வது எதையும் கேட்க தனக்கு ஆர்வமில்லை என்பதைப் போல அவள் உரத்த குரலில் தேம்பித் தேம்பி அழுது கொண்டிருந்தாள்.

கடைசியில் அவளின் அழுகையை நிறுத்துவதற்காக பவித்ரன் தான் பணக்காரனாக ஆன கதையை, உண்மையான கதையை அவளிடம் விளக்கமாகச் சொன்னான். எதையும் அவன் மறைக்கவில்லை. எதையும் சொல்லாமல் விடவும் இல்லை.

கதையை முழுமையாக அவன் சொல்லி முடித்தவுடன், அவனையே உற்றுப் பார்த்தாள் பாமினி. அவளின் நனைந்து போன கன்னங்களிலும், சிவந்து போய் காணப்பட்ட மூக்குகளிலும், உதடுகளிலும் ஒரு புன்சிரிப்பு தவழ்வதை அவன் விருப்பம் மேலோங்க பார்த்தான்.

அடுத்த நிமிடம் அவள் அவனை முத்தமிட்டவாறு சொன்னாள். "செல்லத்திருடா!"

15

கதையின் எல்லா விஷயங்களையும் விளக்கமாக பாமினியிடம் சொன்ன புத்திசாலியான பவித்ரன் ஒரு விஷயத்தை மட்டும் அவளிடம் கூறாமல் மறைத்து விட்டான். வியாபாரியின் கடை எங்கிருக்கிறது என்ற விஷயத்தையும், எந்தத் தெருவில் அது இருக்கிறது என்பதையும் அவன் சொல்லாமலே இருந்துவிட்டான்.

ஹோட்டல் அறையை விட்டு திரும்பி வரும்போது கள்ளங்கபடமில்லாத குரலில் பாமினி அவனைப் பார்த்து கடை எங்கே இருக்கிறது என்ற விஷயத்தைக் கேட்கவே செய்தாள். பவித்ரன் அவளின் அந்தக் கேள்வியை ஒரு பொருட்டாகவே எண்ணவில்லை. "அதை இப்போ நீ தெரிஞ்சு என்ன ஆகப்போகுது?" என்று அவன் அவளைப் பார்த்து திரும்பக் கேட்டதும், அவள் பதிலே சொல்லாமல் அமைதியாக விட்டாள்.

அன்று இரவு இந்த விஷயத்தைப் பற்றி மாமச்சனுக்கும் தமயந்திக்குமிடையே ஒரு பெரிய சண்டையே உண்டாகிவிட்டது. கடை எங்கிருக்கிறது என்ற உண்மை தெரியாமல், தன்னால் பவித்ரனை ஒன்றுமே செய்ய முடியாது என்றார் மாமச்சன். அந்த விஷயம் மட்டும் தெரிந்தால் பவித்ரனுக்கு எதிராக தன்னால் எதாவது செய்ய முடியும் என்று உறுதியான குரலில் சொன்னார் அவர்.

தமயந்தி அவர் சொன்னதை ஏற்றுக் கொள்ளவே இல்லை. "அதுனால எதுவும் ஆகப்போறது இல்ல"- அவள் சொன்னாள்.

"கடைசியில இங்கேயும் அங்கேயும் ஓடிக்கிட்டு இருக்குற காக்காவோட கதைமாதிரி ஆயிடும். நீங்க கதவை உடைச்சு கடைக்குள்ள நுழைவீங்க. ஒரு வேளை பாம்பு கொத்தி நீங்க செத்தாலும் சாகலாம். அதுனால இப்ப இந்த விஷயமா எங்கேயும் போக வேண்டாம்."

