ஜட்காவிலிருந்து இறங்கியதுதான் தாமதம், சற்று உரக்க அதிகாரத் தோரணையில் கேட்டான் அந்த நவநாகரிக இளைஞன்: "மிஸ்டர், இங்கே தங்குறதுக்கு இடம் இருக்குதா?''

முதுகுப் பக்கம் கையைக் கட்டி, மனசுக்குள் ஏதோ கணக்குக் கூட்டிக் கொண்டே உலாவியபடி இருந்த ஹோட்டல் நிர்வாகி, யார் தம்மை அழைப்பதென்று ஆவலுடன் திரும்பிப் பார்த்தார். அங்கே அவருக்கு மிக அருகில் நின்று கொண்டிருந்தான் அந்த இளைஞன். நிர்வாகியின் முகத்தில் எதிர்பாராத ஒரு மலர்ச்சி. உதடுகளில் ஒரு விநோதமான புன்சிரிப்பு.

தெருவில்- ஹோட்டலுக்கு முன் பக்கம் வண்டியில் இருந்த ட்ரங்குப் பெட்டியையும் பெரிய படுக்கையையும் பார்த்தபோது அவருடைய மனதின் அடித்தளத்தில் என்னவோ ஆனந்தம் உண்டாகத்தான் செய்தது.

"இருக்கு, சார்! நல்ல ரூம். எல்லா வசதிகளும் உண்டு. வாங்க சார் உள்ளே!''

நெருப்புக்கோழி மாதிரி பரபரத்தார் அவர். அங்கு எலும்பும் தோலுமாய் நின்றுகொண்டிருந்த கூலியாளை அதிகாரத் தொனியில் ஆணையிட்டார் நிர்வாகி.

"டேய், அந்தப் பெட்டியையும் படுக்கையையும் எடுத்துக்கிட்டு சீக்கிரம் மேலே கொண்டு வா.''

அந்த இளைஞனுக்கு முன்னால் நடந்து போனார் நிர்வாகி. ஏதோ புகைவண்டித் தொடர்போல் ஒருவருக்குப்பின் ஒருவராய் நடந்து போனார்கள் மூவரும். மாடியில் தெருப்பக்கமாய் பார்த்த ஓர் அறை. மூவரும் அறையினுள் நுழைந்தனர். நிர்வாகி, தூசு படிந்து காணப்பட்ட ஜன்னல் ஒவ்வொன்றையும் திறந்துவிட்டவுடன், ஏதோ போர்க்களத்தில் எதிரிகளையெல்லாம் கொன்று தீர்ந்துவிட்ட வீரன் மாதிரி வெற்றிப்

பெருமிதத்துடன் மார்பை நிமிர்த்தி வைத்துக்கொண்டு இளைஞனின் முகத்தைப் பார்க்கலானார்.

அந்த இளைஞனுக்கு உண்மையாகவே அந்த அறை மிகவும் பிடித்தது. ஜன்னல் வழியே காற்று சுகமாக வீசிக்கொண்டிருந்தது. கண்ணுக்கு எட்டிய தூரத்தில் வானத்தை முட்டுவதுபோல் உயர்ந்து நிற்கும் கட்டடங்கள், ஆயிரக்கணக்கில் மக்கள் நிறைந்து திக்கித் திணறிப் போய்க்கொண்டிருக்கும் சாலைகள், பொதுமக்களுக்கென்று கட்டப்பட்ட பூங்கா, புகையை "குபு குபு"வென்று ஊதித் தள்ளிக் கொண்டிருந்த தொழிற்சாலைகளின் புகைக்குழாய்கள் தார் போட்ட பளபளப்பான சாலை, ஒன்றுக்குப்பின் ஒன்றாய்ச் சாலையில் போய்கொண்டிருக்கும் கார் வரிசை, மனிதர்களை ஏற்றிக்கொண்டு "சர் சர்" என்று இரைச்சல் எழுப்பிப் போய்க்கொண்டிருக்கும் டிராம் வண்டிகள், ஏதோ ஆபத்திலிருந்து தப்பிப் போகிற மாதிரி ஒருவர் மேல் ஒருவர் இடித்துக்கொண்டு யந்திர கதியில் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் மனித வெள்ளம்... எல்லாமே ஜன்னல் வழியே நோக்கும்போது தெரிந்தன, இளைஞனின் கண்களுக்கு. நகரத்தின் பரபரப்பான வாழ்க்கை, கடல் அலைகளையொத்த பேரிரைச்சல், அவனுடைய மனதில் புத்துணர்ச்சி உண்டாக ஆரம்பித்தது. முகத்தில் கொஞ்சங் கொஞ்சமாய் ஒளி பரவிக் கொண்டிருந்தது. நாற்காலியைப் பின் பக்கமாய் இழுத்துப் போட்டுக்கொண்டு சௌகரியமாய் உட்கார்ந்து கொண்டான்.

"இது போதும்!''

ஹோட்டல் நிர்வாகிக்கு இதைக் கேட்டதும் தலை கால் புரியவில்லை. அந்த இளைஞன் உள்ளுக்குள் ஆனந்தம் பொங்கி வழிய, அங்கே தலையைச் சொறிந்தபடி நின்றிருந்த கூலியாளிடம் ஒரு ரூபாய் நோட்டு ஒன்றை வீசி எறிந்தான். அதைக் கண்டதும் கூலியாளின் முகம் பிரகாசமடைந்தது. அதைக் கண்டு ஹோட்டல் நிர்வாகியின் முகத்திலும் மலர்ச்சி. இந்த இளைஞன் பெரிய பணக்கார வீட்டுப்

பிள்ளையாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று அவருடைய மனம் அப்போது அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தது. அதனால்தானோ என்னவோ மேலும் கொஞ்சம் முதுகை வளைத்துக் கொண்டு பணிவான குரலில் கேட்டார். "கூல் ட்ரிங்க்ஸ் ஏதாவது வேணுமா சார்?''

"ஒரு டீ போதும்- ஸ்ட்ராங்கா!''

சுவரில் இருந்த பட்டனை அழுத்தினார் நிர்வாகி. கீழே தெளிவில்லாமல் மின்சார மணி அலறிக்கொண்டிருந்தது. அடுத்த நிமிஷம் மெலிந்துபோய் வற்றல் மாதிரி இருந்த பையன் ஒருவன் அவர் முன் வந்து நின்றான்.

"சீக்கிரம் ஒரு டீ கொண்டு வா!''

மணவறையில் மாப்பிள்ளைமுன் பணிவாகத் தலைகுனிந்து நின்று கொண்டிருக்கும் மணப்பெண் மாதிரி அந்த இளைஞனின் முன் நின்றிருந்தார் நிர்வாகி.

நாடக அரங்குகள், சினிமா தியேட்டர்கள், பூங்காக்கள், சுற்றுலா மாளிகை, பார்க்க வேண்டிய காட்சிகள், போக வேண்டிய இடங்கள் எல்லாவற்றையும் கூறி வர்ணனை செய்ய ஆரம்பித்து விட்டார் அவர். அவர் கூறும் ஒவ்வொன்றையும் ஆவலுடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் இளைஞன். பையன் கொண்டு வந்து கொடுத்த டீயைக் குடித்து கிளாஸை மேஜைமேல் வைத்தான் இளைஞன். சிகரெட் டப்பாவிலிருந்து சிகரெட் ஒன்றை எடுத்து அதரங்களில் வைத்துப் பொருத்தி டப்பாவை ஹோட்டல் நிர்வாகியை நோக்கி நீட்டினான். நிர்வாகி தயங்கியவாறே தம் கருநிற விரல்களால் ஒரு சிகரெட்டை உருவி எடுத்தார். எழுத்து எழுத்தாகக் கூட்டிச் சிகரெட்டின் பெயரை வாசித்தபடி ஆனந்தமாக அந்தச் சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தார். புகையை வளையம் வளையமாக விட்டுக்கொண்டே கால் முதல்

தலை வரை இளைஞனை ஒரு சிறிய ஆராய்ச்சி செய்தார். ஆக்ஸ்போர்டு முடி வெட்டு, சிவந்த முகம், சற்று அகன்ற நெற்றி, பளபளப்பான கண்கள்...

"இந்தாங்க, இதை எடுத்துக்கிட்டு பாக்கியைத் தாங்க.''

மேஜைமேல் விழுந்த பத்து ரூபாய் நோட்டை நோக்கிய நிர்வாகி மெதுவான குரலில், "வேண்டாம் சார். அதுக்கென்ன, மெதுவாக கொடுத்தால் போதும்'' என்றார்.

முகத்தில் புன்னகை அரும்ப நோட்டை எடுத்துச் சட்டைப் பையினுள் வைத்துக்கொண்டான் இளைஞன். நிர்வாகி மன நிம்மதியுடன் அவனைப் பார்த்துப் புன்னகையுடன், "அப்போ... நான் வர்றேன் சார்! ஏதாவது வேணும்னா பட்டனை அழுத்துங்க போதும். ஏதாவது அசவுகரியம் இருந்தா தயங்காமல் சொல்லுங்க!'' என்றார்.

பானையைப்போன்று வீங்கிப்போய் முன்பக்கம் தொங்கிக் கொண்டிருந்த தொந்தியைத் தூக்கவும் சிரமப்பட்டுக் கொண்டு படி வழியே நடந்து போனார் நிர்வாகி.

சிகரெட்டை வாயில் வைத்துப் புகையை ஸ்டைலாக ஊதிவிட்டபடி, கைகள் இரண்டையும் கால்சட்டை ஜேபியினுள் நுழைத்தபடி தெருவில் போவோர் வருவோரையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் அந்த இளைஞன். தெருவில் இருந்த மணிக்கூண்டிலிருந்து "டங் டங்" என்று மணி அடித்தது. இடது கையைச் சற்று உயர்த்திப் பார்த்தான் அவன். மணி நான்கு ஆகிவிட்டது.

சிறிது நேரத்தில் குளித்துவிட்டுப் பெட்டியைத் திறந்து வெளுத்த ஆடைகளை எடுத்து அணிந்து கொண்டான். ஏற்கெனவே அணிந்திருந்த அழுக்கடைந்து போன ஆடைகளை அறையின் மூலையில் வீசி

எறிந்துவிட்டு நிலைக் கண்ணாடியின்முன் வந்து நின்றான். கோட்டுக்குப் பட்டன் பொருத்தினான். சீவி முடித்தான் முகத்தில் பவுடர் பூசி இரண்டு கைகளாலும் மெல்ல தலைமுடியைப் பளபளவென்று சீவி முடித்தான். முகத்தில் பவுடர் பூசி இரண்டு கைகளாலும் மெல்ல நீவிவிட்டான்.

நகரத்தின் ஆரவாரத்துக்கிடையே ஆவல்கள் மனதின் அடித்தளத்திலிருந்து பொங்கி வழிந்து கொண்டிருந்தன. அப்போது அவனுடைய இதயத்தில் இனம் புரியாத ஒரு புத்துணர்ச்சி, முகத்தில் ஒரு பிரகாசம். அப்படி ஒன்றும் மார்தட்டிக் கூறிக்கொள்கிற அளவுக்குப் பிரபலம் பெற்றிராத அந்த ஹோட்டலில் தங்கியிருப்பது தன் கவுரவத்துக்கு இழுக்கு என்று அப்போது அவன் நினைக்காமல் இல்லை. என்ன இருந்தாலும் பெரிய நகரம் இல்லையா? இதயத்து ஆசைகளுக்கேற்றபடியாவது இருந்தால்தானே நல்லது... அவன் கதவை இழுத்துப் பூட்டினான்.

