Lekha Books

ஒடெஸ்ஸா துறைமுகத்தில்தான் நான் அந்த மனிதனைப் பார்த்தேன். கிழக்குத் திசையில் இருப்பவர்களின் முக அமைப்பையும், அழகான தாடியையும் வைத்திருந்த அந்த உயரம் குறைவான மனிதன் கடந்த மூன்று நாட்களாக என் கவனத்தை ஈர்த்திருந்தான்.

பல சமயங்களிலும் அவன் என் கண்பார்வையில் வந்து பட்டுக்கொண்டேயிருந்தான்.

சுராவின் முன்னுரை

கடந்த முப்பது வருடங்களாக என் இதயத்தில் மாக்ஸிம் கார்க்கி (Maxim Gorky) என்ற இலக்கிய மாமேதைக்கு ஒரு தனி இடத்தைக் கொடுத்து வைத்திருக்கிறேன். அவரின் My Childhood, In the world, My universities ஆகிய நூல்களை 70-களின் பிற்பகுதியிலேயே படித்து அவற்றில் என்னை மறந்தவன் நான். அவர் எழுதிய ‘Mother’ புதினத்தை 27 வருடங்களுக்கு முன்பு மூன்று நாட்கள் இரவும், பகலுமாக ஊண், உறக்கம் மறந்து படித்ததை இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

மகர மாத மூடுபனி மலைத்தொடர்களை மறைத்திருந்தது. எதையும் பார்க்க முடியவில்லை. சூரியன் உதயமாகிவிட்டதா என்பது கூட தெரியவில்லை. குவார்ட்டர்ஸின் மேல்மாடியில் சூஸன் நின்றிருந்தாள். எல்லாவற்றையும் மூடிக் கொண்டிருந்த பனிப்படலம் உள்ளேயிருக்கும் கவலையைப் போல இருந்தது. முன்பு பனியைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது என்றால் அவளுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். இங்கு முதன்முதலாக வந்த காலத்தில். அப்போது குளிர்காலக் காலை வேளைகளில் இந்த மாடியில் பிரம்பு நாற்காலிகளை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு உட்காருவது உண்டு. அவளுடன் போபனும் இருப்பான். போபன் தாமஸ் என்ற அவளுடைய அன்புக் கணவன்... போபன் தாமஸ் என்ற எஞ்சினியர்.

மூவாயிரம் கிலோமீட்டர் தூரம் பயணம் செய்தபிறகு வண்டி நகரத்தின் புகைவண்டி நிலையத்தில் அதன் நீண்ட பயணத்தை முடித்தது. தான் அமர்ந்திருந்த இரண்டாம் வகுப்புப் பெட்டியை விட்டு கடைசியாக ப்ளாட்ஃபாரத்தில் இறங்கியது கண் பார்வை தெரியாத கிருஷ்ணன்தான். பத்து வருடங்களுக்குப் பிறகு அவன் மீண்டும் அந்த நகரத்திற்கு வருகிறான். ஒரு கையில் தன்னுடைய பெட்டியைத் தூக்கிப் பிடித்துக்கொண்டு இன்னொரு கையில் பிரம்பைப் பிடித்துக்கொண்டு தடவியவாறு கூட்டத்திற்கு மத்தியில் அவன் முன்னோக்கி நடந்தான்.