விரக்தியின் எல்லைக்கே போய்விட்ட மாமச்சன் முழு உலகத்தையும் மனதிற்குள் சபித்தவாறு தூங்குவதற்காக படுத்தார். அடுத்த அறையில் அக்காவும் தங்கையும் பொழுது புலர்வது வரை குசுகுசுவென தங்களுக்குள் ஏதோ பேசிக் கொண்டிருப்பதை அவர் கேட்டார். அவர்கள் அப்படி என்ன திட்டம் போடுகிறார்கள் என்பதை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. என்ன இருந்தாலும், அந்த அளவுக்கு ரகசியத்தை பவித்ரனிடமிருந்து பாமினி பெற்று வந்ததற்காக மாமச்சன் உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியடைந்தார். ஆனால், அதை அவர் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

பவித்ரனைப் பொறுத்தவரை பித்துப்பிடித்த மனிதனைப் போல அவன் இருந்த நாட்கள் அவை. பாமினி எப்போது தனக்கு அருகில் இருப்பாள் என்று சதாநேரமும் அவன் ஏங்கிக் கொண்டிருந்தான். இளம் மாமிசத்தின் ருசியை அறிந்த ஓநாயைப் போல அவன் மனதில் எப்போதும் 'காமத்தீ' எரிந்து கொண்டே இருந்தது.

அதே நேரத்தில், அவன் மனதில் இருந்த அந்த உணர்ச்சி மேலும் அதிகமாகக் கூடிய விதத்தில் நாட்கள் செல்லச் செல்ல பாமினி பவித்ரனை விட்டு விலகி விலகிப் போய்க் கொண்டிருந்தாள். பல நாட்கள் பாமினியை அழைத்து வருவதற்காகச் சென்ற டிரைவர் குருப்பு, அவள் இல்லாமல் வெறும் காருடன் திரும்பி வந்தான். அதைப் பார்த்ததும், பல வகைகளிலும் நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டான் பவித்ரன். தன்னைப் பார்ப்பதற்கும், தன்னுடைய காரில் ஏறுவதற்கும் பாமினி ஏன் தயங்க வேண்டும் என்பதற்கான காரணத்தை பலமுறை சிந்தித்துப் பார்த்தும் அவனால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.

ஒரு நாள் வருவது வரட்டும் என்று தீர்மானித்து டுட்டோரியலில் இருந்து பாமினி வருகிற வழியில் காருடன் போய் பவித்ரன் அவளுக்காகக் காத்திருந்தான். அவனைப் பார்த்ததும், பார்க்காதது மாதிரி முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்பிக் கொண்டு பாமினி நடந்து போனாள். அதற்காக பவித்ரன் அவளை விட்டு விடவில்லை. அவளுடன் நடந்து சென்று சற்று அதிகார தோரணையில் அவளை அவன் அழைத்தான். "வாடி இங்கே..."

அவன் அப்படி அழைத்ததும் பாமினி நின்றாள். அவளுடன் இருந்த அவளின் தோழிகள் உதடுகளைப் பிதுக்கிக் கொண்டு நடந்து போனார்கள்.

பவித்ரன் காரைக் கொண்டு வரும்படி குருப்பைப் பார்த்து சைகை செய்தான். கார் வந்து நின்றதும் பதைபதைப்பு கலந்த ஒரு பார்வையுடன் முகத்தை ஒரு மாதிரி வைத்துக் கொண்டு பாமினி அதற்குள் ஏறி உட்கார்ந்தாள்.

இந்த முறை ஹோட்டலில் அறை எடுப்பதற்கு பவித்ரனைப் பொறுத்தவரை அவனுக்கு எந்தவிதமான தயக்கமோ படபடப்போ கிடையாது என்பதுதான் உண்மை. கவுண்ட்டரில் உட்கார்ந்திருந்த ஹோட்டலின் மேனேஜர் அவர்கள் இருவரையும் பார்த்ததும், ஏதோ இதற்கு முன்பு அறிமுகமானவர்களைப் போல ஒரு புன்சிரிப்பை உதட்டில் தவழவிட்டான். அதைப் பார்த்ததும் பவித்ரனுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் தைரியம் வந்தது.

அறைக்குள் நுழைந்ததும் பவித்ரன் பாமினியைக் கட்டிப் பிடிப்பதற்காக முன்னால் வந்தான். பல நாட்கள் எதிர்பார்த்து, எதிர்பார்த்து அவனுடைய பொறுமையெல்லாம் முழுமையாகப் போய்விட்டிருந்தது. இருந்தாலும் அவனடைய பொறுமையின்மையையும், ஆவேசத்தையும் பற்றிக் கொஞ்சமும் கவலைப்படாமல் நீட்டிய அவன் கைகளில் சிக்காமல் விலகிப் போய் நின்ற பாமினி சொன்னாள். "என்னைத் தொடாதீங்க."