"தட் தட்" என்று படிகளில் ஓசை எழுப்பியபடி அவன் இறங்கிப் போவதையே எல்லாரும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். உதடுகளில் புன்சிரிப்புத் தவழ அவனது முகத்தையே பணிவுடன் பார்த்தார் ஹோட்டல் நிர்வாகி.

"எங்கே போறாப்பலே?''

அலட்சியமாக நான்கு பக்கமும் பார்த்தபடி இளைஞன், சிகரெட் ஒன்றை உதட்டில் பொருத்திய வண்ணம் மெல்லிய குரலில், "சினிமாவுக்குப் போயிட்டு வரலாம்னு தோணித்து'' என்றான்.

அடுத்த ஒருசில நிமிடங்களிலேயே தன் வாழ்வின் அத்தியாயத்தை அவன் தொடங்கிவிட்டான். பெட் காபி, முகம் வழித்தல், குளியல், துணி மாற்றுதல், தேநீர் பருகுதல், பத்திரிகை படித்தல், சாப்பாடு, தூக்கம், விளையாட்டு, மாலை நேரச் சவாரி, சினிமா- இப்படிப் பொழுது போயிற்று.

தினமும் காலையில் எழுந்ததும் அவன் பார்க்கும் முதல் வேலை பத்திரிகையில் வந்திருக்கும் "வேண்டும்" (வான்டெட்) என்ற பத்திதான். கல்வித் தகுதியையும் மற்ற தகுதிகளையும் விவரமாக, கவர்ச்சியாக எழுதி ஒரு அடி நீளத்துக்குள்ள கவரினுள் அடைத்து வேலைக்கு விண்ணப்பம் செய்துகொள்ளும் தாளை அனுப்பி வைப்பான். ஒருமுறை இருமுறை இல்லை; இது ஏதோ தினக்கடன் என்பதுபோல தினமும் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. எதிர்காலத்தில், தான் ஏதோ பெரிய பதவியில் அமரப் போகிற ஆவலுடன் அவனுடைய நாட்கள் ஒவ்வொன்றாகக் கழிந்து கொண்டிருந்தன. மாதங்கள் இரண்டு ஓடிவிட்டன, மின்னல் வேகத்தில். மனுப் போட்ட இடங்களிலிருந்து பதில் இன்று வரும், நாளை வரும் என்று எதிர்பார்த்து எதிர்பார்த்து, ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நாள் கடந்து கொண்டிருந்ததுதான் மிச்சம். அந்த இரண்டாம் மாடிக்கு ஒருவராவது ஏறி வர வேண்டுமே! எதிர்பார்த்து எதிர்பார்த்து அவனுக்கு மனதில் சலிப்பே ஏற்பட்டுவிட்டது. நாளாக ஆக மணிபர்ஸின் கனமும் கொஞ்சங் கொஞ்சமாகக் குறைந்து கொண்டே வந்தது. இதயத்தின் அடித்தளத்தைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் துயர் ஆட்கொண்டது. சில சமயங்களில் அவன் தன்னையே மறந்து போய், சங்கடக் கடலில் மூழ்கிப் போவதும் உண்டு.

மனநிலை மிகவும் மோசமாகி வந்தது. உயர்ந்த கல்வித்தகுதிகள் இருந்தால்கூட வேலை கிடைக்கவில்லை என்ற நிலை நாட்டில். அரை மனதுடன் படியிறங்கிக் கீழே போனான் அவன். மனிதச் சந்தடி நிறைந்த தெரு. சிறந்த கல்வியறிவும். கௌரவமும் உள்ள அவன் ஒவ்வோர் இடமாக வேலை வேண்டி ஏறி இறங்குவதா? ஹோட்டல் நிர்வாகி அவனையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்தார். அவரது பார்வையும் முகபாவனையும் கொஞ்சங்கூடப் பிடிக்கவில்லை அவனுக்கு. எரிச்சலுடன் பல்லைக் கடித்தபடி தெருவில் இறங்கினான்.

ஜன சமுத்திரத்துக்கிடையில் கலந்து, பெரிய நம்பிக்கையுடன் நடக்கலானான்.

பெரிய அலுவலகம் அது.

வெளியே நின்றபடி, உள்ளே போகலாமா வேண்டாமா என்ற யோசனையுடன் அவன் இருந்தான்.

"ஏய், யாரப்பா அது?''

அவன் உண்மையிலேயே அதிர்ந்துதான் போனான். கூர்க்கா பெரிய கம்புடன் கண்களை உருட்டி அவனை உள்ளே போக விடாமல் தடுத்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய கோலத்தைக் கால் முதல் தலைவரை ஆராய்ந்த கூர்க்காவின் முகபாவனையில் எந்த ஒரு மாற்றமும் ஏற்படவில்லை. தலையை மெல்ல ஆட்டியபடி கூர்க்கா உரக்கக் கத்தினான்.

"போகக்கூடாதுன்னா போகக்கூடாது!''

அவனுக்கே கூர்க்கா அப்படிக் கூறியது வியப்பாயிருந்தது. தன்னை ஒருவன் உள்ளே போகவிடாமல் தடுப்பதா? துணிவான குரலில் கூறினான். "ம்... மானேஜரைப் பார்க்கணும்.''

கூர்க்கா சுட்டு விரலை நீட்டி வாசலில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பலகையைக் காட்டினான்.

"நோ வேக்கன்ஸின்னு அங்கே எழுதியிருக்கிறதே பார்க்கலையா?'' இளைஞன் திரும்பிப் பார்த்தான். பெரிய கொட்டை எழுத்தில் "நோ வேக்கன்ஸி" என்று எழுதப்பட்டுத்தான் இருந்தது. அப்படி என்றால் அவனுக்கு அங்கே வேலை இல்லை. இதயத்தில் துக்கம் கவிந்து இருளைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரத்தில் முகமே இருட்டாகிப் போனது.

அதன்பிறகு அவன் எத்தனையோ கம்பெனிகளின் படியில் ஏறி இறங்கினான். எல்லா இடங்களிலும் அவன் சந்தித்தது என்னவோ ஏமாற்றம் ஒன்றுதான். நடக்க முடியாத அளவுக்கு உடம்பு முழுவதும் ஒரு தளர்ச்சி.

கடைசியாக ஒரு கம்பெனி.

கூர்க்கா குறட்டைவிட்டுத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

யாருக்கும் தெரியாமல் பூனை மாதிரி எந்தவிதமான சந்தடியுமின்றி அவன் விருக்கென்று உள்ளே நுழைந்துவிட்டான். மானேஜரின் முன் போய் பணிவுடன் நின்ற அவனை நோக்கி மானேஜர் கத்த ஆரம்பித்துவிட்டார். "சே... சே... ஒரே இழவாப் போச்சய்யா. காலையிலே எந்திரிச்சா சாயங்காலம் வரை இதே வேலையாப் போச்சு தினமும். வேலை காலி இல்லை, காலி இல்லைன்னு எத்தனை தடவைதான் சொல்றது. நீங்கள்லாம் ஏம்பா தூக்குப்போட்டுச் செத்துத் தொலைக்காம இப்படி மனுஷங்களைப் போட்டு வாட்டி எடுத்துக்கிட்டிருக்கீங்க?''

இப்படி அவர் கத்திய பின்னுங்கூட அவன் நகருவதாயில்லை. அவனது அந்த நிலை அவருடைய மனதில் கொஞ்சம் இரக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும். சற்றே தாழ்ந்த குரலில் சமாதானம் சொல்வதுபோலச் சொன்னார்: "இங்க பாருங்க மிஸ்டர்! உண்மையாகவே சொல்றேன். வேலை காலி இல்லை. இங்கே ஏற்கெனவே ஆயிரக்கணக்கில் அப்ளிகேஷன்ஸ் குவிந்து கிடக்கு. நிலைமை இப்படி இருக்கிறப்போ நான் என்ன செய்யறது சொல்லுங்கோ?'' என்றார்.

அவனது தலைக்குள் உண்மையாகவே போராட்டம் நடக்கலாயிற்று. நெற்றியில் வழிந்த வியர்வையைத் துடைத்தபடி ஹோட்டலை நோக்கி நடையைக் கட்டினான். முகத்தில் ஏமாற்றத்தால் விளைந்த அறிகுறிகள்

நன்றாகவே தெரிந்தன. அவனது முகத்தையே வெறித்து நோக்கினார் ஹோட்டல் நிர்வாகி. அவருடைய முட்டைக் கண்கள் மேலும் கொஞ்சம் பெரிதாயிற்று. அப்போது நகத்தை வாயில் வைத்துக் கடித்தபடி ஏதோ ஆழமாகச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தார் அவர்.

இப்போது பார்த்த மாதிரி இருந்தது. அதற்குள் எத்தனையோ நாட்கள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாய் ஓடி மறைந்துவிட்டன. இந்த இடைப்பட்ட காலந்தான் அந்த இளைஞனிடம் எந்த அளவுக்கு மாற்றங்கள் உருவாகக் காரணமாக இருந்திருக்கிறது. அவன் இப்போதெல்லாம் முகம் மழித்துக் கொள்வதில்லை. ஆடை மாற்றுவதில்கூட அப்படி ஒன்றும் அவன் கவனம் செலுத்துவதாகத் தெரியவில்லை. பத்திரிகை வாசிப்பதுகூட முற்றும் நின்றுவிட்டது. எல்லாவற்றுக்குமே அவன் ஒரு பெரிய முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டான்.

எது குறைந்தாலும் குறையாவிட்டாலும் அவன் பிடித்துப்போட்ட சிகரெட் துண்டுகள் மட்டும் அறையெங்கும் சிதறிக்கிடந்தன. அவைகூட பிறர் பிடித்துப் போட்ட சிகரெட் துண்டுகளை யாருக்கும் தெரியாமல் எடுத்துப் பிடித்தவைதாம்.

அவனிடமிருந்த சுறுசுறுப்பெல்லாம் இருந்த இடம் தெரியாமல் போய்விட்டது. திறந்து கிடக்கும் ஜன்னல் ஓரம் நின்று தெருவையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான். தெருவின் ஆரவாரம், மக்களின் மகிழ்ச்சிக்குரல், கும்மாளம் எதுவுமே அவனது இதயத்தில் எந்தவிதமான சலனத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை. மனதின் ஆழத்தில் மகிழ்ச்சி என்றால் என்ன என்று கேட்கக் கூடிய நிலை உருவாகிவிட்டது. அப்படி என்றால் ஒரே இருட்டு. ஆம், ஒரே இருட்டு. தன்னை நினைத்தபோது அவனுக்கே வெறுப்பாக இருந்தது.

யாரோ கதவைத் தட்டினார்கள். சாதாரணமாக நடந்து சென்று கதவைத் திறந்தான் அவன். வெளியே ஒரு கடிதத்துடன் ஹோட்டல் பையன்

நின்று கொண்டிருந்தான். அதை வாங்கிப் பிரித்துப் படித்தான் இளைஞன்.