அவள் அப்படிச் சொன்னதும் யாரோ தன்னை அறைந்ததைப் போல் உணர்ந்தான் பவித்ரன். அவர்கள் இருவரும் நெருங்கிப் பழக ஆரம்பித்த நாட்களிலிருந்து அவள் இப்படியொரு வார்த்தையை பயன்படுத்துவது இதுதான் முதல்முறை என்பதை நினைத்துப் பார்த்த பவித்ரன் மனதளவில் தளர்ந்து போனான். அதை மேலும் அதிகரிக்கும் விதத்தில் பாமினி தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தாள்.

அவளுடைய கவலைக்கும் பதைபதைப்பிற்கும் மனமாற்றத்திற்கும் காரணம் என்ன என்பதை முழுமையாகத் தெரிந்து கொண்டு அதற்குப் பிறகு அதற்கேற்றபடி தான் நடப்பதே சரியானது என்ற முடிவுக்கு பவித்ரன் வந்தான். அதனால் பாமினி அழுது முடிக்கும் வரை அவன் அவளுக்காக பொறுமையாகக் காத்திருந்தான். அதற்குப் பிறகு அவன் அவளைப் பார்த்து நிதானமாக கேள்விகளைக் கேட்டான். அவள் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள முற்பட்டான் அவன்.

ஹோட்டலறையில் தானும் பவித்ரனும் சென்றமுறை தங்கிய விஷயம் எப்படியோ தமயந்திக்குத் தெரிந்துவிட்டது என்றாள் பாமினி. அதைத் தொடர்ந்து வீட்டில் பயங்கர பூகம்பமே உண்டாகிவிட்டது என்றாள் அவள். மாமச்சன் எல்லோரையும் தீர்த்துக் கட்டி விட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பேன் என்று வெட்டரிவாளை எடுத்துக் கொண்டு பாய்ந்து வந்ததாக அவள் சொன்னாள். ஆனால், அவரைத் தடுத்து நிறுத்தியது தான்தானென்றும், அங்கு நிலைமை ஒரு எல்லைக்குமேல் போனவுடன் தான் பவித்ரனுடன் சேர்ந்து வாழப்போவதாக அவர்களிடம் சொன்னதாகச் சொன்னாள் பாமினி. பவித்ரன் தன்னை இரண்டாவது மனைவியாக ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இருப்பதாக தான் சொல்லியதாக அவள் சொன்னாள். அதைக் கேட்ட பிறகு தமயந்தி அடங்கிப் போய் விட்டாளாம். ஆனால், மாமச்சன் அதே நிலையில்தான் நின்றிருந்தாராம். கடைசியில் ஒரே ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னதும், தான் அமைதியாக இருப்பதாக அவர் சொன்னாராம். தன்னுடைய வீட்டிலிருந்து முன்பு பவித்ரன் திருடிக் கொண்டு போன கிண்டி, அண்டா, குடம் மூன்றையும் அவன் மாமச்சனிடம் திருப்பித் தரவேண்டும் என்பதே அது. அப்படி பவித்ரன் அவற்றைத் திருப்பித் தந்தால், பாமினியை அவன் அழைத்துச் சென்று அவளுடன் வாழ்க்கை நடத்தலாமாம்.

"அந்தப் பாத்திரங்கள் திருடுபோன பிறகு அவர்கிட்ட இருந்த லட்சுமியே தன்னைவிட்டு போயிட்டதா அவர் நினைக்கறாரு. அதுதான் விஷயமே..."- பாமினி அழுகைக்கு மத்தியில் அவனைக் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டாள். "இருந்துச்சுன்னா, அந்தப் பாத்திரங்களை அவர்கிட்டயே திரும்பக் கொடுத்திடுங்க, பவித்ரன் அண்ணே. நாம ரெண்டு பேரும் சந்தோஷமா வாழணும்னா அதைத் தவிர வேற வழியே இல்ல..."