"பணம் அவசரமா தேவைப்படுகிறது. நூற்றைம்பது ரூபாய் கொடுத்தனுப்புங்கள். அசவுகரியத்துக்கு மன்னித்திடுக.

-மானேஜர்!"

இளைஞன் உண்மையிலேயே நடுங்கிப் போனான். நடுங்கும் விரல்களால் பதில் எழுதினான்.

"இன்னும் இரண்டு நாள் கழித்துத் தருகிறேன். "

இந்தக் குறிப்புடன் திரும்பிப்போன பையன் சிறிது நேரத்தில் மீண்டும் திரும்பி வந்தான், இன்னொரு கடிதத்துடன்.

"இன்றுவரை உங்கள் கணக்கில் பாக்கியிருக்கிற 140 ரூபாயை உடனே கொடுத்தனுப்புங்கள். மிகவும் அவசரத் தேவை. "

கையில் பிடித்திருந்த கடிதம் லேசாக நடுங்கியது. மணி பர்ஸைத் திறந்து பார்த்தான். இரண்டு ரூபாயும் சில்லரையும் இருந்தன. கீழே இறங்கிப் போனான். நிர்வாகி அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தார். குற்றம் செய்த கைதி மாதிரி அவர் முன் போய் நின்றான்.

"எங்கிட்டே ரெண்டே ரெண்டு ரூபாய்தான் இருக்கு. சீக்கிரம் வேலை கிடைச்சிடும். அதுவரை நீங்கதான் பொறுத்துக்கணும்.'' அவன் கெஞ்சுகிற பாவனையில் கேட்டான்.

மேஜைமேல் திறந்து கிடந்த கணக்குப் புத்தகத்தை எடுத்துப் புரட்டியபடி பேசினார் அவர்:

"வேறு வழியே இல்லை. எல்லாப் பணத்தையும் கொடுத்திட்டு கணக்கை முடிச்சிக்குங்க.''

"அதுதான் சொல்லிட்டேனே என்கிட்டே பணம் இல்லைன்னு. இப்பவே தீருன்னா நான் எங்கே போறது?''

"வீட்டுக்குத் தந்தி கொடுக்கலாமில்லே?''

வீட்டுக்குத் தந்தி கொடுப்பதா? தன்னை நினைத்து அவனே நொந்து கொண்டான். தந்தி அடித்துப் பணம் வரக்கூடிய நிலையிலா அவன் இருக்கிறான்.

"மன்னிக்கணும், அது சாத்தியமில்லை.''

ஹோட்டல் மானேஜர் வேறு வழி உண்டாக்காமல் இல்லை. அவன் வைத்திருந்த பொருட்களில் கொஞ்சம் விலை உயர்ந்ததை அவன் கொடுக்க வேண்டிய பணத்துக்கு ஈடாக அவர் எடுத்துக்கொண்டார். உண்மையிலேயே அவன் அதைக் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை. போர்வை ஒன்றை மட்டும் நான்காக மடித்து கையிடுக்கில் வைத்துக்கொண்டு வெளிறிப்போன முகத்துடன், வியர்வை ஆறாய் வழியும் உடலுடன், துடிக்கும் இதயத்துடன் வீதியில் நடந்து போனான். உள்ளத்தில் பெரும் பாரம்.

நகரம் ஆரவாரித்துக்கொண்டிருந்தது. பசி காதை அடைத்தது. கண் பார்வை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மங்க ஆரம்பித்தது.

சிறிது நேரத்தில் அவனுக்கு ஒன்றுமே தெரியவில்லை. ஒரே இருட்டு!

தெருவுக்குப் பின்னால் ஒரு மூலையில் ஒதுங்கிப்போய் காணப்பட்ட, சுத்தம் என்றால் என்ன விலை என்று கேட்கும் அறை. அதுதான் அவனது தற்போதைய உறைவிடம்.

சாலையையொட்டிக் காணப்படும் வரிசை வரிசையான வீடுகள். அவற்றிலும் பெரும்பாலும் ஆண்களைவிட பெண்களின் எண்ணிக்கையே அதிகம். பலவகைப் பெண்கள். பல்வேறு வயதினர்.

பல்வேறு தோற்றத்தினர். பல்வேறு மொழியினர். பல்வேறு ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்கள்.

முல்லைப் பூ பரப்பும் நறுமணம் காற்றில் கலந்து அந்தப் பகுதி முழுவதிலும் இனிமையான சூழ்நிலை.

அவனுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. செவ்விதழ்கள் அவன் முகம் சுண்டு மலர்ந்தன. வெண்பற்கள் அவனுக்காக நகைத்தன. பல்வேறு கண்கள் அவனைக் கண்டு ஒளிர்ந்தன. சதைப்பிடிப்பான பல கைகள் அவனைத் தங்களை நோக்கி அன்புடன் அழைத்தன. அப்பப்பா! வாழ்க்கை என்பதே இதுதானா?

தீப்பெட்டி ஒன்றின்மேல் சன்னமாக எரியும் மெழுகுவர்த்தி அறையின் நான்கு பக்கங்களிலும் மங்கலான ஒளியைப் பரவவிட்டுக் கொண்டிருந்தது. இரண்டு கைகளையும் இணைத்துக் கழுத்துக்குக் கீழே கொடுத்தபடி தரையில் அவன் எந்தவிதமான சிறு சலனமுமின்றிப் படுத்துக் கிடந்தான். அழுக்கு பிடித்த பழமையான அறையின் சுவர்களில் இங்கும் அங்குமாய்த் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒட்டடை. என்றோ அடுப்பு ஒன்று இருந்ததற்கு அடையாளமாகச் சுவரின் ஒரு பாகத்தில் கரி பிடித்திருந்த இடம். ஒவ்வொன்றையும் அவனுடைய கண்கள் ஒரு நிமிஷம் மேய்ந்துவிட்டு வந்தன. பீடித்துண்டுகளும் தீக்குச்சிகளும் கொஞ்சம் அதிகமாகவே ஈரம் தோய்ந்த அந்தத் திண்ணைமேல் சிதறிக் கிடந்தன. யாரோ புகைத்து தூக்கி எறிந்துவிட்டுப் போயிருந்த ஒரு சிகரெட் துண்டை அவன் சிறிது தயக்கத்துடன் கையில் எடுத்தான். சிகரெட் துண்டு வழக்கத்துக்கு மாறாகக் கொஞ்சம் பெரியதாகவே இருந்தது. எரிந்து கொண்டிருந்த மெழுகுவர்த்தி ஜ்வாலையில் பொருத்தி இரண்டு முறை இழுத்தான். அப்பா என்ன சுகம்! அதற்குள் மெழுகுவர்த்தி தன் கடைசி நிமிஷத்தை உறிஞ்சி அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தது. அதற்கு அவ்வளவுதான் உயிர்போல் இருக்கிறது. பிறகு அறையில் ஒரே இருள். அந்த இருளில் அவன் உதட்டில் பொருத்தியிருந்த சிகரெட் துண்டு மட்டும் சிவப்பாகக் கனன்றது நன்றாகத் தெரிந்தது. வாழ்க்கையை விழுங்க வந்த இருள் அரக்கனின் சிவந்த கண்கள்போல் அது பார்ப்பதற்கு மிகவும் பயங்கரமாக இருந்தது. பெண்களின் கலகலச் சிரிப்பு, பேச்சு, குரல் ஒவ்வொன்றும் அவன் காதுகளில் தெளிவாகக் கேட்டன. கொஞ்ச நேரத்தில் சிகரெட்டும் தீர்ந்துவிட்டது. சிறிது நேரத்தில் தன்னையும் மறந்து அவன் நித்திரையில் லயித்தான்.

காலை படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கும்போது நன்றாகப் பொழுது விடிந்துவிட்டிருந்தது. உடம்பு பனிக்கட்டியாகக் குளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. புழக்கடைப் பக்கம் போகலாமென்று போனவன் என்ன நினைத்தானோ, பின்னால் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று திரும்பிவிட்டான். குளிப்பதற்காகக் குழாயோரம் போனான். அங்கு ஒரே பெண்கள் மயம். பருமனான பெண்கள், உடல் மெலிந்த பெண்கள்- கன்னம் ஒட்டிப்போன பெண்கள், மொட்டையடித்த பெண்கள் இப்படிப் பல்வேறு தோற்றங்களையுடைய பெண்களும் அங்கே கூடியிருந்தார்கள்.

சிலர் பல் துலக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் வேண்டுமென்றே விரலை வாயினுள் விட்டுக்கொண்டு வாந்தி எடுக்க முயன்று கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் குளித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் துணி துவைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். பெண்களில் சிலர் அவனை ஓரக்கண்னால் பார்த்தவாறு நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.

அர்த்தம் புரியாத ஒரு மலர்ச்சி அவர்களின் நயனங்களில் அப்போது நடமாடிக் கொண்டிருந்தது. அவன் வேறு வழியின்றி அறைக்கே திரும்பிவிட்டான்.

சுமார் அரை மணி நேரம் அறைக்குள்ளேயே இப்படியும் அப்படியும் உலவிக் கொண்டிருந்த அவன் குழாயடியில் சந்தடி கொஞ்சம் ஓய்ந்தபிறகுதான் அறையைவிட்டு வெளியே வந்தான். ஒரே ஒரு

பெண் மட்டும் குழாயடியில் நின்று அவனையே ஓரக் கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அவன் தன்னை நோக்கி வரக்கண்டதும் சிறிது நகர்ந்து நின்று அவன் போவதற்கு வசதியாக வழி மாறிக் கொடுத்தாள். தன்னையே பார்த்தபடி நின்று கொண்டிருக்கும் அந்தப் பெண்ணைக் கண்டபோது அவனுக்கே கூச்சமாக இருந்தது. குழாயையும் அவளையும் மாறி மாறிப் பார்த்தான். அடுத்த நிமிஷம் என்ன நினைத்தாளோ, குலுங்கிச் சிரித்தபடி அவள் ஓடி விட்டாள்.

குளித்து முடித்ததும் அவன் அறையைப் பூட்டி வெளியே நடக்கலானான். சாலையின் திருப்பத்தில் செல்லும்போது பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான். அவனையே வைத்த கண் எடுக்காமல் நோக்கியபடி தூரத்தில் அந்தப் பெண் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

அவள் ஏன் அவனையே அப்படிப் பார்க்க வேண்டும்?