பவித்ரன் சிறிது நேரம் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான். அந்த அண்டாவையும், கிண்டியையும், குடத்தையும் மீண்டும் எப்படி எடுப்பது என்பதைப் பற்றித்தான் அவனுடைய முழு சிந்தனையும் இருந்தது. மாமச்சன் வேறு எதைக் கேட்டாலும் எங்கிருந்தாவது கொண்டு வந்து தருவதற்கு அவன் தயாராக இருந்தான். ஆனால், இந்தப் பாத்திரங்களை எப்படி கொண்டு வந்து தருவது என்பதில் அவனுக்கே சந்தேகமாயிருந்தது.

"ம்... நான் முயற்சி பண்ணி பார்க்குறேன்"- அவன் பாதி மனதுடன் சொன்னான்.

"அண்ணே, நீங்க முயற்சி பண்ணினா கட்டாயம் அது நடக்கும்"- பாமினி அவனை உற்சாகப்படுத்தினாள். எப்படியாவது அந்தப் பழைய பாத்திரங்களை கண்டு பிடித்து மாமச்சனின் கையில் கொண்டு போய் கொடுக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் அவளிடம் அதிகமாக இருப்பது தெரிந்தது.

நீதி, நேர்மை ஆகியவற்றைப் பார்ப்பவனும் கட்டுப்பாடு உள்ளவனுமான பவித்ரன் அன்று பாமினியைத் தொட வேண்டும் என்று கூட நினைக்கவில்லை. பாத்திரங்களைக் கொண்டு வந்து கொடுத்த பிறகுதான் எல்லா விஷயங்களும் என்று அவன் தனக்குள் உறுதி எடுத்திருந்தான். தடுமாறும் குரலில் அவன் அதை பாமினியிடம் சொல்லவும் செய்தான். ஒரு வேளை இனிமேல் அவளை அவன் பார்க்க வேண்டிய நிலை வராமல் போனாலும் போகலாம் என்று சொன்னபோது அவன் கண்களில் நீர் நிறைந்துவிட்டது. அவர்கள் மீண்டும் சந்திப்பதாக இருந்தால், அதற்கு முன்பு அந்த காணாமல் போன அண்டாவும், கிண்டியும், குடமும் மாமச்சனின் கையில் நிச்சயம் போய் சேர்ந்திருக்கும்.

அடுத்த ஐந்து மாதங்களும் காணாமல் போன அந்தப் பாத்திரங்களைக் கண்டுபிடிக்கும் வேலையிலேயே செலவழித்தான் பவித்ரன். மில்லிலும், வீட்டிலும் அவனுடைய கவனம் குறைந்தது. அவனின் புதிய புதிய முயற்சிகளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்த ஊர்க்காரர்கள், அவன் புதிதாக எதுவும் தொடங்காமல் இருக்கவே, பயங்கர ஏமாற்றத்திற்கு ஆளானார்கள். பொதுமக்கள் மத்தியில் தனக்கென்று ஒரு பெயர் கிடைப்பதற்காக கடுமையாக உழைத்த பவித்ரன், திடீரென்று அமைதியாக இருப்பதுபோல் எல்லோருக்கும் தோன்றியது. எந்த விஷயத்திலும் ஆர்வம் இல்லாத ஒரு மனிதனாக அவன் ஆனான்.

மில்லின் வாசலில் புளிமரத்திற்குக் கீழே பெஞ்சைப் போட்டுக் கொண்டு என்னவோ தீவிரமாக சிந்தித்துக் கொண்டிருந்த பவித்ரனைப் பார்த்து ஊர்க்காரர்கள் பலரும் மூக்கில் விரல் வைத்து ஆச்சரியப்பட்டார்கள். அவர்கள் அவனைப் பற்றி தாங்களாகவே கற்பனை பண்ணி பல கதைகளையும் ஊரில் பரப்பினார்கள்.