அவன் திரும்பி வரும்போது சாயங்காலம் ஆகிவிட்டது. தெருவில் அதிக ஜன நடமாட்டம். தெருவில் இரு பக்கங்களிலும் வரிசையாக உள்ள வீடுகளில் விளக்குகள் மினுக் மினுக் என்று எரிந்து கொண்டிருந்தன. அந்த விளக்கு வெளிச்சத்துக்குப் பின்னே அந்த ஒரு ஜோடிக் கண்கள் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. முறையாக சீவி முடித்த கூந்தல்கள், பவுடர் பூசிய முகங்கள், கவிதை பாடும் கண்கள், சிவந்த அதரங்கள், உருண்டுத் திரண்ட உடற்கட்டு- இப்படி எத்தனை எத்தனையோ அவன் பார்வையில் விழுந்தன. அப்போது முல்லை, பிச்சி, ரோஜா மலர்களின் நறுமணம் அந்தத் தெருவையே கிறங்க வைத்துக்கொண்டிருந்தது. மிகவும் நவநாகரிகமாக உடையணிந்து ஸ்டைல் காட்டியபடி நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் இளைஞர்களும் முடி நரைத்த கிழவர்களும் தெருவில் கொஞ்சம் அதிக அளவிலேயே தென்பட்டார்கள். நேரம் செல்லச் செல்ல சிரிப்பும் கும்மாளமும் கேலியும் அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தன. தலையில் முக்காடு போட்டுக்கொண்டிருக்கும் யாரோ ஒருசிலர் தெருவின் பின்பக்கமாய்

உள்ளே போய்க் கொண்டிருக்கிறார்கள். வேறு சிலரோ எந்தவிதமான தயக்கமுமின்றி முன் பக்க வாசல் வழியே போகிறார்கள். சிலர் ஏதோ தங்களுக்குள் மெல்ல முணுமுணுத்தபடி திரும்பி வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். சிலர் உரத்த குரலில் என்ன என்னவோ பேசித் தெருவில் போவோர் வருவோரின் கவனத்தை ஈர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அங்கே வாழ்க்கை எப்போதும் இருளின் போர்வையிலேயே நடக்கும். அங்குள்ள ஒவ்வொருவரும் வாழ்க்கையை உல்லாசமாய் அனுபவிக்கிறார்கள் போலும். தயக்கத்துடன் மனதில் எதையெதையெல்லாமோ நினைத்து அசை போட்டபடி நடந்த அவன் அறையினுள் நுழைந்ததும் கதவை உள்பக்கமாய்த் தாழிட்டான். இரவு சுமார் இரண்டு மணி வரை அந்த ஆர்ப்பாட்டமும் சந்தடியும் நீடித்துக்கொண்டிருந்தன. போலீஸின் வருகையோடு எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு முற்றுப்புள்ளி விழுந்தது. இந்த உலகம் இப்போது மிகவும் அமைதியாய் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் அவன் மட்டும் தூக்கம் வராமல் இப்படியும் அப்படியுமாய் வெகுநேரம் வரை படுக்கையில் புரண்டு கொண்டேயிருந்தான்.

பொழுது விடிந்தது. வழக்கம்போல் தண்ணீர்க் குழாயைச் சுற்றிலும் ஒரே கூட்டம். அதே பெண் கண்களிலிருந்து நீர் அருவியெனக் கன்னத்தில் வழியே குடல் குமட்டும் நிலையில் நின்று கொண்டிருந்தாள். நெற்றியில் வியர்வை அரும்பிக் கொண்டிருந்தது. நிற்க மாட்டாமல் மெல்லத் தள்ளாடியவாறே அருகிலிருந்த மேடையில் போய் அமர்ந்தாள். அவளைக் கண்ட மற்றவர்கள் தமக்குள் கேலிப்புன்னகை புரிந்தார்கள். அதற்கு மேலும் அங்கே நிற்க அவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. உள்ளத்தில் வெறுப்பு அதிகமாகக் குடிகொள்ள, அந்த இடத்தை விட்டு நடையைக் கட்டினான். அவனது முகபாவத்தை அவளும் கவனிக்கத்தான் செய்தாள். அவளுடைய கண்களில் இனம் புரியாத ஒரு கலக்கம். "உஸ்" என்று பெரிதாக ஏக்கப்

பெருமூச்சு ஒன்றைவிட்டாள். கண்ணாடி ஜன்னல்களின் மறைவில் தம் அழகைக் காட்டி, பணத்துக்காக எதையும் இழக்கத் தயாராகும் பெண் பிறவிகளைக் கண்டாலே அவனுக்குப் பயம். ஏன், வெறுப்புகூட! கொஞ்சமும் இதயமில்லாத அரக்கிகள்! அன்பு, காதல், நம்பிக்கை எதுவுமே அவர்களைத் தீண்டியதாகத் தெரியவில்லை. அடக்கம், பணிவு, மேன்மை எல்லாம் அவர்களை விட்டு ஒரேயடியாக  ஓடிவிட்டன என்றுதான் தோன்றியது. கொலை, வஞ்சனை- அப்பப்பா! எத்தனை எத்தனை கொடுமைகள்! பயங்கரமான நோய்களை உலகம் முழுமைக்கும் பரப்பி வாழ்வை அழித்துக் கொண்டிருக்கும் பாவப் பிறவிகள்.

நெருப்பில் விழுந்துவிட்ட புழுவைப்போல் அவன் துடித்தான். அடித்தளமற்ற அந்தரத்தில் இனிமேலும் வாழ அவனுக்கு விருப்பமில்லை. பாவம், அவன் என்ன செய்வான். தினமும் அவளை அவன் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறான்... அவளிடம் அர்த்தம் புரியாத ஒரு சோகத்தின் சாயல்... ஓர் ஏக்கம்... அவனைக் காணும் தருணங்களில் அவளுடைய கண்களில் ஒரு மலர்ச்சி... முகத்தில் ஒரு  பிரகாசம்... அவள் ஏதோ கூற வாயெடுப்பாள். அதற்குள் அவன் வெறுப்புடன் அந்த இடத்தைவிட்டுப் போயிருப்பான்.

அவனையே ஏக்கத்துடன் பார்த்தபடி அவள் நின்றிருப்பாள். புன்சிரிப்பு அதரங்களில் தவழ, அவன் போவதையே கவனித்தபடி இருப்பாள். அவனது உள்ளத்தின் அடித்தளத்தில் இனம் புரியாத ஒரு புத்துணர்வு எழும். அப்போது இதுமாதிரி எத்தனை பேரைப் பார்த்து இவள் சிரித்திருப்பாளோ, எத்தனை பேருடன் பழகியிருப்பாளோ என்று எண்ணமிட்டபடி கண்களை மூடியவாறு அவன் வேகமாக நடையைக் கட்டுவான்.

அவனுடைய துணிகள் நைந்து போக ஆரம்பித்தன. சில இடங்களில் கிழிசல்களும் இருந்தன. எதிலுமே இப்போதெல்லாம் ஒரு

கவனமின்மை. வெறிச்சென்றிருந்த பகல் நேரமும் இருண்ட இரவுகளுமாய்க் காலம் சுழன்று கொண்டிருந்தது. சிறகொடிந்த பறவையாய் வாழ்க்கையில் ஒரு பிடிப்புமின்றித் துடித்துக் கொண்டிருந்தான் அவன்.

கொஞ்ச நாட்களாகவே அவனை அங்கே காண முடியவில்லை. அடிக்கொருதரம் அவள் அவனது அறையை நோக்கிக் கண்களைச் செலுத்துவாள். கதவு சாத்தப்பட்டிருந்தது. சூரியன் வானின் மையத்தில் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான். தூணில் சாய்ந்தபடி அவள் நின்றுகொண்டிருந்தாள்.

கோபத்துடன் அப்போது வீட்டின் சொந்தக்காரன் அந்த அறையின்முன் வந்து நின்றான். அவன் சப்தம் போடுவது அவளுக்குத் தெளிவாகக் கேட்டது.

"என்னப்பா இன்னும் வாடகை தரலை?''

"வேலை ஒண்ணும் கெடைக்கலீங்க. ஏதாவது விக்கலாம்னா விக்கிறதுக்கு என்கிட்ட என்ன இருக்கு?''

"நான் அப்பவே நினைச்சேன். இப்படியெல்லாம் நடக்கும்னு. போய் அலை. வேலை ஏதாவது கூரையைப் பிச்சுக்கிட்டு வருமா? இன்னிக்கே வாடகை வராட்டா வெளியே படுக்க வேண்டியதுதான். என்ன தெரியுதா?''

"நீங்க இந்த ஒரு தடவை தயவு செஞ்சு பொறுத்துக்கணும். சாப்பிட்டே மூணு நாளாச்சு. எந்திருச்சி நிக்கக்கூட உடம்பிலே தெம்பு இல்லே.''

"அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது. சாயங்காலத்துக்குள் வாடகை என் கைக்கு வரணும். இல்லாட்டி.''

அவள் என்ன செய்வதென்றே அறியாமல் செயலாற்று நின்று கொண்டிருந்தாள். கடுகடுத்த முகத்துடன் வீட்டின் சொந்தக்காரன் அவளைக் கடந்துபோகும்போது அவனிடம் என்னவோ "குசுகுசு"வென்று காதில் கூறினாள். "சரி சரி" என்று தலையாட்டிய அவன் மலர்ந்த முகத்துடன் நடந்துபோனான்.

மெல்ல மெல்லத் தயங்கியபடி நடந்து வந்த அவள், கதவின் இடுக்கு வழியே உள்ளே பார்த்தாள். அவளுடைய உள்ளம் "பக் பக்"கென்று அடித்துக் கொண்டிருந்தது அப்போது. பிறகு என்ன நினைத்தாளோ, திரும்பிவிட்டாள்.

முல்லைப் பூவின் மணம் அந்த இடத்தைச் சுற்றிலும் பரவியிருந்தது. திடுக்கிட்டு அவன் கண் விழித்துப் பார்த்தான்.

அவள்!

இடது கையில் பாத்திரம் ஒன்று; வலது கையில் தேநீர். எந்தவிதமான தயக்கமும் முகத்தில் இல்லாமல் அவள் நின்று கொண்டிருந்தாள். அவன் படுக்கையை விட்டு எழுந்து அவளையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்தான். அவளுடைய கண்களில் அர்த்தம் புரியாத ஒரு மலர்ச்சி தென்பட்டது. முகத்திலுங்கூடத்தான். பாத்திரத்தைக் கீழே வைத்தாள்.

"மன்னிக்கணும். கொஞ்சம் டீயும், பலகாரமும் இருக்கு.''

ரத்தம் முகம் முழுமைக்கும் ஏறியது அவனுக்கு. கண்கள் இருட்டிக் கொண்டு வரும்போல் இருந்தன. தலைக்குள் ஒரே புகைச்சல். கௌரவப் பிரச்சினை அப்போது திடீரென்று தன் முகம் காட்டியது. "ஒரு விபச்சாரி! இப்போதுகூடவா ஆளை மயக்கும் முயற்சியில் இவள் ஈடுபட வேண்டும்?" கோபம் பொத்துக்கொண்டு வரக் கேட்டான்:

"இது எதுக்கு?''

அவளுடைய முகம் வாடி விட்டது. அவன் இப்படிக் கேட்டதும் கண்களில் ஒரு கலக்கம். இதயம் படபடக்கக் கேட்டாள்:

"ஏன், இதைச் சாப்பிடக்கூடாதா?''

"சாப்பிடறதா? நல்லா இருக்கு நீ சொல்றது. என்கிட்ட காசும் இல்லே, ஒண்ணும் இல்லே. பரதேசிப் பயல் நான். இப்படிப்பட்ட நிலையில் கூடவா மனுஷனைச் சும்மா விட்டு வைக்க முடியவில்லை உனக்கு? தயவு செய்து இங்கேயிருந்து போயிடு. எனக்குப் பலகாரமும் வேண்டாம், ஒண்ணும் வேண்டாம்!''

அவளுடைய முகத்தில் ஏமாற்றத்தின் சாயல்கள். மெல்லிய குரலில் கூறினாள்: "நான் உங்கக்கிட்டே பணத்துக்காக வரல்லே. உங்க பணம் எனக்கு எதுக்கு?''

கால் பெருவிரலால் அவள் தரையில் கோலம் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அடுத்து என்ன செய்வது என்று தோன்றாமல் தூணோடு சேர்ந்து நின்று கொண்டாள். அவனது கோபம் அவளுக்குக் கலக்கத்தை உண்டாக்கிவிட்டது. கோபத்தால் சிவந்த தன் கண்களால் அவளையே வெறித்துப் பார்த்தான் அவன்.

"பணத்துக்காக வரல்லேன்னா, பின்னே எதுக்காக வந்தே? ஆளை மயக்கிட்டுப் போகலாம்னா? பணம் சம்பாதிக்கிற நேரத்துலே சுருட்டிக்கிட்டுப் போயிடலாம்னா? மரியாதையா இங்கேயிருந்து போயிடு!''

அவன் வாசல் பக்கமாய் விரலை நீட்டியபடி கூறினான். அவளுக்கு அழுகையே வந்துவிட்டது. கண்களிலிருந்து நீர் "பொல பொல"வென்று வந்தது.

"வசந்தகுமாரி... வசந்தகுமாரி...''

வெளியேயிருந்து யாரோ அழைக்கும் சப்தம். சேலைத் தலைப்பால் கண்களைத் துடைத்தபடி அவள் மெதுவான குரலில் கூறினாள்: "என்னைக் கூப்பிடறாங்க. என்னைப் பத்தி தயவு செய்து தப்பா நினைக்காதீங்க. நான் அப்புறம் வர்றேன்.''

மெல்ல நடந்து சென்ற அவள் கொஞ்ச நேரத்தில் மறைந்தும் விட்டாள்.

பசியும் தாகமும் கோபமும் வெறியும் ஏமாற்றமும் அவனை வருத்திக் கொண்டிருந்தன. "பெரிய தர்மசங்கடமா இல்லே போச்சு இதிலிருந்து தப்பாவிட்டால் பேராபத்தாகத்தானே போயிடும்?" என்று மனதில் கூறிக்கொண்ட அவன், தட்டுத் தடுமாறி எழுந்து நின்றான். கொஞ்ச நேரத்தில் ஆடைகளை மாற்றிக்கொண்டு கதவைப் பூட்டிவிட்டு, தெருவில் இறங்கி ஏதோ ஒரு திசையை நோக்கி நடந்தான்.

வானம் மேகப் படலம் சிறிதுமின்றி நிர்மலமாய்க் காட்சியளித்தது. கதிரவன் தன் பொற் கிரணங்களை வானின் மையத்தில் நின்று பரப்பிக் கொண்டிருந்தான். ஒரே மயான அமைதி. மரக்கிளைகளின் அசைவு இருக்க வேண்டுமே! ஊஹும்! ஆடுகள் மரநிழல்களில் வாயை அசை போட்டபடி ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தன.

வெயிலின் வெப்பம் தாங்காமல் உருகிக் கொண்டிருந்த தார் போட்ட சாலை வழியே அவன் தலையைத் தொங்கபோட்டபடி நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தான். கொடுமையான பசியின் முன் எல்லாமே இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்துவிட்டிருந்தன. பெரிய படிப்பு, இளமை, பண்பு எல்லாமே அதன்முன் எங்கே போயினவோ தெரியவில்லை. அவனால் அதற்கு மேலும் நடக்க முடியாது என்ற அவலநிலை. ஒரு வேளை உணவு வேண்டிப் பலரிடமும் கையேந்திப் பார்த்துவிட்டான். குழிந்துபோன வயிற்றை ஒரு கையால் தடவி விட்டுக்கொண்டு, கிறங்கிப்போன கண்களை உயர்த்தியபடி வறண்டுபோன தொண்டையிலிருந்து கிளம்பும் நடுங்கிய குரலில் கெஞ்சினான்:

"ஏதாவது தாங்க, ஐயா பசிக்குது!''

வெறுப்புடன் அவனை விரட்டியடித்தார்கள் மக்கள். மக்களா அவர்கள்?

"உடம்பைக் கொழுக்க வச்சிக்கிட்டு பிச்சையா எடுக்க வர்றே? நல்லாத்தான் இருக்கு. இந்த நாடே கெட்டுப் போச்சுப்பா! எங்காவது போயி ஒரு வேலை தேடறதுக்கென்ன?''

வேலை! அதைக் கேட்டுக் கேட்டு அவனுடைய தொண்டைத் தண்ணீரே வற்றிவிட்டது. அவனுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. கானல்நீரை வேண்டிப் பாலைநிலத்தில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தான். தலையை நிமிர்த்தி நடக்கக்கூட உடம்பில் தெம்பு இல்லை. கால்கள் சோர்ந்து போய் ஒன்றோடொன்று பின்னிக் கொண்டன.

என்றோ ஓடி வற்றி வறண்டு போயிருந்த ஆற்றின் கரையில் இருந்த மரத்தின்மேல் சாய்ந்தபடி அவன் நின்று கொண்டிருந்தான். நகரத்தின் ஆரவாரம், மனிதர்களின் உற்சாகக் குரல்கள் அப்போதும் அவனுடைய செவிகளில் விழுந்துகொண்டிருந்தன. அருகிலிருந்த சுடுகாட்டை நோக்கி அவன் கண்கள் சென்றன. அதைப் பார்க்கும்போது அவனுடைய மனதில் சிறிது அமைதி ஏற்பட்ட மாதிரி இருந்தது.

தன் தலைவிதியை நினைத்துப் பார்த்தபோது அவனுக்கே வருத்தமாக இருந்தது. இந்த உலகம் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது. மனிதர்கள் எத்தனை எத்தனை விதத்தில் சுவையான தின்பண்டங்கள் தயாரித்துச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சில விருந்துகளில் சாப்பிட்டது போக மீதியை... ஏன் நல்ல நல்ல பழங்களைக் கூட பாதி கடித்துவிட்டுக் குப்பைத் தொட்டியில் எறிகிறார்கள். ஆனால் அவனுக்கோ ஒரு சாண் வயிற்றைக் காப்பாற்ற ஒன்றும் கிடைக்கமாட்டேன் என்கிறது. மழை வேண்டி ஏங்கி நிற்கும் ஆம்பல்

மலர்போல் அவனுடைய கண்கள் வானின் மையத்தை நோக்கி நிமிர்ந்தன.

எல்லாம் சூனியம்! ஒரே சூனியம்! அப்பப்பா! இந்த உலகில் வாழ ஒருவன் எத்தனை கஷ்டங்களைச் சகித்துக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. பசியின் கொடுமை தாங்காமல் அவன் துடித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது இளமைப் பருவம் எவ்வளவு உல்லாசம் நிரம்பியதாய் இருந்தது. பள்ளிக்கூடத்தில் படிக்கும் காலத்தில் வாழ்க்கை எவ்வளவு இன்பமயமாக இருந்தது. இதுவரை அவன் எத்தனை ரூபாய் செலவிட்டிருப்பான். எத்தனை ஆசைகளை மனதின் அடித்தளத்தில் போற்றிப் பாதுகாத்திருப்பான். ஹும்! அதெல்லாம் கடந்த காலம். மீண்டும் ஒருமுறை அது வரவா போகிறது? நல்ல உணவு, கவர்ச்சிகரமான ஆடைகள் எல்லாமே கடந்த காலத்தின் நினைவுச் சின்னங்கள். இன்று இதோ இந்த வாலிபப் பிராயத்தில் கடுமையான வெப்பத்தில் புழுவாய்த் துடித்துக் கொண்டிருக்கிறான். உண்ண உணவில்லை. படுக்க இடமில்லை. குடிக்க நீரில்லை. அவனை வளர்க்க அவன் பெற்றோர் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருப்பார்கள். எவ்வளவு தியாகங்கள் செய்திருப்பார்கள். எப்படியெல்லாம் உருக்குலைந்திருப்பார்கள். தங்கள் மகனுடைய எதிர்காலம் குறித்து என்னவெல்லாம் கனவு கண்டிருப்பார்கள். எல்லாமே காற்றில் பறந்த சருகாய்ப் போய்விட்டன. உயர்ந்த குறிக்கோள் கொண்ட வாழ்வுக்கு மாறாக வெறிச்சென்ற பாலை வெளியே அவன் கண்ணில் பட்டது.

யாரும் காணாதபடி சாலையின் ஓரத்தில் பொறுக்கியெடுத்த சிகரெட் துண்டு அவனது கைவிரல் வியர்வை பட்டு நனைந்து கொண்டிருந்தது. கொஞ்ச நேரத்தில் ஒரு வகையான வெறுப்புடன் அதை அவன் தூக்கி எறிந்தான். பிற்பகல் நான்கு மணிக்குமேல் ஆகிவிட்டது. நிழல்கள் மெல்ல மெல்ல நீண்டு கொண்டிருந்தன. இருந்தாலும் வெப்பம் என்னவோ கொஞ்சம் அதிகமாகத்தான் இருந்தது. ஆற்றுமணல்கூடச்

சிறிது சூடாகவே இருந்தது. ஆற்றின் கரையில் இருந்த செடிகள் எவ்விதச் சலனமுமின்றி அசையாமல் நின்று கொண்டிருந்தன. நதியின்மேல் இருந்த பாலத்தின்கீழ் உள்ள கல்தூணை ஒட்டி அமர்ந்து நாலைந்து பேர் சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். வேறு சிலர் ஆற்றுமணலில் தோண்டிய குழியிலிருந்து நீரெடுத்துத் துணி துவைப்பதில் ஈடுபட்டிருந்தார்கள். பல வண்ணங்களில் துணிகள் ஆற்று மணலில் காய்ந்து கொண்டிருந்தன. யாரோ இருமுவது கேட்டு அவன் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான். அவனுக்கு மிகவும் நெருக்கமாகப் பிச்சைக்காரன் ஒருவன் நின்று கொண்டிருந்தான். கந்தல் கந்தலாய்க் கிழிந்து தொங்கும் ஆடைகள், கிழிந்துபோன துருக்கித் தொப்பி. தன்னைச் சுற்றிலும் அந்தப் பிச்சைக்காரன் ஒருமுறை கண்ணோட்டமிட்டான். யாரும் இருப்பதுபோல் தெரியவில்லை. புளியமரத்தை லட்சியமாக வைத்து நடந்து வந்தான். மரத்தின் கீழ்ப்பகுதியை அடைந்ததும் தோளில் இருந்த மூட்டையைக் கீழே இறக்கினான். சிறிது நேரத்தில் அதை அவிழ்த்து இரண்டு மூன்று ரொட்டித் துண்டுகள், கெட்டுப்போன ஊறுகாய், பழங்கள் ஒவ்வொன்றையும் தனித்தனியே எடுத்துச் சாப்பிடலானான்.