மில்லில் இருந்து வரும் வருமானம் கணிசமாகக் குறைந்தது. கணேசன் தனிப்பட்ட முறையில் கொஞ்சம் பணத்தைத் திருடுகிறான் என்று பவித்ரனிடம் பலர் சொன்னார்கள். ஆனால், அவன் அதைக் காதிலேயே போட்டுக் கொள்ளவில்லை. எல்லா நாட்களிலும் சாயங்கால நேரம் வந்துவிட்டால் பவித்ரனின் கார் நகரத்திற்குப் போவதையும், பொழுது விடியும் நேரத்தில் அது திரும்பி வருவதையும் ஊர்க்காரர்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். பகல் முழுவதும் மில்லின் ஏதாவதொரு மூலையிலோ புளியமரத்தடியிலோ பவித்ரன் தன்னை மறந்து தூங்கிக் கொண்டிருப்பதையும் அவர்கள் பார்த்தார்கள்.

நகரத்தில் பவித்ரனுக்கு புதிதாக யாரோ ஒரு பெண்ணுடன் உறவு உண்டாகிவிட்டது என்றும், அதனால்தான் பாமினியை அவன் உதறியெறிந்துவிட்டான் என்றும் யாரோ ஒரு ஆள் ஒரு புதிய கதையை ஊரில் பரப்பிவிட்டான். சிலர் அந்தக் கதையை தமயந்தி வரை கொண்டு போனார்கள். அதைக் கேட்டு அவளுக்கு ஒரு விதத்தில் நிம்மதியாக்கூட இருந்தது.

"அப்படின்னா என் தங்கச்சி தப்பிச்சா..."-தமயந்தி சொன்னாள். "என் வேலை குறைஞ்ச மாதிரியும் ஆச்சு."

பவித்ரன் எல்லா இரவுகளிலும் வியாபாரியின் கடைக்குள் இருந்தான் என்பது தான் உண்மை. அண்டாவும், கிண்டியும், குடமும் அந்தப் பாத்திரக் குவியல்களுக்குள்தான் எங்காவது இருக்க வேண்டும் என்று உறுதியாக நம்பினான் அவன். கடைக்குள் எங்கோ வேண்டுமென்றே வைத்துவிட்டு, அவற்றைத் திருப்பித் தரக்கூடாது என்பதற்காக கைமள் பொய் சொல்லியிருக்க வேண்டும் என்று பவித்ரனின் உள் மனது சொல்லிக் கொண்டிருந்தது. எப்படியும் அந்தப் பாத்திரங்களைத் திரும்ப எடுத்தே ஆக வேண்டும் என்று அவன் மனதிற்குள் முடிவெடுத்தான். அதனால் ஒரு திருடனுக்கு மட்டுமே இருக்கக்கூடிய பொறுமை குணத்துடன் அவன் தன்னுடைய முயற்சியைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான். ஒவ்வொரு இரவிலும் தான் பாத்திரங்களைத் தேடிய இடத்தை சாக்பீஸால் அடையாளமிட்டு வைத்தான். அடுத்தநாள் அந்த அடையாளத்திலிருந்து அவனின் தேடுதல் வேட்டை தொடரும்.

இதில் ஆச்சரியப்படும் விஷயம் என்னவென்றால் பாத்திரங்களைத் தேடிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் வேறு ஏதாவது பாத்திரங்களையோ சிலைகளையோ அங்கிருந்து எடுக்க வேண்டும் என்று அவனுக்குத் தோன்றவே இல்லை என்பதுதான். தன்னுடைய நோக்கம் என்ன என்பதைப் பற்றி தெளிவான அறிவுடன் இருக்கும் பவித்ரன் அப்படி எந்தப் பொருட்களையும் திருடாமல் இருந்ததில் ஆச்சரியப்பட என்ன இருக்கிறது!

அந்தப் பாத்திரங்களை எப்படியாவது எடுத்துவிட்டால் யாருடைய தொந்தரவும் இல்லாமல் பாமினியைத் தனக்குச் சொந்தமாக்கிக் கொள்ளலாமே என்ற சிந்தனை அவனின் தேடலுக்கு உந்து சக்தியாகவும், பலமாகவும் இருந்தது. மாமச்சனைப் பற்றி கவலைப்படாமல் பாமினி தன்னிடம் வந்திருந்தால், இந்த தேடலுக்கு அவசியமே இல்லை. இருந்தாலும், அதற்கு அவள் தயாராக இல்லாத போது, பவித்ரனுக்கு இதை செய்வதைத் தவிர வேறு எந்த வழியும் இல்லாமல் போய்விட்டது.