சுவர்மேல் அமர்ந்து கீழ்நோக்கிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த இளைஞனின் வாயில் எச்சில் ஊறியது. பிச்சைக்காரனையே வைத்த கண் எடுக்காமல் அவன் நோக்கலானான். பசி முற்றும் அடங்கிய மாதிரி ஏப்பம் விட்டபடி சாப்பிட்ட கையைப் பழைய துணி ஒன்றில் துடைத்துக்கொண்ட பிச்சைக்காரன், பீடித் துண்டு ஒன்றை வாயில் வைத்து சுகமாகப் பிடிக்கலானான். புளியமரத்தின்மேல் மெல்லச் சாய்ந்தபடி பீடி பிடித்துக்கொண்டிருந்த அவனது சிந்தனை அப்போது வேறு எதையோ சுற்றி லயித்துக்கொண்டிருந்தது. நேரம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கடந்து போய்க்கொண்டிருந்தது. பீடியை அணைத்த அவன், எஞ்சிய பகுதியை காது இடுக்கில் செருகிக்கொண்டான்.

கோட்டு பாக்கெட்டில் கைவிட்டுச் சிறு துணி முடிச்சு ஒன்றை எடுத்த அவன், சுற்றிலும் ஒருமுறை பார்த்தபடி அதை அவிழ்க்கத் தொடங்கினான். வெள்ளி ரூபாய்களும், செப்பு நாணயங்களும் அடுத்த நிமிடம் சலசலக்க ஆரம்பித்தன.

இளைஞனது இதயத்தில் திடீரென்று ஒரு மின்னல். பிச்சைக்காரன் ஒவ்வொரு நாணயமாக எடுத்து எண்ணினான். "கணீர் கணீர்" என்று காசுகளின் ஒலி கேட்டுக்கொண்டிருந்தது. பதினோரு முறை. பதினோரு வெள்ளி ரூபாயும், சில்லரையாக இரண்டு ரூபாயும் இருந்தன. அவற்றுடன் தன் பாக்கெட்டில் இருந்த வேறு சில செப்புக் காசுகளையும் சேர்த்து அவன் அவற்றை ஒரே பொதியாகக் கெட்டியான பையொன்றினுள் பத்திரமாக வைத்தான்.

இளைஞன் உண்மையிலேயே அயர்ந்து போனான். உலகமே இவன் கண்முன் பல்லை இளித்துக் கொண்டிருப்பதுபோல் இருந்தது அப்போது. கந்தல் ஆடைகளை மேனியில் சுற்றி எந்தவிதமான கவலையுமின்றி ஏகாங்கியாய் நடந்து திரியும் ஒரு மனிதனிடம் பதின்மூன்று ரூபாய். "அவனிடம் கேட்டுப்பார்த்தால் என்ன?" இளைஞனுடைய இதயம் பக்பக்கென்று இனம் புரியாமல் அடித்துக்கொண்டது. அப்போது இவன் தன்னைக் குறித்து ஒரு நிமிடம் நினைத்துப் பார்த்துக்கொண்டான். நிறைய படித்தவன், இளைஞன், உலகின் கண்களுக்கு உயர்ந்தவன். இருந்தும் ஒரு சாண் வயிற்றுக்கு உணவின்றி வாடிக்கொண்டிருக்கிறான். என்னவோ நினைத்து இவன் சிலிர்த்துக்கொண்டான். இதயத்தின் ஏதோ ஒரு மூலையில் ஒரு மின்வெட்டு. பிச்சைக்காரனின்மீது பாய்ந்து அவனிடமுள்ள காசையெல்லாம் தட்டிப்பறித்தால் என்ன? உண்மைதான். யார் பார்க்கப்போகிறார்கள்? பிச்சைக்காரனின்மேல் பாய்ந்தால் துக்கமெல்லாம் இருந்த இடம் தெரியாமல் போய்விடும். இளைஞனுடைய இதயம் "பட்பட்" என அடித்தது. மூச்சே நின்றுவிடும்

போல் இருந்தது. ஒரே நிமிடம். யாரும் இல்லை அவர்களைச் சுற்றி. இதுதான் நல்ல நேரம். ஆனாலும் ஒரு தயக்கம்.

சே! சே! பிச்சைக்காரனிடமிருந்து தட்டிப் பறிப்பதா? எவ்வளவு இழிவான செயல்! அந்தப் பிச்சைக்காரன் இந்தப் பணம் சம்பாதிக்க எப்படியெல்லாம் வெயிலில் அலைந்து திரிந்திருப்பான். எத்தனை நாட்கள் பட்டினி கிடந்திருப்பான். எத்தனை பேர்களிடம் வசவும் திட்டும் கேட்டிருப்பான்.

இளைஞனால் அதற்கு மேலும் சிந்தித்துக்கொண்டிருக்க முடியவில்லை. என்ன நினைத்தானோ, அடுத்த நிமிடம் சாலையில் இறங்கி நடந்தான். எங்கே போகிறோம் என்பதுகூடத் தெரியாமல் நடந்தான். மரங்கள் காற்றில் சலசலத்துக் கொண்டிருந்தன.

திடீரென்று குளிர்காற்று வீசியது. "உஸ்" என்று பெரிதாக மூச்சுவிட்டபடி இளைஞன் நடையைக் கட்டினான்.

வஞ்சனை, சதி, துரோகம்- உலகமே இவற்றால்தான் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. உண்மை, நீதி, கருணை, மனிதாபிமானம் எல்லாவற்றிலுமே இப்போதெல்லாம் வஞ்சனை கலந்துவிட்டது என்றுதான் பட்டது அவனுக்கு. வஞ்சனை கலந்த மகாசமுத்திரத்தில் சிக்கிக் கரையை அடைய முடியாமல் அவன் அல்லல்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். எந்தவிதமான லட்சியமுமின்றி நடந்து சென்ற அவனுடைய கால்கள், நகரின் சந்தடி குறைந்த ஒரு தெருவை அடைந்ததும் நின்றன. களைப்பு மிகுதியால் அருகில் இருந்த வீட்டுத் திண்ணையில் போய் அமர்ந்தான். பசி வயிற்றைப் பிடுங்கி எடுத்தது. எதையாவது இப்போது உள்ளே தள்ளியே ஆக வேண்டும். ஆனால் அதற்கு அவன் எங்கே போவான்? முன்பக்கம் இருந்த வீட்டின் உள்ளிருந்து ஒரு பையன் இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தான்.

கையில் செப்புக்காசை வைத்து உருட்டியபடி பலகாரக்கடையை நோக்கிப் பையன் ஓடினான். அப்போது அவனுடைய கையிலிருந்த காசு தவறி அருகிலிருந்த சாக்கடையில் உருண்டு விழுந்துவிட்டது. பையனையே இளைஞன் பார்த்தபடி உட்கார்ந்திருந்தான். அரையணாதான். அதைப் பையன் சுற்றும் முற்றும் தேடிப் பார்த்தான். இரண்டு கைகளாலும் கண்களைக் கசக்கிக் கொண்டே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தான். காசு கிடைக்காமல் போகவே வீடு நோக்கிச் சிறிது நேரத்தில் திரும்பி ஓடினான். ஆவலுடன் எழுந்து சென்ற இளைஞன் அந்த அரையணாவைக் கண்டுபிடித்து எடுத்தான். "ஏதாவது கடலை வாங்கிச் சாப்பிடலாம்" என்று மனதுக்குள் நினைத்தபடி நடக்கலானான்.

"ஏய்...''

யாரோ அழைத்தார்கள். பின்னால் அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். காக்கி உடை அணிந்த போலீஸ்காரன் ஒருவன் அங்கே நின்று கொண்டிருந்தான்.

முகம் வெளிறி ஸ்தம்பித்துப்போய் நின்றான் இளைஞன்.

போலீஸ்காரனின் காக்கிச் சட்டையையும் அரைக்கால் நிஜாரையும் கையிலிருந்த குண்டாந்தடியையும் பார்த்தபோது இளைஞனுக்குப் புளியைக் கரைத்து ஊற்றுவதுபோல் இருந்தது.

இளைஞனின் பிடரியைப் பற்றி, போலீஸ் ஸ்டேஷனை நோக்கி இழுத்துக்கொண்டு போனான் போலீஸ்காரன். போலீஸ்காரன் சொன்னதைக் கேட்டதும் இன்ஸ்பெக்டர் பல்லைக் கடிக்க ஆரம்பித்தார்.

"உன் பேரு என்னடா?''

"முஹம்மது அப்பாஸ்'' என்றான் இளைஞன்.

"இதே மாதிரி எத்தனை தடவை திருடியிருப்பே?''

அவனுடைய இரண்டு கண்களிலிருந்தும் நீர் அருவியென வழிந்து கொண்டிருந்தது.

"நான் இதுவரை திருடணும்னு என் வாழ்க்கையில் ஒரு தடவை கூட நினைச்சது இல்லே. பசியின் கொடுமையினாலேதான் இப்படி!''

இதைக் கேட்டதும் இன்ஸ்பெக்டர் "கடகட"வெனச் சிரித்தார்.

"ஏண்டா 217, இவன என்னன்னு கேளு!''

217 சுமார் அரை மணி நேரம் விசாரணை செய்தான். இளைஞனிடமிருந்து வேறு எந்தவிதமான பதிலும் வராமல் போகவே சலிப்படைந்த போலீஸ்காரன் இன்ஸ்பெக்டரிடம் கூறினான்:

"இவன் பாவப்பட்டவன்னு தோணுது சார்!''

அப்பாஸை இன்ஸ்பெக்டரின் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தினான் 217. அவனைக் கால் முதல் தலை வரை ஆராய்ந்த இன்ஸ்பெக்டர் கோபம் ஜ்வலிக்கக் கூறினார்:

"போடா! இந்தப் பக்கம் இனிமேல் தலைகாட்டவே கூடாது. தெரியுதா?''

பாதி இரவு கழிந்துவிட்டிருந்தது. பூங்காவில் இருந்த பெஞ்சில் தன்னை மறந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்த அவனைத் தட்டி எழுப்பினான் ரோந்து சுற்றி வந்த போலீஸ்காரன். மனிதாபிமானம் இன்னும் கொஞ்சம் குடிகொண்டிருக்கவே, அருகிலிருந்த மசூதியை நோக்கிப் போகும்படி அவனே ஆலோசனையும் கூறினான். ஏற்கெனவே தளர்ந்து போயிருந்த இளைஞன் மசூதித் திண்ணையில் போய் தன் உடம்பைக் கிடத்திக் கொண்டான்.

தன்னை யாரோ தட்டி எழுப்புவதை அறிந்த இளைஞன் திடுக்கிட்டுக் கண் விழித்தான். கண்களைக் கசக்கி விட்டுக்கொண்டு பார்த்தான். பொழுது நன்றாக விடிந்திருந்தது. அவனைச் சுற்றிலும் ஒரு சிறு

கூட்டமே குழுமியிருந்தது. ஒவ்வொருவர் முகத்திலும் அர்த்தம் புரியாத ஒரு கடுகடுப்பு. இவன் முஸ்லிம் அல்லாதவன்- காஃபிர் என்று தோன்றவே அவனை நோக்கி ஒருவன் கேட்டான்:

"நீ யாருடா?''

அப்பாஸ் மெல்ல எழுந்து நின்றான்.

"நான் ஒரு வெளியூர்க்காரன்.''

"வெளியூர்க்காரனா? அப்படின்னா, ஜாதி?''

"முஸ்லிம்.''

ஜனக்கூட்டம் அவன் சொன்னதை நம்புகிற மாதிரி தெரியவில்லை. தங்களுக்குள் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விதமாக முணுமுணுத்துக் கொண்டார்கள்.

"முஸ்லிமா? பொய்! மரியாதையா உண்மை சொல்றியா, இல்லையாடா?''

"லா இலாஹி, இல்லல்லாஹு முஹம்மதுர் ரஸூல்லாஹ்'' நாக்குழற இளைஞன் கூறினான்.

இப்போதுதான் அவன்மீது அவர்களுக்கு ஓரளவுக்காவது நம்பிக்கை வந்தது. அவன் தன்னுடைய துயரம் நிறைந்த வாழ்க்கையை அவர்களிடம் சுருக்கமாகக் கூறினான். அவர்களுள் ஒருவன் ஆச்சரியம் தொணிக்கக் கூறினான்:

"நான் முதல்லே காஃபிராத்தான் இருக்கும்னு நினைச்சேன். ம்... எல்லாம் காலம் செய்யற கோலம்!''

"சரி சரி எழுந்திரு. இது என்ன தூங்கறதுக்காகவா கட்டிப்போட்டிருக்கு?'' இன்னொரு ஆள் கேட்டான்.

இளைஞன் தட்டுத் தடுமாறி எழுந்து நடக்கலானான். சிறிது தூரம் சென்றிருப்பான். யாரோ தன்னை அழைப்பதுபோல் தோன்றவே பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான். மசூதியில் இருந்த ஒரு முதியவர். வெள்ளை வெளேரென்ற தாடியும், கருணை தவழும் கண்களுமாய் நின்று கொண்டிருந்தார்.

ஒரு ரூபாய் நோட்டு ஒன்றை அவனிடம் நீட்டியவாறு கூறினார்.

"மகனே! இந்தா இதை வச்சுக்கோ.''

அவன் அந்த ரூபாய் நோட்டைப் பெற்றுக்கொண்டான். அப்போது அவன் கண்களில் நீர் நிரம்பிவிட்டது. அவனால் அதற்குமேல் ஒன்றையும் பார்க்க முடியவில்லை. கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டு நன்றி சொல்வதற்காகத் தலையைத் தூக்கியபோது தான் தெரிந்தது, அந்த முதியவர் அந்த இடத்தை விட்டு ஏற்கெனவே போய்விட்டாரென்று. என்ன செய்வது என்றே தெரியாமல் அவன் ஒரு நிமிடம் செயலற்று நின்றுவிட்டான். அவன் கண்களிலிருந்து வழிந்த நீர் சொட்டுச் சொட்டென்று சாலையில் விழுந்து அதை நனைத்துக் கொண்டிருந்தது. "யாரப்புல் ஆலமீன்." அவன் மனதுக்குள் கூறிக்கொண்டான்.

பின்பு ஏதோ ஓர் எண்ணத்துடன் வேகமாக நடக்கலானான்.

ஹோட்டல் ஒன்றில் கால் வைத்த அவன், குளிர்ந்த நீரில் கை, கால், முகம் ஒவ்வொன்றையும் கழுவினான். இரண்டு அணாவுக்குச் சாப்பிட்டான். தண்ணீரைக் கொஞ்சம் அதிகமாகவே குடித்தான். பின்பு வெளியே இறங்கி நடந்தான். பாக்கெட்டில் பாக்கி பதினான்கு அணாக்கள் இருந்தன. மனம் பாரம் நீங்கி அமைதியாக இருந்தது. காற்றில் பறக்கும் பஞ்சு மாதிரி கால்போன இடமெல்லாம் அவன் தன் விருப்பப்படி ஒவ்வொரு தெருவாக அலைந்து திரிந்தான்.

மணி நான்கு. பகலின் வெப்பம் ஓரளவுக்குத் தணிந்துவிட்டிருந்தது. தெருக்களில் ஜன சந்தடி அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. அவனை ஒருவன் தடுத்து நிறுத்தினான். நடு வயதுக்காரன். கறுப்புக் கோட்டும் கறுப்புத் தொப்பியும் போட்டிருந்தான் அந்த ஆள். கோட்டுக்குமேலே ரோமத்தாலான சிவப்பு வண்ணப் போர்வை.

"ம்... என்ன வேணும்?'' அப்பாஸ் கேட்டான்.

அவனையே பார்த்தபடி நின்றிருந்த அந்த மனிதன் அவனை நோக்கித் தொழுதபடி, "தம்பீ... நான் வெளியூர்க்காரன். சாப்பிட்டு மூணு நாளாயிடுச்சு. இந்தப் போர்வையை விற்கலாம்னு பார்த்தா யாரும் வாங்க மாட்டேங்கறாங்க'' என்றான்.

இதைக் கேட்டதும் அப்பாஸின் கண்கள் நீரினால் நிரம்பிவிட்டன. வந்தவனுக்கு உதவி செய்ய வேண்டியது தன் கடமை என்று நினைத்த அவன் பாக்கெட்டினுள் கைவிட்டு நாலணா எடுத்துக் கொடுத்தான்.

அந்த மனிதன் அதை ஆர்வத்துடன் பெற்றுக்கொண்டு அப்பாஸைக் கையெடுத்துக் கும்பிட்டுவிட்டு நடந்தான்.

பூங்காவில் பாட்டொலி கேட்டது. இதயத்தைப் பிழிய வைக்கும் சோகம் நிரம்பிய பாடல் அது. பூங்காவின் மூலையில் அப்பாஸ் இடம் பிடித்தான். பலவிதமான வண்ண மலர்கள் கொண்டு மனதைக் கவரக்கூடிய புல்வெளி.

அதில் கைகோர்த்து நடந்து செல்லும்  காதலர்களின் சிரிப்பு, கொஞ்சல்கள். வட்டமாக அமர்ந்து விளையாடிக்கொண்டிருக்கும் பள்ளி மாணவிகள். பூங்காவின் காட்சி ஒன்றிலும் அவன் கவனம் பதியவில்லை. எங்கிருந்தோ மிதந்து வரும் அந்தச் சோக கானத்தில் அவன் தன்னை முழுமையாக இழந்து லயித்துப் போயிருந்தான். அவனது சிந்தனை, கடந்து வந்த பாதையை நோக்கித் திரும்பியது. உணவின்றி அறையினுள் தளர்ந்து கிடந்தபோது உணவு கொண்டு வந்த அந்தப் பெண்ணின் நினைவு அப்போது வந்தது.

வசந்தகுமாரியின் அழகிய முகம் அவன் மனக் கண்ணின் முன் விசுவரூபம் எடுத்து நின்றது. அவளது நாணம்- தயக்கம் ஒவ்வொன்றையும் அவன் நினைத்துப் பார்த்தான்.

தன்னையே இரண்டு விழிகள் தொடர்ந்து ஆரம்பத்திலிருந்து பார்த்து வந்திருப்பதுபோல் உணர்ந்தான் அவன். அன்பு ததும்பும் விழிகள், மலர்ந்த அதரங்கள், வெண்பற்கள், புன்னகை ததும்பிய முகம். உறங்கிக் கிடந்த அவனது மனம் இப்போதுதான் விழிப்படைந்தது. அந்த இரு விழிகளை நோக்கிச் செல்ல வேண்டும்போல் இருந்தது அவனுக்கு. அவன் திடுக்கிட்டு விழித்துப் பார்த்தான். உடம்பு முழுவதும் வியர்வை முத்து முத்தாய் அரும்பியிருந்தது. இதயம் லேசானதுபோல் தோன்றியது அவனுக்கு.

இப்போது அந்தப் பாட்டு முடிந்து ரேடியோவில் வேறொரு பாடல் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது. சுருட்டின் புகை அந்த இடத்தை அப்பிக்கொண்டது.

யாரோ ஒரு மனிதன் பெஞ்சில் வந்து அமர்ந்தான். மழிக்காத முகம். கசங்கிப்போன ஆடைகள். அப்பாஸுக்கு அந்த மனிதனின் தோற்றம் வெறுப்பைத் தந்தது.

வந்த ஆள் அவனையே பார்த்தான்.

"நீ இந்த ஊர்தானா?'' அந்த ஆள் கேட்டான்.

"இல்லை.''

அதற்குமேல் அந்த ஆள் ஒன்றும் பேசவில்லை. அப்பாஸ் பூங்காவின் காட்சி ஒவ்வொன்றையும் பார்த்து ரசித்தபடி அமர்ந்திருந்தான். கையோடு கை சேர்ந்துக்கொண்டு சிரித்தபடி நடந்துபோகும் ஆங்கிலோ- இந்தியக் காதலர்களையும், நடந்து செல்லும் இளைஞர்களை ஓரக் கண்களால் பார்க்கும் இளம் பெண்களையும், கூவிக் கூவித் தங்கள்

ஒரு சாண் வயிற்றுக்காக வேண்டிப் போராடும் பத்திரிகை விற்கும் சிறுவர்களையும் அப்பாஸ் கண் கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

திடீரென்று அதிர்ந்து போய் நின்றான். கேட்டின் அருகே அவனிடம் நாலணா பெற்றுக்கொண்ட அந்த மனிதன் ஓர் இளைஞனுடன் ஏதோ பேசியபடி நின்று கொண்டிருந்தான். இப்போதும் அதே கறுப்புத் தொப்பி. கறுப்புக் கோட்டின் மேல் ரோமத்தாலான சிவந்த போர்வையைத்தான் அந்த ஆள் போர்த்தியிருந்தான். அடுத்து உட்கார்ந்திருந்த மனிதரிடம் மெதுவாகக் கேட்டான் அப்பாஸ்.

"ஏங்க, உங்களுக்கு அந்த ஆளைத் தெரியுமா?''

"தெரியுமாவா? ஏன் அந்த ஆள் உன்னையும் ஏமாத்திட்டானா?''

"ஏமாத்திட்டானா! என்ன சொல்றீங்க?''

"உனக்குத் தெரியாதுபோல் இருக்கு. ஏமாத்திப் பொழைக்கிறது தான் அந்த ஆளு தொழிலே! கள்ளு குடிக்கணும், கஞ்சா இழுக்கணும். இதுக்காக அவன் யாரையும் ஏமாத்தத் தயங்க மாட்டான். இங்கே பாரு. அதோ அங்கே இருக்கு பாரு "அம்பிகா மில்"னு. அங்க வேலை பார்க்கிற ஒரு தொழிலாளி நான். என் பேர் ஜப்பார். அந்த ஆளு பொண்டாட்டி நான் வேலை செய்யற மில்லிலேதான் வேலை செய்யறா. ஒரு நாளைக்கு ஆறு அணா கூலி அவளுக்கு. அதிலே பாதியையும் அவனே புடுங்கிக்குவான். கள்ளுக்கும் கஞ்சாவுக்கும் அதுபோதுமா? அதனாலே...''

"ஓஹோ! அப்படியா விஷயம்!''

தன்னை யாரோ வாளால் வெட்டுவதுபோல் இருந்தது அப்பாஸுக்கு. பெரிய தியாகம் செய்வதாக நினைத்துப் பண்ணிய காரியத்தின் பயன் இதுதானா?