16

ஐந்து மாதங்கள் கழிந்து ஒரு நாள் பவித்ரனின் கார் பாமினி படிக்கும் டுட்டோரியல் அருகில் வந்து நின்றது.

பாமினி அப்போது வகுப்பில் இருந்தாள். வெளியே காரின் ஓசை கேட்டதும் அவளுக்கு வெளியே வந்திருக்கும் கார் யாருடையது என்பது புரிந்துவிட்டது. அதைத் தொடர்ந்து அவளின் இதயம் படுவேகமாக அடிக்கத் தொடங்கியது.

ப்ரின்ஸிப்பால் ஆளை விட்டு அனுப்பி பாமினியை வகுப்பறையை விட்டு வெளியே வர வைத்தார்.

எதிர்பார்த்ததைப் போல் வெளியே பவித்ரன் இருப்பதைப் பார்த்ததும், அவள் மனதில் ஒருவித பரபரப்பு உண்டானது. அதே நேரத்தில் டிரைவர் குருப்பின் முகத்தில் தெரிந்த சந்தோஷத்தையும் கம்பீர வெளிப்பாட்டையும் பார்த்ததும் அவளிடமிருந்து பரபரப்பு இருந்த இடம் தெரியாமல் போய் மறைந்து கொண்டது.

குருப்பு மிகவும் ஆர்வமாக நின்றிருப்பதைப் போலிருந்தது. தன்னுடைய முதலாளியின் சந்தோஷத்தையும், கவலையையும் அந்தந்த சூழ்நிலைக்கேற்றபடி தன்னிடமும் ஏற்றுக் கொண்டு அதை முகத்தில் வெளிப்படுத்தும் அவன் குணம் உண்மையிலேயே யாரையும் ஆச்சரியப்பட வைக்கக்கூடிய ஒன்றுதான். "வா... குழந்தை..."- குருப்பு காரைக் கண்களால் காட்டியவாறு அவளை அழைத்தான். "உடனே உன்னை அழைச்சிட்டு வரணும்னு சார் சொல்லி அனுப்பினாரு."

பவித்ரன் அந்தப் பாத்திரங்களை மீண்டும் எடுத்துக் கொண்டு வந்துவிட்டார் என்பதை அந்த நிமிடத்தில் பாமினி புரிந்துகொண்டாள். தனக்கு உண்டான மகிழ்ச்சியை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் அவள் சொன்னாள்.

"குருப்பு அண்ணே... நீங்க போங்க. வகுப்பு முடிஞ்சதும், நான் அங்கே வர்றேன்."

அது சரியாக வராதென்றும், உடனே அவள் தன்னுடன் வந்தால்தான் சரியாக இருக்குமென்றும் பிடிவாதமாகச் சொன்னான் குருப்பு, பாமினி அதை ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. வகுப்பறையிலிருந்து நேராக வெளியே வந்து பவித்ரனின் காரில் தான் ஏறினால் அது பலவிதப்பட்ட பிரச்சினைகளுக்குக் காரணமாக இருக்குமென்றும் தேவையில்லாத அவப்பெயருக்கு இந்தச் சம்பவமும் ஒரு மூல காரணமாக இருந்து விடுமென்றும் அவள் அவனிடம் விளக்கமாகச் சொன்னாள். அதனால் எந்தவித காரணத்தைக் கொண்டும் தான் இப்போது காரில் ஏறிவர முடியாது என்று ஒரேயடியாக மறுத்துவிட்டாள் பாமினி.

குருப்பு ஏமாற்றத்துடன் திரும்பினான்.

சப் இன்ஸ்பெக்டர் கோபிநாத்குரிக்கரும், இரண்டு போலீஸ்காரர்களும் சேர்ந்துதான் திருடுபோன அந்தப் பாத்திரங்களைக் கைப்பற்றியது. அவர்கள் அதற்காக பெரிய தேடுதல் வேட்டை எதையும் நடத்தவில்லை. மில்லுக்குள் பவித்ரனின் தனியறையிலிருந்த மேஜை மேல் வைக்கப்பட்டிருந்தன, அந்தப் பழைய அண்டாவும் கிண்டியும் குடமும்.