"நீ...'' அப்பாஸை நோக்கிக் கேட்டான் அந்த மனிதன்.

அப்பாஸ் தன் கதையை ஒன்றுவிடாமல் கூறினான். அவன்மேல் இரக்கம் கொண்ட அந்த மனிதன், "நான் வேலை செய்யற மில்லில் உனக்கு ஒரு வேலை வாங்கித் தர்றேன். வா போவோம் வீட்டுக்கு'' என்றான்.

இவ்வளவு மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய பதில் அந்த ஆளிடமிருந்து வரும் என்று அப்பாஸ் எதிர்பார்க்கவில்லை. அதை அவன் எப்படி மறுப்பான்?

"சரி. போவோம்.''

இருவரும் தெருவில் இறங்கி நடந்தார்கள். தெரு மின்விளக்குகள் ஒவ்வொன்றாக எரிய ஆரம்பித்தன. அப்பாஸின் வாழ்க்கை இனி ஒளிமயமாக இருக்கும் என்று அவை அறிவித்தனவோ?

வெகு நாளைய நண்பர்கள் மாதிரி அத்தனை நெருக்கமாக அவர்கள் இருவரும் நடந்து போனார்கள்.

கஷ்டங்கள் மறைந்து அப்பாஸின் வாழ்க்கையில் ஓரளவுக்கு நம்பிக்கை ரேகைகள் கிளை விடலாயின. அவனுடைய முகத்தில்கூட ஒளி படர்ந்தது. இந்த மனித சமுதாயத்தில் அவனும் ஓர் அங்கம். உலகுக்கே உணவு அளித்துக்கொண்டிருக்கும் தொழிலாளர்களில் அவனும் ஒருவன். அவனிடம் இப்போதெல்லாம் தைரியம் சற்று அதிகமாகவே குடிகொண்டிருக்கிறது. உலகை வாழ வைக்க உழைக்கும் இனத்தில் அவன் ஒரு துளி.

இரண்டு மாதங்கள் ஓடி மறைந்துவிட்டன. அவன் அவர்களுடைய ஆலையின் ஊழியர் சங்கத்தில் செயலாளனாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டான். மகிழ்ச்சி நிரம்பிய வாழ்க்கை என்றாலும் ஒரு வெறுமை உணர்வு. எப்போது பார்த்தாலும் அவன் மனதில் அந்த வெறுமை குடிகொண்டு துன்பத்தை விளைவித்தது. தனியே அமர்ந்திருக்கும் வேளையில் வசந்தகுமாரியின் இரு விழிகள் அவனையே வைத்த கண் எடுக்காமல் நோக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. அவனது முகத்தில் சோகம் இழையோடியது. அவனது இதயம் ஏதோ ஒன்றுக்காக ஏங்கிக்கொண்டிருந்தது.

"என்ன, என்னவோ மாதிரி இருக்கே? வீட்டுக்கு ஏதாவது அனுப்பினியா?'' ஜப்பார் கேட்டான்.

"அனுப்பினேன்.'' அப்பாஸின் பதிலில் உணர்வே இல்லை.

"பிறகு என்ன?'' தன்னிடமிருந்து எதையோ அப்பாஸ் மறைக்க முயல்கிறான் என்பதை ஜப்பார் புரிந்துகொள்ளாமல் இல்லை.

"சொல்லு அப்பாஸ்! ஏன் என்னவோபோல் இருக்கே?''

மாலை நேரம். வானத்தில் கோடானுகோடி நட்சத்திரங்கள் கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தன. எங்கிருந்தோ மிதந்து வந்த குளிர்மென் காற்று உடம்பைத் தொட்டுவிட்டுப் போயிற்று. ஊழியர் சங்க அலுவலகத்தின் மாடியில் இரண்டு ஈஸி சேர்களைப் போட்டு நண்பர்கள் இருவரும் அவற்றில் சாய்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு பெருமூச்சை விட்டுக்கொண்டு அப்பாஸ், "ஒரு நிகழ்ச்சி. அது என்னை இன்னமும் வேதனைப்படுத்திக்கிட்டிருக்கு. அன்பு ததும்பும் இரு விழிகள்...'' என்று இழுத்தான்.

ஆர்வத்துடன் கேட்டுக்கொண்டிருந்த ஜப்பார் மெல்லப் புன்முறுவல் பூத்தபடி கேட்டான்:

"யாருடைய விழிகள்?''

அப்பாஸ் தயங்கியபடி இருந்தான். அந்த அளவுக்கு அவனுக்குக் கூச்சம் இருந்தாலும் ஜப்பார் வற்புறுத்தவே கூறினான். "எனக்கென்னவோ அவள் ஒரு மாதிரியான நடத்தையுள்ளவள் என்று பட்டது.''

அப்பாஸ் முழுக்கதையையும் விவரமாகக் கூறினான். எல்லாவற்றையும் கேட்ட ஜப்பார் கடைசியில் சொன்னான்: "அப்படி ஒரேயடியாக எண்ணிவிடாதே! பார்ப்போம்; அவளையே மனைவியாக ஏற்றுக்கொள்.''

உண்மையிலேயே அப்பாஸ் இதைக் கேட்டதும் நடுங்கிப்போனான். தான் "நடத்தை கெட்டவள்" என்று நம்பும் ஒருத்தியை மனைவியாக ஏற்றுக்கொள்வதா? அது எப்படி முடியும்?

ஆனாலும் ஜப்பார், "அவள் அப்படி இருந்தாள் என்று என்ன நிச்சயம்? வாழறதுக்கு வேற வழி இருக்கிறது என்று தெரிந்தால் ஒரு பெண் ஏன் கெட்ட வழியில் போகிறாள்?'' என்று கேட்டான்.

அவனே தொடர்ந்தான்:

"பசி, வாழ்க்கைத் தேவைகள் எல்லாம் சேர்ந்து ஒருத்தியை அந்த மாதிரி சூழ்நிலையில் கொண்டு விடலாம். இருந்தாலும் இதயமுன்னு ஒண்ணு இருக்கு. அது நிச்சயம் அன்புக்காக ஏங்கும். எனக்குத் தெரியும். நீயே யோசித்து பாரு. சொந்த பந்தம் யாருமே இல்லாம, அநாதையா சாப்பிடறதுக்கு ஒண்ணுமில்லாம ரூமுக்குள் நீ சுருண்டு பிணம் மாதிரி சாகப்பொழைக்கக் கெடக்கிறப்போ அவள் ஏன் உனக்கு உதவ வரணும்? உன்னை அவள் மயக்க உன்கிட்ட என்ன இருக்கு? இதைக்கூடவா உன்னாலே புரிஞ்சுக்க முடியலே? அன்புக்காக அவள் உன்னைத் தேடி வந்திருக்கா. நீயோ அவளை விரட்டினே!''

"சரி. நான் இப்ப என்ன செய்யணும்ன்றே?'' அப்பாஸ் குழந்தை மாதிரி கேட்டான்.

"நாம முதல்லே அவளைப் பார்ப்போம். பிறகு...''

ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை அவர்கள் இருவருமே, என்றோ அவன் தங்கியிருந்த அந்த இடத்துக்குப் போனார்கள். அப்பாஸ் வெளியிலேயே நின்றுவிட்டான். அவன் சுட்டிக்காட்டிய வீட்டினுள் போனான் ஜப்பார்.

உள்ளே ஒரே இருட்டு. வாடித் தளர்ந்த வாழைத் தண்டாய் நார்க் கட்டிலின்மேல் கிடந்தாள் வசந்தகுமாரி. கைவிசிறியால் விசிறியபடி அவளருகே அமர்ந்திருந்தாள் ஒரு கிழவி. ஜப்பாரைக் கண்டதும் அவள் எழுந்து நின்றாள்.

"நான் வந்தது முன்னாலே இங்கே தங்கியிருந்த ஒரு பையன் விஷயமா...''

அவன் சரியாகக்கூட கூறி முடிக்கவில்லை. அதற்குள் குமுறிக் குமுறி அழுதாள் வசந்தகுமாரி. அவளைத் தேற்றும் முயற்சியில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்தாள் அந்தக் கிழவி. அப்போதும் அவள் தன் அழுகையை நிறுத்துவதாகத் தெரியவில்லை. அவளையே பரிதாபமாகப் பார்த்தான் ஜப்பார். பின்பு கதவைத் திறந்து கிழவி வெளியே நடந்து போனாள். அவளைப் பின்பற்றி நடந்தான் ஜப்பார். பூட்டியிருந்த ஓர் அறையைத் திறந்து கிழவி உள்ளே போனாள். ஜப்பாரும் போனான். சிறிய அறை என்றாலும் மிகவும் சுத்தமாக வைக்கப்பட்டிருந்தது.

"இங்கே பாருங்க. இந்த ரூமுக்கு இப்போதும் அவள் வாடகை கொடுக்கிறா. அந்தப் பிள்ளையாண்டான் போனதிலிருந்தே அவளுக்கு உடம்புக்கு நல்லா இல்லாமல் போச்சு. அவள் என்கிட்டே முதல்லே ஒண்ணுமே சொல்லலே. பிறகுதான் தெரியுது எல்லாச் சங்கதியும். இன்னைக்கு வருவான், நாளைக்கு வருவான்னு நான்தான் அவளை இத்தனை நாளும் சமாதானப் படுத்திக்கிட்டிருந்தேன்.'' கிழவி கூறினாள்.

"இந்தப் பெண் உங்க மகளா?''

கிழவி பதில் சொல்ல முதலில் தயங்கினாள். ஜப்பார் வற்புறுத்தவே, "இல்லை. என் வளர்ப்புப் பெண் இவள். ஆஸ்பத்திரியில் எனக்கு இவள் கெடைச்சா'' என்றாள் தயங்கிய குரலில்.

"கொஞ்சம் இங்கே நில்லுங்க. இதோ வர்றேன் அவனையும் கூட்டிக்கிட்டு.''

அப்பாஸிடம் எல்லா விவரத்தையும் கூறினான் ஜப்பார்.

"சரி... நீங்க போய்வாங்க. நான் என் பழைய அறைக்கே வாசம் போறேன் மறுபடியும்.'' "சிரித்தபடி கூறினான் அப்பாஸ், ஜப்பாரிடம் விடை பெறும் சாக்கில்.''

அவனது இதயம் வேகமாக அடிக்கத் தொடங்கியது. கால்கள் அவனையும் மீறி வேகமாக அறையினுள் நுழைந்தன. காலடிச் சப்தம் கேட்டு அவள் எழுந்து தன் தலையை உயர்த்தினாள். அடுத்த நிமிஷம் கேவிக் கேவி அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள். இடுப்பில் சக்தியில்லாமல் சாயத் தொடங்கினாள். உடனே அவளைத் தாங்கிக்கொண்டான் அப்பாஸ்.

அவனையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவனுந்தான். இருவருடைய முகத்திலும் ஒரு மலர்ச்சி. அதரங்களில் புன்முறுவல்.

"வசந்தகுமாரி, என்னை மன்னிப்பாயா?'' மெல்லக் கேட்டான்.

அப்போதும் அவள் அன்பு ததும்ப அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.