பணமும் புகழும் வந்து சேர்ந்த பிறகு தன்னைச் சரியாக பவித்ரன் கவனிக்கவில்லை, மரியாதை செலுத்தவில்லை என்ற மனக்குறை அவன் மீது குரிக்களுக்கு இயற்கையாகவே இருந்தது.

தன்னுடைய காணாமல் போன பாத்திரங்களை வாங்குவதற்காக வந்து நின்ற மாமச்சனின் முகத்தில் பழைய பிரகாசமும், உற்சாகமும் திரண்டு காணப்பட்டன. பாத்திரங்களின் வெளிப்பகுதியில் தன்னுடைய பெயரின் முதல் எழுத்துக்கள் அடையாளமாக இருந்ததை மாமச்சன் காட்டினார். அடிக்கொரு தரம் ஒரு வெற்றி வீரனைப் போல அவர் பவித்ரனை கடைக்கண்களால் பார்க்கவும் தவறவில்லை.

பவித்ரன் தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தான். மக்கள் மத்தியில் தன்னை மீண்டும் 'திருடன் பவித்ரன்' என்ற அடையாளத்துடன் நிற்கும்படி செய்த பயங்கரமான சதிவேலைகளை அவன் மனம் அப்போது அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தது.

கணவனைத் தெய்வமாக வழிபடும் பத்தினிப் பெண்ணான தன்னுடைய மனைவி இருக்க, கண்ணில் கண்ட விலை மாதுக்கள் மீது தான் ஆசை வைத்ததற்கு தனக்குச் சரியான தண்டனை கிடைத்திருக்கிறது என்று அவன் தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டான். யாரையும், குறிப்பாக பெண்களை எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் அவ்வளவு எளிதில் நம்பிவிடக்கூடாது என்ற பாடம் அவனுக்கு இந்தச் சம்பவங்களின் மூலம் கிடைத்தது.

மில்லில் இருந்து கைவிலங்கு போட்டுத்தான் பவித்ரனை போலீஸ்காரர்கள் அழைத்துச் சென்றார்கள். தேய்ந்து மறைந்து போய்விட்டது என்று எல்லோரும் நினைத்துக் கொண்டிருந்த ஒரு திருட்டு வழக்கை மீண்டும் உயிர்ப்பித்து உண்மையைக் கண்டுபிடித்த மிடுக்குடன் இருந்தார் சப்இன்ஸ்பெக்டர் கோபிநாத் குரிக்கள்.

ஊர்க்காரர்கள் சிலரும் சிறுவர்களும் வரலாற்றில் இடம் பிடிக்கக் கூடிய அந்தச் சம்பவத்தைப் பார்ப்பதற்காக பவித்ரனுக்குப் பின்னால் நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் 'கலபில'வென்று ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இதற்கிடையில் பவித்ரனின் வளர்ச்சிக்குப் பின்னால் மறைந்திருந்த ரகசியம் ஊர் முழுக்க எல்லோராலும் பேசப்படும் ஒரு விஷயமாக ஆனது. பவித்ரனுக்குப் பின்னால் நின்றிருந்தவர்கள் வியாபாரியின் கடையைப் பற்றியும் அங்கிருக்கும் ரகசிய கதவைப் பற்றியும் பரபரப்பாய் பேசினார்கள்.

வியாபாரியின் கடை எங்கு இருக்கிறது என்பதை பாமினியிடம் தான் சொல்லாமல் விட்டது உண்மையிலேயேதான் செய்த புத்திசாலித்தனமான காரியம் என்பதைத் திரும்பத் திரும்ப நினைத்துப் பார்த்தான் பவித்ரன். சிறையிலிருந்து திரும்பி வந்தவுடன் தான் செய்ய வேண்டிய காரியங்கள் என்னென்ன என்பதைப் பற்றி அவன் தன்னுடைய மனதில் தெளிவாக திட்டம் தீட்டி வைத்திருந்தான்.

கூடியிருந்த ஊர்க்காரர்கள் மத்தியில் யாராவது தன்னை 'திருடன் பவித்ரா' என்று அழைக்கிறார்களா என்பதைக் கவனித்தவாறு நடந்தான் திருடன் பவித்ரன்.